ตอนที่ 8 เลิกคิดไปได้เลย

โล่หวินหลานหัวเราะเบาๆ เห็นสีหน้าเขาจริงจังในเมื่อสวรรค์สิ่ง ให้นางมาพบกับเขาก็ถือว่าเป็นพรหมลิขิต ต่อให้นางต้องไป จริงๆ ก็ต้องรักษาเขาให้หายก่อนอย่างน้อยก็ต้องให้เขาร่างกาย แข็งแรงไว้ต่อสู้กับศัตรู นี่ก็ถือว่านี่เป็นหน้าที่ในฐานะหมอ

ในห้องของหลินอ๋องคุณชายสวมชุดขาวเดินเข้ามาในห้อง ของไม่มอย่างคุ้นเคย ภายในห้องโม่กินยาหลับไปแล้ว คุณชายเสื้อขาวนั่นยืนอยู่ข้างเตียงแล้วมองไปที่ชายที่หน้าตา คล้ายคลึงเขาที่นอนอยู่บนเตียงสีหน้าของเขาค่อยๆเปลี่ยนไป

“ถอดเสื้อผ้าของหลินอ๋องออกให้ขาดูหน่อย” ไม่มีทานกัดฟัน สีหน้าของเขาเย็นเหมือนอากาศ ในช่วงหน้าหนาว

องครักษ์ที่อยู่ข้างๆ รีบเดินขึ้นมาถอดเสื้อของไม่ออก จาก นั้นก็เห็นเนื้อหนังของ โมโม่หานเดินขึ้นไปมองร่างกายเขา อย่างละเอียดด้านหลังคอของเขามีรอยแดงเหมือนถูกอะไรแทง มา

โม่หานจ้องไปที่รอยแผลนั่นอยู่นานสายตาของเขานิ่งไป หลังจากที่ให้คนสวมเสื้อให้กับโม่แล้วก็ลุกขึ้นมานั่งที่ห้องโถง

“เอาของออกมาส” ไม่ฉีฬานหลังจากดื่มชาก็พูดกับสวินเทียน

องครักษ์ตนสนิท

สวินเทียนยนตำรากับมีดสั้นหนึ่งเล่มมาให้เขา โมนานวาง ถ้วยชาลงแล้วรับของจากสวินเทียนมา ไม่ทานมองไปที่มีดสั้น จากนั้นก็หยิบคัมภีร์ทานตะวันขึ้นมา

เมื่อเปิดดูด้านในไม่หานก็เห็นตัวอักษรที่อยู่ด้านใน โม ทานแตะไปที่ตัวอักษรจากนั้นก็ดมกลิ่นมันยังมีกลิ่นน้ำหมึกหลง เหลืออยู่

ไม่ทานยิ้มสายตาคมเหมือนมีดดาบแล้วพูดว่า “น่าสนุกดีนี่ จากนั้นก็ยื่นคัมภีร์ทานตะวันกับมีดสั้นให้กับสวินเทียนแล้วพูดว่า “จับตาดูโล่หวินหลานให้มีความเคลื่อนไหวอะไรให้รีบมา รายงานข่าทันที”

สวินเทียนพยักหน้าไม่หานลุกขึ้นแล้วก็เดินออกไป

ภายในจวนหมิงอ๋อง โล่หวินหลานรอดมาจากนรกนางตัดสิน ใจว่าจะทำความเข้าใจกับตัวเองในยุคนี้อย่างละเอียดแล้วก็ ค่อยๆ นึกถึงความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมให้ได้ มันทำให้โล่ หวินหลานพบเรื่องราวน่าสนใจเข้า

ในห้องลับของจวนอ๋องเมื่อได้รับรู้เรื่องราวของ โล่หวินหลาน สายตาของโม่หมิงก็เป็นประกายเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่

“ท่านอ๋องได้เรื่องพวกนี้มันจะไม่เหมาะหรือเปล่า?” ชายคน หนึ่งยืนอยู่ในข้างๆ ไม่มีหมิงในห้องลับ เรื่องที่เกิดขึ้นในห้องหอ เขารู้เรื่องอย่างชัดเจนเพราะตอนนั้นเขาซ่อนตัวอยู่ในห้องหอนั้น

ไม่มีหมิงวางสารลับลงสีหน้าของเขาตอนนี้มันอธิบายไม่ถูก แต่ว่าเสียงที่แหบแห้งนั้นมันกลายเป็นเสียงที่อ่อนโยนนุ่มลึกน่า ฟังมาก “ที่แท้แม่ของ โล่หวั่นหลานคือเทพแห่งพิษหวั่นซีทานแต่น เสียดายที่นางถูกไล่หายเฟิงหลอกลวงจนต้องตายไป ไม่มีหมิง หัวเราะเบาๆ ตอนนั้นเทพแห่งการถอนพิษโล่หายเชิงพ่ายแพ้ให้ กับหวิน ทานเพื่อให้ได้คัมภีร์ห้าพิษมาเขาจึงหลอกใช้ความรู้สึก ของนาง

“นฐานะของพระชายาไม่มีอะไรน่าสงสัยใช่ไหม?”เย่เพิ่งถาม

ไม่มีหมิงอ่านสารลับในสารลับระบุว่าโล่หวินหลานกำพร้าแม่ แต่เล็กถูกปล่อยทิ้งที่เรือนด้านหลังไม่มีใครสนใจ เกิดมา ร่างกายอ่อนแอวันที่ออกเรือนวันนั้นยังถูกพี่สาวแท้ๆของตัวเอง ข่มขู่มีดสั้นเล่มนั้นก็เป็นของที่พี่สาวคนรองของนางโล่ เสมอบ ให้

ในสารลับระบุว่า โล่หวินหลานไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆ กับ ทางเชื้อพระวงศ์แต่ว่าคำว่าอ่อนแอมันเหมือนจะไม่ได้เหมือนกับ

โลหงินหลานเลย

“ข่าวที่ได้มาจากหออินไม่มีพลาดฐานะของโล่หวินหลานเชื่อ ได้ ส่วนที่นางบอกว่ารู้เรื่องแพทย์คิดว่าตอนเด็กๆ แม่ของนางน่า จะเป็นคนสอน ส่วนนิสัยของนางอาจจะเป็นเพราะนางเก็บซ่อน เหมือนกับที่ข้าเป็นก็ได้” โม่หมิงปิดสารลับแล้วเผาไฟทิ้งไป วินาทีนั้นสายตาของโม่หมิงก็มีเปลวไฟลุกโซนเหมือนกับไฟที่ อยู่ตรงหน้า

“ท่านอ๋อง เเพ่งมองโม่หนึ่งด้วยความเป็นห่วงคิดอยากจะ บไฟตรงนั้นลง ไม่มีหมิงยกมือห้ามเย่เพิ่งเอาไว้แล้วพูดว่า “คนเราจะมีจุดอ่อน ไม่ได้ ไม่งั้นก็จะต้องตาย ให้มันเผาต่อไป ข้าไม่กลัว

ไม่มีหมิงหมัดแน่นเห็นไฟที่ลุกโชน หน้าของเขาเหี้ยมโหด อยู่ภายใต้หน้ากากสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความแค้นของไม่มีห มึงค่อยๆจางไป

“คัมภีร์ห้าพิษ” โล่หนหลานพบเรื่องประหลาดในตัวเอง

ในความทรงจําในวัยเด็กแม่ของตัวเองบังคับให้นางท่องจํ คัมภีร์เล่มหนึ่งนางเห็นแม่ของนางเผาคัมภีร์นี้ทิ้งไปต่อหน้าต่อตา แล้วบอกนางว่าอย่าบอกเรื่องนี้กับพ่อของนางเด็ดขาด

ในความทรงจําอันเลือนรางนั้นมีภาพที่นางทะเลาะกับพ่อแม่ ของตัวเองด้วยจากนั้นไม่นานแม่ของนางก็ป่วยหนักจนตาย

เมื่อนึกย้อนกลับไปโล่หวินหลานถึงได้เข้าใจว่าที่พ่อของนาง แต่งงานกับแม่ของนางก็เพื่อให้ได้มาคัมภีร์เท่านั้น

แต่ว่ายังดีที่คัมภีร์เล่มนั้นมันอยู่ในความทรงจำของโล่หวิน หลานเนื่องจากเนื้อหาในคัมภีร์นั้นน่าสนใจมันมีวิชาพิษมากมาย ทางการแพทย์หากเรียนรู้มันได้โล่หวินหลานก็จะกลายเป็นหมอ เทวดากลับชาติมาเกิดเลย