บทที่ 15 เขาน่ากลัวเกินไปแล้ว

ผีสาวเริ่มสติแตก เดินนำเจ้าอี้เฟยทั่วไปมา ในที่สุดพวกเธอก็ ออกมาจากโรงพยาบาลได้สําเร็จ

“เธอข้ามถนนไปฝั่งโน้นก่อน แล้วเรียกแท็กซี่ฉันมีบ้านหลัง เล็กๆ ที่แอบซื้อไว้เราไปที่นั่นกันแล้วค่อยคิดหาทางออก

เฉียนเฟยเฟยลอยนำเจ้าอี้เฟยไปอีกฟาก

เจ้าอี้เฟยมองรถที่วิ่งกันขวักไขวจนเธอเห็นว่าถนนว่างก็รีบก้าว ขาข้ามถนนไป

แต่แล้วหญิงสาวก็ต้องตกใจเมื่อเห็นรถคันหนึ่งกำลังขับตรง มายังเธอ ร่างกายที่อ่อนแออยู่แล้วโดนความตกใจเข้าจู่โจม ทำให้เธอขาอ่อนล้มพับลงตรงกลางถนน

เสียงเบรกรถดังสนั่นหวั่นไหว ผู้ชายร่างสูงรีบเปิดประตูรถวิ่ง เข้ามาดูเธอทันทีด้วยความตกใจ เจ้าอี้เฟยไม่ได้เจ็บเพราะโดน รถชน แต่เธอกำลังเจ็บเพราะล้มต่างหาก

วิญญาณของเฉียนเฟยเฟยรีบลอยกลับมาด้วยอาการตกใจไม่ ต่างกัน

“เฟยเอ๋อ เธอเป็นยังไงบ้างทำไมไม่รอสัญญาณไฟก่อน เฟยเอ๋

เฉียนเฟยเฟยตกใจแทบวิญญาณสลาย คงเป็นเพราะเฟยเอ๋อมาจากยุคโบราณเลยไม่รู้จักสัญญาณไฟ

ยัยโง่เฟยเฟยเอ๋ย เป็นความผิดของเธอเองที่คิดว่ารอบคอบ สอนทุกสิ่งให้เฟยเอ๋อไปหมดแล้ว

“คุณเป็นยังไงบ้างครับ อยู่เฉยๆ นะครับอย่าเพิ่งขยับ ผมเป็น หมอ”

เสียงคุ้นเคยนุ่มทุ่มดังขึ้น เจ้าอี้เฟยมองใบหน้าคมของคนคุ้น

เคยแล้วทำตัวอ่อนเอนกายเข้าไปอยู่ในอ้อมอกของเขาทันที

สองมือน้อยบอบบางยกโอบรอบร่างหนาของเขาไว้ ใน อันตรายกลับมีโอกาส เธอต้องรีบคว้าโอกาสนี้เอาไว้

“โอ๊ย เจ็บเหลือเกินค่ะ คุณขับรถชนฉัน คุณต้องรับผิดชอบ โอ๊ยเจ็บมากเหลือเกิน”

หญิงสาวร้องเสียงดังเอนกายเข้าซบอกแข็งแรงของเขา แล้ว

แกล้งทำเสียงเจ็บปวดแสนสาหัส บดเบียดร่างกายเข้าหาไม่ให้

เขาขยับห่างแม้แต่เซ็นเดียว

“คุณครับ คุณครับ”

โจวเจี๋ยหลุนตกใจ เขารีบดึงแมสปิดหน้าสีขาวของพยาบาล คนนี้ออกมาก่อนที่หญิงสาวจะหายใจไม่ออก แต่แล้วก็ต้องตก ตะลึงเมื่อพบว่าคนที่เขาเกือบจะขับรถชนคือใคร

“เฉียนเฟยเฟย คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”

เจ้าอี้เฟยตกตะลึงไม่คิดว่าจะเป็นเขา กระทั่งเขาเอ่ยขึ้นอีกค่
“คุณยืนเองไหวมั้ย”

“ไม่ไหวค่ะ ฉันเจ็บมากเลย”

เจ้าอี้เฟยส่ายหน้าแสร้งเจ็บทันที ขาเธอเจ็บนิดหน่อย ดูเหมือน ว่าจะครูดกับถนนจนมีเลือดซึมเล็กน้อย แต่หากถามกันจริง ๆ เธอย่อมยืนไหวแน่นอน

ความจริงนี่เป็นมารยาที่เธอหัดใช้หลังจากศึกษามาอย่างหนัก

กับเฉียนเฟยเฟยตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา

เธอไม่ต้องการเป็นผู้หญิงที่ดี เธออยากเป็นผู้หญิงที่เขามีใจให้ เวลาเธอมีน้อยหากไม่รุกหาเขาแล้วความสำเร็จย่อมเป็นไปได้ ยาก

สําหรับเธอแม้มีโอกาสเพียงแค่หนึ่งส่วนเธอก็จะคว้าเอาไว้ เพียงแต่น่าเสียดายที่ท่านพี่ดูเหมือนจะรู้ทันเธอเสียแล้ว

โจวเจี๋ยหลุนทำหน้าตึง เขาขยับกายห่างจากเธอเล็กน้อย พร้อมค่อยๆ แกะแขนที่โอบรอบเอวออก

“ผมไม่คิดว่าคุณโดนผมชนหรอกนะ ข้ามถนนทำไมไม่ดูไฟ แดงไฟเขียว แบบนี้อันตรายมากหรือนอนป่วยอยู่นานจนลืมกฎ จราจรไปแล้ว หากเรื่องพื้นฐานในชีวิตยังไม่เข้าใจ จะใช้ชีวิตใน โลกนี้ได้ยังไง”

เขาพยุงเธอไปขึ้นรถ แล้วขับพาเธอเลี้ยวเข้าโรงพยาบาลทันที โดยไม่ถามอะไรอีก
“ฉัน เอ๋อ ฉัน”

เจ้าอี้เฟยได้แต่มองเขา เมื่อสักครู่ที่เขาพยุงเธอมา เพียงนิ้ว เธอสัมผัสที่แขนของโจวเจี๋ยหลุนเล็กน้อย เขาก็คล้ายจะปัดออก ปฏิกิริยาถือตัวและเหมือนจะรังเกียจร่างกายของเธอนั้น เจ้า

เฟยย่อมสัมผัสได้ ถึงเขาจะไม่พูดออกมาก็ตาม เรื่องนี้ทำให้เจ้า

เฟยรู้สึกเสียใจอยู่มาก

เขาไม่ใช่พี่เจี๋ยหลุนที่รักตามใจเธอทุกอย่างคนนั้น โดยนิสัย ของโจวเจี๋ยหลุนแล้วเธอย่อมรู้ดี

กับคนอื่นเขาค่อนข้างนิ่งขรึมและพูดน้อยอีกทั้งถือตัวเป็น อย่างยิ่ง นอกจากเธอแล้วเขาก็แทบจะไม่สนทนาไร้สาระกับผู้ใด อีก

และตอนนี้เขากำลังปฏิบัติอย่างห่างเหินกับเธอ จนเธอปวด ใจถึงจะเข้าใจดีว่าเขาเห็นเธอเป็นเพียงสตรีแปลกหน้าผู้หนึ่ง เท่านั้น

เมื่อโจวเจี๋ยหลุนออกรถ วิญญาณของเฉียนเฟยเฟยนั่งอยู่ด้าน หลังเรียบร้อยแล้ว ผู้ชายคนนี้เป็นคนที่หล่อมากจนครั้งแรกที่เธอ เห็นถึงกับตกตะลึง

แต่ใบหน้าหล่อ ๆ นี้ในเวลาที่เคร่งขรึมมันให้ความรู้สึก เหมือนกับเขากําลังกดเธอให้ตัวเล็กตัวจ้อยจนเธอกลัวเขาจริง ๆ

ยิ่งเวลาที่เขามองผ่าน ๆ มาที่เธอ เฉียนเฟยเฟยรู้สึกคล้ายว่า โจวเจี๋ยหลุนจะมองเห็นเธอ และกำลังจับผิดเธออยู่
เฉียนเฟยเฟยยังคิดอีกว่าเขาอาจจะมีพลังวิเศษบางอย่างที่ สามารถมองเห็นวิญญาณก็เป็นได้