ตอนที่5กันไฟกันขโมยกันแม่เลี้ยง

ตอนที่5กันไฟกันขโมยกันแม่เลี้ยง

ลี่หลินเย่มองผู้หญิงตัวน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา

สีแก้มดุจเมฆสีชมพูเหมือนดอกบัวที่บานในสระบัวทำให้เขาต้อง วางนิ้วและเกลี่ยไปตามใบหน้าเรียบเนียนของเธอ”เด็กดีอย่าดิ้น

ไม่รู้ทำไมทุกครั้งที่หลิวเซียนเซียนดิ้นในหัวเขาปรากฏผู้หญิง เมื่อคืนโดยอัตโนมัติ

เสียงลิฟต์ดัง’ติ๊ง’ลี่หลินเย่เคลื่อนไหวด้วยขาเรียวยาวในไม่ช้า เขาก็เข้าไปในห้องที่กู้จิ้นหญ้ได้จองไว้

กู้จิ้นหญ้มู่เย่ไป๋และจิ้นยี่เฉินต่างก็มีห้องประจำของเขามีแต่เขา นั่นแหล่ะที่ไม่มีเพราะว่าเขาไม่เคยแตะต้องผู้หญิงเลย

เดินเข้าไปห้องรับแขกด้วยขาเรียวยาวลี่หลินเย่อุ้มหลิวเซียน เซียนตรงไปยังห้องอาบน้ำแล้วเปิดก๊อกน้ำในอ่างอาบน้ำปรับ อุณหภูมิน้ำให้ต่ำที่สุดทันใดนั้นเราวกับมือปลาหมึกที่ไม่ยอม ปล่อยจากเขา

“ตูม เสียงน้ำกระจายหลิวเซียนเซียนที่ตกลงไปในน้ำที่เย็นเฉียบ

แต่เธอก็ยังรู้สึกร้อนและดิ้นไปดิ้นมาจนอยู่ไม่สุขเสื้อเปียกโชก

ไปหมด

ลี่หลินเย่หยิบฝักบัวและเปิดน้ำเย็นราดใส่หัวหลิวเซียนเซียนเธอ ถึงจะหยุดลงได้แช่อยู่ในน้ำด้วยความสะลึมสะลือ ลี่หลินซูอย่า ไปนะอย่าจากฉันไป

ในขณะที่ดิ้นรนก็ปรากฏรอยที่ยังไม่จางหายของเมื่อคืน สายตาลี่หลินเย่เศร้าหมองแล้วเดินจากไปอย่างเย็นชา หลิวเซียนเซียนที่ตื่นเพราะความหนาว แช่ในน้ำเย็น4ชั่วโมงกว่าในที่สุดเธอก็ตื่น มองไปรอบๆด้วยความสะลึมสะลือห้องน้ำที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

รีบลุกขึ้นทันทีในที่สุดความจำทุกอย่างก็กลับมาฉากล่าสุดที่เธอ จำได้คือประธานหลิงจะพาเธอไปแต่เรื่องราวหลังจากนี้เธอจำไม่ ได้เลย
หลิวเซียนเซียนเช็ดผมและพันผ้าเช็ดตัวเดินออกจะห้องน้ำเห็น เสื้อชุดใหม่ของผู้หญิงวางไว้บนเตียง

ช่างเถอะยังไงเธอก็เดินออกไปตัวเปล่าไม่ได้อยู่ดีรอให้รู้ว่าใคร ช่วยเธอไว้ค่อยพาเธอมาที่นี่ค่อยขอบคุณเขาก็ยังไม่สาย

เธอสวมเสื้อผ้าอย่างรวดเร็วเธอเดินดูรอบๆห้องการตกแต่งนั้น ค่อนข้างพิเศษและหรูกว่าบ้านตระกูลหลิวเสียอีก

เมื่อเธอเห็นบัตรบริการบนโต๊ะข้างเตียงเธอถึงรู้ว่านี่คือclubblue

ห่างจากclubpoisonไม่ไกลมากอย่างไรก็ตามเธอแค่เดินผ่าน เท่านั้นยังไม่เคยเข้ามาเลย

คนที่สามารถเข้าclubblueถ้าไม่รวยมากก็ต้องเป็นคนที่มีหน้ามี ตาในสังคมมากแม้แต่พ่อของเธอหลิวเพิ่งจั้นก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะ เข้าสถานที่หรูหราแบบนี้

ไม่คิดเลยว่าเธอจะเข้ามาแล้ว

แต่ไม่รู้ว่าคนที่ส่งเธอมาที่นี่เป็นผู้หญิงหรือผู้ชายกันแน่ ?

แต่เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้ตกอยู่ในอันตรายสิ่งนี้สามารถตัดสินได้จากความจริงที่ว่าเธอตื่นเพราะความหนาว

ดังนั้นถ้าเป็นผู้ชายก็ต้องเป็นสุภาพบุรุษ

ถ้าเป็นลี่หลินซูก็ดีสิ

พอนึกถึงลี่หลินซูหลิวเซียนเซียนรู้สึกว่าคนที่ช่วยเธอไว้เมื่อคืน เหมือนจะเป็นลี่หลินซูแต่พอเธอนึกดูดีๆกลับจำรายละเอียดไม่ได้

ทันใดนั้นเสียงกริ่งหน้าประตูดังขึ้นพร้องเสียงเพื่อนรักฟังเวิ้นซิ่ว

หลิวเซียนเซียนที่พึ่งใส่เสื้อผ้าเสร็จรีบไปเปิดประตูพึ่งจะเปิดประ ตูฟังเวิ้นซิ่วก็พุ่งตัวเข้ามา

เมื่อคืนเธอแค่ลุกไปเอาน้ำเย็นให้หลิวเซียนเซียนพอหันกลับมา ก็ไม่เห็นหลิวเซียนเซียนแล้ว

เธอตามหาเกือบทั้งคืนพอได้รับโทรศัพท์จากหน้าเค้าเตอร์ถึงได้

รีบมา

“เซียนเซียนเกิดอะไรขึ้น ? เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ? “ฟังเวิ้นซิ่ว เข้ามาตรงหน้าหลิวเซียนเซียนด้วยสีหน้ากังวลเห็นเธอใส่เสื้อครบทุกอย่างเลยโล่งใจ

หลิวเซียนเซียนพูดสั้นๆว่าเธอสงสัยถั่วเหมยจูวางยาให้เธอและ เล่าเรื่องประธานหลังที่คลับด้วยพอพูดเสร็จอดไม่ได้ที่จะถาม“จิ๋ว ซิ่วหน้าเค้าเตอร์ได้บอกไหมว่าใครเป็นคนพาฉันมา ? ใช่ลี่หลินซูรี ป่าว ? ”

พอได้ยินชื่อลี่หลินซูฟังเวิ้นซิ่วจึงดีดหน้าผากเธอแรงๆ”หลิว เซียนเซียนเธอฝันกลางวันอยู่รึไงลี่หลินซูไม่ได้อยู่ที่เมืองโซัก หน่อยเขาไปเข้าร่วมงานที่เมืองBแล้ว”

“อ่อ”หลิวเซียนเซียนตอบกลับด้วยความผิดหวัง

เห็นเธอแบบนี้แล้วฟังเวิ้นซิ่วก็ไม่มีทางเลือกนอกจากพูดขัดเธอ ขึ้น“เซียนเซียนเดี๋ยวเธอจะไปไหนรึป่าวตรงกลับบ้านเลยหรือ ว่า.….…..

“ฉันไม่อยากกลับบ้าน ! “แค่คิดถึงลั่วเหมยจูและประธานหลัง เธอก็ปวดหัวแล้ว

ครั้งนี้พวกเขาทำไม่สำเร็จครั้งหน้าต้องวางแผนอะไรอีกแน่เป็น แบบนี้แล้วเธอต้องกันไฟกันขโมยกันแม่เลี้ยงตลอดแล้วล่ะ
หลิวเซียนเซียนจับมือฟังเวิ้นจิ๋วไว้แล้วพูดขึ้นด้วยความ สงสาร”จิ๋วจิ๋วให้ฉันอยู่ด้วยนะ