ตอนที่8 ฉันมาพบประธานอนุสิทธิ์

ตอนที่8 ฉันมาพบประธานอนุสิทธิ์

พอมาถึงห้องทํางาน ผู้จัดการอานนท์ก็ยิ้มดีใจราวกับดอกไม้ และแสดงความยินดีให้กับฉัน

ฉันงุนงง เกิดอะไรขึ้นหรอ หรือว่าออเตอร์นั้นสําเร็จแล้ว

“ขอแสดงความยินดีที่สามีของเธอเลื่อนขึ้นตำแหน่งไง”ผู้ จัดการอานนท์ พูดไปและรอยยิ้มเต็มใบหน้า เพิ่งมาทำงานหนึ่ง ปีกว่า ก็ได้เป็นรองหัวหน้าของแผนกบุคคล อนาคตข้างหน้าของ สามีคุณต้องรุ่งเรืองแน่ๆ ทิพย์สุดา เธอนี่แต่งได้สามีที่ดีจริงๆ “

ฉันตะลึง ในหูมีแต่เสียงหึ่งๆวนเวียนอยู่ คำพูดของผู้จัดการ อานนท์ ฉันไม่ได้ยินเลยสักนิด ในสมองมีแต่เรื่องที่วินัยได้เลื่อน ขั้นตำแหน่งแล้ว

ทำไมกะทันหันแบบนี้

ไม่รู้ทำไม ฉันนึกถึงคำพูดของอนุสิทธิ์ที่พูดในเมื่อวาน เขา บอกว่าฉันยั่วยวนเขาเพื่ออยากจะให้วินัยได้เลื่อนขึ้นตำแหน่งเพิ่ม เงินเดือน
แต่ความจริงมันไม่ใช่อย่างนั้น

“ทิพย์สุดา ทิพย์สุดา”

ฉันสติกลับคืนมา มองเห็นผู้จัดการอานนท์ กำลังโบกมืออยู่หน้า ฉัน”นี่ เธอดีใจจนอึ้งไปแล้ว ทำไมพูดกับเธอ เธอไม่ได้ยินเลยสัก นิด”

“โทษทีค่ะ…เมื่อกี้ฉัน….รู้สึกตกใจมาก…… “ฉันพูดติดอ้าง

“เค อย่าอึ้งอยู่นั้นล่ะ คืนนี้เลิกงานค่อยไปฉลองกับสามีเธอดีๆ”ผู้ จัดการอานนท์ พูดด้วยสีหน้าเข้าใจ

ฉันพยักหน้า”งั้นฉันไปทํางานก่อน”

“โอ อย่าเพิ่งรีบ ท่านประธานอนุสิทธิ์บอกว่าเมื่อวานเธอไปแค่ เซ็นชื่อเอกสารเท่านั้น ยังไม่ได้รายงาน ตอนนี้ให้เธอไปหาเขา อีกรอบ” ผู้จัดการอานนท์ เรียกฉันไว้

“คุณพูดอะไรนะ”ฉันตะโกนอยากตกใจ

ผู้จัดการอานนท์ มองฉันอยากแปลกประหลาด เธอตื่นเต้น อะไร”
“ไม่ ไม่ได้ตื่นเต้น”ฉันก้มหน้าอย่างลนลาน”ฉันแค่คิดว่า…เรื่อง รายงานแบบนี้ ผู้จัดการคุณไปดีกว่า ฉันแค่พนักงานเล็กๆจะไป รายงานกับบอสได้ยังไง

แม้จะจริงอย่างที่เธอพูด แต่ประธานอนุสิทธิ์เป็นคนที่เรียก ให้เธอไปเอง ถ้าปฏิเสธก็คงไม่ดี ถ้าเธอกล้าปฏิเสธเธอก็ไป อธิบายกับประธานอนุสิทธิ์เอง ฉันไม่ไป “ฟังน้ำเสียงของผู้จัดการ อานนท์ รู้สึกเขาก็จำใจเหมือนกัน

ฉันทำได้แต่ตอบรับอย่างจำใจแล้วหันตัวเดินออกไปห้องทำงาน

ฉันเดินอยู่บนทางเดินอย่างเชื่องช้าตั้งใจถ่วงเวลาเพราะความไม่ อยากไป เพิ่งเดินไปถึงหน้าลิฟต์ ก็โดนคนที่โผล่ออกมาจาก ข้างในกอดไปเต็มๆ

“ทิพย์ ทิพย์ ฉันได้เลื่อนขึ้นตำแหน่งแล้ว ฉันได้เลื่อนขึ้น ตำแหน่งแล้ว”

ฉันตะลึงไป เพราะไม่เคยเห็นวินัยตื่นเต้นขนาดนี้มาก่อน แถม เขายังริเร่งกอดฉันไปด้วย แม้จะกอดแค่แป๊บเดียว

“ตัวเอง….”
“ทิพย์ คุณมา”เหมือนวินัยก็ได้ปรากกว่าตนเองยั้งสติไม่อยู่ เลย ลากฉันไปที่ปล่องบันได

“ทิพย์ ฉันได้เลื่อนขึ้นตำแหน่งแล้ว เพิ่งประกาศไปเมื่อกี้ ตอน นี้ฉันเป็นรองหัวหน้าของแผนกบุคคลแล้ว”เขาพูดกับฉันด้วย ความตื่นเต้นที่ปิดบังไม่ได้

ฉันมองเขาอย่างงุนงง พูดยินดีกับเขาอย่างมึนเฉย”ใช่ ใช่สิ ฉัน ได้ยินมาแล้ว ขอแสดงความยินดีด้วยนะตัวเอง”

“ทิพย์ เงินเดือนของรองหัวหน้ามากกว่าเมื่อก่อนตั้งเยอะ เราจะ ได้มีชีวิตที่ดีแล้ว”วินัยยังคงดีใจไม่อั้น แค่พริบตาเดียวเขาก็วาด ภาพอนาคตที่สวยงามของเราสองคนออกมาแล้ว

มองดูสภาพที่ภูมิใจของเขา ฟังเขารจนาอนาคต ฉันมีคำพูดเต็ม ทองแต่ก็กลืนลงไปอีก

ทิพย์ ทําไมคุณไม่พูดล่ะ คุณไม่ดีใจหรอ”

เห็นฉันไม่พูด วินัยสงสัยไปนิด

ฉันรีบส่ายหน้า ดวงตาขึ้นไปนิดๆ ไม่ ฉันดีใจมาก ตัวเอง ฉันรู้สึก ภูมิใจต่อคุณ เมื่อกี้ผู้จัดการอานนท์ ยังบอกกับฉันว่า คุณเป็นรอง หัวหน้าของแผนกบุคคลที่อายุน้อยที่สุดตั้งแต่สร้างบริษัทมา

“ผู้จัดการอานนท์ ช่างพูดจริงๆ ฉันก็ไม่เด่นอย่างที่เขาว่า หลอก……..วินัยหน้าแดงก่ำนิดๆ มีอายบ้างมีได้ใจบ้าง

ฉันสูบลมหายใจเข้าลึกๆ ทันใดนั้นก็กอดเขาไป แค่วินาทีเดียว ไม่รอเขาดึงออก ฉันก็คลายมือ ยิ้มแล้วพูดว่า”ตัวเอง ผู้จัดการ อานนท์ให้ฉันไปรายงานกับบอส ฉันต้องรีบไปแล้ว คุณอยู่ดีๆนะ คืนนี้ฉันจะทำอาหารอร่อยเพื่อฉลองให้คุณ”

“ไม่ คืนนี้เราจะไปกินอาหารหรูที่ข้างนอกเขาตัดสินไปอย่างวีร อาจหาญ

ฉันพยักหน้าตอบรับไป เดินกลับไปนั่งลิฟต์กับเขาด้วยกัน เขาไป แผนกบุคคล ส่วนฉันจะขึ้นไปชั้นยี่สิบ

“คุณเลขาพิมพ์ใจ ฉันมาพบประธานอนุสิทธิ์…..

ยืนอยู่นอกห้องออฟฟิศ ฉันพูดกับพิมพ์ใจอย่างหวาดกลัว

เธอมองฉันอย่างแปลกหระหลาด “เป็นเธออีกหรื

“ค่ะ ผู้จัดการอานนท์ให้ฉันมาพบประธานอนุสิทธิ์……
“เข้าไปเถอะ ประธานอนุสิทธิ์กำลังรออยู่”เธอพูดอย่างไม่ใส่ใจ ก้มหน้าทํางานตนเองต่อ

ฉันเดินถึงหน้าประตูห้องออฟฟิศของอนุสิทธิ์ สูบหายใจเข้าลึกๆ แล้วเคาะประตูไป

ประตูนั้น เปิดออกมาอย่างกะทันหัน

พูดจริง ตอนฉันมาฉันมีอารมณ์โกรธอยู่ แต่ในขณะที่ประตูเปิด ออก ฉันกลับเกือบวิ่งหนีไป

นึกถึงคนที่อยู่ข้างในคืออนุสิทธิ์ ฉันก็ไม่กล้าเข้าไปแล้ว

“เอ๋ ทิพย์สุดา เธอไม่เข้าไปข้างหลังมีเสียงของพิมพ์ใจดัง

มา

เอาแต่ยืนตรงนี้ก็ดูโง่เกินไป ฉันหันหน้าแล้วฝืนยิ้มให้เธอ แล้ว มองเห็นเธอใบหน้าเต็มไปด้วยความเห็นใจ

เธอคงคิดว่าฉันมาโดนด่าอีกแล้วมั้ง

“เหอะๆ…”ฉันยิ้มแห้งๆแล้วกัดฟัน ก็เข้าไปในห้องออฟฟิศของ อนุสิทธิ์
ยังไม่รอให้ฉันมองชัดสภาพข้างใน ประตูที่อยู่ข้างหลังก็ปิดไป อย่างกะทันหัน

ฉันตื่นเต้นขึ้นมา รีบโดนกลิ่นหญ้าที่จางๆล้อมรอบไว้