ตอนที่ 19 พลอยชะนีลาโลก

จึงต้องตายอย่างทรมาน เหมือนที่กำลังเป็น

แกร๊กกก เสียงชักปืนของลูกน้องนับ 20

คน ทันทีที่ผมส่ง

สัญญาณผายมือ เตรียมตัวเล็งยิงกระหน่ำ โจมตีแบบไม่ให้รู้ตัว ผม: หึ ห้ามใครยังชะนีหน้าขาวนั้น เพราะกจะทรมานมัน

เอง // ผมออกคำสั่ง ก่อนจะเริ่มศึกให้แก่ขึ้นรกนั้น

แกร็กก~ งง งงๆๆ เสียงยิงปืนนับ 20 กว่านัดดังรวมกัน

นัดแรกผมคนเปิด ก่อนที่ทุกคนจะยิงตามหลังมา โถมใส่พวก มัน ที่พากันวิ่งหน้าตื่นออกมา ตายเรียบอย่างราบคาบ

พวกมันยังตายไม่หมด วิ่งออกมาหาที่กำบัง ยิ่งสวนฝ่ายพวก ผมมาไม่ยั้งทันที ภายในบริเวณได้ยินแต่เสียงปืน ยิงสวนกันกระ หน้า ซึ่งไม่รู้ว่าลูกไหนเป็นของฝ่ายไหน ศึกนี้ใช้เพียงสมองและ ทักษะเท่านั้น ซึ่งอย่าด่าผมว่าผมไม่มี

ป้งงงๆ งงงๆ – เสียงปืนยังคงปะทะกันเรื่อยๆ ไม่มีหยุด

หย่อน

โฬม: เฮ้ยย ระเบิด || ทันทีที่ไอ้โฬมเตือน ลูกระเบิดก็มาลอยมาจากฟ้า มุ่งหน้ามาหาฐานทัพพวกผมทันที

ผม: เฮ้ยย! ระวังหมอบบ!! // พวกผมรีบมากันหมอบลง

ที่สุด หลังจากสิ้นเสียงผม

ตู้มมมม~ เกร็ดระเบิดที่พัดไฟร้อนมา จนพวกผมที่หมอบอยู่

ร้อนหลังผ้าวๆ

แต่คนเหี้ยๆ อย่างผมมันไม่ตายง่ายหรอก

ผม: พวกมึงยิงสกัดพวกมันไว้ กูจะอ้อมไปช่วยแม่ทางด้าน

หลัง

ไค : เออๆ ระวังตัวด้วย

ผม: อืมม

งๆ งงงๆ พวกผมยิงปืนกระหน่ำรัวทันที ผมจึงค่อยๆ ไหว ตัว แอบเข้าไปทางด้วยหลัง นั่งหลบอยู่หลังกล่อง

เห็นผู้หญิงวัยกลางคนมัดแขนขาติดกับเก้าอี้ไว้ สภาพลม หายใจรวยริน ซึ่งนั้นคือแม่ผมที่มันจับมาขู่ ตัดไปอีกฝั่งเห็น

อีพลอยขึ้นอยู่กับลูกน้อง 3-4 คน เพราะที่เหลืออยู่ข้างนอก

หมด

พบบ ตุ๊บบ ผมที่กำลังใส่ลูกกระสุนอยู่ ลุกขึ้นยืนระหว่างที่ลุก ก็ทำให้กล่องตกจนพวกมันรู้เล็งปืนมาทางผม หมดทุกตัว

พลอย: ฉันก็คิดว่าคุณจะทนโง่ซะอีก วายุ

ผม: มึงปล่อยแม่! เดี๋ยวนี้ไม่งั้นกูจะยิง // ผมเล็งปืนไปหามันทันที ส่วน 4-5 ตัวนั้นก็ไม่แพ้กัน เล็งปืนมาที่ผมด้วย

แม่: วายุลูกช่วยแม่ด้วย อีก

ผม: แม่ไม่ต้องกลัวนะ ผมมาช่วยแล้ว ถึงจะเอาไง พลอย จะ ลาโลกเลยไหม

พลอย: อุ้ย! ใจเย็นๆสิคะ คุณคิดว่าปืนกระบอกเดียวของคุณ จะสู้พลอยได้หรอ ฮ่าฮ่าๆ // ผมมองเพื่อนๆของผม เดินมากับลูก น้อง ที่จัดการพวกข้างนอกหมดแล้ว เหลือแต่พวกขยะข้างในที่ ต้องสุมทิ้ง

ปิ้งๆ ปังๆ ปัง~~ กระสุนพุ่งยิบยิงลงกลางหลังพวกมัน 5 คน จากฝีมือเพื่อนผม ขนล้มนอนลงตายดับโครตเง่า

จนเหลือแต่ พลอยคนเดียว

พลอย: เฮือกก!! // มันตกใจลุกลี้ลุกลน จนไปไม่เป็น พวก เพื่อนผมก็เริ่มเข้าไปจับตัวมันไว้

ผมจึงรีบวิ่งไปช่วยแม่ ใช้มีดตัดเชือกออกทั้งแขนและขา

ทันทีที่แก้ได้ ผมก็โผกอดแม่ผมทันที แต่กอดไปได้ไม่นานตาก็ เหลือบไปเห็น ผิวหนังที่หน้ายออกมาเหมือนไม่ใช่ผิวคน เส้นผมก็เหมือนผมวิก รวมทั้งรอยแดง รอย มันเหมือนตกแต่ง เอาชัดๆ

ผมจึงรีบผละกอดออก แล้วหันไปมองหน้าอี้พลอยทันที ที่มัน หลอกผมหรอ ว่าจับแม่ผมมา แล้วที่กูยอมมันคืออะไร
พลอย ฮ่า ฮ่าๆ พลอยก็คิดว่าว่าจะจับได้ตั้งแต่ให้ดูวีดีโอซะ อีก ทำไมโง่จังคะ // ผมหันกลับไปมองอีกครั้งถ้ามองไกลๆมัน เนียมมันเหมือนมาก แต่ถ้ามามองใกล้ๆ ต้องสังเกต

พบบ มันถอดหน้ากากออก เป็นหน้ากากก็อปปี้ที่เสมือน จริงมาก นี่มันปลอมตัวเป็นแม่ผม เพื่อให้พลอยหลอกผมนั้น หรอ

ฮ่า ฮ่าๆ มันหัวเราะออกมาดังๆ พร้อมกับ พลอยสองคน

ผมอึ้งกับสถานการณ์เพียงครู่ ก็หยิบปืนขึ้นมายิงไปที่แสก

หน้านั้นตายคาทีทันที ก่อนจะลุกขึ้นถือปืนไปหาอี้พลอย ผม: วันนี้ก็ไม่ปล่อยทิ้งไว้แน่ แพศยา

พลอย: วะ วายุ คะ คุณ อย่าทำอะไรบ้าๆ นะ มันพยายามดิ้น

แววตา

หวาดระแวง แต่ก็หนีไม่พ้นเพราะไอ้ไคล์จับไว้อยู่

ผม: มึงรู้ไหม ว่าวันที่กูเสียเธอกับลูกไป มันเหมือนตาย มัน เหมือนชีวิตกไร้ค่า เพราะแผนชั่วๆของมึง || ภายในใจเจ็บปวด แต่แววตาแสดงความโรคจิตออกมา

พลอย: ดี ก็คุณมันโง่เองนี่คะวา ที่เดินตามแผนฉัน

เพียะ ผมใช้กำปั้นตบมันอย่างไม่ออมแรง

ผม: เออ! กูมันโง่ แต่วันนี้แหละที่ควายอย่างกูจะฆ่าทรมาน เหี้ยอย่างยิ่ง
ว่าแล้วผมก็ลากมันมากลางโกดัง ถีบให้มันไปนอนกับพื้นจน หน้าถิ่ม แต่เดี๋ยวก่อนของในกระเป๋าเป้ ยังไม่ต้อง ผมให้มันได้ วอมร่างกายก่อน

พลอย: อีก คุณจะทําอะไรวายุ

ผม: ก็สงเคราะห์ควยให้แก่ร่านๆของมึงไง เฮ้ยพวกมึงมา รุมโทรมนี้ ให้มันสติแตก // ผมออกคำสั่งให้ไอ้พวกลูกน้องที่ เหลือชีวิตอยู่10 กว่า

พวกมันก็เข้ามาจับมันฉีกเสื้อผ้า จับท่อนยัดเข้าไปทั้งหน้าและ

หลัง

ผมยืนมองลูกน้องที่เสวยสุขทรทาน ทารุณกรรมทางเพศ อย่างโหดร้ายทารุณ แต่ทำไมผมถึงยิ้มก็ไม่รู้

กรี้ดดดด อีก อย่าทําอะไรฉันนะ ไอ้พวกขยะ สกปรก อร้ายย

เจ็บๆๆ

อ้าว ตับๆๆ วันนี้พวกกูจะสงเคราะห์ความร่านของมึงให้บาน จนหุบไม่ลงเลย อ้า เพียะๆ เพียะๆ ปักๆๆ

เร็วๆ สิว่ะ มัวแต่พูดอยู่นั้นล่ะ

กริ๊ดดด ออกไป อร้ายยย อีก ฮืออๆ วายช่วยฉันด้วย

ผมยืนเสพเสียงกรีดร้องโหยหวน ยิ้มหน้าบานอย่างมีความสุข ตัดไปอีกฝั่ง เพื่อนของผม

ไอ้โฬม: โอ้ยยกูไม่ชอบดูหนังสดแนวนี้เว้ย จะอ๊วกก
ไอ้ไคล์: ไอยมา กูไม่อยากอยู่ตรงนี้

ไอ้ราม: แหวะ แอะ แค่กกกๆ ยูบบอ้วก

ผม: ที พวกมึงอย่าจิตอ่อนเลย ของเลเวลต่อไปในกระเป๋าก

มันกว่านี้

ผมหันไปยิ้มให้พวกมันก่อนจะเปิดกระเป๋าหยิบหินออกมา

พร้อมกับกล่องด้ายเข็ม โยนให้พวกลูกน้อง

ผม: เอาหินนี้ยังhe มันซะ แล้วเย็บเสียบแทงด้วยด้ายกับ เข็ม // พวกลูกน้องมันก็ทําตามคำสั่งผม

พลอย: อ่ะ กรี๊ดด เอาออกไป ฮือ ฮือ เจ็บ วะ วายุ ฉันขอโทษ อีก // ผมยืนมองด้วยสายตาที่เลือดเย็น ก่อนที่พวกลูกน้องจะเย็บ กลีบความร่านมันเสร็จ ก็เดินออกไป

ผมจึงเดินไปนั่งยองๆข้างๆ มัน ที่นอนหายใจติดๆขัดๆ เหมือน คนหมดแรง สภาพยุ่งเหยิง ไม่เหลือชิ้นดี ก่อนจะพูดกับมัน

ผม: ที ต่อไปถึงจะเอาอะไรล่ะ น้ำกรดไหม หรือว่าปืน หรือว่ามี ดล่าว // ผมเปิดกระเป๋าหยิบสิ่งที่เตรียมมา สายตาเหยียดมอง มันด้วยความน่าสมเพช ทั้งน้ำเงี่ยน น้ำกามอะไรเลอะหน้าเต็มทั่ว ร่างไปหมด

พลอย อีก ปล่อยฉันไปเถอะนะ วายุแค่นี้ฉันก็ทรมานเต็ม

ทนแล้ว

ผม: ไม่ กูยังไม่สะใจ มันยังไม่สมใจก ฮ่าๆ
พลอย: อีก ฮือออ ฉันขอโทษ

ฉีด ผมหยิบมีดขึ้นมา กรีดตามเนื้อตามตัว ไม่ให้โดน เส้นเลือดใหญ่เอาพอเลือดออกเท่านั้น เลือดและเนื้อสีแดงซึม ผ่านจากปลายมีดกรีด

พลอย: กรี้ดดด ฮืออ อ๊ายยย อีก // มันพยายามดิ้นหอบแรงที่ มีอยู่ แต่เหมือนยิ่งขึ้นก็ยิ่งเจ็บ เลือดก็ยิ่งไหล

ผม: ฮ่า ฮ่าว เลือด จึงต้องทรมาน ฮ่า ฮ่า เลือด!! // ผมหัวเราะ ออกมาดังลั่นก่อนจะลุกขึ้นเทน้ำเกลือผสมพริกเผา เทลงไปตาม ตัวมันมีแต่บาดแผลสดและเลือดไหลนองเต็ม

ทันทีที่เทราดตัว มันก็ร้องกรีด โหยหวนอย่างทรมานร่างกาย ที่

แสบปวด

ไปตามรอยแผลที่ผมกรีด ดิ้นตะเกียกตะกาย เหมือนอยากจะ ใต้นํ้าล้างตัว

ผมก็เปิดขวดน้าร้อนที่ใส่แก้วกันความร้อนมา เทลงราดล้าง ลงตัวให้มันอีกครั้ง แล้วก็ตามด้วยน้ำพริกสูตรเด็ดอีกขวด

พลอยมันดิ้นร้องโหยหวน มือเปื้อนเลือดยื่นมาจับรองเท้าผม แต่ผมก็เตะออกทันที

พลอย: วะ วายุคะ ขอร้องเถอะ ปล่อยพลอยไปนะ พลอยจะไม่ มายุ่งกับคุณอีก อีก // มันพนมมือร้องไห้สะอึก ขอให้ผมไว้ชีวิต

แต่

ผม: กูโง่มาถึงขนาดนี้แล้ว กูคงไม่โง่ปล่อยทิ้งไปอีกหรอก
พลอย: อีก แต่พลอยท้อง คุณกำลังจะฆ่าลูกของเราด้วย

ผม: ที ท้องหรอ กูไม่เชื่อ จึงไปเอาใบรับรองแพทย์ปลอม ที่ไหนมาให้กูก็ไม่รู้ นายแพทย์อะไรขอบลาๆ คนหาอะไรชอบ ลาๆ // ผมพูดด้วยความโกรธ ตอนนี้ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถคุม ผมได้ พวกเพื่อนผมก็เอาแต่ปิดหูหลับตา

พลอย: อีก แต่พลอยท้องจริงๆนะคะวา ฮือๆ

ผม: หึ กูไม่เชื่องั้นกูขอผ่าท้องจึงดูละกันนะ ฮ่าๆ ฮ่า || ผมพูด ไปหัวเราะไปอย่างคนบ้าคลั่ง

ฉีด เดือนนน กรี๊ดดดด ผมนั่งลงยองๆ ฉีดยาชาที่ออกฤทธิ์ เพียง 10 นาที ก่อนมันจะได้รับความเจ็บปวดเต็มที่ เดี๋ยวตาย ก่อน

ปลายมีดคมกริบ กรีดเข้าไปในท้องมัน เลือดฉุดกระฉูดพุ่งเข้า ใส่หน้าผมเต็มๆ มือและเสื้อเปื้อนเลือดไปหมด ตามเนื้อตามตัวก็

มีแต่เลือด แล้วก็เลือ

แต่พอผ้าออกก็ไม่เห็นมีอะไร นอกจากลำไส้เน่าๆ ส่วนอีพลอย มันก็ค่อยไปหายใจพะงาบๆ เต็มทน ผมก็ยิงปืนเข้าที่heร่านๆ มัน ทันที 2 นัด จนละทุเลือดแซะออกมาตามหว่างขา ก่อนที่ยาชา จะค่อยไปหมดลง มันก็ร้องไห้ กรีดร้องอีกครั้งด้วยความเจ็บปวด ที่ทวีคูณเพิ่มขึ้น ช้าๆตามที่ยาได้คลายฤทธิ์ลง

ก่อนที่ผมจะรำคาญ ใช้มีดตัดลิ้นมันขาดทันที มักใช้กดีนัก มือที่ทำด้ามมีดแน่น สายตาเหลือบไปเห็นหัวมัน ผมก็ใช้มีด เฉือนเปิดหัวมันออก จนสมองเน่าๆไหลและออกมา มึงมักคิดแผนทำลายชีวิตกูดีนัก พอมองมาอีกทีมันก็ขาดใจตายไปตอนไหน

ไม่รู้

ผม: ว่า ตายซะแล้ว

ผมเฉือนชำแหละร่างกายมันออกมาเป็นชิ้นๆ ก่อนจะเทน้ำ กรดที่เตรียมมาอย่างดีลงจนร่างกายมันเละลวกร้อน ไม่เหลือ

ความน่ามอง

ผม: ฮ่า ฮ่า ฮ่าา // ผมหัวเราะออกมาด้วยความสะใจ อย่าง ห้ามไม่อยู่ มือก็เทน้ำมันอาบตัวมัน และทิ้งโยนไฟแช็ก ถอยหลัง ออกมาดูไฟร้อน ที่เผาไหม้มัน แววตามีแต่ความสุขที่ได้เห็น

ความทรมาน

ฉีกก ~ พบ ~ มันเหมือนมีเข็มอะไรมาปักตรงหลังผม ก่อนผม จะเริ่มพร่ามัวและสลบลง

โฬม: พวกมึงโทรเรียกศรีธัญญาดี || ชายหนุ่มดึงเข็มที่ปัก ออก พร้อมหันไปคุยกับเพื่อนของเขา

ไคล์: ศรีธัญญาก็เอามันไม่อยู่หรอก

ราม: กูจะผอมก็คราวนี้แหละ แมร่งเล่นซะกูไม่อยากข้าวเป็น

เดือนๆเลย

ไคล์: ดีแล้วที่ปลายกับลูกทิ้งมันไป ไม่คิดว่ามันจะจิตขนาดนี้

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ