ตอนที่ 10 ท้าทาย

โล่หวินหลานสัมผัสได้ถึงอันตรายที่กำลังจะเกิดขึ้นนางมองไปที่ส วันเทียน คนๆนี้สีหน้านิ่งคิดว่าวันนี้ยังไงเขาก็จะต้องเชิญนางขึ้น ไปบนภัตตาคารให้ได้

“เหวิน เราไปดูกันก็ได้ ไปดูสิว่าเทวดาคนนั้นอยากจะพบข้า ทำไม” โล่หวินหลานเดินตรงเข้าไปในภัตตาคาร

เหวินรู้สึกกังวลถึงแม้จะไม่ได้ประลองมือกับชายคนที่อยู่ตรง หน้าแต่เหวินก็รู้สึกได้ว่าวรยุทธ์เขาคงไม่ธรรมดา

“พระชายาเชิญ สวินเทียนหลบทางให้เดิน

โล่หวินหลานพยักหน้าให้กับเยาวินนางถึงได้วางใจหลังจาก นั้นนางก็เดินขึ้นภัตตาคารไปสวินเทียนนำทางไปถึงห้องอาหารที่ ชั้นสาม

เมื่อเปิดประตูออก ไล่หวินหลานเห็นชายสวมชุดขาวนั่งหันหลัง อยู่ โล่หวินหลานรู้สึกว่าคนๆนี้ดูสุขุม

โล่หวินหลานเดินตรงเข้าไปนั่งตรงข้ามกับชายชุดขาวทั้งสอง สบตากัน โล่หวินหลานตะลึงไป คนๆนี้หน้าตาคล้ายไม่มีที่อยู่ ในห้องหอคืนนั้น แต่ว่าเขาดูสุขุมวิ่งกว่าเยอะมาก มันทำให้คนที่ อยู่ใกล้รู้สึกอบอุ่น

“ท่านเป็นอ๋อง” โล่หวินหลานยิ้มเป็นอ๋องกับหลินอ๋องมีมารดา คนเดียวกันหน้าตาคล้ายกันก็ไม่แปลก ไม่มีทานขมวดคิ้วยื่นมือในน้ำชาให้กับโล่หนหลานแล้วพูด ด้วยน้ำเสียงนุ่มๆว่า “ข้าคิดว่าพระชายาจะขาเป็นคนที่ถูกท่าน ตัดไอ้นั่นทิ้งไปซะอีก”

“เป็นอ๋องท่านพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง? วันนั้นในตำหนัก หลินอ๋องยอมรับเองว่าเขาฝึกวิชาก็เลยตัดของตัวเองทิ้งไป เรื่อง นี่มันเกี่ยวอะไรกับข้างั้นหรอ?” โล่หวินหลานยกถ้วยชาที่ไม่หาน ยื่นให้มาคมแล้วพูดว่า “ชาชั้นดี

พูดจบก็วางถ้วยชาลงแล้วพูดอีกว่า “ชานี้ดีมากแต่น่าเสียดาย มันมีพิษ ที่แท้เป็นอ๋องต้อนรับแขกแบบนี้เองหรอ?” โล่หวินหลาน เงยหน้าขึ้นมองแล้วยิ้ม

ไม่หานหน้าถอดสีกำมือแน่น จากนั้นเขาก็ผลักโต๊ะที่อยู่ตรง หน้าเขาออกแล้วก็ดึง โล่หวินหลานเข้ามาที่หน้าอกของเขา จาก นั้นก็ดึงปืนที่หัวของนางมาที่คอ

เย่หวินที่ยืนอยู่ข้างๆ คิดจะเดินไปช่วยแต่กลับถูกสวินเทียน ขวางไว้เห็น โล่หวินหลานถูกจับเย่หวั่นทำอะไรไม่ได้ในใจรู้สึก ร้อนใจมาก

“คนทั้งโลกบอกว่าเป็นอ๋องสุขุมเหมือนภูเขาเป็นสุภาพบุรุษ ที่แท้ก็เป็นแค่เรื่องหรอก” โล่หวินหลานอดไม่ได้ที่จะประชดประ ชัน ไม่มีหาน

“โล่หวินหลานของชิ้นนี้เจ้าจำได้ไหม?” โม่หานหยิบมีดสั้น ออกมาวางไว้บนโตะแล้วถามนาง

โล่หวินหลานต้องจำได้อยู่แล้วพี่สาวคนรอง โลวี่เสมอบให้ นางเอง เมื่อคิดถึงโลวี่เสาโล่หวั่นหลานก็นึกถึงเรื่องที่เจอนางเมื่อ ก็ที่บอกว่านางจะไปเป็นพระชายาของหลินฮ่อง? หรือว่า…

เริ่มสืบจากมีดสั้นในมือไม่หานฉลาดมากเจ้าเล่ห์เหมือน จิ้งจอก มิน่าไม่มีหมิงถึงได้บอกว่าเป็นอ๋องไม่มีทางปล่อยนางไว้ แน่ๆ

“คุ้นๆนะนั่นมันมีดสั้นที่หลินอ๋องใช้ตัดของตัวเองไม่ใช่หรอ? โล่หวินหลานแกล้งทําเป็นตกใจ

โม่หานจู่ๆก็ย้ายปั่นไปไว้ที่หลังคอเขามันคือตำแหน่งเดียว กับที่โล่หวินหลานแทงโมโม่หานออกแรงทิ่มไปยิ้มร้ายๆ แล้วถามว่า “ถ้าอย่างนั้นตรงนี้เจ้าจะคุ้นเคยมากขึ้นไหม?

โล่หวินหลานไร้เรี่ยวแรงลงไปทันทีจากนั้นก็ล้มลงไปบนอ้อม กอดของโม่หาน “ต้องคุ้นเคย วันนั้นข้าทำแบบนี้เพื่อควบคุม น้องชายของท่านเอาไว้แล้วใช้มีดสั้นนั้นตัดไอ้นั่นของเขา โล่ห วินหลานยิ้ม

โม่ หานโยนปืนทิ้งไปแล้วดึงโล่หวินหลานมาใกล้ๆแล้วพูดว่า “เจ้าเป็นผู้หญิงที่โหดเหี้ยมมาก เจ้าทำลายเขาถ้าอย่างนั้นก็ให้พี่ ชายของเขาคนนี้มาทําเรื่องที่เขาค้างคาเอาไว้ให้จบเถอะ เจ้าว่า ดีไหม?”

ลมหายใจที่ร้อนผ่าวของโม่หานรดลงบนใบหน้าของโล่หวั่น หลาน โล่หวินหลานรู้สึกขยะแขยงมากนางกลับไปว่า “ที่แท้เป็ นอ๋องกับหลินฮ่องก็เป็นสัตว์เดรัจฉานเหมือนกันนี่เอง

“ข้าจะให้เจ้ารู้วันนี้แหละว่าสัตว์เดรัจฉานมันเป็นยังไง ไม่ ทานพูดพลางจะเสียมารยาทกับไม่หวั่นหลาน เข้าวันที่อยู่ข้างๆ ทนไม่ไหวก็เลยลงมือ

สวินเทียนเข้าขวาง โล่หวั่นหลานหันไปมองทั้งคู่ที่ไม่ลดราวา

ศอกทันใดนั้นก็พูดว่า “หยุดเดี๋ยวนี้”

ไม่มีฉานเองก็พูดขึ้นมาว่า “สวินเทียนหยุดเดี๋ยวนี้

ทั้งคู่หยุดแต่ว่าเหวินเองก็ยังคงเข้าใกล้ตัวโล่หวินหลานไม่ ได้นางร้อนใจมาก

“ไม่มีหมิงนี่มีลูกน้องมือดีไม่เบา หากไม่อยากให้ผู้หญิงคนนี้ ทรมานมากกว่านี้ เจ้าอยู่เฉยๆ จะดีกว่ายืนดูข้าจัดการกับผู้หญิง คนนี้จนเสร็จแล้วกลับไปรายงานเจ้านายเจ้าให้ละเอียด ไม่ หานพูดพลางใช้นิ้วลูบไล้ไปตามใบหน้าของโล่หวั่นหลาน จาก นั้นก็ก้มหน้าลงไปใกล้ๆ

ขณะที่ไม่ทานกำลังก้มหน้าลง โล่หวินหลานก็ยื่นคอจูบก่อน โม่หานตะลึงทั่วทั้งตัวสั่นไปหมดเหมือนถูกฟ้าผ่าลงมาแบบไม่ อยากจะเชื่อ

ตอนที่ได้ลิ้มลองรสจูบ ร่างกายของเธอก็อ่อนยะยวบลงทันใด โล่หวินหลานยักคิ้ว เคลื่อนย้ายริมฝีปากแดงออก ดวงตาอันใส ดั่งน้ำคู่นั้นของเธอยิ้ม แล้วพูดว่า “ท่านอ๋องเคยได้ยินคำพูดที่ว่า ผู้กล้ายากฝ่าด่านหญิงงามบ้างไหม?

หน้าผากของโม่หานเหงื่อออกมากแม้แต่แรงที่จะพูดยังไม่มี

เลย โล่หวินหลานเขยิบตัวไปหยิบขึ้นมาแล้วทิ่มไปที่จุดเดิม

สวินเทียนสังเกตเห็นถึงความผิดปกติเขาคิดจะลงมือแต่โล่ห ในหลานใช้ปืนไปที่คอของไม่หานแล้วพูดว่า “ถ้าอยากให้ นายของเจ้ามีชีวิตรอดก็อย่าเข้ามา