ตอนที่ 11 ของขวัญ

สวินเทียนแทบไม่อยากจะเชื่อตอนแรกคิดว่าชัยชนะอยู่ในมือ ของเงินอ๋องแน่ๆ แต่พริบตาเดียวกลับถูกโล่หวินหลานพลิก สถานการณ์กลับมาได้? มันยากที่จะเชื่อได้

โม่ทานไม่รู้ว่าตัวเองถูกพิษอะไรทั้งตัวไร้เรี่ยวแรงไม่มีแรง แม้แต่จะพูดตอนนี้เขาน่าอนาถมาก

สวินเทียนไม่กล้าทําอะไรเพราะตอนนี้ไม่หานอยู่ในกำมือโล่ หวินหลาน เหวินสกัดจุดเขา” โล่หวินหลานสั่ง

เหวินรับ แล้วเดินไปที่ข้างตัวของสวินเทียนแล้วใช้นิ้วไป ที่จุดถานจง สวินเทียนไร้เรี่ยวแรงแล้วล้มลง

โล่หวินหลานผลักโม่หานไปที่เก้าอี้ตัวหนึ่ง จากนั้นก็ควัก ผ้าเช็ดหน้าออกมาแล้วเช็ดปากต่อหน้าไม่หานจากนั้นก็ทิ้ง ผ้าเช็ดหน้าไป ไม่ทานดูการกระทำของนางแล้วก็โกรธมากแต่ ก็ทําอะไรไม่ได้

“เงินอ๋องบนโลกใบนี้คนที่เจ้าไม่ควรผิดใจมากที่สุดก็คือผู้ หญิง โดยเฉพาะผู้หญิงร้ายกาจอย่างข้ารู้ไหมว่าทำไมเจ้าถึงได้ ถูกพิษ?” โล่หวินหลาน ใช้นิ้วกระดูกคางของโม่หานขึ้นมา เหมือนจะแหย่เขาเล่น

โม่ ทานตอนนี้เกลียดตัวเองมากเขาพูดว่า “หากเจ้ามีปัญญา ก็ฆ่าข้าเลยสิ ไม่งั้นข้าจะให้เจ้าไม่ได้ตายดี” “เหอะเทอะ โล่หวืนหลานยิ้มอย่างยั่วยวนปากแดงๆ โผเข้าไป ที่ข้างหูของเขาแล้วพูดว่า “ใครจะไม่ได้ตายดีเรื่องนี้ยังไม่มีใครรู้ ในชีวิต เกลียดผู้ชายอย่างเจ้าที่สุด เจ้านี่มันเลวกว่าน้องชาย ของเจ้าอีกนะ”

โล่หวินหลานหยิบขวดยาออกมาจากหน้าอกจากนั้นก็เทยาที่ นางทําขึ้นมายัดใส่ปากเขา

“นี่เรียกว่าพิษดอกเบี้ยเหลียนเมื่อเจ้ากินยาพิษชนิดนี้ไปแล้ว ต่อไปก็ต้องเชื่อฟังคำสั่งข้าไม่งั้นเจ้าก็จะตัวเน่าเปื่อยตายภายใน หนึ่งร้อยวัน หากเจ้าท่าตัวดีๆ ข้าก็จะไว้ชีวิตเจ้า ไม่งั้น…….. ” โลห วินหลานมองโม่หานกลืนยาลงไปสีหน้าของโม่หานแย่มาก ในตอนนี

“โล่หวินหลานทางที่ดีเจ้าอย่าให้ข้ามีชีวิตรอดไปไม่งั้นข้าจะ ทำให้เจ้าทรมานมากกว่านี้พันเท่า” โม่หานกัดฟันพูดสายตา ของเขาโกรธเคืองมาก

โล่หวินหลานลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า “ไม่ทานข้าไม่อยากเป็น ศัตรูกับเจ้า แต่ว่าเจ้าทำเรื่องแตะเส้นตายของข้า เจ้าคิดว่าเจ้า เป็นท่านอ๋องแล้วจะเกียรติของคนอื่นได้หรอ? ข้าบอกเจ้าไว้ เลยนะหากข้ายังมีชีวิตอยู่จะไม่มีทางให้ใครทำร้ายตัวข้ากับไม่ หมิงเด็ดขาด ที่ข้าพูดเจ้าจำไว้ให้ดี”

“เจ้าคิดจะปกป้องโม่หญิงก็ต้องดูว่าเจ้ามีปัญญานั้นไหม เจ้า คิดว่าเจ้าวางยาข้าแค่นี้ก็จะควบคุมข้าได้หรอ? ฝันไปเถอะ ไม่ ทานไม่ยอมแพ้ต่อให้ถูกก็จะไม่ยอมเสียหน้าเด็ดขาด โล่หวั่นหลานพูดว่า “งั้นเรามารอดูกันหากเจ้ามีปัญญา ถอนพิษได้เองเรามาลองกันว่าใครจะเก่งกว่าใคร เยาวินเราไป กันเถอะ พูดจบก็ออกจากห้องไปพร้อมกับเย่หวั่นไม่หันกลับไป มองอักเลย

เมื่อออกจากภัตตาคาร โล่หวั่นหลานสูดหายใจเข้า โชคดีที่ นางทายาพิษป้องกันตัวไว้ที่ปากหลังจากที่เจอเรื่องโม่ฉีมไป โล่ห ในหลานคิดว่าผู้ชายสมัยโบราณนั้นน่ากลัวก็เลยทายาพิษไว้ที่ ปากเพื่อป้องกันตัวเองตกอยู่ในอันตราย

ตอนนี้คิดๆดูแล้ววิธีนี้ของตัวเองก็ใช้ได้ผลดี พระชายาท่าน ให้เงินอ๋องกินยาพิษจริงๆ หรอ?”เหวินหันกลับมามองโล่หวั่น หลานใหม่อีกครั้งหลังจากที่ผ่านเรื่องนี้ไป

โล่หวินหลานพูดว่า “ถูกต้องแต่ว่าพิษนี้จะมีอาการหลังจากนี้ อีกหนึ่งร้อยวัน”

เย่หวินขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “เป็นอ๋องไม่เหมือนกับท่านอ๋องคน อื่นเขามีใจแต่เดาได้ยากมีอุบายร้ายกาจ หลายปีมานี่ก็มักจะ วางแผนลงมือกับท่านอ๋องตลอดบีบให้ท่านอ๋องเผยความสามา รถจริงๆ ออกมา”

โล่หวินหลานขมวดคิ้วช่วงชิงอำนาจไม่มีใครปราณีใครพี่น้อง เข่นฆ่ากันเองทำให้คนหดหู่ใจ ข้าก็ดูออกแต่ว่าข้าก็ทำให้ท่าน อ๋องเดือดร้อนอยู่ดี” โล่หวินหลานยิ้ม

เย่หวินปลอบว่า “พระชายาปกป้องตัวเองท่านอ๋องไม่โทษท่าน

หรอก” โลหงินหลานถอนหายใจเบาๆ มองไปที่พระอาทิตย์ที่กำลังจะ ตกดิน: เย็นมากแล้วเรากลับกันเถอะ”

หลังจากที่กลับไปไล่หวั่นหลานนอนพักอยู่บนเตียง เผชิญหน้า กับไม่มีหานทำให้นางเหนื่อยมากนางคิดในใจว่าอยู่สมัย โบราณเหนื่อยจริงๆ

ภายในห้องหนังสือไม่มีหมิงฟังเย่หวั่นรายงานเรื่องที่เกิดขึ้น สีหน้าของเขานิ่ง นางจูบเป็นอ๋องเองเลยหรอ?”

เหวินก้มหน้าแล้วพูดว่า “พระชายาทายาพิษไว้ที่ปากดังนั้น เงินอ๋องก็เลยตกหลุมพราง” เย่หวินอดไม่ได้ที่จะแก้ต่างให้กับโล่ หวินหลาน

โม่หมิงไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงโกรธมากขนาดนี้เขาพยายามข่ม ใจแล้วถามว่า “วันนี้นางออกไปทำอะไร?”

เย่หวินคิดแล้วพูดว่า “พระชายาไปที่ร้านไม้ที่ตัวเมืองด้าน ตะวันตกสั่งทำเก้าอี้ตัวหนึ่งขากลับมาเจอคุณหนูรองหลังจากนั้น ก็ถูกเงินอ๋องเชิญไปพบ

เหวินเล่าเรื่องราวทั้งหมดรวมถึงเรื่องที่โลวี่เสเสียมารยาท เรื่องที่โล่หวินหลานลงมือสั่งสอนนางและเรื่องที่พวกนางเจอมาที่ ภัตตาคารอย่างละเอียดให้โม่หมิงฟังมีเพียงเรื่องเดียวที่นางไม่ ได้เล่าก็คือเรื่องที่เก้าอี้ตัวนั้นสั่งทำเพื่อเขาโดยเฉพาะ