ตอนที่18 หมอกร

พลอย : มึงคงไม่อยากเก็บลูกที่ได้จากการสมสู่ผัวคนอื่นไว้ หรอก ก็แค่จะช่วยฆ่ามันทิ้งไป

เฮ้ยย!! จะทําอะไรน่ะ

ป้งงงง~~ กรีดดดด~~ อีกกกก

ตุ๊บบ~ เหมือนมีบุรุษขี่ม้าขาวสวมชุดกราวพุ่งตัวเข้ามาถีบ พลอยจนล้มลง กระสุนปวเล็งไปโดนแขนลูกน้องของมัน ฉันจึง

รีบผลักพวกมันออกทันที แล้ววิ่งไปหาเขา

ปับบ~ เขาจับ พลอยลุกขึ้น มือหนารักที่คอ ชื่อจ่อขมับมัน แล้วขยับมายืนกำบังฉัน ที่ยืนอยู่ข้างๆ เขาผู้นั้น ลูกน้องพลอย มันก็ยกปืนขึ้นเล็งมาทางเขา

วางปืนลง ไม่งั้นตาย

อพลอย: วางปืนลงสิวะ ไอ้พวกโง่ // มันมองปลายกระบอกปืน

ที่จ่อขมับ อย่างลุกลี้ลุกลน

พวกมัน: มึงอย่าทำอะไร คุณหนูนะเว้ย

แกรีกก!! กูบอกให้วางปืนลง ออกห่างจากตัว ไม่งั้นพวกมึง เตรียมรับศพนายมิ่งได้เลย เขารับปืนจนเสียงดัง

แก่ กอีกครั้ง
อีพลอย: วางเร็วๆสี จะยืนซื้ออยู่ทำไม

พวกมัน: ครับ คุณหนู

พวกมันก้มลงมาวางปืน ปีบบบ

ยกมือขึ้น พวกมันก็ทําตาม

พรีม-เขาผลักอีพลอยจนล้มหน้ากระแทก แล้วเดินไปเก็บ

กระบอกปืน พวกมันก็พากันวิ่งหนีไป จนสุดสายตา

คุณเป็นอะไรไหมครับ

เขามาดูอาการฉัน

ฉัน: ปะ ปล่าวค่ะ ฉันไม่เป็นไร ต้องขอบคุณ คุณหมอมากเลย นะคะ ที่ช่วยไว้ ฉันพนมมือไหว้ขอบคุณเขา ที่สวมชุดกราวคุณ หมอยืนยิ้มให้ฉัน ถ้าหากไม่ได้เขาช่วยไว้ฉันกับลูกคงสิ้นลม

อ่อ ผมยินดีครับ ผมเป็นแพทย์ก็ต้องช่วยเหลือคนเป็นธรรมดา

เขายืนเกาห้วยิ้มๆ

ว่าแต่คุณชื่ออะไรนะ ผมชื่อหมอกรนะ แต่สำหรับคุณเรียกพี่ หมอกรก็ได้ครับ

ฉัน: ฉันชื่อปลายค่ะ

หมอกร: อ๋อ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ มาเดี๋ยวผมทําแผลให้ คง เจ็บน่าดู // เขาขยับมาใช้นิ้วโป้งเช็คเลือดที่มุมปากให้เบาๆ ซึ่ง ฉันก็ขัดขืนเล็กน้อย แต่เขาก็ส่งสายตาดุๆ มามองฉัน

ฉัน: เอ่อ! ไม่เป็นไรค่ะคุณหมอกร แผลแค่นี้เอง // ฉันปัดมือ

เสาออก
หมอกร: อย่าดื้อสิครับ คนไข้ของผม มาเดี๋ยวพี่หมอจะรักษา ให้หายเป็นปลิดทิ้งเลย

ทันทีที่ฉันปัดมือเขาออก เขาก็ขวามือจับแขนฉัน เดินมายัง ห้องหนึ่งน่าจะเป็นห้องทํางานของหมอ

เขาให้ฉันนั่งลงตรงโซฟา ก่อนจะเดินไปหยิบกล่อง

ปฐมพยาบาล มาทำแผลให้

หมอกร : อะเสร็จแล้วคับ อะแฮ่ม! คุณอย่าจ้องตาผมสิ ผมเป็น เป็นนะ // ทันทีที่หมอท้วง ฉันก็รีบหลบสายตาทันทีเมื่อเผลอจ้อง ตาหมอตอนไหนก็ไม่รู้ แล้วทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ยอมรับเลยว่าเขา เป็นคนที่มีความดึงดูดในตัวสูงมาก แต่ฉันไม่จับหมอทำตัวหรอก

ฉันยังไม่พร้อมที่จะมีใคร

หมอก็ยิ้มหัวเราะในลำคอบวกกับกลั้นแล้วยิ้ม

ฉัน: คุณหมอยิ้มอะไรหรอคะ

รู้แหละแต่แกล้งทําเป็นไม่รู้

หมอกร: หิ ป่าวหรอกครับ แต่เห็นว่ามันน่ารักดี || หมอกรพูด

เบาๆพลางใช้มือเกาหัวก้มหน้ายิ้มอายๆ

ฉัน: ??? // ฉันถึงทำหน้างงานที

จะน่ารักอะไรแค่ทาแผล

หมอกร: 555 อย่าสนใจเลยครับ ว่าแต่คุณปลายเป็นอะไรมาหรือครับ ถึงมาตรวจที่โรงพยาบาล

ฉัน: ฉันไม่ได้เป็นอะไรหรอกค่ะ แค่มาฝากครรภ์เฉยๆ // พอ ฉันพูดอย่างนั้น หน้าหมอกรกจ้อยลงอย่างเห็นได้ชัด ไม่เหลือ แม้แต่รอยยิ้ม

หมอกร: อ๋อครับ แล้วคุณท้องได้กี่เดือนแล้ว แฟนไม่มาด้วย

หรอครับ

ฉัน: พึ่งได้ 2 เองเดือนค่ะ แฟนฉันเขาตายแล้วค่ะ ฉันคุณแม่ เลี้ยงเดี่ยว // พอฉันพูดจบ หมอกรก็ยิ้มขึ้นมาทันทีทันใด

หมอกร: อ๋อ จะ จริงหรอครับ ผมดีใจจัง อ่าวไม่ใช่ ผมเสียใจ ด้วยนะ // เขาเหมือนจะเสียใจแต่ก็ไม่มันเหมือนดีใจกว่าด้วย ทั้งใบหน้าและน้ำเสียง

ฉัน: …….

หมอกร: เดี่ยว ผมไปส่งนะ เผื่อพวกมันตามไปทำร้ายคุณอีก

ผมจะได้ปกป้อง

ฉัน: เอ่ออ ไม่ดีกว่าค่ะ เสียเวลาคุณบ่าวๆ ฉันปกป้องตัวเองได้

หมอกร: ไม่หรอกครับ ตัวเล็กแค่นี้ อย่าพูดใหญ่เลย ผมไม่ได้

ว่านะ แค่เป็นห่วง

พูดจบเขาก็กระชากจูงมือฉันมาที่รถฉันจอดทันที

ฉัน: คุณไม่มีงานทําหรอคะ ฉันเกรงใจขับรถกลับแค่นี้เอง || ฉันพยายามยื้อรั้งถามเขาอีกครั้ง
หมอกร: วันนี้ผมว่างทั้งวันครับ ที่เหลือก็มีแต่งานปล้นหัวใจ

คุณล้วนๆ

หมอกรเลิกคิ้วพูด พร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะหยิบกระเป๋าฉันมา ควนหากุญแจรถ ฉบับเหมือนคนรู้จักกันมานาน

พอเขาส่งฉันเสร็จ ก็โบกแท็กซี่กลับไปเอารถ เพราะบังเอิญอยู่ คอนโดเดียวกัน ห้องตรงข้ามกันอีกต่างหาก

Talk หมอกร

คนนี้แหละ แม่ของลูก แค่ผมเห็นเธอครั้งแรกด้วยใบหน้าที่ กำลังกลัว เนื้อตัวสั่นคลอน ก็อยากปกป้องเธอขึ้นมาทันที แวว ตาเธอมีเสน่ห์ดึงดูดใจผมทุกครั้ง ที่สบตา

Talk พลอยชะนี

มันเป็นใคร ถึงกล้ามาทำอย่างนี้กับฉัน หญิงสาวนั่งกอดอก เอาแต่ใจ โวยวายใส่ลูกน้อง

มันว่ามันน่าจะเป็นหมอครับ

มันกล้าดียังไง มาช่วย ปลาย ที พวกแกไปเตรียมรถ

ฉันจะไปโกดังร้าง ไปจับแม่ผัวมาตัว ฮ่า ฮ่า เธอหัวร้อง ออกมาอย่างสะใจเมื่อคิดถึงเรื่องที่จะได้ตามปรารถนา

Talk วาย

แก กก ก๊อบบแก๊บบ เสียงเหยียบ ใบไม้จากการขยับตัวของ ผม อยู่หน้าโกดังช้าง ห่างไกลเมืองใหญ่
ดวงตาคมกริบ ใบหน้าและจิตใจมีแต่ความโกรธเกลียดที่ อยากจะชำระเฝ้ามองอยู่หลังพุ่มไม้ ที่สืบมานาน

วางแผนอย่างรอบคอบ ว่าจะช่วยยังไง แต่ทุกอย่าง ก็สายสิ้น

ไปแล้ว ผมจึงไม่รอช้าอีกต่อไป

ผม: มึงกล้าทำให้เสียลูกเสียเมียไป ก็จะทำให้ถึงตายทั้ง เป็นด้วยความโรคจิตของกู // ผมพ่นลมหายใจออกมา เตรียมตั้ง สติ กับสายตานับ20 กว่าคู่ กำลังจ้องเล็งอยู่กับผม

บรินน บรินนน~

ราม: เฮ้ยไอ้วายุ อีพลอยมาว่ะ // ผมมองตามรถที่จอด หญิง สาวไร้ค่าเดินลงมาใบหน้าด้านแตก สองขาก้าวเข้าไปในโกดัง

ผม: หึมาก็ดีกจะได้บุกครั้งเดียว

ผมใช้กระบอกปืนเหน็บกางเกง มีดสั้นซ่อนไว้ในรองเท้าบู๊ท กระเป๋าสะพายก็เตรียมพบเครื่องสังหาร

ผม: มึงต้องตายอย่างทรมาน เหมือนที่กำลังเป็น