ตอนที่ 11 ผมไม่ชอบคุณ

ตอนที่ 11 ผมไม่ชอบคุณ

ลี่หลินเย่มองดูเด็กคนนี้ตั้งแต่บนลงล่างอย่างช้าๆแล้วก็ล่าง ขึ้นบนและยังส่งสายตาจ้องเขาไปหลายรอบจนทนไม่ไหวหลุด หัวเราะออกมาเด็กของบ้านคนอื่นนั้นแค่เห็นเขาก็ตกใจจนรีบหัน หลังหนีกันไปแล้วแต่เด็กนี่กลับไม่กลัวเขา

“หนูไม่กลัวฉันหรอ?”

“ทำไมผมต้องกลัวคุณด้วย?คุณไม่ใช่ปีศาจสักหน่อยแต่ว่าที่ผม ไม่ชอบคุณหน่ะเป็นเรื่องจริง”เด็กน้อยคนนี้ไม่ชอบสีหน้าเย็นชา ของลี่หลินเย่อย่างมากพูดออกมาอย่างรังเกียจ

“ไม่ชอบแล้วยังจะมาหาฉันอีกหนูไม่กลัวหรอกหรอว่าฉันจะโยน หนูออกไปจากชั้นบนนี้?”หลินเย่ขมวดคิ้วเล็กน้อยเด็กคนนี้บอก ว่าไม่ชอบเขาและเขาก็ดันไม่รู้สึกโกรธอะไรแต่กลับกันเขารู้สึก ไม่น่าเชื่อและเริ่มชอบเด็กคนนี้เข้าซะแล้ว

คนที่กล้าพูดอย่างนี้กับฉันเด็กคนนี้ถือเป็นคนที่สองเพราะไม่มี ใครกล้าเป็นคนที่หนึ่ง

“คุณลี่บนโลกนี้มีคนที่ชอบคุณก็เยอะคนที่ไม่ชอบคุณก็มีเยอะถ้า คนไม่ชอบคุณมีมากมายขนาดนั้นแล้วคุณก็จะโยนพวกเขาลงไปล่างตึกนี้ถ้าอย่างงั้นคุณก็คงกลายเป็นเพชฌฆาต ฆ่าคนเยอะๆทุกวันแบบนี้จะนอนฝันร้ายนะครับ

“หลินเย่กลั้นไม่อยู่ใบหน้าเย็นชาของเขากลับ หายแวบไปจะมีก็แต่เสียงหัวเราะ

ลั่วเฟิงที่อยู่ด้านหลังนั้นเอาแต่ปาดเหงื่อและส่งสัญญณให้เด็ก น้อยนั้นหยุดพูดได้แล้วแต่พอเห็นลี่หลินเยู่หัวเราะนั้นเขาก็หน้า เหว๋อไปเลย

จนลืมไปเลยว่าผู้ชายไม่ควรที่จะยืนและเอาแต่จ้องผู้ชายอีกคน

ลี่หลินเย่นั้นไม่ได้ยิ้มอย่างนี้มานานมากแล้วเห็นเขายิ้มนั้นช่าง หล่อจริงๆ

เหมือนดอกไม้ผลิบานน่ามองจนทำให้คนไม่อยากละสายตา

ลั่วเฟิงนั้นชอบใบหน้าที่ยิ้มหัวเราะของเจ้านายตัวเองหลิวเซี้ยว หนิงก็เหมือนกันพอเห็นลี่หลินเยู่หัวเราะเด็กน้อยก็โล่งใจไม่ น้อย ที่ผมมาหาคุณเพราะว่าอยากจะถามคำถามหนึ่งกับคุณ

“คำถามอะไร?”ลี่หลินเย่นั้นได้ถูกเด็กชายน้อยคนนี้ปลูกต่อมอยากรู้ของเขา

“คุณนั้นไม่ชอบเด็กใช่หรือไม่?”

ทำไมถึงถามอย่างนี้หล่ะ?อีกอย่างแล้วทำไมฉันต้องตอบ คำถามเธอด้วย?

เด็กน้อยไม่เร่งรีบอะไร ก็เพราะว่าคุณนั้นก็ได้ยืนคุยกับผมอยู่ ตรงนี้มาหลายประโยคแล้วก็คงจะไม่เป็นไรถ้าจะพูดเพิ่มอีกสัก แระโยคใช่ไหมครับ?

คำตอบนี้ลี่หลินเย่ถึงรู้ตัวว่าเขานั้นได้มายืนคุยกับเด็กนี้นานมา เกือบครึ่งวัน

ปกติคนที่นัดเขามาเจรจาธุรกิจนั้นมีใครบ้างที่ไม่ใช่หลักร้อยล้าน

นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่ถูกเด็กนี่มาพัวพัน

“ไม่ฉันไม่มีความจำเป็นที่จะต้องตอบคำถามของเธอ”ตอนนั้น เองพอมองดูเด็กคนนี้อีกทีเขาก็นึกออกแล้วว่าทำไมถึงรู้สึกคุ้น เคยกับเด็กคนนี้

ก็เพราะเด็กคนนี้นั้นเหมือนคนคนหนึ่งซึ่งคนคนนั้นก็คือหลิวเซียนเซียน

คนที่เพ้อเจ้อบอกว่าตัวเองตั้งท้องลูกของหลินซู

ผู้หญิงที่ทำตัวอนาจาร

เขาไม่ชอบไม่ชอบมากๆ

นึกถึงคู่แม่ลูกที่เจอในสนามบินตอนนั้นเด็กคนนี้จะต้องเป็นของ หลิวเซียนเซียนแน่ๆ

แม่เป็นอย่างไรลูกก็ต้องเป็นอย่างนั้น

พอคิดถึงตรงนี้ภาพลักษณ์ที่เขามองเด็กคนนี้ก็ติดลบไปพูดจบ เขายกเท้าขึ้นแล้วเดินต่อไป

ร่างที่สูงใหญ่นั้นเดินผ่านหลิวเซียวหนิงไปอย่างไร้เยื่อใย

ในใจของเด็กน้อยไม่รู้ทำไมจู่จู่ก็รู้สึกจุกเขาคงจะไม่ชอบเด็ก จริงๆ นะ

ก็เพราะว่าไม่ชอบเด็กก็เลยไม่เอาเขาแล้วก็ไม่เอามามี้ด้วย
ม้ามึน่าสงสารจริงๆผู้หญิงคนอื่นถ้าท้องมีลูกแล้วสามีก็จะคอย ช่วยเหลือดูแลมีแต่ม้าที่เลี้ยงดูเขาจนโตมาถึงตอนนี้ด้วยตัวคน เดียว

แต่ว่าในเมื่อลี่หลินเย่ไม่ชอบเด็กขนาดนี้แล้วทำไมถึงทำให้ม้า ต้องท้องลูกของเขาด้วยหล่ะ?

ผู้ชายที่ไม่รับผิดชอบอย่างเขามันช่างทุเรศจริงๆ

เด็กน้อยยิ่งอยู่ยิ่งโมโหทันใดนั้นก็เร่งฝีเท้าตามหลังลี่หลินเย่ไป

ลี่หลินเย่รู้สึกได้ตั้งแต่แรกแล้วคิดคิดแล้วก็เหมือนกับแม่ของเขา

สักจริงเชียวที่มารบเร้าเซ้าซี้อยู่อย่างนี้

เขาปล่อยให้เด็กชนขาของเขาอย่างเย็นชา

ดูเหมือนว่าเด็กจะโมโหมากแล้วเขาหายใจแรงๆไปด้วยแล้วก็ ผลักลี่หลินเย่แรงๆที่ทีหนึ่ง”เชอะคุณไม่ชอบผมผมก็ไม่ชอบคุณ

พูดจบหลิวเซี้ยวหนิงก็หันหลังวิ่งไปเขารู้สึกผิดไปแล้ว

ผิดที่มาพบแดดดี้คนนี้
เขาช่างไร้เยื่อใยและจิตใจ

ถึงว่าทุกครั้งที่ม๊ามี้ดูคลิปนั้นถึงได้ร้องไห้ทุกครั้ง แดดดี้ของเขาคนนี้นั้นไม่เคยเป็นห่วงม๊ามีเลย

“พี่เด็กคนนั้นลูกใครเหรอ?”จากประตูของออฟฟิศชั้นบนลี่หลิน ซูเฝ้ารอลี่หลินเย่ที่ยังไม่โผล่มาสักทีจนจะครึ่งวันแล้วหรือว่าจะมี พนักงานหญิงคนไหนที่กล้ามารังควานพี่ชายของเขาคนนั้นเข้า ซะแล้ว?