บทที่ 10 ใครช่วยเหลือสังเล่นเอ๋อ

บทที่ 10 ใครช่วยเหลือสังเล่นเอ๋อ

พอซ้อมเสร็จ เลี้ยงกับสาวๆในทีมเชียร์ลีดเดอร์ก็เดินตาม หนุ่มๆในทีมบาสเกตบอลออกไปงานเก็บสิ่งของเครื่องใช้จึงตก อยู่กับ “ผู้ช่วยราชินี” อย่างฉินหลังโดยปริยาย หวั่นหญิงมองดูฉิน หลังแล้วเกิดสงสาร เดิมทีอยากจะอยู่ช่วยเก็บของด้วยกันกับฉิน หลั่ง แต่ถูกเสี้ยนึงลากตัวไปดื้อๆ แล้วพูดกับเธอว่า “คุณค่าเดียว ของฉินหลังที่อยู่ในทีมเชียร์ลีดเดอร์ก็คือการช่วยพวกเธอเก็บ ของ ไม่อย่างนั้นคงเตะเขาออกไปนานแล้ว ทำไมต้องไปช่วยเขา ด้วย”

ฉินหลังเอาอุปกรณ์ของทีมเชียร์ลีดเดอร์ เข้าไปเก็บในห้องเก็บ อุปกรณ์ ในตอนนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ท่านหวงนั่นเอง “คุณชาย ใหญ่ โปงลิ่งเสียนบอกว่า จัดการให้เรียบร้อยแล้วครับ”

“อืม ฉันทราบแล้ว” ฉินหลังพูดจบ ก็กดวางสายไปทันที

ประสิทธิภาพในการทำงานของวงศ์ตระกูลนั้นรวดเร็วมาก นับ จากเวลาที่ฉินหลั่งโทรไป ก็เพิ่งผ่านไปเพียงหนึ่งชั่วโมงเท่านั้น เดาว่ากว่าข้อความจะไปถึงสังเล่นเอ๋อ ก็ยังคงต้องรออีกสักพัก

ห้าโมงเย็นแล้ว ฉินหลังที่กำลังวิ่งออกกําลังกาย ก็ได้รับสายจากหวงเกอ หวงเกอดูท่าทางดีอกดีใจมาก “ฉินหลั่ง นายอยู่ ไหน ?”

“สนาม ได้ยินเสียงนายสบายใจขนาดนี้ ทางสังเล่นเอ๋อคงไม่มี เรื่องอะไรแล้วใช่ไหม” ฉินหลังคาดว่าข้อความคงไปถึงทางสัง เล่นเอ๋อแล้ว

“บ้าจริง ! นายรู้ได้ยังไง ยี่สิบนาทีก่อน พ่อเธอเพิ่งโทรมาบอก นายก็รู้เลยเหรอ” หวงเกอถามอย่างแปลกใจ

“ถ้าเรื่องยังไม่คลี่คลาย นายจะสบายใจขนาดนี้เหรอ” ฉินหลัง ย้มบางๆ

“นั่นก็จริง” หวงเกอเปลี่ยนน้ำเสียงอีกครั้งก่อนพูดว่า “ตอนนี้รีบ มาที่เซียนหย่าจนสิ สังเล่นเอ๋อบอกว่าจะเลี้ยง พวกเรากำลังจะไป ที่นั่นกัน”

“พวกนายไปเถอะ ฉันไม่ไปแล้ว” สังเล่นเอ๋อเกลียดเขาขนาดนั้น เขาไปแล้วก็เหมือนหาเรื่องไม่ดีใส่ตัวเปล่าๆ

“มาสิ มาสิ พี่น้องทุกคนก็อยู่ นายไม่มาไม่รู้สึกอายบ้างเหรอ

“ฉันไม่ไปจริงๆ พวกนายสนุกกันให้เต็มที่แล้วกัน”
“เฮ้อ นาย มันจริงๆเลย ยังไงถ้านายไม่มา ก็คือไม่เห็นจับห ห้าวแล้วก็ยินถึงเป็นพี่น้อง นายก็ลองดูเองแล้วกัน” พูดจบทาง เกอก็วางสายไปทันที

ฟังเสียงสัญญาณ “อู๊ด อู๊ด” ในโทรศัพท์ ฉิบหลังก็ยิ้มแหยๆ อย่างหดหู

ฉินหลังเดินเอื่อยๆออกไปนอกประตูมหาวิทยาลัย เมื่อมาถึง เชียนหย่าจน เดินเข้าไป ตามเสียงเอะอะไป ก็เจอโต๊ะของพวก ลิ้งเล่นเอ๋อ โต๊ะนั้นดูแล้วมีคนราวๆสิบคน นอกจากคนที่หอของ ลิ้งเล่นเอ๋อกับคนที่หอของเขาแล้ว ก็ยังมีใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยก หลายคน คิดว่าคงเป็นเพื่อนของสังเล่นเอ๋อ

ฉินหลั่งเดินไปทางโต๊ะนั้นช้าๆ ผู้คนที่กำลังมาต่างก็พุ่งสายตา ไปที่ตัวของฉินหลั่ง

ตอนที่กำลังคุยกันได้ที่สั่งเล่นเอ๋อก็หันกลับไปมอง เมื่อเห็นว่า ฉินหลังมา สายตาก็ฉายแววรังเกียจ ฉันไม่ได้เรียกนายานี้ก็ได้ ฉันนี้ฉันอารมณ์ดี เลยยอมให้นายแล้วกัน

พูดจบ ก็ไม่มองฉินหลั่งอีกเลย หันกลับไปเริ่มคุยสนทนาอีกครั้ง เธอในเวลานี้ ยังจะเหลือความกลัวและความกังวลแบบตอนเที่ยง อยู่ได้อย่างไร ?

ฉินหลังหยุดเท้าลง มองดูแผ่นหลังของสังเล่นเอ๋อ เปลวไฟดวงน้อยในใจกระตุกวูบที่หนึ่ง

ช่างเถอะๆ ยังไงเรื่องนี้มันก็ไม่เกี่ยวกับฉัน ช่วยแล้วก็ถือว่า แล้วไป ยังไงต่อไปนี้เขาก็ไม่มีอะไรต้องเกี่ยวข้องกับสังเล่นเอ๋ ออีก แม้ว่าจจะมีวันไหนที่เธอต้องพบเจอความลำบากอีก มันก็ไม่ เกี่ยวกับเขาแล้ว

หวงเกอรีบก้าวเท้าเข้ามา แล้วพูดเสียงเบาตรงหน้าฉันหลัง “อย่าไปสนใจเธอเลย พวกเราพี่น้องสนุกกันเองก็พอ ไปเถอะ ไป นั่งข้างๆฉัน”

ขณะพูด หวงเกอก็ลากฉินหลัง ไปนั่งที่ข้างๆตัวเอง

ฉินหลั่งเพิ่งจะนั่งลง สังเล่นเอ๋อก็เหลือบไปมองเขาทีหนึ่งอย่าง ไม่พอใจ ฉินหลั่งเองก็ไม่ได้มองเธอ จะได้ไม่ทำให้ตัวเองอึดอัด

“เล่นเอ๋อ เขาทําอะไรเธอเหรอ” ผู้หญิงแปลกหน้าคนหนึ่ง เหลือบไปมองฉินหลังทีหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยถามสังเล่นเอ๋อเสียงเบา

คนอื่นๆที่ไม่รู้เรื่องราว ต่างก็มองไปทางสังเล่นเอ๋อด้วยดวงตา ลุกวาว รอให้เธอเริ่มอธิบาย
สายตาของสังเล่นเอ๋อวนรอบตัวฉินหลั่ง ก่อนจะหันไปมองคน อื่นๆ บนใบหน้าประดับไปด้วยรอยยิ้มเย็นชา น้าเสียงแฝงไปด้วย ความเย่อหยิ่ง ก่อนจะพูดขึ้นช้าๆว่า “พี่น้องคนนี้ไม่ธรรมดานะ เมื่อวานตอนเช้า เขาหลับหูหลับตาไปที่ธนาคารซิตี้แบงก์เพื่อ ถอนเงิน ประเด็นคือ เขาไม่มีบัตรของธนาคารซิตี้แบงก์……

หลายๆคนที่ไม่รู้เรื่องราว พอได้ยินคำพูดของสังเล่นเอ๋อ ก็ ปิดปากแล้วนําออกมา อดไม่ได้ที่จะมองไปที่ฉินหลัง ส่วนโจวซิ นกับที่เหลือ พวกหวงเกอที่รู้เรื่องราวดี สีหน้าก็เลิ่กลั่กกันขึ้นมา ทันที

อีกเดี๋ยวยังต้องกินข้าวด้วยกันอีกนะคุณยาย ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ ชอบฉินหลัง แต่อย่างน้อยต่อหน้าคนอื่น จะไม่ไว้หน้าของเขาสัก นิดเลยหรือ ?

บริกรเข้ามาเสิร์ฟอาหารทีละอย่าง

ทั้งสิบคนล้อมวงกัน พูดคุยหัวเราะ ส่วนฉินหลังก็คุยกับหวงเกอ ที่อยู่ข้างๆ และหยินห้าวเท่านั้น ไม่ได้ไปร่วมวงกับพวกสังเล่นเอ๋อ

“…พวกเธอลองเดาสิว่า สุดท้ายแล้วหม่าวันถังประธานของ บริษัทเทียน กรุ๊ป ไปที่ห้องทำงานของคุณพ่อฉันด้วยตัวเอง เพื่อ ขอโทษพอฉัน นั่นเรียกว่าเป็นการอ่อนน้อมถ่อมตนสินะ…… สังเล่นเอ๋อกำลังบรรยายสิ่งที่ได้ฟังมาจากพ่อของเธอ

“เจ๋งมาก เล่นเอ๋อ พูดความจริงฉันก็คิดไม่ถึงเลยนะว่าบ้านเธอ จะแก้ปัญหาได้อย่างง่ายดายขนาดนี้ ยังไงนั่นก็เป็นถึงบริษัท เทียน กรุ๊ปนะ ถือว่าเป็นท็อปสิบในเมืองจีนหลิงเชียว

“ใช่ หมาวันถังเจ๋งขนาดไหน บนเว็บไซต์ต่างก็มีข่าว เคยทําให้ บริษัทหายไปอย่างสมบูรณ์ แต่บ้านของพวกเธอ เพิ่งเกิดเรื่อง ไม่ถึงหนึ่งวันก็เคลียร์แล้ว เล่นเอ๋อ ความสัมพันธ์ของบ้านเธอน แข็งแกร่งพอตัวเลยนะ ผู้ชายคนหนึ่งยกนิ้วหัวแม่มือให้

บอกพวกเราหน่อยสิ ว่าที่บ้านเธอไปหาใครเหรอ พวกเราจะได้ เอาไปคุยโม้กับคนอื่นได้บ้าง” ผู้ชายสวมแว่นคนหนึ่ง ยิ้มแล้วถาม สังเล่นเอ๋อออกไปหนึ่ง

“แน่นอนอยู่แล้ว คิดว่าพ่อฉันเป็นใครกัน หม่าวันถังกล้าแข็ง ข้อกับคนอื่น แต่กับพ่อฉัน ถ้าพูดแบบไม่เกรงใจ ก็คือแค่ผายลม เท่านั้นแหละ !” สั่งเล่นเอ๋อถูกคนอื่นๆประจบจนตัวลอย “รอเดี๋ยว นะ ฉันจะโทรไปถามคุณพ่อเดี๋ยวนี้เลย”

เธอล้วงโทรศัพท์ออกมา กดเบอร์ของคุณพ่อ เปิดแฮนด์ฟรี ได้ยินเสียงสัญญาณสี่ครั้ง แล้วสายก็ถูกรับ
“คุณพ่อคะ เรื่องในครั้งนี้พ่อให้คุณลุงคนไหนช่วยเหรอคะ” เพิ่ง พูดออกไปจู่ๆสังเล่นเอ๋อก็รู้สึกว่ามีตรงไหนไม่ถูกต้อง เมื่อเช้า ตอนที่พ่อโทรมาสั่งสอนเธอ ไม่ว่าคำพูดหยาบคายแบบไหนก็ ออกมาหมด ความหมายโดยรวมก็คือ เธอก่อปัญหาที่มันใหญ่ มากๆ เขาไม่มีกำลังจะแก้ไขมันได้ จะให้หม่านถึงยอมอ่อนข้อ นั้นไม่มีทางหรอก

หรือว่าหลังจากนั้น คุณพ่อก็เห็นทางสว่าง แล้วคิดถึงคนใหญ่คน โคที่ไม่เคยเหลวแลมาก่อน ในหัวของสังเล่นเอื้อมีความคิดหนึ่ง แวบเข้ามา