ตอนที่ 2 ไร้ทายาทสืบสกุล

“คิดไม่ถึงเลยว่าลูกสาวของหมอหลวงโล่จะหน้าตาสวยขนาดนี้ สี่ท่านว่าจริงไหม?”

ชายชั่วบ้าตัณหาหันกลับมามองไปที่คนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้

โล่หวินหลานเองก็มองไปเช่นกัน

เก้าอี้ตรงกลางห้องมีชายสวมชุดเจ้าบ่าวนั่งอยู่ตรงนั้น

เขาสวมหน้ากากรูปปีศาจอัปลักษณ์ภายใต้หน้ากากนั้นมี สายตาลึกลับที่คาดเดาไม่ได้คู่หนึ่ง

เขาน่าจะเป็นหมิงอ๋อง โม่ หมิง

ไม่มีหมิงกับโล่หวินหลานสบตากันเสี้ยววินาทีนั้นตาของเขาก็

เป็นประกาย

สายตาของผู้หญิงคนนั้นไม่มีความกลัวเลยแถมยังจ้องมองมา

ที่เขาอีกด้วย

คิดไม่ถึงเลยว่าบรรดาผู้หญิงมากมายเมื่อรู้เรื่องของตัวเขาจะ มีคนที่ไม่กลัวด้วย

แต่ก็น่าเสียดายความงามของนาง

สายตาชายชั่วบ้าตัณหาจ้องไปที่ตัวของ โล่หวินหลาน

“พี่แต่งชายาเข้าจวนตั้งหลายคนก็มีคนนี้นี่แหละที่หน้าตาดีไม่รู้ว่าตอนนี้นางอยู่บนตัวข้าแล้วจะเหมือนกับผู้หญิงคนอื่นไหม

นะ?”

สีหน้าของโม่ฉีม่มีรอยยิ้มชั่วร้ายแล้วค่อยๆเดินเบียดเข้ามา

โล่หวินหลานรู้สึกโกรธมาก

อ๋องคนนี้ไม่เพียงแค่าตัณหาแต่ยังโรคจิตอีกด้วย

เจ้าสาวหลายคนก่อนหน้านี้หรือว่าจะถูกหยามเกียรติจนต้อง

ตาย?

ขณะที่มือของโม่สัมผัสไปถูกเสื้อผ้าของ โล่หวินหลาน

ไม่มค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองไปที่โล่หวินหลานที่ไม่ตกใจ และไม่ตื่นกลัวจู่ๆเขาก็ยิ้มขึ้นมา

“ท่านเป็นใคร” โล่หวินหลานจ้องมองและถามขึ้น

“ข้าแตะต้องผู้หญิงมานับไม่ถ้วน เจ้าเป็นคนแรกที่ถามว่าข้า เป็นใคร ข้าก็จะบอกเจ้าให้เพราะยังไงเจ้าก็จะมีชีวิตอยู่อีกไม่ นานแล้วข้าคือหลินอ๋องเจ้าจําได้แล้วใช่ไหม?”

หลินอ๋อง โม่ฉีม่

โล่หวินหลานไม่ได้มีความประทับใจอะไรกับคนๆนี้ รู้แค่ว่าเขา คือน้องชายแท้ๆของเงินอ๋องโม่หานที่ฮ่องเฮาทรงเป็นผู้เลี้ยงดู

“จําได้แล้ว”

โล่หวั่นหลานยิ้มนิ้วมือค่อยๆจับไปที่มีดสั้น
“ค่ำคืนนี้ข้าจะถนุถนอมเจ้าอย่างดี

ไม่พูดแล้วก็กลายร่างราวกับสัตว์ร้ายพุ่งเข้าใส่ตัวโล่หวั่น

หลาบ

โล่หวั่นหลานจู่ๆก็ยื่นมือออกมาแล้วโอบไปที่คอของเขา

เจ้าสาวจู่โจม ใส่เขาเอง ไม่ต้องดีใจอยู่แล้ว

ขณะที่ไม่มผ่อนคลายไม่ทันระวังตัวโล่หวินหลานก็ดึงปิ่นปัก ผมออกมาแล้วมองไปที่หลังต้นคอของโม่แล้วแทงเข้าไปที่จุด

หมาเสวียน

ไม่มีตัวอ่อนลงจากนั้นก็ไม่ขยับอีกเลย

“เจ้าท รกับข้า?”

สีหน้าของโม่ฉีมดุดัน

โล่หวินหลานลุกขึ้นนั่งจัดเสื้อผ้าของตัวเองเล็กน้อยจากนั้นก็

ยิ้ม

“หลินอ๋องข้ามอบของขวัญให้เจ้าสักชิ้นดีไหม? เจ้าชอบรังแกผู้

หญิงใช่ไหม? วันนี้ข้าจะให้เจ้าหกค่

โล่หวินหลานพูดแล้วก็หยิบผ้าขาวบนเตียงมาแล้วยัดเข้าปาก

ของโม่ฉีม่

จากนั้นก็หยิบมีดสั้นจากในอกออกมาแล้วก็เชือดไปที่ด้านล่าง

ของ โม่ฉีม่

โม่ ตาโตเจ็บปวดจนสลบไป
” ทายาทสืบสกุล”

โลหวินหลานพูดแล้วก็กวาดสายตาไปที่ไม่มีหมิง

“ข้าติดน้องชายของหลินอ๋องท่านอ๋องคงไม่ว่าอะไรข้าใช้ ไหม?”

โล่หวินหลานกระโดดลงจากเตียงแล้วโยนมีดสั้นไปที่ด้าน หน้าของ โม่ หมิง

โม่ หมิงเงยหน้าไปมองนางตั้งแต่นางถามว่าหลินอ๋องเป็น ใครไม่มีหมิงก็เริ่มสนใจในตัวนางแล้ว

เดิมทีเขาแค่อยากจะรู้ว่านางคิดจะทำอะไรแต่มันทำให้เขา

ต้องตกใจ

ผู้หญิงคนนี้ใจกล้ามากเกินไปแล้ว

“ทำไมถึงทำเช่นนี้?” โม่หมิงจ้องไปที่โล่หวั่นหลาน

ตอนมีราชโองการพระราชทานการแต่งงานไม่ดีหญิงคิดแค่ว่า ก็คงไม่ต่างจากเมื่อก่อน

ดังนั้นก็เลยไม่ได้ให้คนไปสืบประวัติของโลหงินหลานแต่ตอน นี้อาจจะไม่ได้เป็นไปอย่างที่เขาคิดก็ได้

“ไม่ทำเช่นนี้ข้าก็ต้องเสียความบริสุทธิ์ของข้าไปจริงไหม? หากข้าถูกย่ำยี่ข้าจะมีชีวิตถึงพรุ่งนี้ได้ยังไง?ท่านอ๋องท่านช่วยข้า

ไม่ได้ช้าก็ต้องช่วยตัวเองสิ

โล่หวินหลานเดินไปนั่งที่เก้าอี้ข้างๆ ไม่มีหมิง
จากนั้นก็ยกกาน้ำชาแล้วรินน้ำให้ตัวเอง

ไม่มีหมิงมองนางทำตัวสบายๆ ไม่คิดว่านี่คือความกล้าของ นาง สายตานั้นเต็มไปด้วยการเยาะเย้ย

นางคิดว่ากำลังช่วยตัวเองอยู่หรอ? เป็นผู้หญิงที่โง่จริงๆ

“เจ้าท่าแบบนี้ก็มีแต่ตายเท่านั้นเจ้าไม่รู้หรือไง?เจ้าคิดว่าหลิน อ๋องจะปล่อยเจ้าไปหรือเจ้าคิดว่าฮ่องเต้จะปล่อยเจ้าไปหรือ เจ้า คิดว่าเป็นอ๋องจะปล่อยเจ้าไปหรือ? ฮ่องเฮากับพระสนมล้วนจะ ปล่อยเจ้าไปงั้นหรือ? เจ้าเคยคิดบ้างไหมเจ้าลงมือแบบนี้เจ้าจะ ต้องตายอย่างน่าอนาถกว่าเดิม?” โม่ หมิงถามนาง

สายตาของโม่หวินหลานเหมือนจะมีความตกใจ นางลืมไป ว่าที่นี่ไม่ใช่โลกปัจจุบัน

ในยุคปัจจุบันการทำแบบนี้ถือว่าเป็นการป้องกันตัว

แต่ว่านี่คือยุคสมัยที่ไม่ได้ถูกบันทึกในประวัติศาสตร์นางเพิ่ง ตัดไอ้นั่นของท่านอ๋องคนหนึ่งไป

เบื้องหลังที่ลึกลับซับซ้อนของเขามันทำให้นางตายได้เป็น หมื่นครั้ง