ตอนที่7 สารภาพกระทันหัน

ตอนที่7 สารภาพกะทันหัน

เขาดาวได้เรื่องที่เกิดขึ้นตั้งแต่แรกแล้วใช่ไหม เพียงแค่เขารัก ฉันมาก เลยไม่อยากรู้ แค่อยากอยู่กับฉันตลอดชีวิต

เป็นไปได้ ทำเป็นไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นและอยู่กับเขาจนสิ้นชีวิต

ไตรี

ฉันกัดริมฝีปากและจ้องมองเขา ในสมองกำลังมีสองคนเล็กๆ

เถียงกันอยู่

คนเล็กสีขาวบอกกับฉันว่าฉันเป็นผู้หญิงที่สกปรกแล้ว ไม่ สามารถคู่ควรวินัยได้แล้ว สิ่งที่ฉันต้องทำในตอนนี้คือปล่อยมือ ให้เขาไปตามหาความสุขของตนเอง

คนเล็กสีดำบอกกับฉันว่า ถึงแม้ฉันกับอนุสิทธิ์เกิดเรื่องแบบนั้น ไปแล้ว แต่ขั้นตอนสุดท้ายก็ยังไม่ได้ทำ เพียงแค่ล้างร่างตนเอง ให้สะอาดก็ยังอยู่กับวินัยได้

สองคนเล็กๆนั้นเถียงจนฉันปวดหัว แต่ใจของฉันเอียงไปข้างคน เล็กสีดำไปแล้วอย่างไม่รู้ตัว

ฉัน…ฉันมีความโลภ ฉันอยากอยู่กับวินัยจนสิ้นชีวิต ………
“วินัย อนาคตคุณคงโทษฉันได้ คุณคงโทษฉันได้……

ที่จริงในใจอยากเข้าใกล้เขา แต่ฉันกลับส่ายหน้าและถอยหลัง

ไป

ทันใดนั้น วินัยก้าวมาข้างหน้าจากฉันไว้”ฉันไม่โทษคุณ จะไม่ โทษคุณตลอดกาล ทิพย์ อย่าหย่านะ อย่าไปจากฉัน ฉันมีแค่คุณ ชาตินี้มีแค่คุณคนเดียวเท่านั้น ถ้าคุณไปจากฉัน ฉันไม่รู้ว่าจะไป ที่ไหนหาผู้หญิงที่เหมือนคุณอีก”

“ทิพย์ ฉันสาบาน ฉันจะดีต่อคุณตลอดชีวิต เราอย่าหย่ากันนะ

ความสารภาพมาอย่างกะทันหันความสุขก็มาแบบคาดไม่ถึง

คำพรอดรักแบบนี้วินัยพูดน้อยมาก ฉันฟังแล้วจนน้ำตาไหลลง เหมือนฝน

คนเล็กดำในสมองได้ปกครองฉันแล้ว ฉันกอดเขาและร่ำไห้ไม่

อั้น

“นัย ฉันจะไปจากคุณได้ยังไง ฉันรักคุณ ฉันไม่เคยอยากไปจาก
ไม่รู้ร้องไห้ไปนานแค่ไหน ฉันค่อยเสียสติไป ตอนตื่นขึ้นมา แสง อาทิตย์สว่างจ้า เมื่อคืนลืมปิดม่านหน้าต่างไปแล้ว

วินัยนอนอยู่ข้างๆฉัน นอนแบบเรียบร้อย เรายังแบ่งคนละผ้าห่ม เหมือนเดิม

ฉันมองดูร่างของตนเอง ยังคลุมเสื้อคลุมอาบน้ำตัวนั้น ข้างใน ไม่ได้ใส่อะไร

ใบหน้ารู้สึกร้อนนิดๆ ฉันคว่ำอยู่บนหมอน ใช้ดวงตาที่บวมแดง เหลือแค่ช่องเล็กๆมองไปยังวินัยที่นอนอยู่ข้างๆอย่างเงียบๆ

ใบหน้าที่ปกติดูแล้วซื่อตรง ตอนนี้กลับขมวดคิ้ว ราวกับเด็กที่ กำลังงอนอยู่

เขาไม่หล่อเหมือนอนุสิทธิ์ แต่จุดเด่นของเขาคือซื่อตรง ฉันชอบ คนที่แบบเขา มองดูก็รู้ว่าเป็นคนที่เพิ่งพาได้ ไม่เหมือนกับอนุสิทธิ์

“ถุย”ฉันแอบด่าตนเองในใจ ฉันจะเอาวินัยไปเปรียบเทียบกับอนุ สิทธิ์ได้ยังไง

แต่พอนึกถึงอนุสิทธิ์ ฉันก็อดนึกถึงเรื่องที่เขาทำกับฉันไม่ได้ คิดถึงมือที่กำเริบเสืบสานของเขา

โธ่ ทิพย์สุดา เธอบ้าหรือไง วินัยดีต่อเธอขนาดนี้ เรื่องที่แล้ว ก็แล้วกันไป เธอยังมาคิดผู้ชายคนอื่นอยู่นี่ ฉันด่าตนเองในใจ อย่างรุนแรง อยากตบหน้าตนเองที่หนด้วยซ้ำ

ฉันส่ายหน้า ตัดสินใจลืมเรื่องที่เกิดขึ้นในเมื่อคืนกับทิพย์สุดา มองไปยังวินัยอย่างเงียบๆ คิดถึงคำสารภาพของเขา ในใจทั้ง ปวดทั้งโศกเศร้า

ถ้าหากเขาบอกกับฉันเร็วกว่านี้ว่าฉันสำคัญกับเขาขนาดนี้ ฉันคง อาจไม่ไปทดลองขีดจำกัดของเขา

แอบดึงผ้าห่มของเขาขึ้นมา ฉันค่อยๆขยับเข้าไปอย่างเบาๆ เมื่อ ขาของฉันแตะถึงขาของเขา ใจฉันเต้นเร็วมาก ลมหายใจก็เร่งรีบ ขึ้น

แต่งงานมาหนึ่งปี นี่เป็นครั้งแรกที่เราสัมผัสใกล้ชิดกันขนาดนี้

ฉันอยากอยู่ในอ้อมกอดของเขา แล้วตื่นมากับเขาและต้อนรับ แสงอาทิตย์ด้วยกัน

ในขณะที่ฉันเพิ่งแตะถึงวินัย ขาของเขาก็ขยับออกไป
ฉันตกตะลึงแล้วยื่นมือไปอยากจะลากเขาด้วยจิตใต้สำนึก

แต่เขากลับเปิดผ้าห่มออกมา ลงจากเตียงแล้วขมวดคิ้วมอง ฉัน คุณทําอะไรอยู่

ฉันรู้สึกหน้าร้อนมาก ไม่ ไม่ได้ทำอะไร….ฉันแค่อยากปลุกคุณ ขึ้นมา ตอนนี้ก็ไม่เช้าแล้ว

วินัยมองดูนาฬิกา สีหน้าเปลี่ยนทันที อ้ย สายขนาดนี้แล้ว รีบ ลุกขึ้นเถอะ เรายังต้องไปทำงานนะ”เขาพูดจบ ก็หันหลังพลาง หาวพลางเดินไปยังห้องน้ำ

การยั่วยวนในเมื่อคืน ความใกล้ชิดในเช้านี้ เป็นการริเริ่งครั้งแรก ของฉันที่มีต่อวินัยในหลายปีมานี้ แต่ถูกเขาปฏิเสธต่อเนื่อง ในใจ ฉันรู้สึกเศร้าโศกมาก เขา….รังเกียจฉันสกปรกแล้วหรื

ลุกขึ้นด้วยความไม่ดีใจ พับผ้าห่มให้ดี รอให้วินัยออกมาฉันถึง เข้าไปห้องน้ำอาบน้ำ ตอนใส่เสื้อผ้า ฉันเผลอเห็นร้อยนิ้วสีแดงที่ อยู่หน้าอก หน้าฉันซีดขาวทันที

วินัยเห็นแล้วใช่ไหม

แล้วเขาจะมองฉันยังไง และเขาจะคิดยังไง
ฉันยืนอยู่ในห้องน้ำอย่างงุนงง เสียความกล้าที่เดินออกไปทันที

ในขณะนี้ นอกประตูมีเสียงตะโกนของวินัยดังเข้ามาทิพย์ รีบ ออกมากินอาหารเช้าเถอะ จะสายแล้วนะ”

เสียงของเขายังคงเหมือนเดิม ฉันดูดจมูกที่ระคายเคืองแล้วตอบ รับไป รีบใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วเดินออกมา

แค่สองสามคำก็กินไข่เจียวและขนมปังรองท้อง ดื่มนมเสร็จ ฉัน กับเขาก็รีบเดินไปถึงป้ายรถเมล์ แล้วขึ้นรถเมล์ไปทำงาน

เดิมก็เป็นวันที่ปกติเหมือนเมื่อก่อน นั่งรถเมล์ ตอกบัตร ทำงาน แล้วกินอาหารกลางวันที่ห้อง อาหาร แต่วันนี้กลับเปลี่ยนไปไม่ เหมือนเมื่อก่อน

“ทิพย์สุดา ขอแสดงความยินดีให้นะ