บทที่ 12 ตามหาคนร้ายให้พบ

เขามองที่เทพกาลเวลา เทพผู้นี้มีอภิสิทธิ์ในร่างของ เฉียนเฟยเฟยแล้ว เทพกาลเวลาจึงได้พยักหน้า

“ได้ เช่นนั้นข้าอนุญาตแต่เวลาไม่คอยผู้ใด เจ้าทั้งสองต้อง ช่วยกันตามสืบหาคนร้าย อีกทั้งยังมีเวลาในการหาคนร้ายเพียง หนึ่งร้อยวันเท่านั้น หากพ้นวันนี้ไปห่วงของเฉียนเฟยเฟยไม่ สามารถหลุดพ้นนางจะไปเกิดในภพภูมิที่ต่ำต้อย ส่วนเจ้าอี้เฟย นั้นวิญญาณของเจ้าก็จะสลายทันใด ภายใต้เงื่อนไขอีกหนึ่งข้อ

เงื่อนไขใดหรือเจ้าคะ”

นางเอ่ยถามทันใด

“อย่าบอกโจวเจี๋ยหลุนว่าเจ้าคือผู้ใด และเขาต้องรักเจ้าด้วย ใจที่บริสุทธิ์ไม่ใช่รักเจ้าเพราะเจ้าคือเจ้าอี้เฟย หากทำไม่ได้ก็ เตรียมสูญสลายได้เลย”

“แล้วข้าจะรู้ได้เยี่ยงไรว่าในใจของท่านที่มีข้าแล้ว

“เจ้าไม่ต้องห่วง เมื่อครบหนึ่งร้อยวันวิญญาณของเจ้าก็จะออก จากร่างของเฉียนเฟยเฟยและในยามนั้นก็มีเพียงน้ำตาของโจว เจี๋ยหลุนเท่านั้นที่จะช่วยเจ้าได้

“น้ำตาหรือเจ้าคะ”

เจ้าอี้เฟยยังไม่เข้าใจ
“ใช่น้ำตาแห่งรักแท้ที่เขายินยอมหลั่งให้เจ้า มีเพียงสิ่งนี้ที่จะ

ดึงรั้งเจ้าและโจวเจี๋ยหลุนเอาไว้ได้ เพียงฟังคำนี้จบสิ้น วิญญาณของเจ้าอี้เฟยก็คล้ายจะถูกดูด

เข้าไปในร่างของเฉียนเฟยเฟย

สติของเจ้าอี้เฟยจึงดับวูบในที่สุด

หนึ่งเดือนต่อมา

“แม่คิดว่าผมว่างขนาดนั้นเหรอครับ” เสียงหัวเราะสดใสของผู้ เป็นมารดาดังออกมาจากโทรศัพท์ทันทีที่เขาพูดจบ

“เด็กดีของแม่ ดูแลน้องให้แม่หน่อยนะครับ คนไข้แค่คนเดียว แม่ขอแล้วกัน แม่ไม่มั่นใจคนอื่น”

“แม่ครับ ในโรงพยาบาลของเราเป็นที่รวมของหมอมือหนึ่ง ของประเทศและเรียกว่าเป็นมือดีของโลกก็ได้ แม่พูดแบบนี้ใครรู้ เข้าเขาจะคิดยังไงครับ

“ไม่รู้ล่ะ ลูกต้องดูแลเฟยเอ๋อจนกว่าเธอจะหายดี เธอน่าสงสาร มากนะลูก พ่อแม่ก็ตายตั้งแต่เด็กมีคู่หมั้นก็เฮงซวยไม่เคยมา ดูแลเลย ตอนแม่ไปอเมริกาเธอก็ดูแลแม่อย่างดี เสี่ยวเจี๋ยช่วย แม่หน่อย หากออกจากโรงพยาบาลได้แล้วก็พามาพักอยู่ที่บ้าน เรา แม่ไม่ไว้ใจให้ไปอยู่ที่อื่น

โจวเจี๋ยหลุนวางสายจากมารดา เขาไม่ได้รับคนไข้มานานมาก แล้วตั้งแต่นั่งตำแหน่งประธานบริหารเครือโรงพยาบาล แต่เขาก็ ไม่สามารถขัดแม่ได้
ตั้งแต่เขากลับมาที่นี่คนเดียวโดยไร้เจ้าเว่ยเขารู้ว่าแม่เสียใจ มากแค่ไหน จึงได้แต่พยายามตามใจเธอให้มากที่สุดเพื่อชดเชย ความคิดถึงน้องสาวของมารดา

ณ โรงพยาบาล โจวกรุ๊ป

เจ้าอี้เฟยพยายามกินอาหารเพื่อเพิ่มน้ำหนัก และออกกำลัง กายตามที่แพทย์แนะนำอย่างตั้งใจ

ร่างกายซึ่งผ่ายผอมมีเพียงหนังหุ้มกระดูกกลับมีผิวนุ่มนิ่ม บอบบางเข้ามาห่อหุ้ม ทำให้เจ้าอี้เฟยพอใจเป็นอย่างมาก

ทั้งอ้วนขึ้นทั้งแข็งแรง ดีใจจังเลย

เฉียนเฟยเฟยนั่งเรียบร้อยอยู่ตรงหน้าเจ้าอี้เฟยที่กำลังเดิน ลมปราณอย่างเงียบกริบ เธอเรียนรู้ว่าจอมยุทธ์หญิงจากยุค โบราณคนนี้กำลังทำอะไร และระหว่างนั้นก็ห้ามกวนสมาธิ

ผู้หญิงทั้งสองคน คนหนึ่งมีเลือดเนื้อคนหนึ่งเป็นเพียงวิญญาณ แต่ก็สามารถพูดคุยกันได้ราวกับเป็นคู่แฝดที่คลอดออกมาจาก ท้องเดียวกัน

ร่างกายของเฉียนเฟยเฟยฟื้นได้เป็นอย่างดี นั่นเป็นเพราะพลัง ทิพย์ของเทพกาลเวลาที่แบ่งให้เฉียนเฟยเฟย

ถึงจะเป็นพลังอันน้อยนิดเท่าขี้เล็บ แต่สำหรับร่างกายของ มนุษย์ผู้หนึ่งที่ได้รับมาทำให้ร่างกายของเฉียนเฟยเฟยหายเร็ว จนหมอต้องประหลาดใจ

“พลังของเทพหากมนุษย์ใช้ย่อมมีขีดจำกัด บางครั้งภายในของเจ้าอาจจะปั่นป่วนอีกทั้งแขนขาอ่อนแรง ในช่วงเวลานั้นอาจ เกิดขึ้นได้ดังนั้นระวังให้มากเข้าใจหรือไม่”

“ขอบคุณเจ้าค่ะ ข้าจะระวัง

ความน่าอัศจรรย์ของพลังเทพ ยังช่วยรักษากระทั่งโรคร้าย ต่าง ๆ ที่มีอยู่ก็หายไปชั่วพริบตา เจ้าอี้เฟยที่อยู่ในร่างนี้ยัง สามารถเดินลมปราณใช้พลังภายในได้อีกด้วย

หลังจากฟื้นขึ้นมาเฉียนเฟยเฟยก็สอนเจ้าอี้เฟยหลายเรื่อง เกี่ยวกับการใช้ชีวิตในโลกใบใหม่ หนึ่งเดือนที่ผ่านมาเธอจึง เรียนรู้ได้มาก

และความทรงจําของเฉียนเฟยเฟยนั้น เจ้าอี้เฟยก็รับรู้ได้เป็น อย่างดี ทั้งหมดล้วนอยู่ในสมองของนางแล้ว

ดังนั้นการปรับตัวจึงไม่เป็นเรื่องยากอย่างที่เจ้าอี้เฟยคิด