ตอนที่9 เธอคงชัดเจนกว่าฉัน

ตอนที่9 เธอคงชัดเจนกว่าฉัน

ใจฉันเกือบเต้นออกจากลำคอ ฉันเหมือนถูกอะไรบางอย่างต่อย รีบกระโดดไปอีกข้างหนึ่ง

“ประ, ประธานอนุสิทธิ์………..

ห่างออกสองก้าว อนุสิทธิ์มองฉันด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

ฉันไม่สามารถมองทะลุดวงตาของเขา แค่รู้สึกว่าสายตาที่เขา มองฉัน ทำให้ฉันตื่นเต้นจนหายใจไม่ออก

ในห้องออฟฟิศที่ใหญ่โต ทันใดนั้นก็คับแคบขึ้นมาจนอยู่สองคน ไม่ได้ ออกซิเจนก็น้อยลง

ฉันตัวสั่นเทาและถอยหลังไปอีกสองก็าว อยากลากระยะ ระหว่างเราให้ออกห่างไป

แต่ฉันถอยไปสองก้าว เขาก็เดินเข้ามาสามก้าว พริบตาเดียว ฉัน ก็โดนเขาบีบไปถึงข้างหน้าโซฟารับแขก ยัดอยู่ระหว่างกลางเขา กับแผ่นหลังโซฟา ไม่มีช่องว่างเลยแม้แต่น้อย

ร่างที่สูงใหญ่ของเขา ทำให้ฉันมีความรู้สึกกดขี่ที่แน่นหนาฉันใช้มือผลักเขาออกไป พูดอย่างหวาดกลัว ประ ประประธาน อนุสิทธิ์….”

“นอกจากประธานอนุสิทธิ์ เธอยังพูดอะไรได้อีก”

เสียงของอนุสิทธิ์ดังอยู่บนหัว ลมหายใจที่ร้อนๆของเขาพ่นออก มา เส้นผมที่เส้นของฉันขยับไปนิด ทำให้หน้าผากฉันคันไปนอด อยากยกมือขึ้นไปเกา

ทันใดนั้น บนหน้าผากก็มีมือใหญ่โผล่ขึ้นมา นิ้วปลายที่เย็นๆ ทำให้ฉันรู้ว่าหน้าฉันตอนนี้ร้อนขนาดไหน

วินัย…….

ในสมองมีภาพที่วินัยดวงตาแดงก่ำโผล่ออกมาอย่างกะทันหัน ฉันทั้งอายทั้งโกรธถึงสุดขีด ไม่รู้แรกที่มาจากไหนทำให้ฉันได้ ผลักอนุสิทธิ์ออกไป แล้วรีบหลบไปข้างหลังโซฟา มองเขาอย่าง ระมัดระวัง

“ประธานอนุสิทธิ์ ผู้จัดการอานนท์ให้ฉันมารายงานกับคุณ

“สามีเธอเลื่อนตำแหน่งแล้ว
อนุสิทธิ์ตัดบทคำพูดของฉัน ยืนอยู่ที่เดิม เลิกคิ้วมองมายังฉัน

คำพูดของฉันเหมือนก้านอยู่ในคอ

“เธอไม่มีอะไรอยากจะพูดแล้ว”พูดจบ อนุสิทธิ์ก็นั่งไปโซฟาคน เดียวที่อยู่ตรงข้าม นั่งไขว่ห้างมองยังฉัน

ฉันมองกลับเขาอย่างเงียบ

ที่จริงตอนที่ได้ยินเรื่องที่วินัยได้เลื่อนตำแหน่งฉันก็รู้ว่าเพราะ เหตุใด เพียงแต่ฉันยังมีความหวังที่เปราะบาง………

“ประธานอนุสิทธิ์ ขอบพระคุณมากที่บริษัทให้ความเชื่อถือและ ความสำคัญต่อวินัย เขามีความสามารถมากในการทำงาน ฉันคิด ว่าเขาต้องขยันทำงานกว่าเดิม ไม่ให้บริษัทผิดหวังแน่ๆ”

อนุสิทธิ์หัวเราะเยาะขึ้นมา และการแสร้งทำเป็นนิ่งสงบของฉันก็

ถูกเสียงหัวเราะนี้ตีพังไป

เขามองฉันด้วยสายตาอันเสียดสี “พูดกับฉันด้วยน้ำเสียงทางการแบบนี้ ทิพย์สุดา เธอคงไม่คิดจริงนะว่าสามีของเธอมี ความสามารถเก่งถึงขนาดที่เพิ่งเข้ามาทำงานหนึ่งปีก็สามารถรับ หน้าที่ตำแหน่งรองหัวหน้าแผนกบุคคลไปแล้วมั้ง”

นิ้วมือสั่นเทา ฉันหยีบโซฟาที่อยู่ข้างหน้าอย่างแรงๆ เม้มปาก มองไปยังเขา “ท่านประธานอนุสิทธิ์ ท่านหมายความว่ายังไง”

“ทิพย์สุดา อย่าแสร้งทำโง่เลย ทำไมเขาถึงได้ตำแหน่งนี้ เธอคง ชัดเจนมากที่สุด”

ความหวังที่เปราะบางราวกับฟองสบู่ ถูกอนุสิทธิ์เจาะแตกสลาย ไปอย่างโหดเหี้ยม

ฉันรู้สึกมือเท้าเย็นยะเยือก มองไปยังเขาอย่างทื่อแข็ง”ท่าน ประธานอนุสิทธิ์ ท่านคงเข้าใจผิดบางอย่างไปแล้ว………

“เข้าใจผิดหรื เมื่อคืนเธอถอดเสื้อผ้าต่อหน้าฉัน ก็เพื่อนี่ไงไม่ใช่ หรื หรือว่าฉันเข้าใจผิดไปแล้วจริงๆ งั้นฉันเรียกคืนการแต่งตั้ง ตำแหน่งครั้งนี้ไป ให้วินัยไสหัวออกไปจากบริษัทฉัน ยังไง”

“อย่า “ฉันรีบตะโกนด้วยเสียงดังออกมา
ทั้งบริษัทล้วนรู้ว่าวินัยได้เลื่อนขึ้นตำแหน่งแล้ว ถ้าอนุสิทธิ์เรื่อง คืนการแต่งตั้งจริงๆ งั้นหลายชั่วโมงที่สั้นๆนั้นก็กลายเป็นเรื่อง ที่ขบขันที่ใหญ่ที่สุดในชีวิตของเขา แล้วคนอื่นจะมองเขายังไง ถ้าโดนไล่ออก เขาจะได้รับการโจมตีแรงขนาดไหน

ไม่ได้….ฉันจะให้เขาได้รับความไม่เป็นธรรมแบบนี้ได้ยังไง เขา ไม่ได้ทำผิดอะไร คนที่ทำผิดคือฉัน

“ท่านประธานอนุสิทธิ์” ฉันไม่รู้ควรพูดอะไร แค่อยากจะขอร้อง ให้อนุสิทธิ์ปล่อยเรื่อง “ท่านทําแบบนี้ไม่ได้ วินัยเป็นคนที่ขยัน มาก ท่านทําแบบนี้….ท่านจะเสียพนักงานที่ดีไป….

“ทุกคนที่ในบริษัทฉันล้วนขยัน คนที่เข้าบริษัทเช้ากว่าเขาตั้งห้า ปี ตอนนี้ยังขยันทํางานอยู่ตำแหน่งเล็กๆเลย “อนุสิทธิ์พูดเย็นชา

ใจของฉันเย็นยะเยือกไปหมด

“อนุสิทธิ์ ตกลงคุณอยากจะเอายังไง”ฉันอดต่อไม่ได้จึงตะโกน ออกมา

อนสิทธิ์ลุกขึ้นมาอย่างกะทันหัน ร่างที่สูงใหญ่ของเขาพาความ กดขี่มาทันที อารมณ์ที่หวั่นไหวของฉันในเมื่อกี้ราวกับพบเจอผนังเลหล็ก เหมือนควันหายไปทันที

“ดูไม่ออกเลยนะ เธออารมณ์ก็โหดด้วย”เขาพลางไปพลางเดิน เข้าใกล้ฉัน

ฉันตื่นเต้นและจับพนักพิงของโซฟาอย่างแรงๆ มองดูเขาเดินมา ถึงข้างหน้าฉัน

“ท่าน ท่านประธานอนุสิทธิ์ ท่านอยากจะทำอะไร”ลักษณะพลัง ของฉันหายไปหมด ถามไปอย่างติดอ้าง ฉันยังได้ยินน้ำเสียง ของฉันที่สั่นไป

“เธอว่าล่ะ”พูดจบ อนุสิทธิ์ก็ยกแขนยื่นมายังฉัน

ฉันหลบด้วยจิตใต้สำนึก กลับมองเห็นสีหน้าเขาเย็นชาลง ถ้า เธอหลบอีก ตำแหน่งรองหัวหน้าฉันจะให้คนอื่นไป

ฉันจึงทำได้แต่เม้มปากและยืนแข็งทื่ออยู่นั่น มองดุเขาจับคาง ของฉัน แล้วลูบไปยังบริเวณคอ นิ้วมือที่เย็นเยือกของเขา นำพา ความอ่อนแอที่ทำให้คนหวาดกลัวมา ฉันอดกลืนน้ำลายลงไม่ได้