บทที่ 12

บทที่ 12

หลี่ผ่านได้ฟังประโยคนั้นของหลี่เสว่ ใบหน้าก็ด่าอย่าง กับก้นหม้อ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้คุกเข่า แต่ประโยคนั้น เมื่อเทียบกับการคุกเข่าแล้ว ก็ทำให้เขาอับอายซะยิ่งกว่า

หลังจากหลี่เสวออกจากห้อง ก็ได้รับโทรศัพท์ของหลิว

จื่อหยุน

“ช่างเป็นลูกสาวที่ดีของฉันจริงๆ! คาดไม่ถึงว่าจะเจรจา การจัดหาเงินทุนสำเร็จจนได้จนได้เงินมากขนาดนี้ แม่ภูมิ ใจจริงๆเลย! เย็นนี้กลับมาทานข้าวที่บ้านนะ! แม่จะเลี้ยง ฉลองให้กับคุณ!”

หลี่เสวพยักหน้าแล้วตอบกลับว่า: “ค่ะ”

สงสัยพี่สาวจะเอาข่าวมาบอกแม่ หลังเรื่องราวที่เกิดขึ้น ทุกครั้งแม่จะต้องโทรศัพท์เข้ามาหาทันที

หลังจากหลี่เสวกลับถึงอพาร์ทเม้นท์ เห็นกับข้าวถูกจัด วางไว้บนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว ในครัวอบอวลไปด้วยกลิ่น หอมของกับข้าว
มองไปยี่เฟย แล้วจึงกล่าวด้วยความรู้สึกผิดว่า: “แม่ให้ พวกเรากลับไปทานข้าวที่บ้าน

ไป์ยี่เฟยนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย แล้วจึงพยักหน้าทันที: “โอเค”

ครั้งนี้ก็งงเล็กน้อย ทําไมไป์ยี่เฟยรับปากอย่างตรงไป ตรงมาแบบนี้? อาหารบนโต๊ะนี้เขาก็ทำเองทั้งหมด เขาไม่ โกรธหรอ ?

หลังจากกลับถึงบ้าน หลิวจื่อหยุนกระตือรือร้นกับหลี่เสว่ เป็นพิเศษ ดึงหลี่เสบู่มานั่งบนโซฟา เสว่เอ๋อคือความภูมิใจ ของฉันจริงๆ! หลันโปกึ่งล้วนให้การเจรจาแล้ว มีอนาคต กว่าคนเหล่านั้นตั้งเยอะ!”

หลี่เสว่ยิ้มๆ แล้วมองไปยังไปยี่เฟย

ไปยี่เฟยเห็นหลเว่ยิ้มให้มา ก็ยิ้มกลับเป็นธรรมดา

แต่หลิวจื่อหยุนเห็นแบบนี้แล้วก็โกรธทันที “คุณยิ้มอะไร ต๊ะ? อยู่บ้านเฉยๆทั้งวัน เวลาเห็นเสบู่เอ๋อลำบากก็ช่วย เหลือไม่ได้ ไร้ประโยชน์สิ้นดี!”

“แม่….” หลี่เสว่ขมวดคิ้ว เรื่องนี้ถ้าไม่ใช่เพราะไป์ยี่เฟย ก็ คงเจรจาไม่สําเร็จหรอก
แต่ไป์ยี่เฟยเห็นสถานการณ์แบบนี้แล้วก็ทำได้เพียงแค่ ยิ้ม แล้วกล่าวว่า: “ฉันไปทำอาหารเย็นนะ”

หลี่เสว่นิ่งอึ้งไปเล็กน้อย ไป์ยี่เฟยเดินไปกระซิบข้างๆเธอ ว่า: “อย่าพูด”

ไปยี่เฟยไปยังครัว

หลี่เสวมองไป์ยี่เฟยด้วยความงุนงง หลังจากนั้นก็พูดคุย กับหลิวจื่อหยุนต่อ

ภายในห้องครัว ไป์ยี่เฟยก็พบกับหลี่เฉียงตง ยิ้มๆแล้ว พูดว่า “พ่อก็อยู่หรอ”

หลี่เฉียงตงตอบยิ้มมาคำนึง “ทำด้วยกันแล้วกัน!”

คนทั้งสองทำอาหารเย็นอย่างไม่พูดไม่จา

ในห้องรับแขก หลิวจื่อหยุนกล่าวอย่างไม่พอใจว่า “เชอะ! ผู้ชายบ้านอื่นเค้ามีความสามารถตั้งมากมาย แล้ว ดูบ้านพวกเราสิ แต่ละคนไม่ได้เรื่องเลย!”

ไป์ยี่เฟย:

หลี่เฉียงตง:
ช่วงเย็น มีรถออดี้คันนึงจอดอยู่หน้าคฤหาสน์ตระกูลหลี่

หลี่ผ่านถือกล่องของขวัญกล่องใหญ่เข้าไป “คุณปู่ ทั้งหมดนี้มอบให้คุณ”

นายท่านหลี่ยิ้มแล้วกล่าวว่า: “มีกะจิตกะใจ”

หลังจากหลี่ผ่านนั่งลง ก็กล่าวด้วยท่าทีที่ร้อนใจว่า: “คุณ ปู่ อันที่จริงฉันมาก็เพื่อเรื่องนี้”

“พูดมา” นายท่านหลี่มองไปยังหลี่ผ่านแล้วกล่าว

หลี่ผ่านจิตใจร้อนรุ่มกระสับกระส่าย “คุณปู่ คุณก็รู้ว่า โครงการใหม่นี้สำคัญมาก สะเพร่าไม่ได้ ถ้าให้หลี่เสวรับ ผิดชอบ เกรงว่าจะจัดการได้ไม่ดี

“หลี่เสว่เป็นพนักงานตัวเล็กๆมาโดยตลอด ไม่เคยมีการ ติดต่อเรื่องเหล่านี้ คุณปู่วางใจที่จะมอบงานให้เธอจริงๆ หรอ?”

นายท่านหลี่กล่าวอย่างนิ่งๆว่า: “แต่การจัดหาเงินคุณก็ คือเธอที่เจรจามาได้ ไม่ให้เธอจะให้ใครล่ะ?”

“คุณปู่ นั่นคือเธอโชคดีต่างหากล่ะ บังเอิญที่หลันโปกึ่งต้องการหาที่ลงทุนพอดี ที่จึงทำให้เธอคว้าโอกาสนี้ไว้ได้ ฉันมีเพื่อนนักเรียนที่เป็นผู้จัดการอยู่ที่หลันโปกึ่ง ถ้าฉัน ไปล่ะก็ ต้องเจรจาได้ดียิ่งกว่า ไม่แน่ว่ายังสามารถจัดหา เงินทุนได้มากกว่านี้อีกด้วย”

นายท่านหลี่ไม่ได้แสดงอารมณ์อะไร “หาได้มากกว่า ร้อยล้านหรอ?”

หลี่ผ่านชะงักไปเล็กน้อย กล่าวว่า: “ถึงแม้ว่าจะไม่ มากกว่าร้อยล้าน ถ้าฉันไปอย่างน้อยที่สุดก็คือหนึ่งร้อย ล้าน!”

“อีกอย่าง คุณปู่คุณก็รู้ว่า ถ้าไม่ใช่เพราะหลี่เสบู่แต่งงาน แบบสายฟ้าแลบ กับคนจนๆไม่มีประโยชน์อย่างหมอนี่ ตอนนี้พวกเราก็คงไม่ถึงขั้นต้องยากแค้นถึงขนาดต้องมา อยู่ในสถานภาพจัดหาเงินทุนหรอก”

“ประโยชน์สักนิดล้วนก็ไม่มี กินล้างกินผลาญครอบครัว พวกเราตลอดทั้งวัน รอจนถึงหลังจากนี้ต่อไป….………

หลี่ฝานรีบหยุดปาก

นายท่านหลี่ปรายตามองไปยังเขา เข้าใจความหมาย ของเขา ครุ่นคิดบางอย่าง ผ่านไปครู่หนึ่ง จึงกล่าวถามว่า: “ทางด้านคุณนั้นเป็นยังไงบ้าง?”
“เดิมทีการเจรจาเกือบจะเสร็จสิ้นแล้ว แต่ไม่ได้ดูการ เจรจาสําเร็จกับหลันโปกึ่งนะ หลันโปกึ่งรายการนี้สําเร็จ แล้ว พวกเราก็ค่อยไต่ขึ้นไปยังบริษัทโหวจ กรุ๊ป ที่ดีกว่า บริษัทหลิ่วซื่อกรุ๊ปอยู่มาก ดังนั้นฉันจึงยังไม่ตอบรับ

นายท่านหลี่พยักหน้า “อืม บริษัทโหวจวี่กรุ๊ปนี้ใหญ่โตไม่ เลวเลยจริงๆ เดิมทีบริษัทหลิ่วชื่อกรุ๊ปก็ไม่เท่าไหร่หรอก ในเมื่อเป็นเช่นนี้ คุณอยู่ในตำแหน่งผู้บริหารระดับสูงมา นานแล้ว ผ่านประสบการณ์มามากมาย โครงการนี้ก็ตาม ใจให้คุณรับผิดชอบแล้วกัน?”

“ขอบคุณคุณปู่ คุณปู่ดื่มชา” หลี่ฝานส่งแก้วชาร้อนให้ กับนายท่านหลี่อย่างตื่นเต้น

นายท่านหลี่รับชามาแล้วดื่มอึกนึง “ระดับความสําคัญ ของโครงการนี้ไม่ต้องพูดมาก พรุ่งนี้คุณก็ไปเซ็นต์สัญญา ได้ทันที จะต้องทำโครงการให้ดี เพราะปู่ให้ความสำคัญ กับคุณที่สุด”

“คุณปู่วางใจได้ ฉันจะไม่ทำให้คุณปู่ผิดความคาดหวัง อย่างแน่นอน” หลี่ฝานตอบกลับอย่างยิ้มแย้ม

เช้าวันที่สอง คนทั้งหมดก็มารวมตัวกันที่ห้องประชุม

ก่อนอื่นนายท่านหลี่ก็กวาดสายตามองทุกคน หลังจาก นั้นก็กล่าวประกาศอย่างเป็นทางการว่า: “เรื่องการเซ็นต์ข้อตกลงของหลันโปกึ่งจะมอบให้หลี่ฝานเป็นคนไปทํา โครงการใหม่ก็จะมอบให้หลี่ผ่านไปจัดหาเงินทุน หลี่เสว่ คุณนําข้อมูลในมือส่งให้กับหลี่ผ่านหน่อย

ทุกคนที่ได้ยินก็ไม่ได้แปลกใจมากนัก ความจริงแล้วหลี่ เสว่ก็ไม่ได้มีตำแหน่งที่สูงในกิจการผลไม้หลี่ซื่อ นี่จึงเป็น เรื่องที่ปกติมาก

และหลี่ผ่านก็มีลักษณะที่สมเหตุสมผล เวลานี้ยังยืน กอดอก มองหลีเสว่อย่างลำพองใจ

แต่ทว่าหลี่เสวีตกใจจนเบิกตาโพลง “คุณปู่ แต่ว่าฉัน…..”

“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น หลี่ผ่านมีประสบการณ์ทางด้านนี้มา โดยตลอด ยิ่งมิหนำซ้ำ คุณเป็นพนักงานตัวเล็กๆไป จะไม่ เป็นการดูแคลนคนของหลันโปกึ่งหรอ ถ้าจัดการข้อตกลง ล้มเหลว คุณก็รับผิดชอบไม่ไหว”

หลี่เสว่ยังต้องการที่จะพูดอีก ก็ถูกนายท่านหลี่ถลึงตาใส่ จึงทำได้เพียงหุบปาก

หลังจากประชุมเสร็จ หลี่เสวก็ก้มหน้าก้มตาเดินออกไป จากห้อง

หน้าประตู หลี่ผ่านมองหลี่เสว่ด้วยความโอหัง “เสบู่เอ๋อรู้สึกยังไงบ้าง? รสชาตินี้มันช่างไม่สบายใจเลยใช่ไหม?

หลี่เสว่จ้องมองหลี่ฝาน เธอรู้ดีว่า หลี่ผ่านเป็นคนทำ เพราะเดิมทีหลี่ผ่านไม่ถูกชะตากับเธอ ตอนนี้คุณงาม ความดีนี้ เขาไม่ยื้อแย่งมาก็แปลกแล้ว!

“หลี่ฝาน คุณอย่าคิดว่าที่คุณปู่ให้คุณจัดหาเงินทุนคุณก็ สุดยอดแล้วนะ ข้อตกลงนี้ก็ยังไม่แน่ว่าคุณจะลงนามได้ สำเร็จ!”

หลี่ผ่านมองหลี่เสว่อย่างทีมชื่อ “หลี่เสว่ คุณคิดว่าคุณ เป็นใคร? สัญญาข้อตกลงนี้ไม่มีคุณ จะไม่สามารถลง นามสำเร็จได้หรอ? ไม่มองตัวเองสูงเกินไปหน่อยหรอ?”

“ฮึ ฉันจะบอกอะไรคุณให้นะ! สัญญาข้อตกลงนี้ฉันกับ คุณปู่จะต้องได้มา คุณปู่อยู่ในบ้านรักและทะนุถนอมฉัน มาก คุณอย่ามาคิดเพ้อฝันลมๆแล้งๆหน่อยเลย!”

“ยิ่งไปกว่านั้น จริงๆฉันก็ยังมีเพื่อนนักเรียนเป็นผู้จัดการ อยู่ที่หลันโปกึ่งด้วย ฉันไปแล้ว สัญญาข้อตกลงนี้ จะต้อง ลงนานสำเร็จร้อยเปอร์เซ็นต์ ไม่แน่ว่าอาจจะยังได้รับ ประโยชน์ที่มากกว่านี้อีกด้วย!”

หลี่เสว่กำหมัดแน่น ไม่อยากพูดให้มากอีก จึงมุ่งตรงกลับบ้าน
หลังจากกลับถึงบ้าน หลี่เสวก็ปิดตัวเองอยู่ภายในห้อง

ไม่ออกมา

หลิวจื่อหยุนเห็นแล้วก็เป็นกังวลใจเล็กน้อย จึงไปเคาะ ประตู และหลี่เฉียงตงกับไป่ยี่เฟยก็เข้าไปด้วยกัน

“เสบู่เอ่อ เกิดอะไรขึ้น? เจอเรื่องอะไรมา?” หลิวจื่อหยุนก ล่าวถามด้วยความเป็นห่วง

หลี่เสว่ขมวดคิ้ว แล้วกล่าวว่า: “เรื่องการจัดหาเงินทุน โครงใหม่ คุณปู่มอบให้หลี่ผ่านเป็นคนจัดการ”

“อะไรนะ?” หลิวจื่อหยุนโมโห “มีสิทธิ์อะไร? นี่คือเสบู่เอ๋อ ของพวกเราเจรจามาได้ มีสิทธิ์อะไรไปให้เขา?”

“เขานําเอียงมากเกินไปแล้ว! แล้วยังหลี่ฝานนั่นอีก เขา ต้องไปพูดอะไรต่อหน้านายท่านอย่างแน่นอน ไม่ได้ ฉัน จะต้องไปหาเขาแล้วพูดกันให้รู้เรื่อง!

พูดจบ หลิวจื่อหยุนก็จะเดินออกจากประตูไป จึงถูกหลี่ เฉียงตงดึงไว้ “คุณใจเย็นหน่อย”

“ใจเย็น ใจเย็นได้ยังไงกัน? หลี่ผ่านกับนายท่านนั่น เดิมทีก็ไม่ได้คิดว่าเสบู่เอ๋อเป็นคนของตนเอง นั่นคือเสว่ เอ๋อร่วมมือเจรจามาด้วยความยากลำบาก พวกเขามีสิทธิ์ อะไรมาแย่งคุณงามความดีนี้ไป?”
หลี่เฉียงตงก็จนปัญญาอย่างมาก “แบบนี้ก็ดี

หลังจากนี้จะได้ไม่ต้องทําบทความเรื่องโครงการที่หลี่ ฝานเอาไป

“ดี? ดีกับผีสิ!” หลิวจื่อหยุนยิ่งโมโหขึ้นไปอีก “คุณก็วิตก กังวลแบบนี้ ลูกสาวก็ถูกรังแกยังจะมีหน้ามาพูดว่าดีอีก!”

ไป์ยี่เฟยมองไปยังหลี่เสว่ พูดในใจว่า: “น่ารักจริงๆ! อะไรล้วนแสดงออกมาบนใบหน้า แต่คงจะผิดหวังอย่าง มาก!” เรื่อง

“แม่ คุณอย่าโมโหไปก่อน” ไป่ยี่เฟยพูดมาประโยคนึง แล้วจึงกล่าวกับหลี่เสวอีกว่า: “เสบู่เอ๋อวางใจเถอะ มีฉัน อยู่ทั้งคน

หลี่เสว่ตกใจเล็กน้อย มองไป่ยี่เฟยอย่างนิ่งๆ

หลิวจื่อหยุนเห็นเช่นนี้จึงกล่าวด่าว่า: “คำพูดเหลวไหลไร้ สาระพวกนี้ มีประโยชน์ไหม? คนไม่มีประโยชน์คนนึง ยุ่ง อะไรก็ช่วยไม่ได้!

ไป์ยี่เฟยจนใจเป็นอย่างมาก กล่าวว่า: “ฉันจะไป โทรศัพท์ อีกสักครู่จะกลับมา”
หลิวจื่อหยุนมองค้อนไป์ยี่เฟย “พอเสบู่เอ๋อเจอเรื่อง ลำบากก็ไปโทรศัพท์ พูดกับภรรยามีประโยชน์ไหม? ไม่ ว่ายังไงก็ต้องไปคิดหาวิธี! ไอ้คนไม่มีประโยชน์”

หลี่เสว่มองหลิวจื่อหยุน “แม่……