ตอนที่13ใจแคบเกินไป

ตอนที่13ใจแคบเกินไป

หลิวเซียนเซียนเห็นข่าวแล้วหลิวเสี้ยวหนิงก็เห็นแล้วเหมือนกัน

เด็กน้อยทำสีหน้านิ่งเฉยเหมือนไม่เห็นอะไร

หลิวเซียนเซียนเลยคิดว่านี่มันต้องเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันแน่ๆเลย บริษัทบริษัทหมิงเทียนคงจะตามหาคนที่เผอิญชื่อเดียวนามสกุล เดียวกับหนิงหนิงก็เท่านั้นเอง

ต่อมาลงจากรถเมล์เธอเพิ่งสังเกตเห็นว่าในซอยถนนพวกนี้และ ที่ที่สามารถติดประกาศได้นั้นเต็มไปด้วยรูปของหลิวเซี้ยวหนิง พร้อมขึ้นแจ้งว่าตามหาบุคคลคนนี้

ขนาดถึงขั้นว่ามีคนแจกใบประกาศตามหานี้ตามข้างถนนอีกด้วย

“ให้ฉันหนึ่งฉบับค่ะ”หลิวเซียนเซียนรับใบปลิวมาสีหน้ามืด ไป“หลิวเซี้ยวหนิงนี่ลูกไปทำอะไรมา?”ตอนแรกยังคิดว่าที่ ประกาศตามหาเด็กนั้นคงจะเป็นเด็กของบ้านคนอื่นแต่หลังจากที่ เห็นใบปลิวนั้นและน่าจะเป็นภาพตัดต่อมาจากกล้องวงจรปิดและก็ คือหลิวเซี้ยวหนิงตัวจริงแน่นอน
“อ๊า….. ามี้คงจะเป็นเรื่องเข้าใจผิดหน่ะครับ”หลิวเซี้ยวหนิง พยายามทำใจให้นิ่งจะลุกลี้ลุกลนไม่ได้จะต้องไม่กระวนกระวาย เขาก็แค่ผลักลี่หลินซูทีเดียวเองนิผู้ชายที่โตขนาดนั้นแล้วยังจะ ขุ่นเคืองกับเด็กอย่างเขาเนี่ยเหรอ?

วิธีการตามหาคนอย่างนี้เปิดโฆษณาหรือข่าวไปทั่วนี่จะต้องเสีย เงินไปเท่าไหร่กันเนี่ย

ถึงจะถูกเขาผลักแล้วถูกกระทบกระเทือนแต่ก็คงไม่ต้องเล่น ใหญ่ตามหาเบอร์นี้

“หลิวเซี้ยวหนิงลูกเล่ามาให้หมดเลยนะว่าไปทำอะไรมากัน แน่?”หลิวเซียนเซียนทนจนทนไม่ไหวแล้วไม่เข้าใจจริงๆว่าเด็ก คนนี้ทำไมจู่จู่ถึงได้ไปขัดใจกับบริษัทยักษ์ใหญ่อย่างนั้น

นี่ถ้าหากขึ้นศาลฟ้องร้องกันขึ้นมานั่นก็เหมือนแขนเล็กๆที่ไม่มี วันสู้ขาใหญ่ได้คงต้องพ่ายแพ้ไปอย่างราบคาบ

ทว่าคิดย้อนกลับมาเขาก็เป็นแค่เด็ก4ขวบกว่าๆและอายุก็ห่าง ไกลโพ้นที่จะสามารถขึ้นศาลฟ้องร้องคดีได้ถึงสงบสติลงได้เล็ก น้อย
แต่ว่าจะต้องให้หลิวเซี้ยวหนิงนั้นสารภาพออกมาให้หมดว่าเขา

ไปทำอะไรไว้บ้าง

“ผม…ผมก็แค่ผลักคนคนหนึ่งครับ เด็กน้อยครุ่นคิดแล้วคิดอีก ความผิดที่เขาทำก็มีแค่เรื่องนี้

แต่ว่าตอนที่เขาผลักนั้นลี่หลินซูก็ไม่เห็นมีท่าทีซวนเซเลยนี่หน่า

“คนคนนั้นล้มลงไปหรือเปล่า?บาดเจ็บตรงไหนไหม?”หลิวเซียน เซียนรีบถามต่อเธอจะต้องรู้ให้ชัดเจนเพราะถ้าฝ่ายนั้นเขามาหา เรื่องถึงที่เธอจะได้รู้ว่าจะต้องโต้ตอบกลับไปอย่างไร

“เปล่าครับก็แค่เซไปแค่นิดเดียวเองครับ”อีกอย่างพอมองนึก ย้อนกลับไปหลิวเซี้ยวหนิงยังรู้สึกว่าลี่หลินซูในตอนนั้นนั้นจงใจ ทำท่าเซเองด้วยเด็กน้อยๆอย่างเขาถึงจะใช้แรงทั้งหมดที่มีก็ผลัก ผู้ใหญ่ที่โตขนาดนั้นไม่ไหวหรอก

เด็กน้อยยิ่งคิดยิ่งโมโหลี่หลินซูนี่ใจแคบจริงๆ

ใจแคบเกินไป

ไม่สิเป็นคนชั่ว
ทำไมเขาถึงเฮงซวยที่ได้คนอย่างนี้เป็นแดดดี้

หลิวเซียนเซียนลงรถนั้นก็มัวแต่สอบถามเรื่องราวจากหลิวเซี้ยว หนิงทันใดนั้นก็รู้สึกคนรอบตัวก็เยอะขึ้นมา

จับมือของหลิวเซี้ยวหนิงและกำลังจะหันตัวไป ทันใดนั้นก็มีรถเบนท์ลีย์ขับมาจอดเทียบข้างทาง ข้างหลังรถเบนท์ลีย์นั้นต่อด้วยขบวนรถอีกยาวยาว ขบวนรถนั้นราวกับว่ามาถ่ายทำรายการอย่างไงอย่างงั้นเลย หลิวเซี้ยวหนิงแวบแรกก็มองเห็นผู้ชายที่นั่งอยู่ในรถนั้น เด็กน้อยนั้นเริ่มรู้สึกกระวนกระวายเป็นครั้งแรกก็เป็นเพราะว่าไม่ คุ้นชินเลยกับการที่มีติดประกาศตามหาเขาทั่วทั้งเมืองสกิดดึงมือ ของหลิวเซียนเซียนยกเท้าแล้ววิ่งไป

“นี่ลูก…..ลูกกลัวอะไรเนี่ย?”หลิวเซียนเซียนอยากจะเรียก ลูกชายของเขาไว้แค่อายุ4ขวบถึงจะมีโทษผิดก็ไม่โดนจับหรอก มากสุดก็โดนสั่งให้เธอดูแลสั่งสอนและเข้มงวดก็เท่านั้นการวิ่ง หนีนั้นไม่ใช่วิธีแก้
อีกอย่างหนึ่งเธอเชื่อในตัวของลูกตัวเองว่าเขานั้นไม่มีวันที่จะไป ทำเรื่องเลวร้ายอะไรแน่

แต่เธอตะโกนเบาลงและช้าลงหลิวเซี้ยวหนิงจึงสบัดมึงแล้ววิ่ง หนีไปคนเดียว

“หยุดหลิวเซี้ยวหนิงบอกให้หยุดเดี๋ยวนี้”หลิวเซียนเซียนรีบร้อน

วิ่งไปตามหลิวเซี้ยวหนิง

เพียงแค่เธอเรียก”หลิวเซี้ยวหนิง”ออกมาเด็กน้อยคนนั้นก็ซวย เลยทันใดนั้นก็มีคนเข้ามาขวางทางของเขาจับเขาไว้แล้วผลัก ไปให้ตรงหน้าผู้ชายคนหนึ่งที่วิ่งตามมา “คุณผู้ชายครับนี่คือหลิว เสี้ยวหนิงที่ประกาศตามหาอยู่ใช่ไหมครับ?ผมจับเขาไว้ได้

หนึ่งแสนหยวนหล่ะไม่เอาก็เสียเปล่า

“ไม่สิฉันเป็นคนจับเขาได้คนรอบข้างที่ช่วยกันขวางทางของ เด็กไว้ก็เริ่มเข้ามาแย่งรางวัลกัน

ส่วนหลิวเซี้ยวหนิงก็ถูกดึงถูกเบียดไปมาจนไปอยู่ตรงหน้าของ หลินซู

ผู้ใหญ่และเด็กชายสองคนนี้ก็กลายเป็นภาพที่ปรากฏอยู่ในสายตาของหลิวเซียนเซียน

หลิวเซียนเซียนแข็งทื่อไปแล้ว

ภาพในเหตุการณ์นี้ตั้งแต่ที่หลิวเซี้ยวหนิงได้คลอดออกมาเธอก็ เริ่มคิดอยู่เสมอ

แต่จะนึกยังไงก็คาดไม่ถึงว่าเพิ่งจะกลับประเทศมาได้ไม่นาน สองพ่อลูกก็ได้มาเจอกันแล้ว

และตอนนั้นเองเธอจ้องมองไปที่ลี่หลินซูขมวดคิ้วเบาๆทำไมถึง รู้สึกว่าลี่หลินซูคนในความทรงจำที่อุ้มเธอโยนเธอเข้าไปในรถ แล้วไปทิ้งเธอไว้ที่สถานีตำรวจนั้นไม่เหมือนกันกับคนนี้

แต่ว่าตรงไหนกันที่ไม่เหมือนหลิวเซียนเซียนที่กำลังยืนตะลึง อยู่ก็ยังนึกไม่ออก

“คุณผู้ชายผมคือคนที่หาเขาเจอ

“ไม่ใช่ฉันต่างหาก

ลี่หลินซูยกมือขึ้นมาปลดกระดุมสองอันที่อยู่ด้านบนของเสื้อ เชิ้ตด้วยความหงุดหงิดหันไปมองลูกน้อง”เขาเขาแล้วก็เขาให้ไปคนละแสนอ่ออีกอย่างที่นี่วุ่นวายไปหน่อย

ลูกน้องรีบเอาเงินออกมาสามปีกให้พวกเขาแล้วรับให้พวกเขา ออกไป

นี่จะรวยขนาดไหนกันสามแสนนี้ให้ไปได้ง่ายๆ

ไม่ลังเลเลยสักนิด

“หลิวเซี้ยวหนิงใช่ไหมครับ?”ในที่สุดลี่หลินซูก็ไม่มองเด็กน้อย คนนี้ได้ดีดีสักที

หลิวเซี้ยวหนิงตอนนั้นก็สงบสติอารมณ์ได้จ้องมองไปที่ลี่หลินซู และไม่ร้องโวยวายเขารู้สึกว่าคนที่อยู่ตรงหน้าคนนี้นั้นเหมือนกับ คนที่เขาผลักแต่บางครั้งก็รู้สึกไม่เหมือนคนคนเดียวกัน

เสียงของเขานั้นอ่อนหวานและเจ้าเล่ห์หน่อยๆไม่ค่อยเหมือนกับ เสียงของลี่หลินซูคนเมื่อวาน

คนคนนี้ก็ไม่เห็นจะเย็นชาเลย

เด็กน้อยนั้นไม่รู้อะไรเลยหลังจากที่เขาผลักคนไปแล้วลี่หลินซู กับลี่หลินเย่ก็พบกันแต่ว่าเขาในตอนนั้นเร่งรีบวิ่งเข้าไปในลิฟท์เลยไม่ทันได้เห็น

เหม่อมองไปที่ลี่หลินซูเด็กน้อยหายใจเข้าลึกๆหนึ่งทีหลังจาก นั้นก็เงยใบหน้าขึ้นมาถามอย่างนิ่งๆว่า “ใช่ผมก็คือหลิวเซี้ยวหนิง คุณลี่ที่คุณติดป้ายประกาศตามหาผมนั้นเพื่ออะไรหรอครับ?

ผมก็แค่ผลักคุณนิดเดียวเพียงเพราะแค่ว่าผมผลักคุณคุณก็เลย จะฟ้องผม?”

น้ำเสียงเด็กที่กำลังโกรธถึงแม้เขานั้นจะเป็นแค่เด็กตัวเล็กๆแต่ พอยืนไว้ตรงนั้นรัศมีที่แผ่ออกมาก็ไม่แพ้ลี่หลินซูเลย

ลี่หลินซูทำตาหยีแล้วยิ้มเป่าปลายผมที่ตกลงมาตรงหน้าผาก เบาๆเด็กคนนี้น่าสนใจเขาชอบ

ไม่แปลกที่ทำให้ลี่หลินเย่องไปรัศมีมีพลังขนาดนี้

ตัวเล็กแต่รัศมีไม่เล็ก

ตอนนั้นเขาก็กำลังคิดว่าต่อไปนี้ถ้าเมื่อไหร่ที่ลี่หลินเย่มาหาเขา เขาจะต้องพาเด็กน้อยนี้ติดตัวไปด้วยแค่ไม่กี่นาทีก็สามารถเอา หลินเย่ได้อยู่มัด
และตอนนั้นลี่หลินซูก็อยากจะเห็นสีหน้าของเด็กคนนี้ว่าถ้าได้ เห็นเขากับลี่หลินเย่ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกัน

เด็กคนนี้นั้นคิดไปแล้วว่าเขาเป็นลี่หลินเยี่

น่าสนใจ

น่าสนใจมากจริงๆ

ก้าวเท้าไปข้างหน้าลี่หลินซูหยุดเท้าไว้ตรงด้านหน้าของหลิว เสี้ยวหนิงก้มตัวลงไปนั่งยองยองอยู่หน้าเขายิ้มตาหยีๆ ใครบอก ว่าฉันจะฟ้องหนูหล่ะ?”

“ประกาศคุณประกาศจับผมอยู่”เด็กน้อยเข้าใจดีว่าประกาศจับนั้น แปลว่าอะไรพอเห็นคำนี้ก็ทำให้ใจเขารู้สึกกระวนกระวาย

“นั้นก็เป็นเพราะว่าหนูเนี่ยทิ้งเบอร์โทรที่ผิดไว้ให้กับฉันหลิว เสี้ยวหนิงหนูตั้งใจใช่ไหม?”

“ใช่แล้วจะทำไมผมบอกแล้วไงว่าผมไม่ชอบคุณก็เพราะว่าไม่ ชอบคุณและผมก็ไม่อยากเจอคุณอีกงั้นวันนี้คุณก็พูดสิ่งที่คุณ อยากจะพูดออกมาให้หมดและหลังจากนี้พวกเราก็ไม่ต้องมาเจอ กันอีก”
ผู้ชายใจแคบอย่างนี้ดีที่สุดทั้งชีวิตนี้ไม่ต้องมาเจอกันอีก

หลิวเซี้ยวหนิงโกรธจัดจ้องไปที่ลี่หลินซูถ้าหากเป็นไปได้เขา นั้นอยากจะให้มามี้ยัดเขากลับไปในท้องแล้วตั้งท้องใหม่แน่นอน ข้อแม้ก็คือจะต้องเปลี่ยนแดดดี้ให้กับเขา

ลี่หลินซูมีความสุข

รู้สึกได้ทันทีว่าเด็กคนนี้ช่างน่าสนใจไม่แปลกใจที่ลี่หลินเย่ถึง ได้พูดกับเขาไปตั้งหลายประโยคเขาก็เก่งใช่ย่อย ได้แต่ว่าเรื่อง ระหว่างเราเนี่ยมันก็ไม่ใช่คำสองคำก็พูดกันให้เข้าใจได้ขึ้นรถไป ก่อน แล้วเราค่อยคุยกัน