บทที่ 13 คนรวยกินข้าวก็อยากเอากลับบ้านด้วย

บทที่ 13 คนรวยกินข้าวก็อยากเอากลับบ้านด้วย

ในเวลาเดียวกัน ภายในห้องส่วนตัวหมายเลข 888 มีคนนั่งอยู่ เต็มห้องแล้ว ชายวัยกลางคนที่รูปร่างได้สัดส่วนคนหนึ่ง ยืนอยู่ ที่ทางเข้าห้องส่วนตัว กำลังคุยกับผู้จัดการของโรงแรมจินเหมาะ “เตรียมไว้เรียบร้อยแล้วใช่ไหม?

ผู้จัดการกับตัวเล็กน้อย ยิ้มอย่างนอบน้อมพูดขึ้น: “จัดการตามที่ คุณโข่งสั่งเอาไว้เรียบร้อยแล้วครับ วัตถุดิบที่คุณโข่งนำมาคราว นี้ทำให้โรงแรมของพวกเราได้เปิดหูเปิดตากว้างขึ้น สามารถ รวบรวมวัตถุดิบล้ำค่ามากมายเช่นนี้ ในจีนหลิงเกรงว่าคงจะมีแค่ คุณโข่งแล้วล่ะครับ”

โข่งลิ่งเสียนไม่ได้สนใจคำประจบสอพลอของผู้จัดการ: “แขก ของฉันใกล้จะถึงแล้ว คุณไปจัดการเถอะ”

ผู้จัดการเพิ่งจะออกไป สาวสวยผมยาวคนนั้นเมื่อครู่ก็วิ่งเข้ามา เจอกับโข่งลิ่งเสียน จึงเดินเข้าไปใกล้ๆโข่งลิ่งเสียนด้วยท่าทาง รู้สึกผิด “คุณโข่งคะ ฉันมาสาย ขอโทษด้วยค่ะ”

“นั่งเถอะ” โปงลิ่งเสียนมองสาวสวยผมยาวอย่างหมดคำพูด ทอดถอนใจ: “โชคดีที่คุณชายใหญ่ยังไม่มา ไม่อย่างนั้นคุณคง ทําให้ฉันนายหน้าไปหมดแน่ๆ!
สาวสวยผมยาวยิ้มสู้ นั่งลงไปในที่นั่งที่เต็มไปด้วยคนอย่าง

เงียบๆ

โปงลิ่งเสียนยืนอยู่ที่ประตูทางเข้า กำลังรอคอยอย่างเป็นกังวล หลังจากนั้นครู่เดียว ฉินหลังก็ปรากฏตัวอยู่ที่ทางเดินอย่างช้าๆ โข่งลิ่งเสียนตกใจ รีบเข้าไปต้อนรับทันที

“คุณชายใหญ่ มาถึงแล้ว รีบเข้ามาครับ รีบเข้ามา!

ฉินหลั่งโดนโข่งลิ่งเสียนเชื้อเชิญด้วยความนอบน้อม เดินเข้าไป ในห้องส่วนตัวหมายเลข 888 คนในห้องทั้งหมดล้วนแต่ลุกขึ้น ยืน พวกเขาแต่ละคนใส่สูทและรองเท้าหนัง ส่วนใหญ่อายุจะอยู่ ในช่วง 4-50 ปี ล้วนแต่เป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงของจีนหลิงและยัง แพร่หลายในอีกหลายเมืองด้วย

“พวกเขาเหล่านี้ล้วนแต่เป็นคนที่ดูแลวงศ์ตระกูลในเขตจีนตะวัน ออกครับ” โข่งลิ่งเสียนแนะนำให้ฉันหลังได้รู้จัก แล้วก็พูดกับคน อื่นๆด้วยความปลื้มปีติ: “นี่คือคุณชายใหญ่”

“คุณชายใหญ่สวัสดีครับ/ค่ะ!” ส่งเสียงออกมาอย่างพร้อมเพรียง

กัน

“เขานี่นา!” สาวสวยผมยาวเห็นฉันหลัง ดวงตาเบิกโพลงกลมโต ในแววตาปรากฏสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อออกมา อย่างทันที ความ ไม่สบายใจและความกังวลก็เคลื่อนไหวไปทั่วทั้งร่าง เมื่อครู่ที่อยู่ในลิฟต์ เธอตบคุณชายใหญ่ของวงศ์ ตระกูล!?

ฉินหลั่งเห็นสาวสวยผมยาวแล้ว เขาเองก็คาดไม่ถึงเช่นกัน สาว สวยผมยาวที่น่าดึงดูดใจเป็นคนที่อยู่ใต้บังคับบัญชาของวงศ์ ตระกูลนั่นเอง

สายตาของฉินหลั่งหยุดอยู่บนใบหน้าของสาวสวยผมยาวเพียง หนึ่งนาที และกลับมาเป็นปกติอย่างทันที: “ทุกคนนั่งเถอะ!”

“คุณชายใหญ่ เชิญคุณนั่งก่อนครับ!” โข่งยิ่งเสียนทำท่าทาง ชี้ ไปทางที่นั่งที่หนึ่งข้างๆสาวสวยผมยาว

“อ้อ” ทันทีทันใดฉินหลัง ก็เดินไปทางที่นั่งอย่างเป็นกันเอง สายตาเรียบเฉยมองสาวสวยผมยาว แล้วก็มองโข่งสิ่งเสียน

เห็นคำถามที่อยู่ในสายตาของฉินหลั่ง โข่งลิ่งเสียนจึงพูดกับฉิน หลัง: “เธอเป็นหัวหน้าแผนกข่าวกรองของเขตจีนตะวันออกครับ หลัวเชี่ยน”

หลัวเชี่ยนยิ้มให้ฉินหลังเล็กน้อย รอยยิ้มนั้นไม่กล้าสรรเสริญ เยินยอจริงๆ ยิ้มได้ขมขื่นมาก ไร้เรี่ยวแรง เซื่องซึมเหลือเกิน
ก็ไม่แปลกหรอก ตบคุณชายของวงศ์ตระกูลไปแล้วนี่ ถ้าเธอยังมี ความมั่นใจ ยังยิ้มออกมาได้สิถึงจะแปลก

“คุณชายใหญ่ เชิญชิมดูครับ ผมตั้งใจเตรียมมาเพื่อคุณโดย เฉพาะเลยครับ” โข่งลิ่งเสียนแนะนำให้ฉินหลั่ง

“อั้ม” ฉินหลั่งคีบอาหาร แล้วเอาเข้าปาก รู้สึกว่าอร่อยเหลือเกิน อร่อยมากๆ

เจ็ดปีกว่าแล้วที่ไม่ได้มากินอาหารที่โรงแรมระดับสูงอย่างนี้ เป็น ครั้งแรกที่ได้กิน จึงรู้สึกว่าอร่อยอย่างนี้หรือเปล่านะ? ฉินหลั่ง แอบคิดเงียบๆอยู่ในใจ

แต่ฉันหลังกลับไม่รู้ว่า คนอื่นๆบนโต๊ะอาหาร ตอนที่ได้ชิมอาหาร ทั้งหมดบนโต๊ะนี้ ก็รู้สึกน้ำลายสอเช่นกัน อร่อยแม้กระทั่งลม หายใจ

งานเลี้ยงจบลงอย่างรวดเร็ว

“คุณชายใหญ่ ทานเสร็จหรือยังครับ? ทานเสร็จแล้วผมว่าจะพา คุณไปพักผ่อนที่ไบเล่คลับสักหน่อยครับ” โข่งลิ่งเสียนถามอยู่ ข้างๆอย่างนอบน้อมอีกครั้ง ไม่บ่อยนักที่คุณชายจะให้เกียรติมา ร่วมทานอาหารด้วยกัน จึงจำเป็นต้องคอยปรนนิบัติคุณชายใหญ่ ให้ดี
คลับ?

ถ้าจะพักผ่อนพักผ่อนที่โรงแรมก็พอแล้ว จงใจไปที่คลับ กลัวว่า จะมีรายการพิเศษอื่นๆอีกไม่น้อยน่ะสิ

“ไม่ต้องหรอก” ฉินหลังกล่าวออกมา ด้วยหน้าแดงระเรื่อ

หลัวเชี่ยนที่อยู่ข้างๆ เมื่อผ่านงานเลี้ยงไป ความกังวลใจก็ผ่อน คลายลงตั้งนานแล้ว เห็นท่าทางที่เขินอายของฉินหลั่ง ก็เอามือ ปิดปากหัวเราะเบาๆอย่างไม่รู้ตัว คุณชายใหญ่น่ารักจังเลย

โข่ง งเสียนพยักหน้า คนอื่นๆกำลังนั่งมองฉินหลั่งอยู่ ไม่มีใคร พูดอะไรทั้งนั้น

ฉินหลั่งมองอาหารที่อยู่เต็มโต๊ะราวกับกำลังคิดอะไรอยู่ จึงหยิบ มือถือออกมาดูเวลาบ่ายโมงครึ่ง

“คุณชายใหญ่? มีปัญหาอะไรไหมครับ?” โข่งลิ่งเสียนถามอย่าง ไม่สบายใจ ไม่ง่ายเลยที่จะได้ต้อนรับคุณชายใหญ่สักมื้อ ถ้าเขา ต้อนรับอย่างขาดตกบกพร่อง นี่ก็ไม่ต้องทำอะไรแล้ว หากว่า เปลี่ยนเป็นนายท่าน งานผู้รับผิดชอบที่เขตใหญ่นี้เขายังอยากจะ ทําอยู่ไหม?
ในใจคนอื่นๆต่างก็กำลังมองฉินหลั่งด้วยความกังวลใจ เรียน เชิญคุณชายใหญ่มาทานข้าวเรื่องเล็กแค่นี้ยังจัดการให้ดีไม่ได้อีก ผลงานอันยอดเยี่ยมที่เขตจีนตะวันออกกลุ่มหนึ่งของวงศ์ตระกูล ก็คือความสามารถแค่นี้เหรอ?

“ไม่ใช่” ฉินหลังค่อยๆสายหัวช้าๆ

“งั้นคุณชายเป็น……” ในใจของโข่งลิ่งเสียนสงสัยมาก

ฉินหลั่งดูดปากเล็กน้อย แล้วหันไปพูดกับโข่งลิ่งเสียน: “อาหาร พวกนี้อร่อยใช้ได้เลย ฉันก็เลยอยากจะเอากลับไปให้รูมเมทชิม บ้าง”

ได้ยินคำพูดของฉินหลั่งแล้ว โข่งลิ่งเสียนกับคนอื่นๆก็สบตากัน ตอนนี้ในหัวยังไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบ!

แต่เดิมคุณชายใหญ่กำลังคิดที่จะเอาอาหารกลับไปให้รูมเมท นั่นเอง! นี่เกินความคาดหมายเกินไปหรือเปล่า?

ลูกคนรวยที่สูงส่งคนหนึ่ง ไม่นึกว่าจะเอาใจใส่ครุ่นคิดเพื่อรูม เมทขนาดนี้!
ภายใต้ความประหลาดใจของคนอื่นๆ สําหรับความน่าเลื่อมใส ที่ไม่มีอะไรมาเทียบได้ของฉินหลัง ครอบครัวมีเงินขนาดนั้น แต่ กลับไปวางอำนาจใหญ่โต ต่อไปคุณชายใหญ่ต้องกลายเป็นคนที่ มีประสิทธิภาพแน่ๆ!

ฉันหลังก็ไม่เข้าใจ ที่คนอื่นกำลังมองตนเองอย่างตะลึงงัน เขา ๆไปที่อาหารบนโต๊ะที่ตนเองรู้สึกว่าอร่อยสักกี่อย่าง: “คุณโข่ง คุณช่วยฉันเอาอันนี้ อันนี้ แล้วก็อันนี้ห่อกลับก็พอแล้ว”

“ครับๆ ผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้” โข่งลิ่งเสียนได้สติกลับมารับ พยักหน้า พูดแล้ว ก็ไปที่ด้านข้าง โทรบอกให้ผู้จัดการไปดำเนิน การแล้ว

ผู้จัดการไม่กล้าเพิกเฉยอยู่แล้ว รีบสั่งหลังครัว ให้ใช้วัตถุดิบ ที่โข่งลิ่งเสียนนำมาทำอาหารขึ้นมาใหม่อีกครั้ง รอจนเตรียม อาหารครบครันแล้ว ผู้จัดการยังมีความคิดที่จะวางไวน์ขวดหนึ่ง เอาไว้ในนั้นด้วย

หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง ผู้จัดการพาบริกรสองคนมาที่ห้องส่วน ตัว 888 ในมือของบริกรแต่ละคนถือกล่องอาหารที่มีสีฟ้าขาว สลับกัน: “คุณโข่ง จัดเตรียมเรียบร้อยแล้วครับ!

“คุณชาย คุณลองดู พอใจไหมครับ?” โข่ง งเรียนเปิดกล่อง อาหารกล่องหนึ่ง ด้านในวางอาหารมากมายหลากหลายเอาไว้อย่างเป็นระเบียบ แน่นอนว่าใช้กล่องอาหารห่อกลับทั้งหมด

“เยอะเกินไปแล้ว รูมเมทฉันแค่สามคนเองนะ ฉันเอาแค่กล่อง เดียวก็พอ กล่องนี้จะได้ไม่ต้องสิ้นเปลือง โรงแรมของพวกคุณ อยากขายก็ขายไม่ขายพวกคุณก็เก็บไว้กินเอง!” ฉินหลังฝืนยิ้ม พูดออกมาอย่างจําใจ เขาแค่อยากให้ทําอาหารสามอย่างเท่านั้น แต่โปงลิ่งเสียนกลับให้ทำอาหารทั้งโต๊ะ ขึ้นมาใหม่อีกครั้ง

“ผมช่วยคุณถือครับ!” โข่งลิ่งเสียนถือกล่องอาหารขึ้นมาด้วย ตนเอง ตามด้านหลังของฉินหลั่ง พวกเขาเดินออกจากโรงแรมจิ นเหมา

“พอแล้วแหละ พวกคุณกลับไปเถอะ ฉันเรียกรถกลับได้!” ฉิน หลั่งมองทุกคนแล้วพูดขึ้น

“คุณชายใหญ่คะ ให้ฉันไปส่งคุณเถอะค่ะ รถฉันอยู่ตรงนั้น” หลัว เชี่ยนยืนออกมาพูดขึ้นอย่างนุ่มนวล

“เอ่อ…ก็ได้” ฉินหลังตอบตกลง

มีหลัวเขียนไปส่งฉินหลั่งแล้ว โข่งลิ่งเสียนที่รออยู่ก็สบายใจ หลังจากบอกลากับฉินหลัง ก็แยกย้ายกันไป
“คุณชายใหญ่ ขอบคุณคุณมากๆเลยนะคะ! ในลิฟต์เป็นฉันที่ สมควรตาย ฉันยังตบ… รอให้โข่งสั่งเสียนออกไป หลัวเซี่ยนก็ เริ่มขอโทษฉินหลั่งทันที แล้วยังจับมือของฉินหลั่งขึ้นมา ไปตบ หน้าของตนเอง: “ไม่งั้น คุณชายก็ตบฉันสักสองทีเถอะค่ะ”

“ไม่ต้องๆ อธิบดีหลัวคุณทำอะไรน่ะ?” ฉินหลั่งดึงมือของตนเอง กลับมา:

“ในลิฟต์ฉันก็ไม่ควรแอบมองคุณ คุณตบฉันสักที ก็ไม่เป็นอะไร หรอก”

“โดนคุณแอบมองถือเป็นโชคดีของหลัวเขียน คุณชายใหญ่ไม่ โกรธฉัน ฉันก็ขอบคุณมากๆแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะคุณชาย!” หลัว เชี่ยนโค้งคำนับให้ฉินหลั่ง ไม่หยุดพูด

“พอแล้วล่ะ คุณไปขับรถมาเถอะ” ฉินหลั่งเอ่ยมาพร้อมกับรอย ยิ้มบางๆ

“ค่ะ” หลัวเชี่ยนตอบรับ แล้วก็ไปขับรถ

ฉินหลังหยิบมือถือออกมา โทรหาหวงเกอ: “อยู่ไหนกัน?

“ยังอยู่ที่โรงพยาบาล ในห้องคนไข้ของสังเล่นเอ๋อ”
ยังอยู่ที่ห้องคนไข้ของสังเล่นเอ๋อ ฉินหลงคิดว่าพวกเขาคงจะ กลับกันแล้ว อาหารในกล่องเพิ่งจะทําออกมา หากว่าวางเอาไว้ จนถึงตอนเย็นก็คงไม่อร่อยแล้ว

ฉินหลังขมวดคิ้วเล็กน้อย: ห้องคนขับองสังเล่นเอ๋อห้องไหน ฉันจะไปหาเดี๋ยวนี้

คุยกับหวงเกอเสร็จ หลัวเขียนก็ขับรถมา เป็นรถเบนซ์ G500!

“คุณชายใหญ่ ขึ้นรถค่ะ!” หลัวเขียนพูดหวานๆกับฉินหลั่ง

ฉินหลังวางกล่องอาหารเอาไว้ที่เบาะด้านหลังก่อน แล้วจึงเปิด ประตูทีนั่งข้างคนขับเข้าไปนั่ง

“ไปมหาวิทยาลัยจีนหลิงใช่ไหมคะ? คุณชาย?” หลัวเชี่ยนหันไป ถามฉินหลั่ง

นี่ก็กลายเป็นสถานการณ์ที่อยู่ด้วยกันตามลำพังสองคนแล้ว กำลังมองใบหน้ารูปไข่ของหลัวเชี่ยนที่ยิ้มอย่างงดงาม ในใจของ ฉินหลั่งก็มีความรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาลางๆ

“ไปโรงพยาบาลประชาชน เพื่อนฉันอยู่ที่นั่น” สีหน้าของฉิน หลังค่อนข้างไม่เป็นธรรมชาติ
“ค่ะ” หลัวเขียนยิ้มบางๆ ออกรถไป

ในรถเต็มไปด้วยกลิ่นนํ้าหอมบนร่างของหลัวเขียน ฉินหลั่ง ช่าเลืองมองไปที่ร่างของหลัวเรียนอย่างไม่รู้ตัวอีกครั้ง แต่เมื่อ สบเข้ากับสายตาของหลัวเขียน ฉินหลังก็รีบหันกลับมา ใบหน้า ร้อนผ่าว กระวนกระวายใจ รู้สึกขายหน้ามากทีเดียว

“คุณชาย คุณกล้ามองหน่อยสิคะ! ฉันไม่ว่าคุณหรอก” หลัว เชี่ยนยืดๆอก น้าเสียงที่นุ่มนวลลอยมา

“ฮะ?” ฉินหลังตกตะลึงเล็กน้อย

หลัวเขียนมองฉินหลังอย่างวางเฉย: “ฉันไม่ได้บอกไปแล้วเหรอ คะ ว่าโดนคุณชายมอง ถือเป็นความโชคดีอย่างหนึ่ง”

“เอ่อ…” ฉินหลังยิ้มเขินอาย

ในเมื่อหลัวเขียนพูดขนาดนี้แล้ว งั้นเขาก็ไม่ต้องลับๆล่อๆแล้ว นั่งอยู่บนที่นั่งข้างคนขับ กำลังมองหลัวเขียนอย่างตรงไปตรงมา

ต้องบอกว่า รูปร่างของหลัวเชี่ยนดีมากจริงๆ ติ่งหูใสวาวภายใต้ เส้นผมสวยๆ ยอดเขาที่อิ่มเอิบ ข้อมือขาวละเอียด ราวกับว่าบน ร่างกายของเธอนั้นดึงดูดให้คนจินตนาการไปไกล
ฉินหลั่งมองจนรู้สึกว่าปากคอแห้ง หากว่าตอนนี้ตอกไข่บนหน้า ของเขา ก็สามารถทอดไข่ให้สุกได้เลย

อย่างไม่รู้ตัว ก็ถึงโรงพยาบาลประชาชนแล้ว หลัวเซี่ยนแค่มอง ก็เห็นสายตาของฉินหลังยังคงจู่โจมอยู่บนร่างของตนเอง อดไม่ ได้ที่จะยิ้มเขินอายจนหน้าแดง

“คุณชาย ถึงแล้วค่ะ!”

“อั้ม ถึงแล้วเหรอ?” ฉินหลั่งเพิ่งจะมีสติกลับมา: “ขอบคุณนะ งั้น ฉันไปก่อนนะ!”