ตอนที่ 5-2 ร้…9

ตอนที่ 5 : ร้านกาแฟสำราญรมย์

ที่จริงแล้ว การมีคนชื่นชอบเยอะเช่นนี้มันกลายเป็นปัญหา สำหรับฉัน… ฉันควรเสกคาถาเวทมนตร์เพื่อปลอมตัวทำงานหรือไม่ ส่วนใหญ่แล้วลูกค้าที่ร้านเป็นเพศชาย และพวกเขาจะนั่งอยู่รอบโต๊ะต้อนรับรวมถึงยืนล้อม โต๊ะพร้อมกับกาแฟไว้หนึ่งมือ ในขณะนั้นลูกค้าชายหนุ่มที่นั่งอยู่ที่โต๊ะหน้ากำลังพยายามหญิงอยู่มากแต่ลูกค้า

หรืออาจเพราะเปิดร้านกาแฟเพียงคนเดียว จะคลี่คลายโดยเร็ว

เมื่อฉันกลับเข้าไปที่ห้องครัว ฉันได้แซนด์วิช และลาเต้หนึ่งแก้วที่ยังไม่ได้กองเป็นภูเขา… ฉันจะต้องก่อนที่จะ อาหารและเครื่องดื่มออกไป

ในขณะที่ฉันคิดวางแผนและๆ ทันใดนั้นก็มีเสียงตะโกนเรียกชื่อฉัน

“วอนชา!!

“เจ้าค่ะ… กำลังออกไปแล้ว!
เป็นวันที่ยุ่งวุ่นวายมาก…มากจนตาของฉันเริ่มพร่ามัว

ถ้ายังยุ่งยากอยู่เช่นนี้ มันก็คงไม่ต่างอะไรกับช่วงชีวิตเก่า ก่อนหน้าเลย สาเหตุที่ฉันเปิดร้านกาแฟก็เพราะต้องการชีวิตที่ เงียบสงบ! ถ้ายังเป็นเช่นนี้ต่อไปเรื่อย ๆ ฉันจะต้องตายเพราะ ความเหนื่อยล้าเป็นแน่! ฉันต้องจัดการความเหนื่อยนี้ให้เร็ว ก่อนที่จะล้มป่วย!

เดี๋ยวทุกอย่างก็จบลง… อดทนอีกสักหน่อยฉันก็จะได้พัก ผ่อนแล้ว… เมื่อคิดย้อนไปในอดีตฉันเอาแต่ทำงานอย่างหนัก ทว่าเวลาก็มิได้ช่วยอันใด

การคาดหวังว่าสักวันตัวฉันจะสามารถใช้ชีวิตอย่างสงบ สุขมันช่างไร้ประโยชน์… ถ้าฉันไม่รับเปลี่ยนแปลง ฉันคงจะ ต้องอดทนแบกรับทุกอย่างเหมือนในอดีต ทว่าฉันก็ไม่รู้ว่าควร ทําเช่นไร

ถ้าฉันแปะป้ายว่า ห้ามจีบกันในร้านกาแฟแห่งนี้ หรือ เตือนพวกเขาโดยตรงเลยดีเล่า ทว่าถ้าฉันพูดอะไรที่ไม่ถูกใจ พวกเขามันอาจส่งผลต่อความรู้สึกจนทำให้พวกเขาหยุดมาซื้อ ขนมและกาแฟที่ร้าน ฉันอาจขาดทุนได้ นี่ช่างเป็นปัญหาใหญ่ เสียจริง ในขณะที่กำลังคิดทบทวนถึงความทนทุกข์ ฉันได้หัน หลังเดินกลับเข้าไปในร้านพร้อมถาดที่เต็มไปด้วยอาหารและ เครื่องดื่มที่ลูกค้าสั่ง

“ขออภัยที่ให้ระ… รอ

ร้านที่เคยเต็มไปด้วยลูกค้า ในตอนนี้ช่างว่างเปล่า ไม่เหลือแม้แต่ร่องรอยของผู้คน ขนมและถ้วยกาแฟที่ยังไม่หมด ถูกวางทิ้งไว้บนโต๊ะ ดวงตาของฉันเบิกตากว้างและได้เหลือบ ไปมองที่ประตูทางเข้า

เขาไม่ใช่คนธรรมดา

หัวของเขาคล้ายสุนัขจิ้งจอก ใบหูขนาดใหญ่เหยียดตรง พร้อมมีทรงหน้าแหลมออกมา ขนของเขาเป็นสีเขียวรับกับ ดวงตาสีเขียวเข้มมรกต แม้ว่าส่วนหัวจะเป็นสัตว์ แต่เขาก็ยืน สองขาเสมือมนุษย์ เขามีรูปร่างที่ไม่ได้ใหญ่ทว่าสูงกว่าฉันอยู่ เล็กน้อย

เขาแต่งตัวด้วยชุดเครื่องแบบคล้ายทหารพร้อม เครื่องหมายสีเงินที่แขนเสื้อ เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวเอาไว้ ภายในพร้อมเนคไทสีดำและสวมกาเกงสีน้ำตาลกับรองเท้าบูท ยาวขึ้นมาถึงเข่า

เมื่อสังเกตรูปร่างลักษณะของเขาได้พักหนึ่ง ฉันก็สรุปได้

เขาเป็นอมนุษย์ (ครึ่งมนุษย์ครึ่งสัตว์ป่า

ฉันพยายามดื้อฟื้นความรู้ที่เคยเรียนในสถาบัน ตำรา เรียนได้เขียนไว้ว่าอมนุษย์มีความสามารถในการแปลงร่าง ตั้งแต่กำเนิด อมนุษย์สามารถแปลงร่างเป็นสัตว์ในส่วนหัวแล้ว เดินด้วยสองเท้าเหมือนมนุษย์ หรือสามารถแปลงเป็นมนุษย์ ก็ได้เช่นกัน ร่างกายของพวกเขาแข็งแรงเป็นพิเศษ รวดเร็ว ว่องไว และมีความทนทานไม่บาดเจ็บโดยง่าย ฉันเคยได้ยินว่า

ว่าพวกเขาสามารถฉีกมนุษย์ขาดออกเป็นชิ้นได้อย่างง่ายดาย

ครั้งแรกที่เห็น ฉันไม่สามารถละสายตาจากหางปุกปุย เขียวที่แกว่งไปมาได้ ฉันจ้องเขาโดยสัญชาตญาณ

หางปุกปุยนั้น…ฉันอยากสัมผัสเสียจริง

ท่ามกลางความปรารถนา ฉันกลับมามีสติอีกครั้ง มันคง เป็นการหยาบคายถ้าจะยืนงงงวยอยู่เช่นนี้ ฉันจึงส่งยิ้มให้แก่

เขา

“ยินดีต้อนรับเจ้าค่ะ”

อมนุษย์ลูกครึ่งสุนัขจิ้งจอกจ้องเขม็งมองตรงมาที่ฉัน…