ตอนที่7 นอกใจ

ผ่านมา 2 เดือน

ตอนนี้ฉันกำลังนั่งกินข้าวกับวาย อยู่ที่ร้านอาหารหรู บ้าน ชานเมือง ที่สุดจะโรแมนติก ในเวลา 19:00 น.

โต๊ะอาหารจะมี 4 ที่นั่ง ฉันนั่งตรงข้ามกับเขา

วายุ: ผมอยากเก็บช่วงเวลาดีๆ แบบนี้กับคุณไว้นานๆจัง

ฉัน: ตราบใดที่คุณไม่ทิ้งฉัน คุณจะมีบรรยากาศแบบนี้อยู่

เสมอ

วายุ: หึ ไม่กล้าทิ้งหรอก เมียกแรดขนาดนี้

ฉัน: พูดเหมือนตัวเองดีอย่างนั่นแหละ

วายุ: รีบๆกิน จะได้รับกลับบ้าน กูเบื่อตรงนี้ล่ะ อยู่ๆ เขาก็ทำ

หน้า

ไม่สบอารมณ์ขึ้นมาทันที เมนมารีไง

ฉัน: วอท!! อะไร แล้วทำไมตอนนั้นบอกชอบบรรยากาศแบบนี้

ฉันยังกินไม่อิ่มเลย

วายุ: มึงเห็นไอ้นั้นไหม มันมองมึงอ่ะปลาย กูไม่ชอบ!!

เขาชี้ไปทางชายชุดสีขาว ที่มากับเพื่อน แต่งตัวดูดีระดับไฮโซดูท่าน่าจะเป็นลูกคนรวย มองมาทางฉัน พอเห็นวายก็รีบหลบ หันไปคุยกับเพื่อนทันที

ฉัน: อะไร!! บ้าน เขาอาจไม่ได้มองฉันก็ได้ || ฉันรีบแก้ตัวขัด

แย้ง มาไม่ทันไรก็จะกลับละ

วาย: มอง!! กูเห็นมันมองมึงแล้วมันก็ยิ้มอ่ะปลาย กูยอมไม่ได้

ฉัน: …. // โอ้ยยย ฉันอยากจะบ้าตาย แค่มองแค่นี้เอง

ฉัน: นายก็ใจเย็นๆ ก่อน มากินข้าวกันเร็วๆ มาๆเดี๋ยวป้อน คน หวงเมีย อำๆๆ

วายุ: กูไม่ชอบมัน ไอ้หน้าจืดนั้น เป็นผัวมึง กูมีสิทธิ์มอ

งมึงแค่คนเดียว

ฉัน: อ้าๆๆๆ ๆๆๆๆ เราวเร็วว วววเก่งจังเลย

งับบ~~ เขาอ้าปากกินข้าว โตที่ฉันป้อนให้

ฉัน: อร่อยไหมคะ ทูลหัว

วายุ: อร่อยครับ ทำไมเดี๋ยวนี้ถึงชอบเอาใจกจังวะ หรือว่า ไม่

ให้ไป!!

ฉัน: รู้ทันตลอด! // ฉันทำหน้าบึงกอดอก หน้างอ ว่าแล้วเขียว กะว่ากินข้าวเสร็จจะไปดื่ม ไปแดนซ์กับอิพวกแรดสักหน่อย

ขอโทษนะคะ คุณใช่วายุไหม

วาย: อะเอ่อ ใช่คับ ว่าแต่ อ่ะ อ่าวพลอย // เขาเบิกตากว้าง เมื่อหันไปคุยกับเธอ สีหน้าปนเศร้าและดีใจ
ใครคือ พลอย ฉันมองหน้านางที่ยืนสกิดไหล่ผัวฉันอยู่ หนอ ยแนะ แต่มึงต้องใจเย็นๆ ปลาย จำไว้จึงเป็นนางเอก

พลอย: คิดว่าจะจํากันไม่ได้ซะแล้ว นะวายุ

วาย: หมม จำได้อยู่แล้ว ว่าแต่พลอยมากับใคร

พลอย: พลอยมาคนเดียว ขอนั่งด้วยคนนะ ว่าแล้ว นางก็ ขยับมานั่งใกล้ๆ เบียดๆ วายุ และยิ้มเยาะฉัน

วายุ: อืมมๆ นั่งสี กินสองคนมันเหงา กินสามดีกว่า // หี แล้ว ถึงจะไม่เหลือใคร

ฉัน: ใครอนุญาติให้นั่งหรอคะ

พลอย: แล้วมันนั่งไม่ได้หรอคะ มันจะตายหรอ // ไม่ได้ค่ะ ที่

ของ

วาย: กูอนุญาติเอง

ฉัน: วายุ!! โตะ อื่นก็มี

วายุ: ปลาย ขอร้องอย่าวุ่นวายได้ปะ!! // เขาพูดเสียงหงุดหงิด ใส่ฉัน เหอะ! ให้มันได้แบบนี้สิ

วายุ: ช่วงนี้สบายดีป่าวพลอย มีใครรึยัง

พลอย: ไม่อ่ะ ตั้งแต่เลิกกับวาไป พลอยก็ไม่มีใครเลย

วายุ: ทำไมล่ะ

พลอย: สงสัย พลอยคงจะลืมคนเก่าไม่ได้มั่ง
วายุ: พลอยชวามีคนใหม่แล้ว ขอโทษนะ

พลอย: ไม่เป็นไร พลอยรอได้// ยิ้มม

หี เดี๋ยวนี้กระหรี่สมัยใหม่ เขานิยมขโมยซึ่งๆ หน้า แบบนี้แล้ว ใช่ไหม ดูท่า นางนี้จะไม่ธรรมดา กล้ามาเล่นกับฉันถึงที่

แบบนี้ ฉันก็กล้าจัดให้

ปัง~~ ฉันทุบโต๊ะเสียงดัง

ฉัน: ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ เหม็นของเน่า

วายุ: เดี๋ยวปลาย รอกก่อนน // วายุร้องตามหลังฉัน แต่แขน โดนมืออีพลอยจับไว้

ฉัน: ไม่ต้องเสนอหน้าตามฉันมาหรอก ฉันไปเข้าห้องน้ำ ไม่ได้

ไปแย่งผัวเขา

พูดจบ ฉันก็รีบเดิน ไปเข้าห้องน้ำทันที

อยากจะเอา กันก็เอาไปสิ ใครว่าคนอย่ง ปลายฟ้ามันแคร์ ที่ไหน อีกก~ มาทีหลังแล้วมันยังไง ต้องแพ้เสมอหรือ

นั้นมันมีอะไรดีกว่าฉัน ฮืออ

อีกก

ฉัน: ปลายจึงต้องเข้มแข็ง อย่ามาร้องไห้เพราะเรื่องแค่นี้ คือ

ออ~~

ฉันยืนพูดกับตัวเองหน้ากระจก ยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่รินไหล ภายนอกดูเข้มแข็ง แต่ภายในฉันร้องไห้ไปหลายหนแล้ว ฉัน ฝันนั่งมองเขาถามไถ่กัน อยู่ตรงนั้นได้ยังไง
เป็นแค่ของใหม่ จะมาสู้ของเก่าได้ยังไงกัน

จําใส่สมองน้อยๆ ของเธอไว้นะ ว่าเขาเอากับฉันก่อนเธอ เขา ก็ต้องเป็นของฉัน

อย่าได้คิดสะเออะ มาครอบครอง ของเขามีเจ้าของ และ เจ้าของก็คือฉัน

นี้ถือว่าฉันเตือนแล้วนะ วายุเขารักฉันมาก คนที่บอกเลิกก็คือ ฉัน หี เป็นไงล่ะ

เธอคิดว่าผู้ชาย เขาจะเรียกใครล่ะ

ฉันยืนล้างมือ เติมลิปสติก เสริมความแรดใหม่ ให้ขยี้ใจผู้ โดยมีแม่นางโสเภณีมายืนบ่นๆ อะไรก็ไม่รู้ ข้างหูฉัน ฟังแล้วมัน น่ารําคาญมาก

ฉัน: ขอโทษนะ ศักดิ์ศรีของฉันมันสูงเกินไป เทอเทียบไม่ติด

หรอก

อีพลอย: หรออ ดูท่าน่าจะผ่านมาเยอะเลยนะ ถามจริง ตัว หล่อนบ่นไหมว่ามันหลวม

ฉัน: ตัวฉันก็ที่หล่อนเสนอตัวให้อยู่นี่ไง

อีพลอย: อุ้ยย! ตายจริง ใครเขาบอกเธอจะ สาวน้อย คนอย่าง ฉันไม่ต้องทำอะไร ผู้ชายก็วิ่งมาหาแล้ว

พลอย: ต่างกับหล่อน ที่ขนาดอาขาต่อหน้าผู้ชาย ยังไม่มี

ใครเอา
ฉัน: ที ที่พูดนี่ หมายถึงตัวเอง หรือ ขอโทษนะจะตบก็ตบเถอะ

อีพลอย: หึ ฉันไม่ตบกระหรี่ฝึกหัดแบบเธอหรอกจ้ะ เปลืองมือ

เปล่าๆ

ฉัน: ได้ งั้นเดี๋ยวกูตบเอง

เพียะ เพียะ – ว่าแล้วฉันก็ฟาดมือหนาๆ สุดกำลังตื่นใส่หน้า ศัลกรรมหลายบาทของมัน มือก็จิกหัว เปิดน้ำใส่เต็มอ่างล้างมือ แล้วกดหัวเน่าๆ ฟู ลงไป สุดแรง ดึงขึ้นมาใหม่ แล้วก็กดลงไปอีก

อีพลอย: กริ๊ดด แก หยุดเดี๋ยวนี้นะ ฉันจะฟ้องวายุ

ฉัน: ฟ้องหรอ ไปฟ้องมันเลย | ฉันดึงหัวมันมาแล้วพูดจิกตา เสร็จแล้วก็กดลงไปใหม่ ใช้น้ำยาล้างมือเจล มาเทราดหัวเพราะ มันเหม็นมาก จนหมดขวด

อีพลอย: กรี๊ดดด ถึงกล้าดียังไงมาทำแบบนี้กับ

ฉัน: ไม่กล้ากูจะทำหรอ

ฉันปล่อยให้มันดิ้นอยู่อย่างนั้น ก่อนจะล้างมือ ตรวจเช็คเค้า ผม ใบหน้าอันสวยๆ ให้เรียบร้อย ก็เดินออกมาจากห้าง โบ กรถแท็กซี่ กลับคอน โด ทันที

โดยที่ฉันไลน์ไปบอกวายุ ว่าฉันกลับคอนโดแล้ว

ฉัน: ฉันกลับคอนโดแล้วนะ

วายุ: ยิ้ม วันนี้ลูกน้องโทรมาแจ้งว่ามีเรื่องที่บ่อน อาจจะกลับ
ฉัน: อ๋อ หรออ

วายุ: อืม ครับ ถ้าง่วงก็นอนก่อนเลยนะ

ฉัน: เสร็จแล้วก็รีบมานะ ฉันจะรอ

วายุ: คับ อีกนาน ไม่ต้องรอหรอก

สิ้นสุด บทสนทนา

เวลา 04:00 น. ฉันลุกขึ้นงัวเงีย ตื่นขึ้นมากินน้ำ ไม่รู้ว่าเผลอ หลับเมื่อไหร่ มองไปที่เตียง ก็ไม่เจอใคร

ฉัน: ทำไมป่านนี้ ยังไม่กลับอีกนะ ปกติไม่นานขนาดนี้ สงสัย งานจะยุ่งจริงๆ // ฉันบ่นพึมพำกับตัวเอง แล้วไปนอนต่อ เพลีย

ใช้แรงตบกระหรี่เยอะไปหน่อย

ตัดมาฝั่ง หนุ่มสาวที่กำลังร่วมเซ็กกัน อย่างเมามัน

อืมมม ยังเด็ดเหมือนเดิมเลยนะพลอย

ซี้ดด อื้อออ วายุ ฉันเสียงฉัน อาส

เสียงเนื้อกระทบกันสนั่นหวั่นไหว โดนที่ชายหนุ่มกำลังลุ่มหลง

อยู่กับบางสิ่งบางอย่าง

บบๆๆ บบบๆ อ๊าสส

ซีดดด ทำไมคุณเอามันขนาดนี้เนี่ย

อ๊าส์ แรงกว่านี้หน่อยสวายุไม่ถึงใจพลอยเลย
ฉัน: อ๋อ หรออ

วายุ: อืม ครับ ถ้าง่วงก็นอนก่อนเลยนะ

ฉัน: เสร็จแล้วก็รีบมานะ ฉันจะรอ

วายุ: คับ อีกนาน ไม่ต้องรอหรอก

สิ้นสุด บทสนทนา

เวลา 04:00 น. ฉันลุกขึ้นงัวเงีย ตื่นขึ้นมากินน้ำ ไม่รู้ว่าเผลอ หลับเมื่อไหร่ มองไปที่เตียง ก็ไม่เจอใคร

ฉัน: ทำไมป่านนี้ ยังไม่กลับอีกนะ ปกติไม่นานขนาดนี้ สงสัย งานจะยุ่งจริงๆ // ฉันบ่นพึมพำกับตัวเอง แล้วไปนอนต่อ เพลีย

ใช้แรงตบกระหรี่เยอะไปหน่อย

ตัดมาฝั่ง หนุ่มสาวที่กำลังร่วมเซ็กกัน อย่างเมามัน

อืมมม ยังเด็ดเหมือนเดิมเลยนะพลอย

ซี้ดด อื้อออ วายุ ฉันเสียงฉัน อาส

เสียงเนื้อกระทบกันสนั่นหวั่นไหว โดนที่ชายหนุ่มกำลังลุ่มหลง

อยู่กับบางสิ่งบางอย่าง

บบๆๆ บบบๆ อ๊าสส

ซีดดด ทำไมคุณเอามันขนาดนี้เนี่ย

อ๊าส์ แรงกว่านี้หน่อยสวายุไม่ถึงใจพลอยเลย

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ