ตอนที่ 22 ทําคน

ฉัน: …… // เขาพูดมาซะยาวเหยียด แต่ฉันกับนิ่งเงียบไม่ตอบ

กลับสักค่า

วายุ: ให้โอกาสกูได้ไหม // ถ้าได้ง่ายๆ นายคงไม่รักษา และ กลับไปทําอีกสินะ

ฉัน………. ฉันเลือกที่จะเงียบไม่ตอบ เขาคงรู้คำตอบในใจ

อยู่แล้วว่าไม่!!

วายุ: โอเค เวลาแค่นี้มันคงสั้นเกินไปที่จึงจะไว้ใจ ต่อคนที่ นอกกายถึงอย่างงั้นกูจะพิสูจน์ให้ถึงเห็นเอง ว่ากูรักมึงและ อยากดูแลถึงกับลูกมากแค่ไหน

เขาพูดจบก่อนจะจุ๊ฟเหม่ง ฉันและหลับตา คว้าเอาฉันไปนอน

ทอด

รุ่งเช้า

ฉันตื่นขึ้นมาสภาพงัวเงีย เพลียจากเมื่อคืนเป็นอย่างมาก ถึง เขาจะจัดการง้อฉันไปหลายน้ำ แต่ฉันก็ยังงอลเขาอยู่

กลิ่นกับข้าวหอมหวนโชยมาจากในครัว ทำเอาฉันหิว แต่พอ

มองดูนาฬิกา

10:00 น. นะ โอ้ยย นี้ฉันนอนหรือซ้อมตายเนี่ย ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะเขาคนเดียวเลย ก่อนจะรีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำทันที สายแล้ว

ปลายเอ้ย แต่

โอ้ยย ชนเข้าอย่างจังกับแผงอกแกร่งของเขา ก่อนคนที่ฉัน ชนจะรีบคว้าตัวไว้ไม่ให้ล้ม

วาย: เฮ้ยย! ปลายเจ็บไหม จะวิ่งทำไมเนี่ย ค่อยๆเดินก็ได้ ถึง

ยังมีอีกชีวิตหนึ่งนะ

ฉัน: ก็ฉันรีบ //คำประโยคสั้นๆก่อนจะรีบผลักเขาออกเตรียม ซึ่งไปเรียน แต่โดนเขาคว้ามือไว้

วายุ: จะรีบอะไร ถ้าลูกกูเป็นอะไรขึ้นมา กูฆ่ามึงตายแน่ ปลาย // ฉันสตั๊นกับคำว่า ฆ่า ก่อนจะมองตาเย็นชาๆของเขา

ฉัน: นายกล้าฆ่า ฉันหรอ!

วายุ: กล้า! จะลองไหมล่ะ กูจะได้ลากมึงไปฆ่าบนเตียงไงล่ะ

มามะเมียจ๋า

ฉัน: นน

วายุ: เอาไหมคับเมีย รับลองไม่มีการ ต้องไปแรดกับผู้ชายคนอื่นอีกไง เอาไหม ก็เดินไม่ได้ จึงจะได้ไม่

ฉัน: หยุดพูดก่อนที่ฉันจะเอามืด ฟันคอนาย

วาย ! มาไปนั่งวันนี้กูทำกับข้าวอร่อยๆ รับรองถึงกินแล้ว ต้องรัก ต้องหลงจนหัวปักหัวป่าแน่นอน // เขาลากคอกันมานั่งโต๊ะอาหาร ก่อนจะเลิกคิ้วพูด

ตะ แต่ ฉันต้องรีบไปเรียน อาจารย์ยิ่งโหด อยู่

ฉัน ฉันรีบไปเรียน //ไม่มีเวลากินแล้ว

วายุ: ไม่ต้องเรียนหรอก ถึงท้องอยู่เดี๋ยวกระทบกระเทือนลูกก จึงได้ตายบนเตียงนะ

ฉัน: โอ้ย มันไม่เป็นไรหรอก อีกอย่างฉันไม่ได้เป็นอะไรกับ นาย ไม่ต้องมาสั่งมาห้ามฉัน

…เขานิ่งเงียบไม่ตอบอะไร ฉันเองก็เงียบ ก่อนที่เขา

วายุ: ……

จะเริ่มต้นพูดอีกครั้ง

วายุ: ไม่ต้องไปหรอก เผื่อเกิดอุบัติเหตุ กูไม่อยากเสียลูกไป

ฉัน: ท้องยังไม่โต

วายุ: ดร็อปเรียนไว้ก่อนนะ คลอดลูกเสร็จจึงค่อยเรียนก็ได้ ก อยากมีลูก เข้าใจกูนะปลาย

ฉัน: อืมม ก็ได้

ก๊อกๆๆ ก๊อกกๆ ฉันกับวายหันไปมองต้นเสียงทันที จากคน เคาะประตูห้อง

ฉันมองหน้าเขาก่อนจะไปเปิดประตู

ปิ้ง ก็ปรากฏว่าคนที่เคาะคือ พี่หมอกรที่ในมือถืออาหารอยู่ หมอกร: น้องปลายกินข้าวยังครับ วันนี้พี่ท่าอาหารบำรุงครรภ์มาให้ ตั้งใจทำสุดฝีมือเลย

ฉัน: หวว จริงหรอคะ งั้นพี่หมอกินยัง มากินด้วยกันดีกว่า || ฉันพูดจบก็จูงมือพี่หมอเข้ามา เห็นวายุจัดโต๊ะอาหารเสร็จกำลัง นั่งรอทาน

ฉันกับพี่หมอด้วยความที่ว่าเขาช่วยชีวิตฉัน เป็นสุภาพบุรุษ ให้เกียรติ และอีกอย่างคืออยู่ห้องตรงข้ามกัน มีอะไรก็ปรึกษากัน

ได้ เปรียบเสมือนพี่ชายคนหนึ่งของฉันเลย

ฉันกับพี่หมอนั่งลงโต๊ะข้างกัน ซึ่งฉันนั่งตรงข้ามกับวายุ

วายุ ใครใช้ให้มึงนั่งข้างเมีย / วายุเขาจ้องตาจึงใส่พี่หมอ มือกําหมัดไปพลาง

ฉัน: นั่งเถอะค่ะ พี่หมอ ที่ตรงนี้ไม่มีเจ้าของ || ฉันจ้องเขากลับ เอาสิ ถ้าเขากล้า

วายุ: ปลาย ตะ แต่กูไม่ชอบ!!

ฉัน: วายุ ขอร้องอย่าวุ่นวายได้ปะ!! // คุ้นๆไหมประโยคนี้ ฉัน

ยังคงจํามันได้

พอฉันพูดอย่างนั้นเขาก็หน้าจ๋อยลงทันที

หมอกร: เอ่อ พี่อยู่เป็นตัวปัญหาไหม // หมอกรพูดไปดูกังวล ไป เพราะสถานการณ์ตอนนี้ไม่ดีเท่าไหร่

ฉัน: ไม่หรอกค่ะ พี่หมอ กินข้าวดีกว่าปลายรู้ว่าพี่หมอหิว || ฉัน

ยิ้มให้หมอกร
วายุ: ปลายหรอ! นี่มึงกล้าแทนตัวเองว่าปลายหรอ กูเป็นตัว มาเกือบ 3 ปี ไม่เคยมี!! // เขาจ้องฉันสายตา บ่งบอกว่าโกรธ แต่แล้วไง ฉันไม่กลัวหรอก