ตอนที่13 เขากำลังทำอะไรนะ

ตอนที่13 เขากำลังทำอะไรนะ

เสียงปิดประตูดังปิ้งทำฉันสะดุ้งตื่นจากภวังค์

ไม่ใช่ฝันนี่ เมื่อกี้เหมือนจะเป็นนัยจริงๆ

ฉันหันกลับไปมองนาฬิกาที่หัวเตียง นี่มันตี1 กว่าแล้ว ทำไมเขา ยังไม่นอนล่ะ?

ไม่ว่าจะโกรธแค่ไหนก็ต้องพักผ่อนสิ ฉันคิดระหว่างลงจากเตียง

ฉันยังรู้สึกมึนๆนิดหน่อยตอนลุกจากเตียง รวมกับขี้เกียจใส่ รองเท้า สุดท้ายเลยเดินเท้าเปล่าออกไปที่ประตู

ไม่รู้อะไรหรือลางสังหรณ์บางอย่างทำให้ฉันค่อยๆเดินย่องออก ไปตอนเปิดประตู ทันใดนั้นฉันก็ได้ยินเสียงหายใจกระเส่าดังจาก ห้องนั่งเล่น

ฉันช็อกตัวแข็งอยู่หน้าประตูไปชั่วขณะ

บ้านของเราเป็นห้องพักชุดเล็ก พื้นที่ราว 40 ตร.ม. มี 1 ห้อง นอน 1 ห้องนั่งเล่น 1 ห้องครัวและ 1 ห้องน้ำ เรียกได้ว่าเล็กมาก เล็กจนฉันสามารถมองเห็นแผ่นหลังของวินัยได้ทั้งที่ตัวเอง ยืนอยู่หน้าประตูห้องนอน และยังได้ยินเสียงหายใจกระเส่าที่ดัง ชัดเจนในความเงียบนี้ของเขาอีกด้วย

นัย…เขากำลังทำอะไรน่ะ?

ไม่รู้ทำไมจู่ๆฉันก็ขนลุกตั้งชันก่อนจ้องเขม็งแผ่นหลังของเขา ไม่กระพริบตา พูดอะไรไม่ออกแถมยังขยับตัวไม่ได้

จังหวะนั้นเสียงแหบพร่าดังแทรกขึ้นมา ฉันไม่เคยได้ยินนัยพูด โดยใช้เสียงชวนคิดลึกอย่างนี้มาก่อน

“ที่รัก ให้ผมดูหน่อย…..เร็ว……

“สวยมากจริงๆ….โอ้ว…ที่รัก ผมอยากได้คุณเหลือเกิน…ผมจะ ทนไม่ไหวแล้ว….เร็วเลย….เร็วอีก”

แผ่นหลังของเขาสั่นไหวเป็นจังหวะ ส่วนตัวฉันเย็นเฉียบเหมือน โดนสาดน้ำแข็งไปแล้ว ในใจเจ็บเหมือนมีใครเอามีดมากรีดให้ เลือกไหลซิบ เจ็บจนต้องใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดกลั้นใจไม่ให้ตัวเอง หุนหันแล่นออกไปถามเขาว่า นี่มันเรื่องอะไรกันแน่เนี่ย

ฉันไม่รู้ว่าตัวเองปิดประตูตอนไหน และกลับขึ้นเตียงมาได้ยังไง

ฉันกล่อมตัวเองว่า ทุกอย่างเป็นแค่ความฝัน พอตื่นแล้วทุกอย่าง ก็จะเป็นเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

ตอนวินัยมาปลุกฉัน ตาของฉันบวมปูดเป็นลูกปิงปองเลย ฉัน มองผ่านตาที่บวมเป่งเห็นความห่วงใยเหมือนเคยของเขา

“ทิพย์…ตาคุณบวมมากเลย เดี๋ยวผมไปเอาน้ำแข็งมาประคบให้ คุณก่อนนะ”

ตกลงเมื่อคืนทั้งหมดเป็นแค่ฝันใช่ไหม? เขายังเหมือนเดิมนี่นา

ฉันลุกขึ้นนั่งเพื่อให้เขาช่วยประคบน้ำแข็งถนัดขึ้น

“คุณนอนพักอีกสักหน่อยไหม? ผมจะไปทําอาหารเช้า พอคุณ ขึ้นจะได้ออกมาทาน เสียงของวินัยยังอบอุ่นอ่อนโยนเหมือนเดิม

ระหว่างทานอาหารเช้า อาการของฉันดีขึ้นมากแล้ว ฉันแอบ มองวินัยพลางเขียข้าวต้มตรงหน้าไปมา

ภาพเมื่อคืนยังติดตาฉันอยู่เลย จนไม่แน่ใจว่าเป็นความจริงหรือความฝันกันแน่

“เป็นอะไรรึเปล่า?”เขายิ้มถามฉันเมื่อเห็นฉันแอบมองเขาหลาย

ครั้ง

“นัย…เมื่อคืน….คุณ….

“เมื่อคืนทำไมหรอ?”เขาถามฉันอย่างงุนงง

ฉันถามเสียงเบาว่า “เมื่อคืนคุณทำอะไรที่ห้องนั่งเล่นหรอ?”

“เล่นอินเทอร์เน็ตไง เขามองฉันเหมือนตัวประหลาด บอกคุณไป แล้วนี่นา?”

“ออ….อย่างงั้นเองหรอ”สุดท้ายฉันก็ไม่กล้าพูดตรงๆถึงภาพที่ ได้เห็นเมื่อคืนออกไป ได้แต่ถามอ้อม ไปว่า”คุณเข้าอินเทอร์เน็ต แชทกับคนอื่นหรอ? หรือว่าทำอย่างอื่น?”

วินัยขมวดคิ้วถามอย่างไม่สบอารมณ์ว่า”ทิพย์ คุณเป็นอะไรเนี่ย ผมจะเข้าเน็ตทำอะไรต้องขออนุญาตคุณก่อนหรือ?”

“เปล่า…ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น”ฉันรีบส่ายหน้าปฏิเสธ ทันที
“ผมแค่ดื่มเหล้าแล้วนอนไม่หลับ เลยเข้าเน็ตไปดูหนัง 2 เรื่อง คุณอยากถามอะไรกันแน่? สงสัยอะไรผม?”เขาจ้องเขม็งฉัน อย่างไม่พอใจ

วูบนั้นฉันรู้สึกละอายใจขึ้นมาทันที

ที่แท้ดูหนังนี่เอง เสียงนั่นก็น่าจะมาจากในหนัง ไม่ใช่ของนัย หรอกน่า?”

ฉันโทษตัวเองทีตนไปก่อนไข้

“ผมไม่กินข้าวละ จู่ๆวินัยก็ลุกขึ้นยืน ใบหน้าบึ้งตึง