ตอนที่13 ออกเหล็ก

ฉันนั่งรออายุอยู่ตรงม้าหินอ่อนของโรงพยาบาล อยู่พักหนึ่ง ไม่นานเขาก็เดินมาพร้อมกับรถวีลแชร์ ??

ฉัน: อะไรของนายเนยวาย เอาวีลแชร์มาทําอะไร

วายุ: เอามาให้เมียนั่ง!!

ฉัน: ห้ะ! นี้นายจะบ้ารึไง ฉันแค่ท้องนะ ไม่ได้เป็นหง่อย

อายุ: กูก็ไม่ได้ว่ามึงหง่อย เมีย

ฉัน: ไม่เอาล่ะ ฉันไม่บ้ากับนายเด็ดขาด

ฉันรีบพูดให้เขาล้มเลิกความคิดแสนจะหน้าอายทันที แต่เขา ก็ยังยืนเฉยนิ่ง

วายุ: กูไม่ได้บ้า เมียกูท้องก็ต้องดูแลมันผิดตรงไหน

ฉัน: มันก็เกินไป ฉันเดินเองได้ ไม่ได้เป็นหน่อย ออกจะแข็งแร งด้วยซ้ำ // ฉันพูดไปสบัดแขนแกว่งขาไปด้วยให้เขาได้รู้เห็น

วายุ: ไม่ได้! เมื่อถึงเดินไปมัวแต่เหลียวมองผู้ชาย เกิดสะดุด ส้มจะทํายังไง

วายุ: ลูกน้อยกเป็นอะไร จะทำยังไง กูได้ขาดใจตายคาที่แน่

อืมมม อันที่จริงเขาพูดมันก็มีส่วนนะ แต่
ฉัน: แต่ฉันไม่อยากนั่ง ฉันอายคน

วายุ ไม่มีแต่ อะไรทั้งนั้นแหละปลาย // เขาจ้องฉันด้วยสายตา ที่บ่งบอกถึงการบังคับ

ฉัน: อร๊ายยวายุ ฉันไม่นั่ง ไม่ๆๆ ยังไงครั้งนี้ก็ไม่เอาด้วย ห

ไม่มีทาง

เขาเดินมาอุ้มฉัน มานั่งวีลแชร์ แต่คนอย่างปลายมีขาค่ะ ลุก

หนีสิคะ

วายุ: ถ้ามึงลุก จึงได้เห็นดีแน่ นั่งลงไปปลายอย่าขัดคำสั่งตัว

ฉัน:

จากนั้นเขาพาฉันเดินมายังลานจอดรถ แล้วช้อนตัวฉันขึ้นใน ท่าเจ้าสาว มีคนคอยอุ้มคอยแบกแบบนี้ก็สบายดีเหมือนกันนะ จะไปไหนก็แค่เลือกใช้ตัว ให้มันเป็นทาสรับใช้เลยเป็นไง

วายุ: หนักเหมือนกันนะถึงนี้ เป็นคำที่ฉันได้ฟังแล้วถึงกับ สะเทือน เมียหุ่นดีขนาดนี้พูดมาได้

ฉัน: ออกจากหุ่นดี

พบบบบ – เขาวางฉันลงในรถ

วาย: ที! ที่หลังบอกทำอะไรก็ทำ อย่ามาขัดคำสั่ง // เขาโน้ม ตัวกัมมาคุยกับฉันในรถ

ฉัน: ไม่ต้องมาพูด ฉันไม่ได้บ้าเหมือนนาย
วายุ: ถึงบ้า กูก็บ้ากับมึงแค่คนเดียว

อิเมียแรต

ฉัน: เวรกรรม! กำชัดหนักมีผัว ผัวก็อะ อื้ออ

วาย อืมมม~~จ๊วฟฟฟๆ

ฉันยังพูดไม่จบ เขาก็รีบซิงจูบฉันทันที พลางสอดลิ้นดูดก ลืนน้ำหวาน ภายในโพลงปากฉัน อย่างละมุนชวนใจเต้นแรง

คอนโด

อูบบบ อ้วกกก แค่กกๆ เสียงดังเล็ดลอดจากห้องน้ำ เมื่อ วายเทียววิ่งเข้าวิ่งออกห้องน้ำอยู่หลายเที่ยว ต่อหลายรอบ

ถุ ยยย อูบบ อ๊วกกก โอ้ยย ออกหมดแล้วมะม่วงเปรี้ยว

ไม่นานเขาก็เดินออกมาจากห้องน้ำ ในสภาพที่โซซัดโซเซ

หมดแรงอย่างน่าสงสาร

พบบบ~ วายุทั้งตัวนอนลงข้างๆฉัน อ้อมแขนแกร่งก็คว้าตัวฉัน ที่นอนอยู่เข้ามากอดไว้ริมฝีปากหนาค่อยๆ แตะจูบตรงหน้าผาก บางเล็ก

ฉัน: ฉันสงสารนายจัง ทำไมฉันไม่แพ้เองก็ไม่รู้ // ความรู้สึก สงสารหลัวก็เกิดขึ้น เขาแพ้ท้องหนักมาก ซึ่งต่างกับฉันที่มีแต่กิน แล้วก็นอน อย่างสุขสบาย เพราะจะทำอะไรเขาก็ไม่ให้ทำ อยาก ได้อะไรคือสั่นกระดิ่งเรียกใช้ตัวได้เลย
วายุ: กูแพ้แทนแหละดีแล้ว

ฟลต –

วายุ: อืมม แค่หอมเมียก็หายเป็นปลิดทิ้งแล้ว

ฉัน: คนบ้า

วายุ: หึ แต่ตอนนี้ไม่ไหวอีกแล้วว่าปลาย

ฉัน: หื้มมม จะอ้วกอีกแล้วหรอ || ฉันรีบพูดขึ้นอย่างตกใจ

เพราะเขาไม่ได้นอนพอดีวันนี้

วายุ: ปล่าวไม่ใช่ แต่ พริบ!

เขาคว้ามือฉันไปจับท่อนไม้แข็งภายใต้บล็อกเชอร์ ที่แข็ง

โป๊กรอการปลดปล่อย

วายุ: ช่วยจัดการกินมันที่ปลาย กูไม่ไหวแล้ว –

ฉัน: ห้ะ! มาแข็งอะไรตอนนี้เนี่ย แน่ใจว่าไหว อย่าให้ฉันได้

หามนายส่งโรงบาลนะ

วายุ: ไหว มันตื่นเพราะชุดนอนถึงนั้นแหละ ซึ่งเป็นคนปลุก มันเอง จัดการมันเลย

ฉันยิ้มก่อนจะค่อยๆใช้ปลายลิ้นเลียตวัด ยอดเจ้ามังกรที่

แดงระเรื่อ มือก็รูดลำตัว

ใหญ่แกร่งรูดขึ้นรูดลง

จนตรงปลายมีน้ำสีขาวซึมออกมา
จัน: อืมมม อ๊อกกก ก บัวบ

วาย อ้าส์ ซี้ดดด อมลึกๆแรงๆเลยเมียจ๋า เสียวจนจะขาด

ใจแล้ว อร๊างง