ตอนที่6 เงื่อนไข

หลังจากพูดคุยกับหมอแล้ว ทิมนั่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาเดินไป บอกแม่ว่า

“แม่… แม่กลับบ้านไปก่อนนะ ตอนนี้หมอยังไม่อนุญาต ให้เยี่ยม พรุ่งนี้เช้าแม่ค่อยกลับมาใหม่นะ

“ไปเถอะพี่อารีย์ พี่ต้องไปพักก่อนพรุ่งนี้จะได้มีแรงมาดู ไลลา ชั้นจะพามาเอง” น้าจิตรีบสนับสนุนความคิดของทีม

“แล้วค่ารักษาไลลาหล่ะ เราจะเอามาจากไหน” แม่หันมา ถามหมอย่างท้อใจ

“ไม่ต้องห่วงครับแม่ เดี๋ยวผมจัดการเอง” ทีมพยายาม ปลอบให้แม่สบายใจ ทั้งๆ ที่ตัวเขายังไม่รู้เลยว่าจะเอาเงินมา จากไหน

หลังจากเดินไปส่งแม่และน้าที่รถแล้ว ทิมเรียกรถไปที่คอน โด… คอนโดที่เขาซื้อร่วมกับสิทธา แต่ตอนนี้สิทธาอยู่คนเดียว

เขาไม่มีทางอื่นอีกแล้ว จะไปยืมอาร์ทก็คงไม่มีให้ หนี้เก่า เขาก็ยังไม่ได้ใช้คืนเลย
สิทธา … เป็นทางเลือกเดียวของทีมในตอนนี้ แม้ว่าจะ ลำบากใจมันจำเป็น ทิมตัดสินใจที่ไปขอเงินดาวน์คอนโดส่วน ที่ทีมจ่ายไปคืนจากสิทธา เพราะเขาเป็นหัวหน้าฝ่ายขาย นอกจากเงินเดือนแล้วสิทธา ยังได้รับค่าคอมมิชชั่นอีกด้วย ทีม รู้ว่าสิทธาเพิ่งจะได้รับค่าคอมมิชชั่นก้อนใหญ่ มาเมื่อไม่กี่วัน ก่อน

ทีมเดินทางไปหาสิทธาที่คอนโด โดยที่ไม่ได้บอกล่วงหน้า ไฟในห้องเปิดอยู่แต่เมื่อทิมกดกริ่งแล้ว สิทธาไม่เปิดประตู ทำให้เขาต้องกดซ้ำๆ จนเขาเปิดประตู

“ทิม … มาทำอะไรที่นี่” สิทธา แง้มประตูเล็กน้อยพร้อม ถามทีมด้วยสีหน้าตกใจ

แต่ทิมไม่มีเวลาจะมาสังเกตอาการตกใจจนผิดปกติของ

สิทธา เขาง้างประตูเปิดออกแล้วเดินเข้าไปอย่างรีบร้อน

“สิทธา ผม” ทีมชะงักไปเมื่อเห็นรองเท้าส้นสูงผู้หญิง ถอด ว่างอยู่ที่พื้นหน้าห้อง

แต่เขาตัดสินใจมองข้ามและไม่พูดถึง เพราะอย่างไรเสีย เขากับสิทธาก็ถือว่าจบกันแล้ว สิทธาจะมีคนอื่นก็ไม่ใช่เรื่องผิด ถึงมันจะเร็วไปหน่อยสำหรับคนที่บอกว่าตัวเองเป็นเหยื่อของ การถูกนอกใจ

เขาตัดสินใจพูดในสิ่งที่ต้องการพูด มากกว่าจะสนใจเรื่อง

อื่น

“ผมมีเรื่องจําเป็นต้องใช้เงิน เงินดาวน์ส่วนของผมคุณ ช่วยคืนมาหน่อยได้มั้ย? คุณได้ค่าคอมมิชชั่นมาแล้วใช่มั้ย?”

สิทธาชักสีหน้าหลังจากได้ยินสิ่งที่ทิมร้องขอ

“ได้มาแล้วผมก็มีเรื่องต้องจ่ายเหมือนกัน ผมให้คุณตอนนี้

ไม่ได้หรอกคุณต้องรอไปก่อน แล้วผมจะทยอยให้

เขาตอบอย่างเย็นชา

“เข้าใจแล้ว” ทิมสูดหายใจลึกๆ เพื่อระงับอารมณ์ แล้วหัน หลังเพื่อเดินออกจากที่แห่งนั้น

“ว่าแต่เรื่องที่ต้องใช้เงิน คือเรื่องอะไรเหรอ?” สิทธา

ตะโกนถาม

“ไลลา ถูกรถชนต้องผ่าตัด” ทิมหันกลับไปตอบ

ชั่วขณะหนึ่ง ทีมสังเกตเห็นความละอายแก่ใจ ปรากฏอยู่ บนใบหน้าสิทธา แต่แล้วก็แปรเปลี่ยนเฉยเมย เช่นเดิม

“ทำไมคุณไม่ไปขอเงินแฟนเก่าคุณหล่ะ เขารวยไม่ใช่เหรอ? เงินแค่นี้ก็คงเป็นแค่เศษเงินสำหรับเขา

ทิม มองไปที่สิทธา ด้วยแววตาที่ผิดหวัง หลังจากได้ยินสิ่ง ที่เขาพูดออกมา ที่ผ่านมา ทิมดูคนผิดไปจริงๆ ผู้ชายตรงหน้า เขาช่างโหดร้าย เห็นแก่ตัวและเลือดเย็น ดีแล้วที่จบกันไป

ทิมกลับไปแล้ว แต่สิทธายังคงยืนนิ่งอยู่หลังประตู เขาแค่ ต้องการให้ทีมเจ็บเหมือนที่เขาเจ็บ แต่เศษเสี้ยวความรู้สึกผิด ชอบชั่วดีที่ยังเหลืออยู่ในจิตใจมันบอกว่าเขาโหดร้ายกับทิม เกินไป

“ที่รัก” เสียงใครบางคนเรียกมาจากห้องนอน “เราอาบน้ำ เสร็จแล้ว คุณจะอาบต่อเลยมั้ย?”

“ทิม ขอโทษที่เพิ่งโทรกลับ เราเพิ่งออกจากห้องประชุม เกิดอะไรขึ้น 400,000 นายจะเอาไปทำอะไร?” ระหว่างทางที่ ออกจากโรงพยาบาลเพื่อไปหาสิทธา ทิมส่งข้อความไปบอ กอาร์ท ว่าเขาต้องการใช้เงินสี่แสนภายในวันพรุ่งนี้

“ไลลารถชน ต้องผ่าตัด” ทิม ตอบเพื่อนอย่างอ่อนแรง

“ตอนนี้นายอยู่ที่ไหน? เราจะไปหา” อาร์ทถาม

“เราเพิ่งออกจากคอนโดของสิทธา”
“งั้นไปเจอกันที่ร้านกาแฟ ตรงท่าแพ เดี๋ยวเราจะรีบออก

20 นาทีต่อมา อาร์ทเดินเข้ามาหาทีมที่นั่งรออยู่ในร้าน

ไป

กาแฟ

“ไลลา รถชนเหรอ? ใครชน? อาการตอนนี้เป็นไงบ้าง?

อาร์ทถามเป็นชุดทันที ที่เจอหน้าเพื่อน

“โดนชนที่หน้ามหาลัย ยังจับคนชนไม่ได้ ตอนนี้ปลอดภัย แล้ว แต่ซี่โครงหักที่มปอด ต้องผ่าตัด ทางโรงพยาบาลต้อง ผ่าตัด ค่าใช้จ่ายประมาณ 400,000 บาท ทีมตอบคำถาม เพื่อน

“แล้วนายไปที่คอนโดสิทธาทำไม?”

“ไปขอเงินดาวน์ส่วนของเราคืน สิทธาเขาเพิ่งได้ค่า คอมมิชชั่น เราคิดว่าจะขอส่วนนั้นคืนมาก่อน

“แล้วไง? ได้มั้ย?” อาร์ทถาม

“ไม่ได้ เขาบอกว่า เขาก็มีเรื่องต้องใช้เงิน ให้รอไปก่อน

ทิมแค่นหัวเราะแล้วพูดต่อว่า “เขาบอกให้เราไปขอเงินวิน แทน เพราะวินรวย”

“ไอ้ชั่วเอ๊ย… ชั้นมีลางสังหรณ์มาตั้งนานแล้ว ว่าไอ้นี่ไม่ใช่ คนดีอย่างที่แสดงออก” อาร์ท าอย่างมีอารมณ์

“นายไม่ต้องไปเจอมันอีกนะ ไม่ต้องไปพึ่งมัน ไอ้เลวสิทธา

“คืนนี้ นายกลับไปนอนพักเอาแรงก่อนเถอะ สภาพนาย ไม่ไหวแล้ว นายป่วยอีกคนไม่ได้นะ พรุ่งนี้เราจะไปถามอาจารย์ ที่โรงพยาบาล ว่าพอรู้จักใครที่แมคคอร์มิค มั้ยเผื่อเค้าจะลด หรือช่วยผ่อนปรนให้ทยอยจ่ายได้มั้ย”

“ส่วนเรื่องเงิน เราจะเช็คกับธนาคารดูว่าถ้าขายกองทุน ที่ เราซื้อไว้จะได้มั้ย ถ้าได้เราให้นายหมดเลย

อาร์ทบอกเพื่อนอย่างจริงใจ

“ขอบใจนะอาร์ท” ทิม น้ำตาคลอเบ้า ในช่วงเวลาที่เจ็บ ปวดมีเพียงอาร์ทเท่านั้นที่อยู่เคียงข้างเขามาโดยตลอด

ทิม กลับมาที่บ้าน แต่ยังไม่ทันได้พักผ่อน ก็มีข้อความส่ง

เข้ามา

“ทิม น้องนายถูกรถชนเหรอ” ข้อความถูกส่งมาจากพิธา

“ใช่ นายรู้ได้ยังไง” ทิมถามด้วยความสงสัยเพราะนอกจากอาร์ทและสิทธาแล้วเขาก็ไม่ได้เล่าให้ใครฟัง

“พิศิษฐ์โทรมาเล่าให้ฟัง พิศิษฐ์เพื่อนร่วมรุ่นเราไง คนที่ตัว สูงๆ ชอบนั่งหลังห้องจำได้มั้ย? เขาเป็นบุรุษพยาบาลอยู่แมค คอร์มิค วันงานเลี้ยวเขาก็มา วันนี้เขาบอกว่าเห็นนายที่ห้อง ฉุกเฉิน แต่ไม่ได้เข้าไปทักเพราะเห็นว่าวุ่นวายกันอยู่” พิธาตอบ

ได้ข่าวว่าต้องผ่าตัดด้วยเหรอ” พิธาถามต่อ

“ใช่ ค่าผ่าตัดตั้ง 400,000” ทิมตอบพร้อมถอนหายใจ

“แล้วนายมีเงินมั้ย” พิธาถามอย่างตรงไปตรงมา

“ไม่มี เราขอเงินดาวน์คอนโด ส่วนของเราคืนจากแฟน เก่า แต่เขาให้เรารอก่อนหน่ะ” ทิมพูดอย่างท้อแท้

ยิ่งคิดถึงสิทธา เขายิ่งเจ็บใจและผิดหวังกับความเห็นแก่

ตัวของฝ่ายนั้น

“ถ้านายไม่มีมาเอาที่เราได้นะ เรามีให้” พิธาบอกทีม เขาไม่ได้คาดหวังที่จะยืมเงินจากพิธาเลย

“นายพูดจริงเหรอพิธา” ทิมถามอย่างตกใจเพราะว่าเขาไม่ได้สนิทกันมากเหมือนอาร์ท และเพิ่งกลับมาเจอ กันได้ไม่นาน แต่สิ่งที่พิธาเสนอมาทำให้เขารู้สึกดีใจเป็นอย่าง มาก เพราะเขาเองก็ไม่รู้ว่าหาเงินจำนวนนั้นมาจากไหนจริง

“เราพูดจริง เอาเป็นว่าพรุ่งนี้แปดโมง นายมาเจอเราที่ Brunch Café หลัง โรงเรียนปริ๊นซ์นะ” พิธานัดหมาย

“โอเค ขอบใจนะพิธา

“ไม่เป็นไร ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ

ทีมวางสายด้วยความตื้นตัน คนที่เขาคิดว่าจะพึ่งได้กลับ ตัดเยื่อใย แต่เขากลับได้รับความช่วยเหลือ จากคนที่ไม่ได้ คิดถึงเลยด้วยซ้ำ คนเราจะเห็นธาตุแท้กัน ก็ในเวลาที่ลำบาก หล่ะ มคิด

08.00 น. เช้าวันรุ่งขึ้น

พิธา เดินเข้าไปในร้านอาหาร ที่ทีมนั่งรออยู่ก่อนแล้ว

“รอนานไหมทิม พิธาถาม

“ไม่นาน เราเพิ่งมาถึงก่อนนายแป๊บเดียว

“งั้นสั่งอาหารกินกันก่อนเถอะ นายดูไม่มีแรงเลย” พิธา ชวนให้สั่งอาหารด้วยความเป็นห่วง ทิมที่กังวล และหม่นหมอง

“ไม่รู้จะกินอะไร” ทิม พูดตรงๆเขาไม่มีอาการอยากอาหาร เลยตั้งแต่เมื่อวาน

“ต้องกินสิ เดี๋ยวไม่มีแรง เราสั่งให้เอง” พิธาพูดอย่างหนัก แน่น เขาเปิดดูเมนู พร้อมสั่งอาหารเช้าง่ายๆ ให้กับทีมและตัว

เอง

เมื่ออาหารมาเสิร์ฟ ทั้งสองลงมือทานอาหารอย่างเงียบๆ

“อาการน้องสาวนาย เป็นไงบ้าง” พิธาถามทำลายความ

เงียบขึ้นมา

“อาการปลอดภัยแล้ว แต่ต้องผ่าตัดระบายน้ำ เพราะ ซี่โครงหักที่มปอด” ทิมตอบ

“นายไม่ต้องกังวลนะ เดี๋ยวพอผ่าตัดแล้วก็คงดีขึ้น น้อง นายยังเด็กอยู่ร่างกายยังแข็งแรง คงฟื้นตัวไม่อยากหรอก

“เรื่องเงิน นายส่งเลขบัญชีมาให้เราทางแชท เลยนะเดี๋ยว เราโอนให้ มีเมื่อไหร่ค่อยมาคืน”

“ขอบคุณมากนะพิธา เราจะหาเงินมาคืนให้เร็วที่สุด”

“ไม่เป็นไร เราอยากให้นายรู้ว่าเราสามารถช่วยเหลือและดูแลนายได้นะ” พิธาพูดอย่างมีนัย

ทิมตกตะลึงไปชั่วครู่หลังได้ยินสิ่งที่พิธาพูด เขาไม่ได้ ต้องการแค่ช่วยอย่างเพื่อสินะ ทีมคิด

“เราอยากให้นาย ลองเก็บไปคิดดู เราชอบนายจริงๆ นะ ถ้านายยอมคบกับเรา เราสัญญาว่าจะดูแลนายให้ดี 400,000 น้อยไปด้วย เราให้ได้มากกว่านี้อยากให้นาย ลองเอาไปคิดดู”

“แต่ … เดี๋ยวนะ นายมีแฟนแล้วไม่ใช่เหรอ? มาบอกเรา แบบนี้แล้วแฟนนายหล่ะ? ถ้าเค้ารู้เค้า คงเสียใจมากนะ” แม้ พิธาจะเคยส่งข้อความมาบอกว่าชอบเขา แต่ทิมก็คิดเพียงว่า เพื่อนล้อเล่น ไม่คิดเลยว่าเขาจะจริงจังขนาดนี้

“จริงๆ แล้วเราไม่ได้คบใครเป็นตัวเป็นตนนะ ก็แค่ไปกิน เที่ยวด้วยกัน อย่างที่เคยบอกไง แต่กับนายเราอยากคบจริงๆ นะ แล้วก็อย่างที่บอก เราดูแลนายได้ เงิน บ้าน รถ เราให้นาย ได้ทุกอย่าง ลองเก็บไปคิดดูแล้วกลับมาตอบเรานะ

ของฟรีไม่มีในโลกสินะ… ทิมคิด ความช่วยเหลือของพิธา มาพร้อมกับเงื่อนไข หากเขารับไว้ก็เหมือนยอมรับข้อเสนอของ พิธา

“ถึงเราไม่ได้รวยมหาศาลแบบวิน แต่เราก็มั่นใจนะ ว่าเราจะดูแลนายได้เป็นอย่างดี

วิน… แค่ได้ยินชื่อนี้ ใจของทีมก็เจ็บไปหมดแล้ว

สําหรับทิมแล้ว วันคือความรักที่ไม่อาจหวนคืนมาได้ แต่ก็ ยังเจ็บปวดทุกครั้งที่นึกถึง

“นายจะลองไปคิดดูใช่มั้ย?” พิธาถามหลังจากเห็นทิมนึ่ง

“อืม … เราขอคิดดูก่อนนะ”

“โอเค … เราจะรอคำตอบนะทีม

พิธาขับรถมาส่งทีมที่หน้าโรงพยาบาล พิธาไม่ได้ตามเข้า มาเยี่ยมไลลา ด้วยเพราะทีมบอกว่า น้องอยู่ห้องไอซียู ยังไม่ สะดวก ให้เยี่ยม

มีข้อความส่งมาจากหัวหน้าแผนกบัญชีที่ทิมทำงานอยู่

“ทิมพ์แจ้งเจ้าฝ่ายบุคคลให้แล้วนะ ว่านายขอใช้วันพัก ร้อนด่วนเพราะน้องเข้าโรงพยาบาล ไม่ต้องกังวลเรื่องงานนะ

เมื่อเช้าทิม โทรไปขออนุญาตใช้วันลาพักร้อนฉุกเฉินเพื่อ มาดูแลไลลา ปกติแล้วหากจะลาพักร้อนต้องแจ้งล่วงหน้า แต่ เมื่อได้ทราบถึงเหตุผลของทิม หัวหน้าแผนกก็เข้าใจและ รับปากว่าจะช่วยคุยกับฝ่ายบุคคลให้

“ขอบคุณครัวหัวหน้า

“แล้วก็รู้ว่าเราคงลำบาก พี่โอนเงินเข้าบัญชีเราไปหมื่น หนึ่งนะ เป็นเงินที่พี่กับเพื่อนๆ ในแผนกรวบรวมกันมาช่วยเรา ถึงมันจะไม่มาก แต่ก็อยากจะให้ ถ้าทีมมีอะไรให้พี่ช่วยอีก บอกได้นะ”

“ขอบคุณมาก ครับพี่” ทิมน้ำตาคลอ พลางขอบคุณเสี่ยง

สั่น

เขารู้สึกตื้นตันจริงๆ กับความช่วยเหลือที่เพื่อนร่วมงาน หยิบยื่นให้ แม้หลายปีที่ผ่านมา ทิมมีความสัมพันธ์อันดีกับ เพื่อนร่วมงานทุกคนแต่เขาก็ไม่คิดจะรบกวนเรื่องเงินจากพวก เขาเลยแม้แต่น้อย

ยังไม่ทันที่ทีม จะเดินไปถึงวอร์ดที่น้องสาว รักษาตัวอยู่ก็มี สายเรียกเข้าจากอาร์ท

“ทิม อยู่โรงพยาบาลแล้วเหรอ? กินข้าวเช้ารึยัง” อาร์ท ถามด้วยความเป็นห่วง

“กินแล้วเมื่อเช้า ไปกินข้าวกับพิธามา

“หา…ไปกับใครมานะ” อาร์ทถามด้วยความแปลกใจ

“พิธาเมื่อคืนเค้าโทรมาพอรู้เรื่องก็นัดกินข้าว”

“แล้วไงต่อ”

“ก็เค้าเสนอ เงินให้ยืมสี่แสน บอกว่ามีเมื่อไหร่ก็ค่อยมา

“นายขอยืมเหรอ”

“เปล่า พิธาเสนอมาเอง เขาบอกว่าอยากจะช่วย” ทีม

อธิบาย

“แค่อยากช่วยจริงๆ เหรอ มีอะไรมากกว่านั้นรึเปล่า” คำถามจากอาร์ททำให้ทีมที่เดินอยู่หยุดชะงัก ทรุดตัวลงนั่ง ที่ม้านั่งริมทางเดินในโรงพยาบาล แล้วเล่า

ข้อเสนอของพิธาให้อาร์ทฟัง

“นั่นไง เราว่าแล้ว คนอย่างพิธาเจ้าเล่ห์จะตาย ไม่ให้เงิน มาเปล่าๆ หรอกมันต้องมีอะไรแอบแฝง แล้วนายรับเงิน จาก พิธามารึยัง?” อาร์ทรีบห้ามเพื่อน

“ยัง เรายังไม่ได้ส่งเลขที่บัญชีให้พิธา

“แล้ว นายคิดยังไง?”

“เรา คิดว่าจะรับไว้

“นาย คิดดีๆนะทิม นี่อาจจะกลายเป็นหนีเสือปะจระเข้ ก็ได้นะ นายเพิ่งหลุดพ้นจากสิทธามา ก็จะมาผูกมัดกับ พิธาแทนเหรอ ทั้งนายและชั้นก็ยังไม่รู้เลยว่า….จริงๆ แล้วพิธา เป็นคนแบบไหน”

“ทิม … ถามจริงๆ นะ นายคิดจะลองขอความช่วยเหลือ จาก วินมั้ย? ถ้าวันรู้เราว่าวินต้องช่วยนายแน่ๆ” อาร์ทถาม อย่างระมัดระวังเพราะรู้ว่าเพื่อนไม่อยากพูดถึงใน

ทีม เงียบไปหลังจากได้ยินชื่อนั้น

“เรา … เรายอมรับเงินจากพิธาดีกว่า ดีกว่าที่จะเอาตัวเอง ไปเกี่ยวข้องกับวินอีก” ทิมตอบอย่างหนักแน่น

อาร์ทไม่ได้พูดอะไร เพราะเข้าใจว่าทำไมเพื่อนถึงไม่ อยากเกี่ยวข้องกับวิน ทิมไม่อยากทำให้แม่เสียใจและก็ยังคง โทษตัวเองว่าเป็นสาเหตุให้พ่อตาย แต่อาร์ทก็รู้ดีว่าวิน เป็นคน เดียวที่จะช่วยเหลือทิมได้

ณ ห้องประชุมใหญ่ LP Group

ขณะกำลังประชุมฝ่ายบริหาร วันก็ได้รับข้อความจา

กอาร์ท

“ว่างเมื่อไหร่ โทรกลับด้วยนะ มีเรื่องสำคัญจะพูดด้วย… เรื่องของทีม

วินผุดลุกจากที่นั่งทันที ที่ได้เห็นข้อความ

“ผมมีธุระด่วน เลิกประชุม

คำสั่งของวิน ทำให้ผู้บริหารระดับสูงของบริษัท ต่างตก ตะลึงไปตามๆ กัน แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะวันเดินออกไปแล้ว

วินรีบเดินเข้าห้องทำงานส่วนตัว และโทรกลับหาอาร์ท ทันที

“อาร์ท เกิดอะไรขึ้น” วินถามทันทีที่อาร์ทรับสาย

“ไลลา น้องของทีมรถชน ต้องผ่าตัด ทิมต้องหาเงินค่า ผ่าตัด 400,000 แต่เงินไม่พอ” อาร์ทตอบคำถามอย่างรวดเร็ว

“แล้วไงต่อ” วินเสียงเข้มจนเกือบจะกลายเป็นการตะคอก

เพื่อน

“ทีมไปขอเงินดาวน์คอนโด ส่วนของตัวเองคืนจากพิธา ไอ้ ชั่วนั้นบอกให้รอไปก่อน

“แล้ว พิธาบังเอิญรู้เข้า เลยเสนอเงินให้ทีมยืม แต่ก็ขอให้ ทีมยอมคบด้วย เราก็ไม่แน่ใจว่าควรเล่าให้นายฟังมั้ย แต่เรา คิดว่าคงไม่มีใครที่จะรักและปกป้องทิมได้นอกจากนายอีกแล้ว” อาร์ทบอกเหตุผล ที่ทำให้เขาตัดสินใจ บอกเรื่องนี้กับ วินทั้งๆที่รู้ว่าทีมไม่อยาก ให้เขาทํา

“ขอบใจนะอาร์ท นายทำถูกแล้วที่มาบอกเรา ถ้าเรารู้ หลังคงเสียที่ไม่ได้ปกป้องทิม เราจะจัดการต่อเอง ไม่ต้องเป็น ห่วงนะ เราจะไม่บอกใครว่ารู้มาจากนาย

“อืม…ฝากด้วยนะวิน

หลังจากวางสายจากอาร์ท วินนิ่งคิดไปครู่หนึ่ง จากนั้นเขา ลุกขึ้นจากเก้าอี้ สาวเท้ายาวๆไปทางประตูห้องทำงาน

“คุณรัตนา”

“คะ… ท่านประธาน” ที่ดินที่จู่ๆ เปิดประตูออกมาเรียกชื่อ ทําให้รัตนา เลขา ตกใจเป็นอย่างมาก

“แจ้งไปที่ บริษัท Lana ก่อสร้าง ว่าเราจะยกเลิกคำสั่งซื้อ วัสดุก่อสร้างทั้งหมด แจ้งไปยังบริษัทในเครือทั้งหมดด้วย ว่า ให้ยกเลิกคำสั่งซื้อกับ บริษัท Lana ก่อสร้าง ซะ”

“ทําไมคะ? ท่าน”

“ผมสั่งคุณก็ไปทำ ทำไมต้องถาม?” วินเสียงดังใส่เลขา

เธอรีบเดินออกไปแจ้งฝ่ายบริหารให้ดำเนินการตามที่ได้ รับคำสั่งมา บริษัทนี้ทำอะไรให้ท่านประธานโกรธกันนะ?

เจ้าหน้าที่ฝ่ายบริหาร ก็ตกใจกับคำสั่ง เพราะทั้งสอง บริษัทเป็นคู่ค้ากันมาหลายปีแล้ว และปีนี้ก็ได้มีการร่วมมือ ใน

โครงการใหม่ๆ เพิ่มมากขึ้น

ในตอนนี้ใจของวินนั้นร้อนเป็นไฟ เขาคลายเนคไทพลาง คิด สิทธาจบไปแล้ว ยังมีพิธาเข้ามายุ่มย่ามอีก

แม้ว่าทีมและคนอื่นจะคิดว่าเรื่องของเขาและทีม มันจบไป แล้ว แต่สําหรับวินมันยังไม่จบและจะไม่มีวันจบ

เขาจะไม่มีวันยอมให้ใครเข้ามาแทรกระหว่างเขากับทิมได้อีก

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ