ตอนที่10เขาเป็นดารา

ตอนที่10เขาเป็นดารา

ใต้ตึกของหอพักหลิวเสี้ยวหนึ่งขวางพี่สาวคนสวยเอาไว้เป็น นักศึกษาของมหาวิทยาลัย พี่สาวครับพี่รู้จักคนคนนี้ไหมครับ?”

ผู้หญิงคนนี้มองไปที่จอโทรศัพท์ของเขาเป็นภาพคลิปตัดต่อ เป็นรูปผู้ชายคนหนึ่งแค่แวบเดียวเธอก็มองออกเลยว่าเป็นลี่หลิน ซ. รู้จักสินี้หนูก็คงจะชอบหนังที่เขาแสดงมากเลยใช่ไหม?

หลิวเซี้ยวหนิงตาส่องประกายเขาเป็นดารา

ที่แท้คนคนนั้นที่ยอมรับว่าเป็นแดดดี้ของเขายังจะเป็นดาราซะ ด้วย

เขานั้นอยากไปพบคนคนนั้นว่าเขาทำไมทำให้เขาเกิดมาแต่ กลับไม่ถามไถ่เขากับม๊ามีบ้างเลย

เขามักจะเห็นม้ามี้แอบดูคลิปนี้มีครั้งหนึ่งที่เขาถามไปว่า ผู้ชายคนนั้นเป็นแดดดี้ใช่ไหมครับม้ามึนั้นถึงกับร้องโฮ

เชอะคอยดูเถอะถ้าเขาเจอคนคนนั้นหล่ะก็เขาจะสั่งสอนเขาสักชุดหนึ่งเลย

ใช่ถึงแม้ผู้ชายคนนั้นจะเป็นดาราเขาก็จะสั่งสอนเขา

“ใช่เขาชื่อลี่หลินซูเขาเป็นบอสใหญ่ของงานแสดงวัฒนธรรม พรุ่งนี้”

“พรุ่งนี้งานแสดงวัฒนธรรมลี่หลินซู”หลิวเซี้ยวหนึ่งอ่านตาม เสียงเบาๆหนึ่งรอบเขาจำใส่ขึ้นใจ

รุ่งเช้าของวันที่สองหลิวเซียนเซียนพาหลิวเซี้ยวหนิงเดินชม รอบๆมหาวิทยาลัย สุดท้ายก็เลือกโรงเรียนที่ใกล้ที่สุดให้กับเขา ดูแล้วก็เป็นโรงเรียนอนุบาลที่พอใช้ได้

เด็กน้อยไปเข้าเรียนเธอถึงจะสามารถตั้งใจเรียนและหาเงิน เลี้ยงดูเขา

ยุ่งมาทั้งครึ่งวันหลิวเซียนเซียนสั่งอาหารมาแล้วก็พาห ลิวเซี้ยวหนิงไปทิ้งไว้ที่หอพักช่วงบ่ายมีงานแปลด่วนสอง ชั่วโมง500หยวนเธอเลยรับงานนี้

“หนิงหนิงบ๊ายบายต้องเป็นเด็กดีนะ”

“รู้แล้วครับม้ามีวางใจได้”หลิวเซี้ยวหนิงนั้นคุ้นชินกับการอยู่บ้านคนเดียวตั้งแต่เล็กแล้วโบกมือน้อยๆของเขาส่งไปให้หลิว

เซียนเซียนที่กำลังออกจากไป

แต่อันที่จริงแล้วเขานั้นอยากจะให้หลิวเซียนเซียนนั้นไปเร็วๆ

เขารีบวิ่งไปที่ระเบียงมองลงไปดูข้างล่างเห็นกับตาแล้วว่าหลิว เซียนเซียนเดินออกนอกประตูมหาลัยไปแล้วเด็กน้อยก็รีบวกกลับ เข้าไปในห้องหยิบกระเป๋าที่ตัวเองมักจะสะพายตอนออกไปข้าง นอกแล้วนับเศษเหรียญที่ติดตัวแน่ใจว่าไม่มีปัญหาอะไรแล้วสบัด กันแล้วก็วิ่งออกไป

หนึ่งชั่วโมงผ่านไปหลิวเซี้ยวหนิงยืนไว้ที่ล่างตึกอาคารหนึ่งอ่าน ชื่อของอาคารนั้น”งานวัฒนธรรมของพรุ่งนี้”มั่นใจแล้วว่าไม่ผิด แน่จากนั้นก็เดินเข้าไป

“เด็กน้อยมาหาใครเอ่ย? รปภ.เห็นเขาเป็นเด็กน้อยๆและคิด ว่าเด็กคนนี้คงจะคิดว่าที่นี่เป็นสวนสาธารณะไว้เล่นแน่เลยห้าม ปล่อยเข้าไปเป็นอันขาด

“ลี่หลินซู”หลิวเซี้ยวหนิงน้ำเสียงโมโหไม่พอใจพูดออกมาใน ขณะเดียวกันแววตาของเขาที่ใสสะอาดไม่มีความซับซ้อนใดใด ซ่อนอยู่ให้ความรู้สึกเหมือนกับว่าเด็กคนนี้ไม่ได้ล้อเล่นแต่ว่า ตั้งใจที่จะมาหาลี่หลินซูจริงๆ
แล้วรปภ.คนนี้เป็นใครหล่ะเขาเห็นมาจนนับไม่ถ้วนแล้วกับคน ที่มาหาลี่หลินซูที่นี่แต่ส่วนมากนั้นเป็นแฟนคลับผู้หญิงไม่เคยนึก เลยว่าลี่หลินซูจะมีแฟนคลับเป็นเด็กน้อยๆคนนี้ด้วย นี่หนูหนูแอบ หนีออกมาคนเดียวอย่างนี้พ่อแม่ของหนูหาหนูไม่เจอนั้นจะตกใจ นะหนูรีบกลับบ้านไปเถอะ

หลิวเซี้ยวหนิงเม้มปากเขารู้ดีว่าอาคารนี้เข้าไปยากบริษัทของ หลินซูหรูเอาเรื่องเลย คุณลุงครับหลินซูเป็นคนสั่งให้ผมมาครับ ผมนั้นมาสมัครเป็นนักแสดงเด็กน้อยครับ

เมื่อคืนเด็กน้อยนี้ได้ยินมาจากพี่สาวคนสวยว่าลี่หลินซูเป็นบอส ใหญ่ของบริษัทนี้และยังเป็นนักแสดงอีกก็เลยคิดแผนการนี้ขึ้น มาเพื่อที่จะได้เข้าไปในบริษัทของลี่หลินซู

และตอนนั้นเองเด็กน้อยกำลังพูดจบแล้วรอการปล่อยตัวของ คุณลุงรปภ.

ทันใดนั้นคุณลุงรปภ.นิ่งไปสักพักเหมือนนึกอะไรบางอย่าง ขึ้นมาได้จากนั้นก็หันไปทางฝ่ายประชาสัมพันธ์พร้อมตะโกน ถาม“เสี่ยวฟังช่วงนี้บริษัทเรามีการรับสมัครนักแสดงเด็กไหม?”

“มี”

“งั้นก็พาเขาไปพบประธานที่เขาบอกว่าประธานที่เป็นคนบอกให้เขามาสมัคร

พนักงานหญิงหน้าฟร้อนรีบเดินเข้ามาเห็นหลิวเซี้ยวหนิงในแวบ แรกก็ชอบเขาซะแล้ว”เด็กน้อยหนูชื่อะไรจ๊ะ?”

“พี่สาวคนสวยผมชื่อหลิวเซี้ยวหนิงครับ”ลูกผู้ชายนั้นทำอะไรจะ ต้องไม่เปลี่ยนชื่อเล่นๆเขาจึงบอกชื่อหลิวเซียวหนิงไป

แค่คำว่าพี่สาวคนสวยก็ทำให้พนักงานหญิงคนนั้นหน้าบาน ดีใจเป็นดอกไม้”แล้วพ่อกับแม่หนูหล่ะ?ทำไมไม่มาพร้อมกับหนู หล่ะ?”

เด็กน้อยไม่รีบร้อนอะไรนึกขึ้นได้ว่าที่จอดรถด้านนอกนั้นเต็มไป ด้วยรถจึงตอบไปว่า”พ่อกับแม่ผมยังหาที่จอดรถไม่ได้เลยวนหา อยู่ครับจึงให้ผมเข้ามาเองก่อน”

เขาพูดอย่างสมเหตุสมผลพนักงานหญิงนั้นเชื่อสนิทสองวัน นี้ก็ได้เร่งรีบหานักแสดงเด็กอยู่จริงๆเด็กคนนี้พอมองไปรูปร่าง หน้าตาก็ผ่านตามคุณสมบัติที่ต้องการ“หนูมากับฉันมา

5นาทีผ่านไปหลิวเซี้ยวหนิงก็เดินออกมาจากลิฟท์พร้อมพี่สาว คนสวย
ชั้นบนสุดพื้นลายหินอ่อนที่สวยสว่างจนส่องเห็นเงาคนได้ช่าง สุดยอดและน่าประทับใจมากจริงๆ

พนักงานหญิงซึ่งกำลังจะส่งเขาไปที่ห้องทำงานของลี่หลิน ซูทันใดนั้นก็มีเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์เธอคงจะเป็นเรื่องที่ สำคัญเธอพูดเสียงเบากับหลิวเซี้ยวหนิง”หนูรอไว้ตรงนี้แป๊ปนึง นะพี่รับสายนี้แป๊ปหนึ่งแล้วจะพาหนูเข้าไป

“ได้คับขอบคุณครับพี่สาว”เด็กน้อยพูดจาปากหวานทำให้คนที่ ได้ยินนั้นรู้สึกสบายใจ

พนักงานหญิงคนนี้คงจะมีเรื่องทางบ้านนิดหน่อยคุยไปคุยไปก็ เดินไปสุดทางเดินแล้วและดูพูดลุกลี้ลุกลน

เด็กน้อยก็เชื่อฟังและยืนรอไว้ที่หน้าลิฟท์

“ติ๊ง”เสียงดังขึ้นประตูลิฟท์เปิดผู้ชายคนหนึ่งเดินออกมา

สายตาของหลิวเซี้ยวหนิงถูกดึงดูดให้มองไปที่ผู้ชายคนนั้น

หล่อโคตร

ดูดีกว่าคนที่อยู่ในรูปนั้นเยอะเลย
เด็กน้อยหายใจเข้าลึกๆให้กำลังใจตัวเองกล้าๆหน่อยหลังจาก นั้นก็ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวขวางทางลี่หลินเย่ไว้อย่างไม่เกรง อกเกรงใจ

ลี่หลินเย่ก็แค่บังเอิญผ่านมาที่นี่และตั้งใจจะมาสั่งสอนลี่หลินซู สักหน่อยหย่ากันแล้วยังไม่ให้เขาได้พักทุกวันนี้จัดการกับภรรยา เก่าของตัวเองไม่ได้ก็โยนไปให้เขาจัดการ

เขาเป็นพี่ชายของเขาไม่ใช่พ่อแม่ของเขา

ทีแรกเขานั้นทำสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นมาแต่พอเห็นเด็กน้อยที่ บังเอิญปรากฏตัวขึ้นมาต่อหน้าเขาเขาตะลึงไปสักพักความรู้สึกที่ คุ้นเคย

ยกมุมปากเล็กน้อยก็ถือได้ว่าเป็นการยิ้ม”หนูมีปัญหาไรงั้น

หรอ?”

เด็กคนนี้ก็ยืนที่อๆอยู่ตรงหน้าเขาดูออกว่าเป็นการจงใจขวาง

ทางของเขาไว้

เสียงนี้ช่างน่าฟัง

เหมือนกับเสียงของไวโอลินที่สีได้น่าฟังลื่นหู
อีกอย่างผู้ชายคนนี้นั้นหล่อดูดีกว่าที่เขาคิดไว้เยอะเลยจ้องมอง ไปที่โฉมหน้าหล่อเหลาของลี่หลินเย่เด็กน้อยนี้ไม่รู้สึกกลัวอะไร เลยใช่ผมมาหาคุณนี่แหละครับ

ทางโน้นพนักงานหญิงที่เพิ่งวางสายไปก็หันมาเห็นภาพนั้น ก็วุ่นวายไปใหญ่น้อยคนในบริษัทที่จะรู้ว่าบอสมีพี่ชายฝาแฝด เพราะว่าเขาจะมาบริษัทนี้เป็นครั้งคราว

ทุกครั้งที่เขามาบริษัทบอสนั้นเหมือนกินยาผิดอย่างไรไม่รู้จะ อารมณ์หงุดหงิดอย่างน้อย3วัน

สามวันนั้นพนักงานทุกคนในบริษัทก็จะกระวนกระวายหน่อยๆ

ดังนั้นคนที่รู้จักลี่หลินเย่คนนี้จะต้องกลัวลี่หลินเย่ทุกคน คนที่บอสของตัวเองยังกลัวพวกเขาก็ยิ่งกลัว เธอในตอนนั้นก็ได้แต่สวดภาวนาให้โชคดี ทางที่ดีที่สุดคือเด็กน้อยนั้นอย่าบอกให้ลี่หลินเย่เด็ดขาดว่าเรื่อง ที่เธอนั้นแอบรับโทรศัพท์ส่วนตัว

หลิวเซี้ยวหนิงนั้นลืมพี่สาวคนสวยไปตั้งนานแล้วตอนนี้ในตาของเขา แต่ หลินเย่

ก็พอได้ก็เหมาะพอที่จะเป็นแดดดี้ของเขาได้

มองดูแล้วจะมีความเย็นชาหน่อยๆ แต่พวกผู้ใหญ่จะชอบเรียกความเย็นชานี้ว่าเท่ ช่างเถอะถึงผู้ชายคนนี้จะเท่ขนาดไหนเขาก็ไม่อยากได้