ตอนที่8 เหตุผลอะไร

หญิงสาวรูปร่างจิตใจ ที่เต็มไปด้วยความริษยา นั่งพิงหัวเตียง ตุ้มผ้าขนหนูเผยยิ้มร้ายอย่างมีความสุข ห่างออกไปอีกข้างๆกัน ชายหนุ่มที่นอนเปลือยท่อนบน หลับสนิทเพราะความเพลีย นอน อยู่ข้างๆเธอ

ปลายนิ้วหนาถูกจับมาแตะสัมผัส สแกนลายนิ้วมือกับ โทรศัพท์ของตัวเอง โดยไม่รู้สึกตัว

ด ต ตุ๊ดดดดด- ปลายฟ้า

ปลาย: อื้อออ ฮัลโหลว่าไง // เสียงงัวเงียของคนที่พึ่งจะเสด็จ

เลิกตามองดูหน้าจอ

ปลาย: อ่าว! วายุ ทำไมป่านนี้ยังไม่กลับงานเยอะหรอคะ

ดี คนที่นั่งฟังแนบหูอยู่ ก็ยกยิ้มขึ้น คุณกล้าโกหกเธอเพื่อมา

เอากับฉันหรอคะวา ที่

พลอย: จําฉันได้ไหมจ้ะ ปลาย

หญิงสาวปลายสายเบิกตากว้างทันที เมื่อได้ยินเสียงที่ไม่ใช่ เสียงของเขา กลับเป็นเสียงผู้หญิง

ปลาย: เธอเป็นใคร
พลอย: คิดสิ นึกถึงเหตุการณ์อยู่ที่ร้านอาหารก็ได้นะ ฮ่า ฮ่า

ปลาย ….

ใจดวงเล็กเริ่มสั่นไหว มือที่จับโทรศัพท์อยู่ก็สั่นไม่แพ้กัน พลางคิดว่าอย่าให้มันเป็นอย่างที่เธอคิด

พลอย: เมื่อคืนผัวหล่อนเขานอนกับฉันทั้งคืน เราทอดรักให้

กันอย่างดุเดือด จะดูไหมล่ะ

ปลาย: เธออย่ามาตอแหลหน่อยเลย วายุเขาไม่ใช่คนแบบนั้น

ฉันเชื่อใจเขา

พลอย: อุ้ย! ฮ่า ฮ่า ฉันก็คิดว่าเธอจะฉลาด ทำไมถึงโง่แบบนั้น

ละปลาย

ปลาย: ……. ก

เธอไม่ตอบ มีเพียงเสียงสะอื้นที่เล็ดลอดออกมา

พลอย: ไม่เชื่อ ก็ดูรอยดูดที่ต้นคอขวาเขาได้นะ ฉันทำเองอ่ะ

รอยน่า

พบบบบ ตุ๊ดๆ

เพียะ

วายุ: ทำบ้าอะไรของมึงวะ พลอย

ชายหนุ่มที่นอนอยู่ได้สติ ลุกขึ้นรีบคว้าโทรศัพท์จากมือเธอมา

ดวางสายทันที
ใบหน้าของเธอหันไปตามแรงฝ่ามือของชายหนุ่ม เขามองเธอ

ด้วยอาการโกรธเคือง

พลอย: ฮกก – ตบเมียท่าไมตะวา

วายุ: กูมีเมียคนเดียว แล้วมึงก็ห้ามแตะต้องเมียก

พลอย: หรออ วาอย่าลืมนะว่า

วายุ: เออกูไม่ลืมหรอก กูทำตามที่มึงบอกแล้ว จะพาไปได้ยัง

พลอย: มันไม่ง่ายแบบนั้นหรอกค่ะวา

วายุ: ถึงจะเอาอะไรอีกว่ะ กูก็ยอมเอากับมึงแล้วไง

ชายหนุ่มพูดขึ้นอย่างหัวเสีย เขาอยากจะแก้เรื่องนี้ให้จบๆไป

พลอย: เลิกกับอีปลายแล้วมาแต่งงาน

กับพลอยนะคะ

เธอกอดแขน ใบหน้าซบลงที่ไหล่ของชายหนุ่ม อย่างสุดจะ

ไขว่คว้า

วายุ: ถึงอย่ามาเล่น สกปรกกับกูแบบนี้พลอย

พลอย: ก็ไม่เห็นสกปรกนี่คะ คนอื่นเขาก็เล่นกันแบบนี้

พลอย: ถ้าพลอยไม่ทำแบบนี้ พลอยจะได้เป็นเมียวาหรอ ถาม

โง่ๆ ที
พลอย: เลิกกับมันซะ ไม่งั้นคุณจะไม่เหลือใคร

วายุ: มึงมันเลว อีพลอย เมื่อก่อนกูรักมึงได้ยังไงว่ะ

พลอย: อย่าลืมนะคะ ตัววายุข พลอยจะเลือกชุดเจ้าสาวรอ

ช่า ช่า

Talk ปลาย

หลังจากที่สายตัดไป น้ำตาฉันก็ไหลลงมาเป็นสาย โดยที่ฉัน ไม่รู้สึกตัวด้วยซ้ำ มือไม้มันสั่นไปหมด ใจฉันมันกระตุกวูบลงไป ทันที มันทำอะไรไม่ถูกด้วยนอกจาก สะอื้นเงียบๆ

เมื่อคืนตัวหล่อนเขานอนกับฉันทั้งคืน เราทอดรักให้กันอย่างดุ

เดือด จะดูไหมล่ะ

คำพูดของเธอคนนั้น ยังวกวกอยู่ในหัวตลอด ๆ มาๆ

เหมือนจะฉายจบก็ไม่จบ

ฟอดด~

ผมกลับมาแล้วที่รัก ทำงานทั้งคืนเหนื่อยจัง

เขากอดฉันจากด้านหลัง แล้วหอมแก้มฉันฟอดใหญ่ ที่กำลัง

ยืนล้างแก้วอยู่

เพียะ – เพลง
อะ โอ้ยยย ซี้ดดปลาย

เกร็ดแก้วแตกกระจาย เลือดสีเข้มไหลรินลงเป็นหยดๆ ตาม คอปกเสื้อสีขาวของเขา เมื่อฉันหันไปฟาดแก้วที่กำลังจะร้าวใส่

หัวเขาแรงๆ

ฉัน: จะโกหกกันทำไม ฉันรู้หมดทุก

อย่างแล้ว อย่ามาหน้าด้านอยู่เลย ออกไป!!

ฉันพยายามกลั้นน้ำตา ฝันเป็นคนเข้มแข็ง สะอื้นใจต่อสู้กับ

คนเลวๆ อย่างเขา

วายุ: ซี้ดด โอ้ยย คุณเป็นอะไรของคุณปลาย

ฉัน: ฮกก พูดมาสิ ว่านายไปไหนมา ฉันขอความจริง

วาย: …….

ฉัน: อีกก นั่นไง เป็นอย่างที่ฉันคิดจริงๆ ฮือ

วาย: มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะปลาย ผมทำอะไรผมมีเหตุผล

เขาขยับเข้ามากอดฉันแน่น พร้อมลูบหัวปลอบโยน แต่เสียใจ มันใช้ไม่ได้ผลแล้ว กลิ่นคาวเลือดจากตัวเขา มันแตะจมูกฉัน

ตลอดเวลา

วายุ: ทำไมโกรธแรงจัง หม

ฉัน: ออกไป ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน นายมันสกปรก อีก // ฉัน พยายามดันตัว ผลักเขาออก แต่ก็ไม่สำเร็จ เพราะเขากอดจัน แน่น
วาย: เราคบกับมาตั้งหลายปี ผมเคยนอกใจคุณหรอ เชื่อใจ

ผมหน่อย ปลาย

ฉัน: …… // ฉันเงียบไม่ตอบ ไม่พูดอะไร

วายุ: ขอโทษที่ทำให้ขาดความไว้ใจ ผมสัญญานะว่าผมจะรัก คุณคนเดียว

ฉัน แล้วผู้หญิงคนนั้นล่ะ

วาย: ……..

ฉัน: เลิกยุ่งกับเธอได้ไหม

// เขายังคงเงียบ และกอดฉันแน่น ฉันก็ไม่รู้ว่าเขา

กำลังคิดอะไรอยู่

วายุ: ขอโทษนะปลาย ที่ครั้งนี้ผมทำให้คุณร้องไห้

ฉัน: หี ไปตายซะ ฉันต้องการคำตอบ ไม่ใช่คำสารภาพผิด

วายุ: …….

เขาคลายกอดฉันออก แล้วยิ้มให้ฉัน พลางค่อยๆหลับตาลง เลือดยังคงไหลไม่หยุด หยดตามใบหน้าอันหล่อคม

วายุ: ขอโทษ // เขาพูดทั้งๆ ที่ยังหลับตา

เพียงแค่ฉันเห็นใบหน้าของเขา ที่มีเลือดไหลลงมา ใบหน้า เหลืองซีด ก็ทําให้ความโกรธทั้งหมดหายไป ใจฉันจากที่แข็ง ตอนนี้มันอ่อนยวบลงทันที กลับกลายเป็น ความเป็นห่วงคนตรง หน้าแทน
ฉัน: วายุ นายเจ็บไหม || ฉันค่อยๆเอื้อมมือไปจับแก้มเขา

วายุ: ไม่ แค่หน้ามืดเฉยๆ ผมไม่เป็นไรหรอก นอนพักเดี่ยว หายแล้ว

จีน: อีกก ฮืออ วายุ ฉันขอโทษ ไปหาหมอนะ เดี๋ยวฉันพาไป

น้ำตาฉันไหลอีกครั้ง ร้องไห้ด้วยความสำนึกผิด ฉันกล้า ทำร้ายเขาขนาดนี้เลยหรอ ฉันรีบวิ่งไปหยิบกุญแจรถ แล้วมา จูงมือเขาทันที

วายุ: ไม่ไปหรอกปลาย เป็นแผลแค่นี้เอง เสียเวลาเปล่าๆ

ฉัน: ไปไม่ได้ นายจะพูดแบบนี้ได้ยังไงวายุ วายุ: มันไม่เจ็บเลยนะปลาย ขนาดวันนั้นผมโดนยิง ผ่ากระสุน

ออกเอง ยังไม่ตายเลย ไม่ไปหรอก

ฉัน: ไม่เอาไปเถอะ ฉันกลัวนายตาย

วายุ: ตายก็ดีสิ จะได้ไม่ต้องเจอเรื่องนั้นอีก

แปะ ฉันตีแขนเขา

ฉัน: พูดอะไรของนาย เป็นบ้ารึไง ฮึก

วายุ: โอ๋ๆ อย่าร้องเด็กดี ผมพูดเล่นฮ่าฮ่า // ยังจะมีหน้ามา

ข่าอีก

ฉัน: ก
วาย: โอ้ ผมไม่ยอมตายง่ายๆหรอก เพราะผมจะคอยยืน เคียงข้างคุณตลอดไป ปลายฟ้า

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ