ตอนที่6 อิเมียแรด

หลังจากวันนั้น ผ่านมาสองสามวัน ฉันก็ไม่คุย ไม่สนใจวาย เลย เขาถามก็ตอบ ปัดๆไป

เวลาส่องกระจก จ้องมองตัวเองทีไรก็อยากจะกรี๊ดออกมาแทบ จะบ้า กับร่องรอยอันทารุณที่เขาชำระลงไว้

วายุ: ถึงว่านี้ สวยปะ // เขานอนยื่นมือถือ เปิดภาพเครื่อง สําอางราคาเกือบแตะล้าน มาให้ฉันดู แต่ที่ไม่ฉันไม่ใจอ่อน ง่ายๆหรอก

ฉัน: …… // ฉันปลายตามองเนิ่นๆ แล้วหันมานอนเขีย

โทรศัพท์ต่อ

วายุ: ไม่เอาอ่อนไปเที่ยวทะเลกันปะ แบบสองต่อสองเราได้

ที่รัก

ฉัน: ……..

วายุ: หรือว่าจะไปกินซาบไหมคับที่รัก ร้านเดทแรกของเราได้ จำได้ป๊ะ นี้เขายังจำได้อยู่หรอ ผ่านมาจะเกือบ 2 ปีแล้ว

ฉัน: …

วายุ: หรือว่าจะไปเดินห้างกันที่รัก เขาว่าเสื้อผ้าตัวเองมันพอ โละทิ้งแล้วนะ ไปปะปลายขย
วายุ: กระเป๋าเอง ก็ควรจะทิ้งได้แล้วนะ ตั้งแต่สมัยเราคบกัน แรกๆ โน้นที่เขาขอให้อ่ะ เดี๋ยวเขาซื้อให้ใหม่นะ

ฉัน: ……. // ทีฉันก็ชอบในความพยายามของนายนะ วายุ แต่จะทําไงได้ล่ะ

วายุ: โอ้ยยปลาย ถึงจะงอลอะไรกันนักกันหนาเนี่ย กอง กุยอมคุยคนเดียวมาตั้ง 3 วันแล้วนะเว้ย หายสักทีเถอะ

ฉัน: ……

วายุ: ปลายกูขอโทษ ดีกัน นะนะๆ ใจมันจะขาดแล้ว พูดกับกู

เถอะ

วาย: เรื่องวันนั้น ห้ามอารมณ์ตัวเองไม่ได้จริงๆ กูขอโทษ

ฉัน: ……

วายะ นะ ปลายนะ ดีกัน นะนะะๆ

ฉัน: …..

วายุ: โธ่เว้ย! เออ! ไม่พูดก็ไม่พูด ต่างคนต่างอยู่ กูไม่สนใจถึง

แล้ว!!

เขาโวยวายเสร็จ ก็ลุกขึ้น เดินหายวับเข้าไปในครัว อยู่นาน

สองนาน

แล้วก็เดินออกมา พร้อมกับถือมีด มาทางฉัน มีต! มะ มะ มิด ตด โอ้วไม่นะ อย่ามาแบบนี้สิวยุ
วายุ: มึงพูดกับกลปลาย มึงพูดกับกูเดี๋ยวนี้ ถ้ามึงไม่พูดก็จะ ตัดลิ้นจึงหั่นเป็นท่อนๆ

วาย: และอย่ามาคิดว่าคนอย่างกูจะไม่กล้า ก็แค่ปาดลิ้นเมีย พูดกูบอกให้พูดก็พูด!! // เขาตะคอกพูดใส่หน้าฉันเสียงดังลั่น

ฮะเฮือกก~~~ โอ้ยยตายแน่มึงปลายเอ้ย อยากเล่นตัวนัก

เป็นไงล่ะมึง

ฉัน : ผะ พะ พูดด ละ แล้วววะ วายุ นายวางมืดลงก่อนนะ || ฉันรีบติดตัวลุกขึ้นนั่ง

จ้องมองชายที่ยืนถือมีดปลายแหลม มาตรงระหว่างบริเวณ ปากของฉัน สายตาเยือกเย็น เฉียบแหลม จ้องมองด้วยอาการ

โกรธ ฉันได้แต่นั่งตัวสั่นมือปิดปากตัวเองไว้

วายุ: มึงจะทำแบบนี้อีกไหม

ตะ เดี่ยว เดี๋ยวๆ คำนี้ฉันต้องพูดไม่ใช่หรอ

วายุ: ท่าอีกไหม! มึงพูดมาปลาย

ฉัน: มะ มะ ไม่ ไม่ทำอีก อีกแล้ว วางมืดลงเถอะนะ

วายุ: ถึงจะรักกูคนเดียวใช่ไหม

เออ มึงก็ช่วยเลิกโรคจิต ให้ถูก่อนได้ไหม

วายุ: รักไหม อีก มึงพูดมาส พูดมา!!

ฉัน: อะระ รักกวายุฉันรักนายคนเดียว
วายุ: ฮกก จะจริงใช่ไหม / เขายืนถือมีดร้องไห้ มือสั้นๆ

ฉัน: จะ จริงสิ มานี่มา // หีบบ ฉันพยายามทำใจให้แข็ง แข นรับกอดเขา

วายุ: อีก~ เพลงง~~

เขาโยนมืดทิ้งแล้วมาสวมรับอ้อมกอดฉันทันที พลางร้องไห้ สะอื้นหนัก ฉันค่อยๆมือลูบหัวเขาเบาๆ ไปมา อย่างทะนุถนอม

วายุ: ถึงห้ามเป็นแบบนี้อีกนะ ฮืออ

ฉัน: อืมม นายก็อย่าทำแบบนี้อีกนะ หัวใจฉันจะวาย

วายุ: มึงก็อย่าดื้ออกับกูสิ

เช้าวันรุ่งขึ้น

ฉันเดินหุ้มผ้าขนหนู ออกจากห้องน้ำ มายืนควนหาชุด นักศึกษาอยู่ในตู้เสื้อผ้า โดยที่วายุเขานอนอยู่บนเตียง

แต่เอ๊ะ!! ทำไมชุดนักศึกษาของฉันมันหายไปไหนหมด เห็นแต่ เสื้อนักศึกษาของใคร ก็ไม่รู้ ตัวใหญ่มากกก มากก กับ กระโปรงที่ยาวลากเกือบถึงพื้น ตัวใหญ่จริงๆ

ฉัน: วาย ชุดนักศึกษาฉันหายไปไหน

วายุ ที่อยู่ในตู้ไงที่รัก ผมไม่ได้เก็บมาเลียกินซะหน่อย เขา นอนพูดหน้าตาเฉย
ฉัน: ละ แล้ว นี่ชุดนักศึกษาใคร // ฉันหยิบชุดนักศึกษาแม่ชี ลากดิม มาให้เขาดู

วายุ: ชุดมึงนั่นแหละ กูซื้อให้ ใส่ให้หน่อย

ฉัน: ห้ะ!! ชุดฉัน แล้วชุดนักศึกษาเก่าฉันล่ะ

วายุ: อ๋อ กลับบ้านเก่าไปแล้วที่รัก กูจัดการเผาเมื่อวานนี้เอง

ฉัน: ……

หึหึๆ ไม่ๆๆ ไม่มีทาง ที่ฉันจะใส่เด็ดขาด ให้ตายยังไงก็ไม่ใส่ ขืนใส่ฉันได้นอนกลั้นใจตายอยู่ตรงนี้แน่ๆ

แต่สุดท้ายเขาก็ยัดเยียด ให้ฉันใส่ อยู่ดี จนปลายตอนนี้ กลายเป็นเหมือนมนุษย์ป้า มันเชยมากๆ มันไม่เซ็กซี่เลยสักนิด นี้ ถ้าใส่แว่นนะ ฉันกลายเป็น

อิเพิ่มทันทีเลยล่ะ

ฉันมองตัวเองผ่านกระจก เสื้อที่มันตัวใหญ่แทบจะครองโลก ทั้งใบ กับกระโปรงที่เมื่อก่อนยาวแค่คืบเดียว แต่ตอนนี้ยาว เป็น100 กิโลเมตร ฮือ ฮือ

ปลายอยากตาย

ว่ายนายเอามีดมาแทงฉันที อีกกก

วายุ: ปลาย คุณรู้ไหมตั้งแต่ที่เราคบกันมา วันนี้คุณสวยที่สุด

ในสายตาผมเลย

เขาจับมือฉันขึ้นไปสูดดมเบาๆ หึหึๆ ฉันไม่ซึ้ง และไม่เป็นสักนิดเลยวาย

ฉัน: ฉันอยากตาย

ฟอดดด~ เขาหอมแก้มฉัน แรงๆ หนึ่งฟอด

วายุ: ถ้าคุณตาย ผมจะอยู่กับใครล่ะ อย่าพูดแบบนี้อีกนะ

เขาพูดจบก็สบตาฉัน แล้วก็เดินไปอาบน้ำ

ฉันก็เลยใช้จังหวะนี้รีบเพ่ง กดเบอร์โทรหาอิเหม่ยลี่ทันที

ตู้ดดดดดดดด~~

เหม่ยลี่: ฮัลโหล แฮกๆ โอ้ยย ปลายอุตส่าห์วิ่งมา นึกว่าผู้

โทรมา

ฉัน: อิเหมย กุมีเรื่องเดือดร้อนสุดๆมาให้ถึงช่วย

เหม่ยลี่: ทำไม ผัวมึงจัดหนักจนลงเตียงไม่ได้หรอ ฮ่า ฮ่า สมนํ้าหน้า

ฉัน: โอ้ยย ไม่ใช่อิน่า มันให้กใส่ชุดมนุษย์ป้ายาวๆ เพิ่มๆ และ มันก็เผาชุดนักศึกษากหมดยกครัวแล้ว

ฉัน: มึงช่วยเอาชุดมึง มาให้เปลี่ยนที่มหาลัยได้ปะ เหม่ยลี่ เออๆ ดีนะไม่มีตัว

ฉัน: ขอบใจมาก เพื่อนรัก จุ๊ฟๆ กูรักมึงที่สุดเลย
ข่าว ข่าว ทีที ในที่สุด ฉันก็ไม่ต้องใส่ชุดบ้าๆนี้ ให้อับอายแล้ว วายนายไม่ทันฉันหรอก สวย ฉลาด เฉียบแหลม มันต้องอิ ปลายคนเดียวเท่านั้นค่ะ

แล้วมึงคิดว่ากูจะยอมหรือ

ฉัน: ฮะ เชือกกระวาย นายมาตอนไหนเนี่ย

ฉันหันหลังกลับไปก็พบกับเขาที่ยืนกอดอกพิง ผนังกำแพงอยู่ สายตาจ้องเล็ง ความโกรธอย่างจับผิดมาทางฉัน ฮืออ~~ ช่วย ยอีกแล้ว อีปลายเอ้ยยย

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ