ตอนที่12ความอยากรู้อยากเห็นนี้จะนำไปสู่ความซวย

ตอนที่12ความอยากรู้อยากเห็นนี้จะนำไปสู่ความซวย

นึกไม่ถึงว่าความอยากรู้อยากเห็นนี้จะนำไปสู่ความซวยพอเปิด ประตูปุ๊ปก็เห็นภาพที่เด็กคนหนึ่งผลักลี่หลินเย่จากนั้นก็หันหลังวิ่ง ออกไป

ถึงแม้ว่าลี่หลินเย่จะแค่เสียการทรงตัวไปแค่แวบเดียวแต่ลี่หลิน เย่ก็ยังรู้สึกแปลกใจคนที่ผลักตัวลี่หลินเย่แล้วยังออกไปได้ดื้อๆนี้ จะมีก็แต่เป็นเทวดาเท่านั้นแหละ

“เรื่องในบริษัทของนายถามฉันมันไม่แปลกไปหน่อยเหรอ?”

ในตอนแรกลี่หลินเย่ก็รู้สึกว่าหลิวเซี้ยวหนิงเด็กคนนี้ก็เหมือนแม่ ของเขาที่ชอบคิดเพ้อเจ้อแต่พอได้ยินเสียงเด็กร้องไห้นั้นไม่ทำ เพราะอะไรจู่จู่ใจของเขาก็รู้สึกไม่สบายขึ้นมา

“เรื่องในบริษัทของผม?”ลี่หลินซูมึนงงไปสักพักจากนั้นก็ควัก โทรศัพท์ออกมาแล้วโทรไปที่ฝ่ายประชาสัมพันธ์”เด็กที่ขึ้นมา เมื่อกี้นี้มันเรื่องอะไรกัน?

“เด็ก?ใช่เด็กคนที่เสี่ยวฟังส่งขึ้นไปใช่ไหมคะ?เห็นเขาบอกว่าคุณเป็นคนสั่งให้เขามาสมัครนักแสดงเด็กค่ะ”

“นักแสดงเด็ก?”ลี่หลินซูยิ่งงงเข้าไปใหญ่วันนี้เขาไม่ได้ให้เด็ก ผู้ชายคนไหนให้สัมภาษณ์นิพอนึกถึงภาพที่เด็กคนนั้นผลักลี่หลิน เย่ในตอนนั้นก็ทำให้เขาแอบรู้สึกชอบใจ

“อืมเขาถูกเลือกแล้วเดี๋ยวเขาลงไปก็ให้ทิ้งช่องทางการติดต่อ ไว้ด้วยแล้วให้เขามาเริ่มงานที่บริษัทในวันพรุ่งนี้ได้เลย”มองดู ใบหน้าเด็กคนนั้นที่พยายามเขย่งปลายเท้ากดลิฟท์นั้นเขาชอบ เด็กคนนี้ชอบมากๆด้วย

บนโลกนี้ที่จะเห็นคนที่ยั่วโมโหพี่ชายเขาแล้วพี่ยังไม่โกรธ ระเบิดแตกนั้นไม่ง่ายเลย

ถ้าเกิดเป็นแค่เด็กน้อยงั้นก็ยิ่งไม่ง่ายเลย

เด็กคนนี้เขารับแน่นอน

ลี่หลินเย่ส่งสายตาพิฆาตไปที่ลี่หลินซูเล่นพิเรนทร์อะไรเนี่ย”

โถงชั้นหนึ่ง

ลิฟท์แค่เพิ่งจอดสนิทไม่รอให้หลิวเซี้ยวหนิงได้เดินออกไปก็มีพี่สาวคนสวยมารอต้อนรับถึงที่แล้ว”หลิวเซียวหนิงคะมีช่อง ทางการติดต่อของผู้ใหญ่ไหมคะ?”

“ทำไมหรอครับ?”หลิวเซี้ยวหนิงจ้องมองไปที่พี่สาวคนสวย อย่างระมัดระวังจุดประสงค์ของเขาก็ได้ทำแล้วและก็ได้เห็นถึง ความเท่และเย็นชาของบอสใหญ่ของที่นี่

ผู้ชายอย่างนี้ม๊ามีไม่เอาก็ช่างเถอะ

เขาสนับสนุนมามี้เขาก็จะไม่เอา

“เด็กน้อยหนูถูกคัดเลือกแล้วดังนั้นพวกเราจึงจะต้องของช่อง ทางการติดต่อของที่บ้านหนูแล้วต้องมาเจรจาคุยกันถึงเรื่องละคร ที่หนูจะต้องแสดงด้วย

หลิวเซี้ยวหนิงฟังถึงตรงนี้เขาพยักหน้าทันทียกมือชี้ไปทาง ประชาสัมพันธ์ เดี๋ยวผมเขียนให้ครับ”

เร่งฝีเท้าเดินไปหยิบปากกาเด็กน้อยตั้งอกตั้งใจเขียนหลิวเซี้ยว หนิงชื่อนี้ลงไปส่วนเบอร์โทรศัพท์นั้นเขานั้นไม่อยากให้ลี่หลินซู นั้นรู้หรอก

ลี่หลินซูชีวิตนี้อย่างหวังเลยว่าจะได้เจอเขาอีกเชอะ
เสียงเชอะที่แฝงความเยือกเย็นเด็กก็เขียนเบอร์ไปมั่วซัวจากนั้น ก็หันหลังวิ่งออกไปจากอาคาร

ยืนอยู่หน้าอาคารยังหันหัวกับไปจ้องตาเขม็งแล้วค่อยเรียกแท็ค ซี่ขับไปส่งที่มหาวิทยาลัย

พอขึ้นไปที่รถแท็คซี่เสียนาฬิกาที่ข้อมือดังขึ้น

หลิวเซี้ยวหนิงไม่ดูก็รู้ว่าต้องเป็นหลิวเซียนเซียนเพระานี้คือรุ่น โทรศัพท์แบบนาฬิกา”ม้ามีอยู่ไหนครับ?”

เขาถามอย่างละอายใจหลิวเซี้ยวหนิงกลั้นหายใจไว้เขาคิดว่า หลิวเซียนเซียนในเวลานี้น่าจะยังไม่กลับไปที่มหาวิทยาลัยน่า จะเพิ่งกำลังทำงานแปลเสร็จแล้วอยู่ระหว่างทางกลับบ้าน

แต่ก่อนทุกครั้งเมื่อถึงเวลานี้หลิวเซียนเซียนก็จะโทรศัพท์ หาเขาถามว่าเขาเป็นอย่างไรบ้างและสถานการณ์ในบ้านเป็น อย่างไร

“กำลังรอรถอยู่อีกเดี๋ยวก็คงถึงบ้านแล้วอยากกินอะไรไหม?เดี๋ยว ม๊ามีซื้อไปให้กิน”ใช่จริงๆด้วยว่าหลิวเซียนเซียนนั้นพูดไม่ต่างจาก ที่เขาเอาไว้
เด็กน้อยโล่งอกไป”ผมอยากกินอะไรก็จะซื้อให้ผมหรอครับ?

“นอกจากไอศกรีมที่เหลือได้หมด”รู้ใจลูกนั้นก็คือแม่หลิวเซียน เซียนนั้นรู้อยู่แล้วว่าเด็กน้อยอยากกินอะไร

หลิวเซี้ยวหนิงแอบเบ้ปาก”ถ้างั้นผมไม่อยากกินอะไรแล้วครับ ผมยังนอนไม่อิ่มเลยผมขอนอนต่อก่อนนะครับอย่ามากวนผม แล้ว”พูดจบก็รีบตัดสายไป

ก็เหมือนกับว่าเด็กที่ทำความผิดแล้วกลัวว่าจะถูกจับได้

“เด็กน้ หนีออกจากบ้านเองอย่างนี้ไม่ดีนะหนูยังเล็กถ้าหาก เจอคนชั่วก็ซวยแล้วทีหลังถ้าไม่มีม้ามื้ออกมาด้วยห้ามแอบหนี ออกมาอีกนะได้ยินไหม?”คนขับรถแท็คซี่ใจดีตักเตือนหลิวเซี้ยว หนิง

“ขอบคุณครับคุณลุงผมจะจำไว้ครับ”หลิวเซี้ยวหนิงก็ไม่ใช่ว่า ไม่มีเหตุผลสำหรับคำพูดที่มีเหตุผลนั้นเขาจะตั้งใจฟังตลอด

รถแท็คซี่หยุดจอดหลิวเซี้ยวหนิงจ่ายค่าโดยสารไปก็วิ่งเข้าไป ในเขตมหาวิทยาลัย กลับเข้าไปในหอพักขึ้นชั้นไปล้างๆหน้า แล้วก็นอนแกล้งทำเหมือนว่านอนกลางวันอยู่
แต่ว่าไม่รู้ทำไมทั้งทั้งที่หมั่นไส้ลี่หลินซูขนาดนั้นแต่ว่าถึงตอนนี้ ในสมองเขาก็ยังคงมีแต่ภาพหล่อๆเท่ของของผู้ชายคนนั้น

ถ้าให้พูดตามตรงถึงแม้ว่าเขาจะไม่ชอบลี่หลินซูสักเท่าไหร่แต่ ว่าลี่หลินซูนั้นหล่อจริงๆหล่อมากด้วย

แต่ไม่ว่าจะหล่อแค่ไหนก็หล่อสู้เขาไม่ได้ถึงแม้เขานั้นจะคล้าย หน้าคล้ายตากับม๊ามีแต่มามีนั้นก็สวยใช่ย่อยเลย

คิดอยู่คิดอยู่เด็กน้อยก็ค่อยๆเผลอหลับไป

ในตอนที่หลิวเซียนเซียนกลับมาถึงบ้านเด็กน้อยนั้นก็หลับปุ๋ยไป เหมือนหมูตัวน้อย

เช้าวันต่อมาหลิวเซียนเซียนตื่นแต่เช้าหลังจากที่กินอาหารเช้า เสร็จก็จูงมือน้อยๆของหลิวเซี้ยวหนิงเพื่อที่จะพาเขาไปโรงเรียน อนุบาล

บริษัทหมิงเทียน

ออฟฟิศของท่านประธาน

“ปัง”เสียงดังขึ้นกองเอกสารที่ถูกโยนลงไปที่พื้นของออฟฟิศ กับไอแค่หมายเลขโทรศัพท์ก็จดมาผิดคุณคิดว่าบริษัท เรานั้นเลี้ยงแต่คนสโมสรเก่าๆพวกนั้นกันหรือไง?เก็บข้าวเก็บ ของออกไปจากบริษัทเดี๋ยวนี้ที่นี่เราจะไม่เลี้ยงให้เสียข้าวสุกกับ คนที่ทำงานไม่ได้เรื่อง

เสี่ยว งบิดนิ้วบิดมือของเธอด้วยความกระวนกระวายใจพูดเสียง เบาๆว่า”เบอร์โทรศัพท์นี้…..เด็กคนนั้นเป็นคนเขียนเองค่ะและก็ คิดไม่ถึงว่าเด็กที่น่ารักขนาดนั้นจะเขียนเบอร์มั่วๆให้

ทำไมตอนนั้นไม่โทรเช็คดูก่อน?”ลี่หลินซูก็เขวี้ยงปากกาออก ไปทำให้เขาต้องอารมณ์เสียแต่เช้า

ทั้งทั้งที่ก็หย่ากันแล้วแต่ผู้หญิงคนนั้นสองสามวันก็ยังตามมา ตอแยไม่เลิกถ้าไม่ใช่มารังควานเขาก็จะตรงไปหาเรื่องพี่ชายของ เขาทำให้เมื่อวานเขาโดนลี่หลินเย่สั่งสอนไปชุดใหญ่

เสี่ยวฟังเงียบปากไปแทบไม่กล้าจะหายใจ

ถึงแม้ว่าเมื่อวานคนที่สั่งให้ขอเบอร์โทรของเด็กคนนั้นจะไม่ใช่ เขาแต่ก็ไม่กล้าที่จะพูดอธิบายอะไรแล้ว

มองไปดูเธอที่ไม่กล้าพูดอะไรลี่หลินซูขมวดคิ้วไสหัวออกไปซะ แล้วเรียกผู้จัดการจางเข้ามา
“ค่ะ”เสี่ยวฟังนั้นอยากจะมีปีกแล้วรีบบินออกไปจากที่นี่

หากยังอยู่ต่อไปเธอกังวลว่าโรคหัวใจเธอคงจะกำเริบแน่

เลิกเรียนแล้ว

หลิวเซียนเซียนรีบเร่งไปถึงที่โรงเรียนอนุบาล

วันนี้เป็นวันแรกที่หลิวเซี้ยวหนิงเข้าเรียนดังนั้นเธอนั้นต้องห้าม ไปสายเด็ดขาด

“อ๊า…….”พอหลิวเซี้ยวหนิงเห็นหลิวเซียนเซียนก็ดีใจพุ่งเข้าไป

หา

ทั้งห้องมีทั้งหมด20กว่าคนก็เหลือแค่3คนแล้วส่วนอีกสองคน นั้นก็คือเด็กที่อยู่เรียนประจำที่นั้นหรือก็หมายความว่าจะไม่มีผู้ ปกครองมารับ

หลิวเซียนเซียนรู้สึกผิดเล็กน้อยช่วยไม่ได้เพราะวันนี้ช่วงบ่าย นั้นมีเรียนและก็เป็นคลาสแรกด้วยเธอเลยเกรงใจไม่กล้าที่จะขอ ลาหยุด”ลูกรักขอโทษนะ

“ไม่เป็นไรครับไม่เป็นไรระหว่างที่รอผมก็ได้ชมดูพี่สาวสวยๆเดิน ผ่านไปมาแบบฟรีๆมันเยี่ยมมากๆเลยครับ เด็กน้อยพูดปลอบใจเธอไม่อยากให้เธอรู้สึกผิด

หลิวเซียนเซียนยิ้มดีใจและจูงมือน้อยของลูกชายเดินไปทาง ของป้ายรถเมล์

ทันใดนั้นก็รู้สึกได้ว่าตลอดทางที่เดินมาทุกคนก็จ้องมาที่เธอกับ หนิงหนิง

ถึงขั้นที่ว่าคนที่มองพวกเขาแล้วพากันหันไปซุบซิบอะไรบาง อย่าง

หลิวเซียนเซียนก้มหัวลงมาสแกนยิบบนตัวเธอรอบหนึ่งเสื้อผ้าก็ ไม่ได้มีอะไรแปลกไปนิ

แล้วก็สแกนดูหลิวเซี้ยวหนิงเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนสั้นคู่กับกางเกง ยีนต์ขาสั้นหลังก็สะพายเป้ของเขาไว้มองแล้วก็ดูเท่ไม่เบาก็ไม่น่า จะมีปัญหาอะไร

หลังจากที่รอจนได้ขึ้นไปบนรถเมล์แล้วหลิวเซียนเซียนดึงแขน หลิวเซี้ยวหนิงและยืนไว้ตรงหน้าจอทีวีบนรถเมล์พอได้เห็นข่าว ด่วนที่ถ่ายทอดสดอยู่ดวงตาของเธอถึงกับโตขึ้น

ทั้งเมืองนั้นประกาศตามหาหลิวเซียวหนิงและผู้ให้เบาะแสนั้นจะ ได้รับเงินรางวัลหนึ่งหมื่นหยวนส่วนผู้ที่พบเห็นหลวเซี้ยวหนิงแล้วแจ้งเบาะแสนั้นจะได้รับเงินรางวัลมากถึงหนึ่งแสน

หยวน

ผู้จ่ายก็คือบริษัทบริษัทหมิงเทียน