บทที่ 14 กลับบ้านกับท่านพี่

ชายหนุ่มเพียงยิ้มบางๆ ให้เธอ

“คุณเฉียนอย่าสงสัยในการตรวจของผมสิครับ คุณสบายดี แล้วจริงๆ ครับ”

เขากล่าวเบาๆ ก่อนค่อยๆ ดึงมือของตัวเองออกมาอย่าง สุภาพอีกครั้ง

“ไม่ได้สงสัย ในการตรวจของพี่เจี๋ยหลุนแม้แต่นิดค่ะ แต่เฟยเอ๋

อยังเจ็บอยู่จริงๆ นะคะ

พยาบาลที่อยู่ หญิงสาว โอดครวญต่อพยายามอ้อนเขา จนพยาบ ข้างๆ อดยิ้มไม่ได้

“เดี๋ยวผมจะจัดยาแก้ปวดแล้วกันครับ คุณหมอท่านนี้เป็นมือ หนึ่งของโรงพยาบาลที่จะมาดูแลคุณ หากเจ็บปวดตรงไหนก็ให้ บอกให้ละเอียดเลยนะครับ จะได้รีบรักษาตรงจุด แต่เท่าที่ผมดู มาหลายวันก็ไม่มีอะไรแล้ว

เขาเขียนบางอย่างลงบนชาร์ทคนไข้ แล้วยื่นให้หมออีกคนที่ คอยดูแลต่อจากเขา

“ได้ค่ะ” เจ้าอี้เฟยพ่นลมหายใจออกมาอย่างขัดใจ

“เธอ ใจกล้ามากเลยเฟยเอ๋อ ไปจับมือเขาแบบนั้นได้ยังไง” เฉียนเฟยเฟยกอดอกมอง แค่เห็นหน้าผู้ชายคนนี้เธอก็กลัวจนหัวหดแล้ว

แน่นอนว่าเจ้าอี้เฟยไม่ตอบคำถามของเฉียนเฟยเฟย ให้คนอื่น สงสัย เธอเอาแต่ส่งยิ้มสดใสไปให้คุณหมอหนุ่ม

ชายหนุ่มมองใบหน้าเล็กที่มีเลือดฝาดอย่างพึงพอใจ คนไข้ ของเขาอีกไม่นานคงออกจากโรงพยาบาลได้

เวลา 01.30 น. ในคืนวันหนึ่ง

“เจ้าอี้เฟย ตื่น ตื่น เร็ว ตื่นเดี๋ยวนี้”

เสียงปลุกของเฉียนเฟยเฟยทำให้เจ้าอี้เฟยรีบลืมตาขึ้น จน กระทั่งเห็นเงาตะคุ่มของใครบางคนในชุดของพยาบาลกำลังฉีด บางสิ่งเข้าที่สายน้ำเกลือ

“คุณทําอะไรคะ”

หญิงสาวถามเสียงเบาทำให้พยาบาลคนนั้นสะดุ้งทันที

“คุณนอนต่อเถอะค่ะ ฉันแค่มาฉีดยาให้เท่านั้น”

พยาบาลคนนั้นตอบตะกุกตะกัก ท่าทางมีพิรุธของเธอทำให้ เจ้าอี้เฟยไม่วางใจ หญิงสาวกระชากสายน้ำเกลือออกจากมือ ทันที

“รู้ตัวแล้วสินะ”

พยาบาลคนนั้นกล่าวเสียงเย็น ก่อนดึงหมอนที่อยู่ด้านข้างมา กดปิดลงไปที่ใบหน้าของเธออย่างรวดเร็วโดยที่เจ้าอี้เฟยไม่ทัน ระวังตัว
เจ้าอี้เฟยตกใจ ในขณะที่เรียนเฟยเฟยกรีดร้องออกมา เป็น เพราะเธอเป็นเพียงวิญญาณไม่สามารถช่วยเจ้าอี้เฟยได้

“คนร้าย คนร้าย

วิญญาณของเฉียนเฟยเฟยวิ่งวุ่นไปมา เธอพยายามช่วยดึงมือ คนร้ายออกแต่ร่างกายเหมือนอากาศของเธอก็ไม่สามารถทำได้

เจ้าอี้เฟยตั้งสติก่อนรวบรวมกำลังสุดแรงจนสามารถดึงมือ

นางพยาบาลคนนั้นออกไปได้

หญิงสาวใช้ฝ่ามือตีเข้าที่จุดสลบจนคนร้ายจนร่วงลงไปกอง กับพื้น แม้พลังภายในยังไม่ฟื้นครบสมบูรณ์ แต่เรี่ยวแรงของเธอ ก็กลับมาไม่น้อย พลังทิพย์ของเทพก็สูงส่งปานนี้

เจ้าอี้เฟยยังไม่กล้าเสี่ยงกับร่างกาย ในตอนนี้เท่าใด เธอจึงลง จากเตียงแล้ววิ่งออกมาข้างนอก คิดขอความช่วยเหลือ

เมื่อเปิดประตู ก็เห็นผู้ชายสองคนหน้าตาไม่คุ้นเคยเฝ้าที่หน้า ห้อง โชคดีที่สองคนนั้นมัวแต่สนใจมองด้านอื่น พวกเขาจึงไม่ เห็นเธอ

เจ้าอี้เฟยจึงกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง

“เธอรู้จักพวกเขาไหมเฟยเฟย?”

“ไม่รู้ไม่เคยเห็น มีคนจะฆ่าฉันจริงๆ ด้วยแย่แล้ว ๆ ”

เฉียนเฟยเฟยยกมือทาบอก เมื่อเข้าใจในสิ่งที่ยมทูตขาวบอก หาตัวคนร้ายให้เจอเธอจะได้หลุดพ้นเสียที เธอมองไปที่สายกดเรียกขอความช่วยเหลือ ก็พบว่ามันขาดจนใช้งานไม่ได้ คนที่กำลังปลอมตัวเป็นพยาบาลที่ถูกเธอทำร้ายังหมดสติอยู่ เจ้าอี้เฟยมองไปยังคนร้ายคนนั้น เธอกดจุดนอนหลับของ

คนร้ายซ้ำอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าผู้หญิงคนนี้จะไม่ตื่น

หลังจากนั้นเธอก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดพยาบาลอย่างว่องไว เจ้าอี้เฟยคว้าแมสมาสวมทับเอาไว้

หญิงสาวสูดหายใจลึก ๆ เฉียนเฟยเฟย ในตอนนี้ไม่กล้าจะพูด กับเจ้าอี้เฟย กลัวว่าคนข้างนอกจะได้ยินเมื่อเจ้าอี้เฟยพยักหน้า เธอจึงลอยเจ้าอี้เฟยออกมาข้างนอกช้า ๆ

ผู้ชายร่างสูงในชุดสูทสองคนมองมายังพยาบาลที่ปิดบัง ใบหน้าด้วยผ้าสีขาวตามแบบฉบับพยาบาลทั่วไปเดินออกมา พวกเขามองหญิงชั่วครู่แล้วถามเสียงเบาๆ ออกมา

“เรียบร้อยใช่มั้ย”

พยาบาลสาวพยักหน้า ก่อนที่คนทั้งสามจะแยกย้ายกันเดิน เพื่อไม่ให้เป็นที่ผิดสังเกต

เฉียนเฟยเฟยลอยนำหน้า เธอตกใจจึงจิกเล็บเข้าที่นิ้วจนห้อ เลือดด้วยความเคยชิน

คนพวกนี้กำลังจ้องฆ่าเฉียนเฟยเฟย ให้ตายอย่างไม่มีใคร สงสัยเหมือนอย่างที่เคยทำมา คราวนี้เธอต้องกระชากหน้ากาก ของพวกมันออกมาให้ได้ ตอนแรกยังกลัวอยู่เลยว่าจะหาคนร้าย ได้ยังไง
ในเมื่อพวกมันปรากฏออกมาให้เห็นเธอต้องอาศัยจังหวะนี้

กระชากหน้ากากของมันออกมาให้ได้

“ทางนี้เฟยเอ๋อ รีบลงลิฟต์”

เจ้าอี้เฟยทําตามที่วิญญาณสาวแนะนำเธอกดลิฟต์ลงไปชั้น ล่าง

“เราจะไปที่ไหนเฟยเฟย

“ไม่รู้เหมือนกัน มีคนอยากฆ่าฉัน มีคนอยากฆ่าฉัน ที่นี่ไม่ ปลอดภัยแล้วไม่รู้ใครเป็นใคร ต้องออกไปก่อนนะฉันขอร้อง

“ได้สิเรารีบไปเถอะ”