ตอนที่ 10 กลุ…15

ตอนที่ 10 กลุ่มทหารรับจ้างโมฟู

กริ่ง กริ่ง!! เสียงกระดิ่งหน้าประตูทางเข้าดังขึ้นเพื่อแจ้ง ให้ฉันรู้ว่ามีลูกค้าใหม่กำลังเดินเข้ามา

บรรยากาศร้านได้เปลี่ยนไป ชายที่ค่อนข้างสูงยืนอยู่หน้า ประตู ชายผู้นั้นมีผมสีดำตัวสูงและมีสายตาดุดันมองตรงมาที่ ฉัน ด้านหลังของเขามีชายยืนอยู่อีกสามคน ลูกค้าทั้งหมดที่นั่ง อยู่เริ่มหน้าซีดและแข็งที่อจากนั้นพวกเขาควักเงินที่ต้องจ่ายค่า อาหารและเครื่องดื่มทั้งหมดออกมาวางไว้ที่โต๊ะแล้วรีบลุกออก ไป

“ไว้เจอกันใหม่นะรอนย่า

“ขอบคุณสำหรับอาหารที่อร่อยเหล่านี้

พวกเขาบอกลากันอย่างรีบร้อนและกุลีกุจอเดินออกจาก ร้านอย่างระมัดระวังไม่ให้ถูกตัวสี่หนุ่มที่ยืนอยู่ด้านหน้าร้าน

ฉันรู้สึกมึนงงอย่างมากว่าเกิดอะไรขึ้น ทุกคนเดินออกไป จากร้านอย่างรวดเร็วขนาดนี้ได้อย่างไรกัน ราวกับว่าที่นี่กำลัง มีภัยพิบัติหรือเกิดไฟไหม้ เหลือเพียงฉันยืนนิ่งอย่างมึนงงอยู่ คนเดียวในร้าน ขณะที่ฉันกำลังลังเลว่าจะทำตามคำแนะนำ ของพวกลูกค้าที่บอกให้ฉันนำเครื่องรางเสน่ห์ขับไล่สัตว์ร้ายมา ติดดีหรือไม่ จู่ ๆ ตรงหน้าของฉันก็มีลูกค้าหนุ่มกลุ่มใหม่ยืนอยู่
“ยินดีต้อนรับเจ้าค่ะ” ฉันกล่าวต้อนรับพร้อมกับร้อยยิ้ม

สดใส

เมื่อพวกเขาเดินเข้ามาใกล้กว่าเดิม ฉันก็พบว่าพวกเขาใส่ เครื่องแบบเดียวกันทุกคน

ชายคนแรกที่เดินเข้ามาในร้านคือผู้ชายผมดำ เส้นผม ของเขาดำเงางาม ดวงตาของเขาเป็นรูปทรงอัลมอนด์และมีสี เหลืองอำพัน เขาก้าวเท้าอย่างหนักแน่นมุ่งตรงมายังโต๊ะริม กําแพงและนั่งลงบนโซฟา

ชายผมดำผู้นี้สูงกว่าชายผมสีเขียวตาสีมรกตอยู่พอ สมควร สายตาของพวกเขาค่อนข้างดุดันคล้ายกัน ถ้าหากว่า พวกเขาเคยมาที่ร้านฉันจะต้องจำได้อย่างแน่นอน ทว่าฉันไม่ คุ้นหน้าเอาเสียเลย…. บางทีฉันอาจเคยเห็นพวกเขาเดินผ่านไป ผ่านมาบนถนนก็เป็นได้ ผู้ชายผมสีเขียวเดินตามชายผมไป และนั่งบนโซฟาด้านหน้าของเขา

“เธอสวยดั่งเทพธิดาในนิยายเสียจริง!

เสียงที่เยือกเย็นนี้แล่นผ่านหูของฉัน มันเย็นชาจนฉันจะ ต้องหันไปมองยังประตูทางเข้า ซึ่งเสียงนั้นมันเป็นเสียงของเด็ก หนุ่มผมสีขาวที่ดูนุ่มสลวยดุจแพรไหม ผมสีขาวที่สะท้อนกับ แสงแดดช่างสวยงามเหลือเกิน ขนคิ้วและดวงตาของเขาเป็นสี ฟ้าช่างสมบูรณ์แบบเสียจริง…

ดูเหมือนว่าเขากำลังชื่นชมหน้าตาของฉันทว่าน้ำเสียงของ เขาเหมือนกำลังเดินเฉยฉันเสียมากกว่า…เขาทั้งสองคนเดินมุ่งหน้าไปยังโต๊ะที่ชายผมและเขียว พวกเขาทั้งสองนั่งลงยัง โซฟาที่ว่างอยู่

“อืมมม… ” เสียงเย็นชาจากชายอีกคนที่มีผมสีน้ำเงิน เขา ทำทรงผมหวีไปด้านหลังและสูงพอกันกับชายผมสีดำ รูปทรง ดวงตาของเขายกขึ้นเล็กหน่อยดูเหมือนตาของเหยี่ยวและมีสี ฟ้า เขานั่งอยู่ด้านข้างชายผมซึ่งเป็นด้านหน้าของชายผม

ชาว

โต๊ะที่เขานั่งนั้นเป็นโซฟาที่สามารถนั่งได้เต็มที่สี่คน ดังนั้น การที่หนึ่งโต๊ะมีคนนั่งทั้งหมดสี่คนมักจะวุ่นวายในการสั่ง อาหารและเครื่องดื่ม ทว่าในตอนนี้ทั้งร้านไม่มีลูกค้าอื่นเลย เหลือเพียงลูกค้าคนนี้เท่านั้น

“ข้าขอทำความสะอาดโต๊ะก่อนนะเจ้าคะ

เมื่อฉันวางถาดอาหารลงบนโต๊ะ ฉันก็สังเกตุได้ว่าชายผม เอาแต่จ้องมองเค้กที่อยู่ในถาด

เค้กช็อคโกแลตฟองดองที่ราดแยมราสเบอร์รี่ถูกกินไป แล้วครึ่งหนึ่งจนมันกลายเป็นเศษเค้กชิ้นเล็ก ๆ

โดยปกติแล้วฉันจะทำเค้กชิ้นใหญ่ ทว่าลูกค้าชายส่วน มากขอให้ฉันทำเค้กที่มีชิ้นเล็กลงมาเพราะพวกเขากังวล พวก เขามักพูดกับฉันว่า “ข้ากลัวอ้วนขึ้นหนะ เจ้าช่วยทำเค้กชิ้นเล็ก ลงได้หรือไม่? จากนั้นฉันจึงได้เริ่มอบขนมเค้กที่มีขนาดเล็กลง และลูกค้าหญิงก็ชอบเค้กชิ้นเล็กด้วย ฉันจึงตัดสินใจนำเค้ก ฟองดองเข้าไปอยู่ในรายการของหวาน
“ร้านนี้ไม่หวานแววไปหรือ? มีแต่กลิ่นพืชผักผลไม้…” ชาย ผมสีขาวสูดดมกลิ่นรอบร้าน จากนั้นชายผมสีฟ้าก็ได้ตอบว่า “กลิ่นพวกนี้มาจากดอกไม้มิใช่หรือ?”

ถึงร้านกาแฟจะมีต้นไม้ปลูกรายล้อมเต็มไปหมด ทว่าข้าง ในร้านก็มิได้ตกแต่งจากต้นไม้หรือดอกไม้เลย สิ่งที่ผุดเข้ามา ในหัวของฉันคือเจ้านางฟ้าดอกบัวตัวน้อยโลโตะ เพราะฉันได้ กลิ่นดอกบัวลอยหอมฟุ้งมาอ่อน ๆ พวกมันอาจทิ้งกลิ่นเอาไว้ เพราะว่าช่วยฉันทำความสะอาดร้านเมื่อเช้านี้ แต่ที่ฉันระบุได้ ว่าเป็นกลิ่นของ โลโตะก็เพราะฉันคุ้นเคยกับพวกมันมานาน ถ้า เป็นมนุษย์ธรรมดาคงจะไม่สามารถระบุได้ว่ากลิ่นนี้คือกลิ่นของ ตัวอะไร

เมื่อมองไปยังเครื่องแบบของชายทั้งสี่คนแล้วฉันก็นึกขึ้น ได้ว่าเคยเห็นที่ไหน… เหตุการณ์ที่ลูกค้าวิ่งหนีออกจากร้าน อย่างรวดเร็ว…หรือว่า…

“เนื้อย่าง!”

ฉันกลับมาได้สติอีกครั้งหลังจากได้ยินเสียงของหนึ่งชาย หนุ่มในกลุ่มลูกค้าใหม่

เสียงสั่งอาหาร จะมีน้ำเสียงโทน นี้มาจากชายหนุ่มผมดำ ดูเหมือนว่าเขาผู้นี้

“หัวหน้า! ขาบอกท่านแล้ว มิใช่หรือว่าที่นี่ไม่มีเนื้อย่าง ชายผมสีเขียวที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของชายผมได้พูดขึ้นมา

หลังจากได้ยินเสียของชายผมเขียว ฉันมั่นใจแล้ว….
“อืมม.. ขอโทษที่ต้องถามนะเจ้าคะ… ท่านใช่อมนุษย์ที่มา

เมื่อวานหรือไม่?”

“ใช่แล้ว… ข้าเอง

“ว่าแล้วเชียว! ” ฉันรู้สึกดีใจขึ้นมาที่จำเขาได้แม่นยำ

“ข้าจ่สายตาและน้ำเสียงของท่านได้ ข้าจึงคิดว่า…

ฉันเข้าใจแล้ว แม้ว่าพวกเขาจะแปลงกายเป็นมนุษย์ทว่า บุคลิกภาพและเสียงของเขาก็มิได้เปลี่ยนแปลงไปจากเดิม ด้วยการพิมพ์อย่างดีใจของฉันทําให้ชายผมสีเขียวมองฉัน ด้วยดวงตาเบิกกว้าง

“อ้า….. ข้าต้องขอโทษท่านด้วย… ข้าไม่เคยพูดคุยกับ อมนุษย์มาก่อนเลย ถ้าหากขาทำอะไรให้ท่านไม่พึงพอใจข้า ต้องขออภัยเอาไว้ล่วงหน้าด้วยเจ้าค่ะ” ฉันโค้งคำนับเป็นการ ขอโทษอีกครั้ง ปฏิกิริยาของเขาเต็มไปด้วยความตกตะลึงและ ประหลาดใจ “ไม่เป็นไร..” เขาพูดพร้อมหลบหลีกสายตาของ ฉัน

“เฮ! ซีน่าเจ้าถูกจับได้เสียแล้ว! ชายผมขาวหัวเราะลั่น ดูเหมือนว่าชายผมเขียวจะชื่อน่านะ…