ตอนที่9การกลับมาของเด็กน้อยน่ารัก

ตอนที่9การกลับมาของเด็กน้อยน่ารัก

5ปีต่อมาในสนามบิน

คนหนึ่งโตคนหนึ่งเล็กปรากฏตัวอยู่ในสนามบินของผู้โดยสาร ขาเข้า

ชุดสูทสีขาวใส่สบายทั้งๆที่แต่งตัวเป็นทางการแต่พอสวมไปบน ตัวของหลิวเซียนเซียนแล้วก็เต็มไปด้วยเสน่ห์ทั้งน่ารักและสวย หวาน

เด็กชายตัวน้อยๆที่เดินอยู่ข้างเธอก็น่ารักเหมือนอย่างกับตุ๊กตา ยังแต่งตัวธีมเดียวกัน

คู่แม่ลูก

หรือว่าจะเป็นคู่พี่น้อง

หลิวเซี้ยวหนิงเดินลากกระเป๋าเดินทางใบเล็กเหมือนเทวดาน้อย ที่กำลังเดินอยู่เมื่อเทียบกับหลิวเซียนเซียนแล้วน่าดึงดูดทั้งคู่

“าวเด็กน้อยคนนั้นช่างน่ารักจริงๆพอเห็นเขาฉันถึงกับอยากมีลูกคนที่สองเลย”

“มีสิก็กลัวว่าลูกคนที่สองนั้นจะเหมือนกับคนแรกเสียใจแน่เธอ”

“อยากจะไปถามซะจริงๆว่าพ่อแม่ของเขานั้นคลอดเขาออก มายังไงทำไมถึงได้น่ารักขนาดนี้”

“ยังจะต้องถามอีกหรอคงจะต้องเป็นเพราะพื้นฐานที่ดีพ่อแม่ของ ลูกเขาหน้าตาดี”

“อืมหน้าตาพี่สาวของเขาก็สวยดีเห็นทีคนบ้านนั้นคงจะดูดีกันทั้ง บ้านน่าอิจฉาจัง”

หลิวเซี้ยวหนิงที่ลากกระเป๋าเดินทางอยู่ก็หยุกชะงักหันหัวไป พร้อมท่าทางเท่ๆมองไปที่กลุ่มผู้หญิงที่กำลังซุบซิบเรื่องของเขา กับม๊ามี”เธอไม่ใช่พี่สาวของผม

ถึงแม้ว่าจะเรียกพี่สาวซึ่งก็แปลว่าหลิวเซียนเซียนนั่นยังสาวมันก็ เป็นเรื่องดีแต่ว่าถ้าเรียกไม่ถูกมันก็ไม่ดี

“ถ้างั้นเธอก็คือ…….ผู้หญิงสองคนนั้นถามกลับด้วยความอยากรู้ คงจะไม่ใช่แม่ลูกหรอกมั้งผู้หญิงคนนั้นดูยังไงก็ยังวัยรุ่นอยู่เลย
เป็นไปไม่ได้

“ผมไม่บอกคุณหรอก”หลิวเซี้ยวหนิงเกาบนหัวเขาไปมาพร้อม ลากกระเป๋าเดินทางแล้วรีบตามหลิวเซียนเซียนไปแป๊ปเดียวก็ ออกไปจากในสนามบิน

หลิวเซียนเซียนยกกระเป๋าเดินทางขึ้นไปไว้ตรงหลังรถหลิว เสี้ยวหนิงก็ยกกระเป๋าตัวเองขึ้นมาเขย่งปลายเท้าแล้วโยนกระ เป๋าเข้าไป”ม้ามเรียบร้อยครับพวกเราไปกันครับ

หลิวเซียนเซียนลูบหัวลูกชายเอาด้วยความรักจูงมือเล็กๆของ เขาเดินเข้าไปนั่งรถแท็คซี่

“มหาวิทยาลัยT”เธอแจ้งที่อยู่ของมหาวิทยาลัยไป

รถแท็คซี่เริ่มขับเคลื่อนออกไปรถไมบัคสีดำคันหลังก็ขับเข้ามา

จอด

ลี่หลินเย่เดินลงจากรถสายตาเหลือบมองไปที่รถแท็คซี่นั้นนี่ เขาคงตาฝาดไปใช่ไหมที่รู้สึกว่าผู้หญิงที่เพิ่งขึ้นรถแท็คซี่ไปนั้น เหมือนเป็นคนเดียวกับผู้หญิงในเมื่อ5ปีก่อนที่เขาเคยจับเธอไปส่ง ตำรวจ

ไม่ใช่ว่าเธอนั้นออกไปจากเมืองแล้วไม่ใช่หรอ?
กลับมาครั้งนี้หรือว่ามีแผนอะไรจะมายุ่งกับน้องชายของเขาอีก?

“คุณลี่และmarkกำลังจะไปแล้วนะครับ”ลั่วเฟิงเข้ามาบอกไม่รู้ อะไรเลยพูดเดือนลี่หลินเยอีกครั้ง

ลี่หลินเยถึงค่อยเร่งฝีเท้าเดินเข้าไปในสนามบิน

รถแท็คซี่ที่หลิวเซียนเซียนนั่งมาก็จอดตรงหน้าประตูที่ มหาวิทยาลัยT

“หนิงหนิงไปนั่งเล่นบนพื้นหญ้านั้นก่อนเดี๋ยวม้ามีไป โทรศัพท์เรียกคนมารับพวกเราเข้าไปกันอาจจะต้องรออีกสัก พัก”มหาวิทยาลัยใหญ่มากขับรถยังต้องวนอยู่นานถ้าเดินหา ตามหาคนนั้นยิ่งไม่ต้องพูดถึง

คนที่จำทางไม่เก่งอย่างหลิวเซียนเซียนนั้นไม่รู้จะเข้าไป อย่างไรด้วยซ้ำจึงได้แค่โทรศัพท์ขอความช่วยเหลือ

ยืนรออยู่ที่หน้าประตูใหญ่ของมหาวิทยาลัยTในใจเธอเต็มไป ด้วยความโศกเศร้า

5ปีก่อนเธอนั้นอยากจะเป็นส่วนหนึ่งของมหาวิทยาลัย แต่ สุดท้ายก็พลาดโอกาสนั้นไป
แต่พอหันไปมองหลิวเซี้ยวหนิงเธอก็ไม่รู้สึกผิดหวัง

ถึงแม้ตอนนั้นไม่ได้เข้ามหาวิทยาลัย แต่ตอนนี้เธอก็สามารถมา ชดเชยโอกาสเมื่อ5ปีก่อนที่เธอพลาดไปให้เอากลับคืนมา

มหาวิทยาลัย เธอกลับมาแล้ว

เพียงแค่ว่าเธอไม่สามารถเป็นนักศึกษาปีหนึ่งอีกแล้วแต่เป็น นักศึกษาปริญญาโท

ไม่กี่นาทีผ่านไปรถรับส่งสีขาวของทางมหาลัยขับเข้ามาผู้ชาย คนขับรถนั้นก็เห็นสองคนแม่ลูกยืนอยู่แต่ไกลและยังเห็นสายตา ที่เพ่งเล็งไปที่สองคนนั้นจากที่ไกลและกำลังมุ่งหน้าเข้ามารับ ร้อนจอดรถไว้ข้างๆหลิวเซียนเซียน “หลิวเซียนเซียนใช่ไหม?”

“คุณคือลู่สาวหลีใช่ไหม?

ลู่สาวหลียกกระเป๋าเดินทางของเธอขึ้นรถ”อั้มคนนี้คือ…. “จ้อง มองไปที่เด็กน้อยซนหลิวเซียวหนิงซึ่งกำลังวิ่งเข้ามาทางนี้ลู่สาว หลีตะลึงเล็กน้อย

“เธอคือแม่…..หลิวเซี้ยวหนิงพูดถึงตรงนี้ก็ต้องหยุดชะงักไปเพราะว่าเขาได้รับแววตาตักเตือนมาจากทางหลิวเซียนเซียน

ไหนพูดกันแล้วไงว่าถ้าอยู่ในมหาลัยนี้จะต้องเรียกพี่สาวเขาเป็น ผู้ชายลูกผู้ชายรับปากแล้วก็ต้องทำให้ได้”เธอคือลูกสาวของแม่พี่ สาวของผมส่วนผมชื่อหลิวเซี้ยวหนิงครับ”

หลิวเซี้ยวหนิงไม่รีบไม่รนพูดต่อไป

พูดจบหลิวเซี้ยวหนิงบิดหัวหันไปหยีตายิ้มให้หลิวเซียนเซียน

เด็กน้อยนั้นกำลังขอคำชม

เขาฉลาดมากใช่ไหมหล่ะ?

เขาไม่พูดผิดเลยสักนิด

หลิวเซียนเซียนก็ให้รอยยิ้มที่ชมลูกชายของเขา”เด็กดีพวกเรา เข้าไปกันเถอะ”

“หลิวเซียนเซียนน้องชายของเธอก็จะเข้าพักกับเธอใช่ไหม?”ลู่ สาวหลีนึกถึงสิ่งที่อาจารย์สั่งไว้ให้เขาจัดการทุกอย่างให้กับหลิว เซียนเซียนแต่ว่าเขานึกไม่ถึงว่าหลิวเซียนเซียนนั้นพาเด็กน้อยคนหนึ่งตามมาเข้าเรียนด้วย

นี้มันเป็นเรื่องที่น่าแปลกจริงๆ

ถึงแม้ว่านักศึกษาปริญญาโทจะแต่งงานมีลูกได้แต่ถึงจะมีลูกก็ หยุดเรียนไปแอบคลอดคลอดเสร็จก็เอาให้ผู้ใหญ่ช่วยเลี้ยงดูไม่ เคยเห็นว่ามีใครคนไหนมามาเรียนด้วย

แน่นอนหลิวเซียนเซียนนี่อาจจะเป็นข้อละเว้นเพราะเป็นแค่น้อง ชายของเขา

“ผมเป็นเด็กดีนะครับผมจะไม่สร้างความวุ่นวายให้พี่สาวหรอก ครับพี่ชายก็วางใจเถอะครับ”หลิวเซี้ยวหนิงทำตาโตมองนั้นทีม องนั่นทีจับนู้นบิดนั่นบรรยากาศรอบๆของที่นี่ก็ไม่เลวก็ถือว่าเขาก็ ชอบ

ในเมื่อเป็นที่ที่หลิวเซียนเซียนจะต้องมาให้ได้อึมในเมื่อเขาเป็น คนในครอบครัวคนเดียวของเธอเขาสนับสนุนเธอ

“หนิงหนิงช่างเป็นเด็กดี”ลู่สาวหลีพยักหน้าชื่นชมและชอบเด็ก น้อยคนนี้มาก

รถรับส่งสีขาวของมหาลัยจอดอยู่หน้าสวนของตึกเดี่ยว
นี่คือก่อนที่หลิวเซียนเซียนจะกลับประเทศและได้ให้อาจารย์ ช่วยเธอติดต่อไว้ได้

สะอาดเป็นระเบียบก็ไม่เลว

สองแม่ลูกจัดของเสร็จเรียบร้อยฟ้าก็มืดแล้ว

หลิวเซี้ยวหนิงที่ยังคงกระตือรือร้น

“ม้ามีผมอยากออกไปเดินเที่ยว”ตั้งแต่เล็กจนโตเขาก็อยู่แต่ที่ ยุโรปถึงแม้ว่าเขาก็เป็นคนหัวเหลืองแต่พอเห็นทั้งโลกนี้เต็มไป ด้วยคนหัวเหลืองก็ยังแอบรู้สึกแปลกประหลาด

ก็คือการนอนหลับบนเครื่องบินหนึ่งตื่นพอลงมาก็มาถึงในโลกที่

ไม่คุ้นเคยแล้ว

น่าสนุกจริงๆ

“ไม่ได้นั่งดูการ์ตูนอยู่ที่นี่ม้ามียังมีงานที่ต้องทำพรุ่งนี้ค่อยพาลูก ออกไปดีไหม?”หลิวเซียนเซียนส่ายหัวเธอยุ่งมาก

แต่ถ้าไม่ยุ่งนี่สิคงจะแย่ถ้าไม่รีบชีวิตความเป็นอยู่ของสองแม่ลูก นี้ก็คงจะเป็นปัญหา
“มามีผมออกไปเดินเล่นเองก็ได้ครับผมว่าบรรยากาศที่นี่ก็ไม่เลว ความปลอดภัยก็ดีวางใจเถอะครับผมไม่ได้บื้อจนให้คนร้ายลักพา ตัวหรอกครับอีกอย่างผมก็มีนาฬิกาส่งสัญญาณจีพีเอสด้วยนะ ครับ”หลิวเซี้ยวหนิงพูดอยู่ก็ซูนาฬิกาที่ใส่ไว้ในข้อมือขึ้นมาโชว์

หลิวเซียนเซียนหลุดหัวเราะแล้วส่ายๆหัวเด็กคนนี้เธอไม่เคยจะ เถียงเขาได้เลย

“งั้นต้องเป็นเด็กดีนะอีกครึ่งชั่วโมงต้องกลับมาบ้านนะเดี๋ยวพรุ่ง นี้มามี้จะหาหนูไปหาอนุบาลเรียน

“พรุ่งนี้ก็จะต้องไปเรียนแล้วหรอครับ?” เด็กน้อยทำปากสีหน้า

ไม่ค่อยมีความสุข

“ไม่อยากไปเรียนงั้นเหรอ?”

“ผมอยากจะคุ้นชินกับที่นี่ก่อนมะรืนค่อยไปเรียนอนุบาลได้ไหม ครับ?”พรุ่งนี้เขาอยากจะไปหาคนนั้นที่เป็นแดดดี้ของเขาก่อน อยากจะสั่งสอนเขาสักหน่อย

แดดดี้ที่ไม่เอามามีก็คือแดดดี้ที่ไม่ดี

แต่ว่าเขาก็แค่อยากเห็นเท่านั้นเอง
“โอเคเอาตามที่หนิงหนิงว่าเลยแต่ว่าพรุ่งนี้จะต้องไปหาอนุบาล ไว้ก่อนอย่างนี้วันมะรืนก็จะได้ส่งไปที่นั่นได้ตั้งแต่เช้าเลยเป็น ไง?”หลิวเซียนเซียนสีหน้าจริงจังที่กำลังขอความคิดเห็นจากเด็ก น้อยคนนี้

หลิวเซี้ยวหนิงนิ่งเงียบไปสักพักพอคิดได้ว่ายังพอมีเวลาอยู่หนึ่ง วันเขาน่าจะจัดการเรื่องที่เขาอย่างทำได้สำเร็จ”ตกลงครับงั้น ก็ตามนี้ครับ”

รีบวิ่งออกไปเด็กออกไปจากห้องไปเล่นที่สวนในมหาลัยแล้ว หลิวเซียนเซียนเปิดเอกสารหนังสือในโทรศัพท์และเริ่มทำงาน เธอรับงานแปลภาษาเวลานั้นไม่ได้เร่งรีบอะไรแต่เน้นภาษาและ คุณภาพของงาน

นี่ก็คือสิ่งที่ทำให้เธอสามารถประทังชีวิตเลี้ยงตัวเธอเองและ หนิงหนิง

อยู่ฝรั่งเศสมาหลายปีนี้ทำให้เธอได้เป็นทั้งภาษาอังกฤษ ฝรั่งเศษและภาษาสเปนบางครั้งก็รับงานแปลสดในงานแค่นี้ก็ สามารถหาค่าใช้จ่ายในบ้านได้แล้ว

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ