บทที่7 เพื่อน
ณ บริษัท าไทยจํากัด ภายในห้องทำงานวันกำลังนั่งกดหน้าจอ โทรศัพท์มือถือด้วยความหงุดหงิดใจที่เขาติดต่อนพพลและษาหญิงสาวคู่ หมั้นของเขาไม่ได้ ทั้งสามคนเป็นเพื่อนที่สนิทกันตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว แต่ อะไรมันจะบังเอิญขนาดนี้ที่เขาติดต่อทั้งคู่ไม่ได้เลยในเวลาเดียวกัน วันนั่ง ใช้ความคิดสักพัก โทรศัพท์มือถือก็สั่นขึ้น
“ฮัลโหล” วินรีบกดรับแล้วกรอกเสียง ใส่ปลายสายทันที
“โทษทีนะเพื่อน พอดีแบตมือถือฉันหมดนะ” นพพลรีบบอกเหตุผลของ ตนเองให้เพื่อนคลายสงสัย
“เออ ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย คือฉันมีธุระจะคุยกับแกเรื่องงานนิด หน่อย ว่างไหมว่ะ”
“ว่างสิ แกจะให้ออกไปหาเดี๋ยวนี้เลยไหม
“เออ รีบมาเลยก็ดี แกก็รู้ว่าเรื่องงานสำหรับฉันมันสำคัญกว่าอะไร
ทั้งหมด”
“ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละ” นพพลกดวางสายพร้อมกับก้มลงไปหอม แก้มสาวที่เขาพึ่งจะบรรเลงบทรักอันร้อนแรงกับเธอจบลงหมาดๆ แล้วเดิน หายเข้าไปจัดการกับตนเองในห้องน้ำ
นพพล ใช้เวลาไม่นานก็เข้าไปถึงบริษัททันทีที่วันเห็นหน้าเพื่อนรักเขาก็ แจกแจงรายละเอียดของลูกค้าให้ชายหนุ่มฟังก่อนที่จะออกไปพบลูกค้า รายใหม่ ซึ่งนพพลรับฟังอย่างตั้งใจและทำความเข้าใจเป็นอย่างดีจากนั้น ก็ออกไปจัดการงานที่เขามอบหมายให้ด้วยความรวดเร็ว
ร่างหนานั่งลงเอนหลังพิงเก้าอี้ทำงานพร้อมกับหลับตาลงเพื่อพักสายตา สักพัก โทรศัพท์มือถือของชายหนุ่มก็สั่นขึ้น เปลือกตาที่ปิดอยู่จึงเปิดขึ้น พร้อมกับเอื้อมมือหนาไปหยิบมันขึ้นมา พอเขาเห็นว่าเป็นชื่อของหญิงสาว คนรักก็ยิ้มกว้างเพราะเขากำลังคิดถึงเธออยู่ด้วยความร้อนรุ่มในใจ “ฮัลโหลที่รัก ทำไมผมโทรหาคุณไม่ติดเลย คุณปิดมือถือทำไม” เสียง
มถามปลายสายด้วยความสงสัย
“พอดีษากำลังประชุมงานอยู่ค่ะ ก็เลยปิดเครื่อง ษาขอโทษนะคะที่ทำให้ คุณต้องเป็นห่วง”
“มีหน้าที่หลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ ผมไม่ชอบเลย ”
“ค่ะ ษาจะไม่ทําอีกแล้ว ”
“ผมไม่อยากจะอยู่ห่างคุณแบบนี้อีกแล้ว เราแต่งงานกันเถอะนะษา”
“เอ่อ มาขอเวลาหน่อยนะคะ ษายังไม่พร้อมเลย เราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะ คะ”
“ก็ได้ ผมคงจะใจร้อนเกินไป” วินเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเขาไม่ควรจะเร่งรัดเธอ เร็วจนเกินไปถ้าเธอยังไม่พร้อม
“ว่าแต่คุณมีเรื่องสำคัญอะไรหรือเปล่าคะ ถึงได้โทรหาษาตั้งหลายสาย
เลย”
“ผมคิดถึงคุณน่ะ ยิ่งคุณปิดเครื่องแบบนี้ ผมก็ยิ่งใจหายรู้ไหม”
“ษาก็คิดถึงคุณค่ะ ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ มาไม่ปิดเครื่องหรอกค่ะ เอาเป็น
ว่ามาจะไม่ทำอีก” “เราไปเจอกันที่คอนโดของผมหน่อยดีไหม ตอนนี้เลย”
“ตอนนี้เลยเหรอคะ” มาถามเพื่อความแน่ใจ
“ครับ ตอนนี้เลยผมคิดถึงเนื้อหอมๆ ของคุณจะแย่แล้ว”
“ไว้วันหลังได้ไหมคะ พอดีษากำลังยุ่งๆ กับงานอยู่เลยคะ
“ทุกครั้งที่ผมขอ ษาไม่เคยปฏิเสธผมเลยนะ นอกเสียจากษาจะไปเที่ยว ต่างประเทศแต่ครั้งนี้มาจะปฏิเสธผมเหรอ”
“ตกลงค่ะ ษาจะไปเจอคุณที่คอนโดของคุณเดี๋ยวนี้เลย” มารีบรับปาก ทันควันเพราะกลัวชายหนุ่มจะน้อยใจและคิดมากเรื่องของเธอ เพราะเธอ ไม่เคยปฏิเสธความต้องการของชายหนุ่มเลยสักครั้ง
“ครับ เดี๋ยวเจอกันนะที่รัก” วินยิ้มกว้างด้วยความดีใจ
“ค่ะ”
ร่างเปล่าเปลือยนอนเบียดเสียดกันอยู่บนเตียง หลังจากที่บทรักอัน เร่าร้อนที่ชายหนุ่มเป็นคนปลุกขึ้นจบลงหมาดๆ ด้วยความอิ่มเอมใจ ร่าง บางค่อยๆ ขยับลุกขึ้นนั่งด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนักเพราะมีเรื่องทุกข์หนักหนา อยู่ภายในใจแต่กลับบอกใครไม่ได้ และยิ่งไปกว่านั้นเธอกำลังทำให้ตัว เองต้อยค่าลงเรื่อยๆ อย่างไม่น่าให้อภัย แต่ในเมื่อเธอจำเป็นที่จะต้อง รักษาความรักของตนเองและความต้องการของบิดา เธอก็ต้องทนรับ สภาพมันไปให้ได้
“ษาเป็นอะไรหรือเปล่า” ร่างแกร่งยันตัวลุกขึ้นนั่งตามรางบาง
“เปล่าค่ะ ษาแค่เครียดเรื่องงานนิดหน่อย
“มีอะไรที่ผมพอจะช่วยได้ บอกผมได้เสมอนะผมยินดีช่วย”
“ขอบคุณนะคะ คุณไม่เคยเปลี่ยนเลย ดียังไงก็ยังดีอย่างนั้น” มาเอ่ย ด้วยรอยยิ้ม
“ผมดีขนาดนี้ แล้วเมื่อไหร่คุณยอมแต่งงานกับผมสักทีล่ะหม” รวบร่าง บางเข้ามากอดไว้แน่น
“วกมาเรื่องนี้อีกแล้วนะคะ ให้มาพร้อมกว่านี้อีกหน่อยนะ”
“ครับ ผมจะรอวันนั้น วันที่เราจะแต่งงานมีครอบครัวที่แสนอบอุ่นด้วย กัน”
“ค่ะ”ษารับคําด้วยความรู้สึกเอือมระอาสมเพชตัวเองภายในใจ
ณ มหาวิทลัยนัทเดินเข้าไปหาบัวตองกับปายที่โต๊ะใต้ต้นไม่ใหญ่พร้อม กับนั่งลงข้างๆ บัวตอง ปายเห็นอย่างนั้นก็รีบลุกขึ้นยืนจะปลีกตัวออกไป เพื่อให้ชายหนุ่มได้อยู่ตามลำพังกับบัวตองอย่างที่เขาต้องการ โดยไม่ต้อง รอให้ชายหนุ่มไล่
“ปายเธอจะไปไหน” บัวตองเอ่ยถามขึ้น
“จะไปเข้าห้องน้ำ เดี๋ยวมานะ” พูดจบปายก็รีบออกไปทันที “หมู่นี้ เราว่าปายแปลกๆ ไปนะ นัทว่าไหม” บัวตองหันไปถามชายหนุ่ม ที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ช่างเถอะ คงจะรู้ตัวเองแล้วมั้งว่าตัวเองเป็นส่วนเกิน “เอาอีกแล้วนะนัท ทำไมถึงเป็นคนแบบนี้เนี่ย”
“เย็นนี้ไปดูหนังเป็นเพื่อนเราหน่อยนะ
“จริงเหรอ นัทจะพาเราไปดูหนังอีกเหรอ”บัวตองถามด้วยความตื่นเต้น
“จริงสิ แต่ว่าเราต้องไปกันสองคนนะ”
“ทําไมล่ะ ชวนปายไปด้วยกันนะ”
“ไม่ เราอยากจะดูกับบัวแค่สองคน
“ถ้าอย่างนั้นเราไม่ไปดีกว่าไม่มีปายไปด้วย มันไม่สนุกหรอก ชวนปาย ไปด้วยกันเถอะนะนัท”
“เราไม่เข้าใจ ทำไมบัวจะไปกับเราสองต่อสองไม่ได้”
“ก็ปายเป็นเพื่อนของเรา จะให้เราทิ้งเพื่อนได้ยังไงกันล่ะ หรือว่านัทไม่ คิดว่าปายเป็นเพื่อนของเราสองคนแล้ว”
“เราก็แค่อยากจะมีเวลาอยู่กับบัวกันสองคนบ้างก็เท่านั้นเอง บัวรังเกียจ ที่จะอยู่กับเรามากเลยเหรอ” นัทเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนลง
“เราไม่เคยรังเกียจนัทเลยนะ แต่เราไม่ชอบที่นัททำนิสัยไม่ดีใส่ปาย
เลย”
“บัวเป็นแฟนเรานะ” นัทตัดสินใจขอออกไปตรงๆ
“นัท” บัวตองมองหน้านัทด้วยความตกใจไม่คาดคิดว่าจะได้ยินคำพูด
นี้ออกมาจากปากเพื่อน
“เป็นแฟนเรานะ เราชอบบัว” เอ่ยย้ำอีกครั้ง
“เราขอโทษนะนัท เราทำตามที่นัทขอไม่ได้จริงๆ ”
“ทำไม ”
“คือเราไม่เคยคิดอะไรกับนัทเลย นอกจากเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน
“บัวรู้มาตลอดใช่ไหมว่าเราแอบชอบบัว”
“ก็ไม่เชิงหรอก เพราะเราไม่เคยคิดว่าความห่วงใยหรือความมีน้ำใจ ของนัทที่มีต่อเรามันจะมากกว่าเพื่อนน่ะ ปายออกก็เลยมาบอกเรา”
“ตกลงเราสองคนเป็นได้แค่เพื่อนกันใช่ไหม” นัทถามพลางถอนหายใจ
“อืม เป็นเพื่อนกันแบบนี้แหละ จะได้คบกันไปนานๆ
“ไม่ลองเปิดใจคบกันดูหน่อยเหรอ” นัทคงหยั่งเชิงถาม
“ไม่ เราเป็นเพื่อนกันแบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว อีกอย่างบัวอยากจะเรียนให้จบ ก่อน ไม่อยากคิดเรื่องพวกนี้เลย นัทก็รู้ว่าตากับยายของเรารออยู่ และที่ สำคัญเราไม่อยากให้คุณแม่กับพี่วินผิดหวังที่อุตส่าห์เมตตาเอ็นดูส่งบัว เรียน”
“แล้วผู้ชายคนอื่นที่มาจีบบัวล่ะ”
“เราไม่สนใจหรอก ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับบัวก็คือเรื่องเดียว เท่านั้น”
“อืม เราเข้าใจ เราจะรอจนกว่าบัวจะพร้อมนะ!
“นัทอย่าเลย มองหาคนที่พร้อมจะเข้าใจนทเถอะนะ”
“อืม แล้วตกลงจะไปดูหนังกับเราไหม
“ก็อยากจะไปอยู่นะ ถ้าใครบางคนชวนปายไปด้วย
“บัวก็ชวนไปสิ แต่เราไม่ชวนนะ”
“ได้สิ เราจะชวนปายไปด้วย”
ณ ห้างสรรพสินค้าใจกลางเมืองนัทเดินนาบัวตองกับปายออกมาจาก โรงหนัง หลังจากที่ดูหนังจบ ระหว่างที่ปายเดินตามหลังนัทเธอก็แอบ แปลกใจที่ชายหนุ่มเงียบผิดปกติกว่าทุกๆ วัน เพราะปกติชายหนุ่มจะปาก เสียใส่เธอตลอดที่อยู่ใกล้กัน แต่วันนี้กลับไม่มีปากไม่มีเสียงแถมยังยอม ให้เธอมาดูหนังด้วยอีกคน ทั้งๆ ก่อนนั้นแม้แต่หน้าเขายังไม่อยากจะมอง เธอเลย
“เราจะไปไหนกันต่อดีล่ะ” บัวตองเอ่ยถามนัทกับปาย
“ฉันว่าเธอรีบกลับดีกว่า เดี๋ยวก็โดนดุเอาอีกหรอก” ปายเอ่ยเตือนบัว
ดอง
“แต่นี่มันเพิ่งจะห้าโมงเย็นเองนะ กลับสักหกโมงเป็นไง”
“ตามใจเธอ ”
“แล้วบัวอยากไปไหนต่อล่ะ” นัทเอ่ยถามขึ้น
“ไปทานพิซซ่ากันต่อดีไหม” บัวตองหันไปมองหน้านัทกับปายที่เงียบผิด
ปกติ
“งั้นก็ไปกันเลยสิ เราตามใจบัวอยู่แล้ว” นัทเอ่ยขึ้นพร้อมกับเดินออก
ไป
ระหว่างที่ทั้งสามคนกำลังเดินตรงไปยังร้านพิซซ่าก็มีกลุ่มรุ่นพี่ผู้ชายร่วม คณะในมหาลัยสองสามคนเดินสวนผ่านมาพอดี รุ่นพี่ผู้ชายหนึ่งในสามพอเห็นปายก็เดินตรงเข้ามาหาเธอ พร้อมกับเอ่ยทักทาย
“ว่าไงครับ น้องปายมาเที่ยวกับเพื่อนเหรอ”
“พี่ฟลุคสวัสดีค่ะ”ปายส่งยิ้มทักทาย
“ครับ น้องปายมาเที่ยวกับเพื่อนเหรอ”
“ค่ะ เรากำลังจะทายพิซซ่ากัน”
“แย่จัง พี่กะว่าจะชวนน้องไปทานข้าวกับพี่สักหน่อย”
“เอ่อ ไว้วันหลังนะคะ” ปายพูดพลางหันไปมองบัวตองกับนัทที่ยืนรอเธอ
อยู่ใกล้ๆ
“ครับ ไว้เจอกันนะ พี่ไปก่อนล่ะ” ชายหนุ่มรุ่นพี่ส่งยิ้มให้ปายแล้วเดิน จากไป
“ค่ะ”
ภายในร้านพิซซ่าระหว่างที่ทั้งสามคนกำลังทานกันไป บัวตองก็ชวน เพื่อนทั้งสองคนคุยกันไปเรื่อยเปื่อยจนมาถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นหมาดๆ กับ ปายเมื่อกี้
“ปายฉันว่าพี่ฟลุ๊คเขาชอบเธอแน่ๆ เลย
“ไม่หรอก พี่เขาแค่มาทักทายเอง”
“ชวนไปทานข้าวด้วยขนาดนี้ ฉันว่าจีบชัวร์”
“ไม่หรอกน่า”
“ไม่เชื่อก็คอยดูเถอะ ฉันว่าพี่เขาจะต้องมาหาเธออีกแน่ๆ”
“เธอไม่ต้องมาห่วงฉันหรอก เธอก็ใช่ย่อยเหมือนกันรุ่นพี่ตามติดเป็น พวง” ปายมองค้อนบัวตอง
“เธอก็เวอร์ไป เธอก็เห็นฉันไม่เล่นด้วย ก็หายๆ กันไปเกือบจะหมดแล้ว
“ฉันว่าเปลี่ยนเรื่องคุยเถอะ”
“ทําไมเขินเหรอ” บัวตองเอ๋ยแซว
“เปล่า” ปายอมยิ้ม
“นัทคิดเหมือนเราไหม ว่าพี่ฟลุคเขาต้องชอบบ่ายแน่ๆ “บัวตองหันไป ถามนัทที่เอาแต่นั่งเงียบ
“เราไม่รู้ ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” พูดพลางเดินออกไปหน้าตาเฉย “บัวนัทเขาเป็นอะไร ท่าทางแปลกๆ ซึมๆไปนะ ปกติจะหาเรื่องฉันได้ทุก วัน” ปายถามด้วยความอยากรู้
“พอดี นัทเขาขอฉันเป็นแฟน แต่ฉันปฏิเสธ”
“จริงเหรอ ไม่น่าล่ะ ว่าแต่ตอนไหนล่ะ”
“เมื่อตอนกลางวัน หลังจากที่เธอเดินออกไปทิ้งฉันไว้กับนัทนั้นแหละ”
“เธอไม่คิดที่จะเปลี่ยนใจ คบกับนัทเลยเหรอ”
“ไม่อะ ฉันกับนัทเป็นเพื่อนกันไปอย่างนี้นั้นแหละดีแล้ว อีกอย่างฉัน อยากจะตั้งใจเรียนอย่างเดียว ไม่อยากจะคิดเรื่องพวกนี้ด้วย
“อืม ฉันเข้าใจ” ปายพยักหน้ารับ
บทเดินกลับมาในร้านอีกครั้งด้วยใบหน้าที่เชื่องซึม ปายจึงหันไปมอง ด้วยความเป็นห่วงที่ได้แต่เก็บเอาไว้ในใจ เพราะเธอรู้ดีว่าชายหนุ่มเกลียด เธออย่างอะไรดี ยิ่งชายหนุ่มกำลังเสียใจแบบนี้ขึ้นเธอเข้าไปยุ่งเขาจะต้อง โกรธเธอมากแน่ๆ
“นัทไม่เป็นไรนะ” บัวตองเอ่ยถามขึ้นด้วยความรู้สึกผิดในใจ
“เราไม่เป็นไร” นัทส่งยิ้มให้บัว
“งั้นเรารีบทานเถอะ จะได้กลับบ้านกัน” บัวตองเหลือบไปมองนาฬิกาที่ ข้อมือ
“เธอกลับกับนัทเถอะนะ ฉันจะกลับเอง” ปายเอ่ยขึ้น
“ทําไมล่ะ” บัวตองขมวดคิ้วเข้าหากัน
“เถอะน่า ฉันกลับเองได้”
“ก็ดี ฉันกับบัวจะได้กลับกันสองคน” นัทเอ่ยด้วยใบหน้าเรียบเฉย
“งั้นฉันกลับก่อนนะ ไปล่ะ” ปายรีบลุกขึ้นแล้วรีบร้อนออกไปทันที
“เดี๋ยวก่อนสิปาย เธอจะรีบไปไหน” บัวตองตะโกนตามหลัง
“คงเห็นว่ามีคนมาจีบ ก็เลยอยากจะตามให้เขาไปส่งถึงบ้านละมั้ง บัวจะ ไปสนใจทําไม”
“บ้าน่านัท ปายเขาคงจะมีธุระล่ะมั้ง
“บัวอยากจะกลับหรือยัง”
“อืม เรากลับกันเถอะ”
พอปายออกมาจากห้างเธอก็รีบโบกแท็กซี่กลับบ้านทันที ที่เธอรีบออก มาก่อนก็เพราะอยากจะให้นัทมีเวลาอยู่กับบัวกันตามลำพังบ้าง ถึงแม้บัว จะปฏิเสธเป็นแฟนกับชายหนุ่มไป ชายหนุ่มก็ไม่มีทางเปลี่ยนใจไปจากบัว อย่างแน่นอน และคงจะไม่ยอมเปิดใจให้ผู้หญิงคนไหนอย่างง่ายๆ เธอจึง ไม่อยากอยู่ขัดขวางความสุขของชายหนุ่ม
ไม่นานนักก็มาส่งบัวตองถึงบ้านทันทีที่เธอเดินไปถึงหน้าบ้าน ป้า เดินตรงมาหาเธอพร้อมกับบอกให้เธอเข้าไปพบเนตรนภาในห้องรับแขก บัวตองได้ยินอย่างนั้นก็รีบเดินตรงไปยังห้องรับแขกทันควันเพราะกลัว ผู้ใหญ่รอนาน พอเธอเดินเข้าไปก็เจอเนตรนภากำลังนั่งคุยอยู่กับวินษาและ ผู้ชายแปลกหน้าอีกหนึ่งคน
“คุณแม่สวัสดีค่ะ” บัวตองพนมมือไหว้เนตรนภาเหมือนเช่นเคยทุกครั้งที่ เลิกเรียนกลับถึงบ้าน
“มาแล้วเหรอลูก มานั่งข้างๆ แม่นมา
“ค่ะ” เดินเข้าไปนั่งลงอย่างว่าง่าย
“นพนี่บัวตองจ้ะ” เนตรนภาแนะนำบัวตองให้แพพลรู้จัก
“ครับ หน้าตาน่าเอ็นดูแบบนี้ คุณป้าคงจะรักมากเลยนะครับ” นพพล เอ่ยยิ้มๆ
“จ้ะ บัวตองพี่นพเพื่อนพี่วินเขาลูก
“สวัสดีค่ะ” บัวตองพนมไหว้พร้อมกับส่งยิ้มให้ชายหนุ่ม “สวัสดีครับ” นพพลยิ้มรับ
“วันนี้กะว่าจะมาทานน้ำพริกฝีมือบัวสักหน่อย แต่น่าเสียดายบัวไม่อยู่ พี่ กับนพก็เลยอดเลย” ษาเอ่ยขึ้น
“พอดีบัวไปดูหนังกับเพื่อนค่ะ ไว้วันหลังมาอีกบัวจะทำให้ทานนะคะ” บัวตองส่งยิ้มให้มากับนพ
“จ๊ะ” นายิ้มรับ
“นี่ก็เย็นมากแล้ว ผมว่าผมขอตัวกลับก่อนดีกว่า ขอบคุณอาหารอร่อยๆ นะครับ ผมอิ่มมากเลย” นพพลเอ่ยกับเนตรนภา
“จ้ะ ไว้วันหลังมาเยี่ยมแม่อีกนะลูก จะได้ทานน้ำพริกฝีมือบัวเขาด้วย”
“ครับ” นพพลตอนรับ
“วันค่ะ ไหนๆ นพก็จะผ่านทางบ้านษาอยู่แล้ว มาติดรถไปกับนพดีกว่า ค่ะ วินไม่ต้องไปส่งมาแล้วนะคะเสียเวลาเปล่าๆ ”
“เอาอย่างนั้นเหรอ ก็ได้ นพฉันฝากษาด้วยนะ”
“อืม แกไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ฉันจะดูแลให้เป็นอย่างดีเลย
“อืม ขอบใจ”
วินเดินไปส่งนพพลกับษาถึงที่รถไม่นานรถก็แล่นออกไป ระหว่างที่ นพพลกำลังขับรถแล่นไปข้างหน้ามือข้างหนึ่งก็ยื่นไปจับมือของมาไว้พร้อม กับส่งยิ้มให้เธอ ส่วนษาก็ส่งยิ้มตอบกลับเช่นกัน
ส่วนวินพอรถลับสายตาไปเขาก็หันหน้าจะเดินเข้าไปในบ้านก็ประจวบเหมาะกับเจอบัวตองที่ออกมาส่งแขกด้วยยืนอยู่ด้านหลังเขาพอดี
“วันนี้รักษาเวลาดีนี่ ไม่กลับมีดเหมือนเมื่อหลายวันก่อน” เสียงทุ้ม เอ่ยขึ้น
“ค่ะ บัวตองกับเพื่อนดูหนังจบ ก็ไปทานพิซซ่าต่อแล้วก็รีบกลับบ้านเลย
“เพื่อนที่เอาดอกไม้ให้เธอมาส่งอีกแล้ว ใช่ไหมวันนี้
“ค่ะ นัทเป็นคนมาส่งค่ะ
“อย่าพากันออกนอกลู่นอกทางก็แล้วกัน”
“ค่ะ”
“เสร็จธุระส่วนตัวของเธอแล้ว เข้าไปหาฉันในห้องทำงานด้วยล่ะ”
“ค่ะ” พยักหน้ารับ
หลังจากที่บัวตองอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเธอก็ตรงเข้าไปหากินในห้อง
ทำงานตามที่ชายหนุ่มบอก ทันทีที่เปิดประตูเข้าไปก็เห็นวันกำลัง
เคร่งเครียดอยู่กับงานตรงหน้าอยู่ ร่างบางเดินไปหยุดตรงหน้าโต๊ะทำงาน
ชายหนุ่มจึงเงยหน้าขึ้นมามองเธอแวบหนึ่งจากนั้นก็จดจ่อกับงานต่อ
“นวดไหล่กับต้นคอให้ฉันหน่อยสิ ปวดเมื่อยไปหมดเลย” “ค่ะ” เดินอ้อมไปอยู่ทางด้านหลังชายหนุ่มทันที
บัวตองใช้มือบางทั้งสองข้างนวดไล่ตั้งแต่ต้นคอลงมาตรงไหล่ลงน้ำ หนักเบาบ้างหนักบ้างสลับกันไปมา จนชายหนุ่มเริ่มเคลิบเคลิ้มตามเขาจึง หลับตาลงเพื่อรับสัมผัสนั้นด้วยความผ่อนคลาย
“เป็นยังไงบ้างคะ ดีขึ้นไหม” เสียงหวานเอ่ยขึ้น
“อืม ดีขึ้นมากเลย ถ้าษาเขานวดเป็นอย่างเธอบ้างก็คงจะดี
“ค่ะ” บัวตองชะงักนิ่งไปชั่วครู่ด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก
“ถ้าษาเขาเป็นคนนวดให้ฉัน ฉันคงจะหลับสบายเลย เธอว่าไหม”
“ค่ะ”
“ว่าแต่เธออยากจะไปเยี่ยมตากับยายเมื่อไหร่ก็บอกได้นะ ฉันจะไปส่ง
“จริงเหรอคะ วันพรุ่งนี้เลยได้ไหมคะ” บัวตองถามด้วยความดีใจ “ได้สิ วันพรุ่งนี้เลยก็ได้ แล้วเธอไม่มีเรียนเหรอ”
“ไม่มีค่ะ” บัวตองยิ้มกว้าง
“ดีเลย ก่อนไปก็แวะซื้อของไปฝากสักหน่อย”
“ค่ะ บัวจะซื้อของที่ตากับยายชอบไปฝากด้วย”
“คงจะคิดถึงมากเลยสิท่า” วินยิ้มให้ความใสซื่อของบัวตอง “ค่ะ ถึงจะโทรหาคุยกันทุกคืน แต่ก็ไม่เท่าได้เจอได้กอดตัวเป็นๆ หรอก
ค่ะ”
“นั้นสินะ พอได้แล้วฉันหายเมื่อยแล้ว กลับเข้าห้องได้แล้วไป
“ค่ะ แล้วอย่าลืมนะคะ ว่าเรามีนัดกัน”
“อืม ฉันไม่ลืมหรอก แต่ถ้าฉันตื่นสายมาปลุกด้วยก็แล้วกัน”
“ค่ะ” ส่งยิ้มให้ชายหนุ่มแล้วเดินออกไป
วินมองตามหลังบอบบางด้วยรอยยิ้มกว้าง เขารู้สึกมีความสุขยังไงไม่รู้ แปลกๆ เวลาที่ได้อยู่กับบัวตอง ซึ่งความรู้สึกนั้นมันไม่เหมือนกับตอนที่เขา อยู่กับมาเลย กับษามันเป็นความรู้สึกที่เหมือนเขาจะต้องวิ่งตามไขว่คว้า ความรักจากเธออยู่ตลอดเวลา แต่กับบัวตองมันเป็นความรู้สึกสบายใจอยู่ ด้วยแล้วเอ็นดูอยากจะทะนุถนอมดูแลปกป้องเธอ แต่ถึงอย่างไรหัวใจของ เขาก็มีแต่มาเพียงคนเดียวเท่านั้นไม่เคยลดลงเลยมีแต่เพิ่มขึ้นทุกวัน ถึง เธอจะเปลี่ยนไปบ้างก็ตาม
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ