บทที่ 1 กลืนกิน (4)

หญิงสาวคิดระหว่างช่วยจัดโต๊ะจนเรียบร้อย พอจัดเสร็จก็เดิน ตามมารีน่าออกไปเพื่อเตรียมนำอาหารมาขึ้นโต๊ะ แต่หล่อน กลับชะงักเมื่อเห็นแววตาของมารีนาที่มองมา

“มีอะไรหรือเปล่าคะ เอ่อ ฉันทําอะไรผิดหรือเปล่าคะ

“เปล่าจ้ะ” มารีน่าตอบนิ่วหน้าเล็กน้อยก่อนจะเปรยถาม “ขอโทษทีที่ฉันอาจซอกแซกไปสักนิด แต่ฉันจำได้ว่าสีตาของเธอ ตอนที่ฉันไปตามเธอที่ห้องเมื่อเช้านี้ ฉันเห็นมันไม่ใช่สีนี้…”

“ฉันใส่คอนแทคเลนส์ค่ะ”

หล่อนตอบกลับและเตรียมตัวรับต่อข้อคำถามอันเคยชินว่า ทำไมดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลของหล่อนมันถึงได้ลึกล้ำมากกว่า ดวงตาสีฟ้าของคนอื่น

แต่แม่บ้านทำกลับทำเพียงแค่พยักหน้ารับรู้ แล้วชวนคุยไป เรื่อยจนแอนนิต้าเป็นฝ่ายเล่าออกไปเอง เกี่ยวการใส่ คอนแทคเลนส์ที่จําเป็นต้องใส่

“ฉันใส่คอนแทคเลนส์สี เพราะไม่อยากให้ใครมองว่ามัน แปลก ตอนเด็กๆ ฉันถูกคนล้อว่า มันเป็นสีตาของปีศาจ ปีศาจ จากท้องทะเล”

แอนนิต้าเล่าแล้วก็รอดูปฏิกิริยาของคุณแม่บ้าน ที่หล่อนคาด ว่านางจะแสดงความรังเกียจออกมาหรือไม่
แต่มารีน่าไม่ได้แสดงท่าทีรังเกียจแต่อย่างใด นอกจากยิ้มให้ แล้วช่วยกันทยอยน่ารับอาหารไปตั้งโต๊ะ แล้วก็ทําเป็นบ่น โอดโอยเกี่ยวกับอาการปวดหลัง ทําให้แอนนิต้าได้คำตอบเพิ่ม ว่าเหตุใดหล่อนจึงได้งานที่นี่ ถ้าไม่ใช่ว่ามารีน่าเกิดปวดหลังจน ไม่สามารถทำงานได้เต็มร้อย เอียนจึงรับคำสั่งจากผู้เป็นเจ้าของ บ้านให้หาสาวใช้มาช่วยแบ่งเบาภาระการดูแลทําความสะอาด คฤหาสน์

แต่แอนนิต้าคงไม่รู้หรอกว่าที่มารีน่าไม่แสดงท่าทีรังเกียจ เป็น เพราะนางกำลังกังวลอยู่ต่างหาก… กังวลเกี่ยวกับสีตาของหล่อน และมันเป็นความกังวลที่นางไม่สามารถบอกออกไปได้ในขณะนี้

แอนนิต้ายกสํารับอาหารมาตั้งโต๊ะแล้วยืนสงบเสงี่ยมรอคำสั่ง อยู่ที่ด้านข้าง หญิงสาวแอบชำเลืองมองผู้หญิงสาวสวยผม บรอนซ์ทองสองครั้ง แล้วก็รู้สึกได้ว่าเจ้าหล่อนสวยจริงๆ แถม เรือนร่างก็อวบอิ่มเต่งตึงไปทุกสัดส่วน เอวคอดกิ่วสะโพกผาย อย่างน่าอิจฉา เรียกได้ว่าเจ้าหล่อนเป็นเจ้าของหุ่นที่ผู้ชายที่ไหน เห็นเข้าก็คง อยากกิน ทั้งนั้น ต่างจากหล่อนที่ตัวเล็ก บอบบาง และไม่อวบอิ่ม ไม่ชวนเซ็กซี่เอาเสียเลย

พอคิดมาถึงตรงนี้หล่อนก็หน้าแดงซ่านขึ้นมากับความคิดที่ว่า เจ้านายของหล่อนอาจจะเป็นพวกบ้าเซ็กซ์ ไม่อย่างนั้นแล้วเมื่อ คืนนี้หล่อนคงไม่ได้ยินเสียงร้องหวานแหลมโหยหวนของผู้หญิง คนนี้หรอก

แสดงว่า นอกจากเจ้านายของหล่อนจะไม่ใช่มนุษย์ แล้วยัง เป็นพวกนิยมมีเซ็กซ์แบบวิตถารอีกด้วย!
แอนนิต้าคิดแล้วก็ให้ขนลุกขึ้นมาจนต้องรีบปัดความคิด ฟุ้งซ่านออกไป หญิงสาวเลือกถึงความสนใจของตัวเองกลับมา จดจ่ออยู่ที่หน้าที่ของตนเอง โดยการรอรับคำสั่งตามแต่ที่ผู้หญิง ที่กำลังรับประทานอาหารอยู่ต้องการ แต่สีหน้าของเจ้าหล่อนมัน บอกชัดเหลือเกินว่าอยากกลับขึ้นไปอยู่บนเตียงกับเจ้าของ คฤหาสน์มากกว่าจะมานั่งกินอาหารรสเลิศในห้องนี้

เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า จนกระทั้งผู้หญิงคนนั้นรับประทาน อาหารเสร็จเรียบร้อย แอนนิต้าก็จัดการเก็บโต๊ะอาหาร ส่วน เอียนก็พาเจ้าหล่อนไปส่งที่หน้าคฤหาสน์ที่มีรถคันสวยจอดรออยู่ แต่สาวสวยกลับร่ำร้องอยากอยู่ที่นี่อย่างหมดอาย แถมยังส่ง เสียงร้องเรียกเจ้านายของหล่อนด้วยน้ำเสียงและท่าทางบอกชัด ว่าติดใจเจ้านายที่หล่อนยังไม่เคยแม้แต่จะเห็นหน้าสักครั้งด้วย

“อืรคขา…”

“เชิญครับมิสอลิเซีย”

เอียนบอกแล้วเป็นฝ่ายเปิดประตูรถรอให้สาวสวยก้าวขึ้นรถ ไป เพราะเสร็จหน้าที่ของเจ้าหล่อนแล้วและหล่อนไม่ใช่คนที่เจ้า นายของเขาตามหาอยู่ เจ้าหล่อนจึงไม่มีสิทธิอยู่ที่นี่ มันคือหนึ่ง ในข้อตกลงที่ทําเอาไว้

สาวสวยทําหน้าเสียดายแต่ก็ยอมขึ้นรถไปแต่โดยดี ทิ้งไว้แต่ ความสงสัยของแอนนิต้าที่ว่า ผู้เป็นเจ้าของคฤหาสน์หลังนี้ได้ทำ อะไรกับสาวสวยคนนั้นในค่ำคืนที่ผ่านมา…

ทำไมเจ้าหล่อนถึงติดใจและอยากอยู่ต่อ? ทั้งที่เสียงคำรามเมื่อคืนนี้ออกจะน่ากลัวจนชวนให้ขวัญหนีดีฝ่อ แต่ดูเจ้าหล่อนจะ ไม่กลัว แถมยังโหยหาเจ้าของคฤหาสน์เสียจนเชื่อได้ว่าคงยอม ท่าอะไรๆ ได้ทุกอย่างเพื่อให้ได้กลับขึ้นไปบนเตียงอันแสนสุขอีก ครั้ง

เอ๊ะ! หรือว่าเจ้านายของหล่อนจะลีลาดีจนสาวเจ้าติดใจกันละ

แอนนิต้าคิดแล้วก็หน้าแดงขึ้นมากับจิตนาการที่เข้ามา แทรกซึมอยู่ในหัวสมอง ทั้งที่ยังไม่เคยเห็นหน้าหรือแม้แต่รูป ถ่ายตั้งโต๊ะหรือรูปถ่ายติดผนังของเจ้านายแม้แต่รูปเดียว แต่แค่ เสียงกรีดร้องหวานแหลมด้วยความสุขสมของผู้หญิงคนเดียว กลับทำให้จินตนาการเลยเถิดไปได้ถึงเพียงนี้

“ทะลึ่งเกินไปแล้ว…”

หญิงสาวเตือนตนเองก่อนจะลงมือทำงาน ปัดความคิดของตัว เอง ให้จดจ่ออยู่แค่งาน หล่อนจัดการล้างจานชามแก้วน้ำจน เรียบร้อย แล้วกินอาหารเช้ามื้อแรกของวันก่อนจะไปจัดการซัก ผ้าปูที่นอนที่เขียนถือตะกร้าเดินมาส่งให้ ที่แค่เห็นก็รู้แล้วว่าเป็น ผ้าปูที่นอนจากห้องใคร ในเมื่อมันทิ้งร่องรอยคาวสวาทไว้อย่าง ชัดเจน จนหล่อนแอบกลืนน้ำลายและมั่นใจว่า

“เขาต้องเป็นผู้ชายบ้าเซ็กซ์แน่ๆ”

แอนนิต้ากล่าวหาเจ้าของคฤหาสน์อย่างปักใจเชื่อ ทั้งที่ลืมไป แล้วว่าตนเองควรกลัวกับคำถามที่ยังไม่ได้คำตอบมากกว่า ว่า เสียงคำรามเมื่อคืนนี้มาจากไหนและถ้าเป็นเสียงคำรามของเจ้าของคฤหาสน์แล้ว เขาเป็นตัวอะไร?

หญิงสาวซักผ้าปูที่นอนกับผ้าห่มก่อนจะเอามันไปใส่เครื่องอบ แห้ง ในระหว่างนั้นจึงเป็นช่วงเวลาว่างที่หล่อนสามารถพักได้ เพราะมารีน่าไม่ได้ใช้งานหลอนหนักหนาสาหัสเหมือนกับที่อา สะใภ้ท่า

หล่อนมองมือตัวเองที่ผ่านการทำงานอย่างหนักจากผลของ การใช้งานของอาสะใภ้ แล้วก็รู้สึกได้ว่างานของที่นี่แม้จะอยู่ใน คฤหาสน์หลังใหญ่ที่แสนน่ากลัว แต่มันกลับสบายมากกว่าตอนที่ อยู่กับอาสะใภ้เสียอีก

มารีน่า ให้เวลาหล่อนพักทำงานและบอกว่าหล่อนไม่จําเป็น ต้องทำความสะอาดห้องในคฤหาสน์ทุกห้อง เพราะบางห้องที่ไม่ ได้เปิดใช้ก็ปิดเอาไว้ อาทิตย์หนึ่งถึงค่อยไปจัดการทำความ สะอาดครั้งหนึ่ง ส่วนห้องที่ต้องดูแลมากหน่อยก็มีแต่ห้องอาหาร ห้องนั่งเล่นและห้องหนังสือ แต่นั่นกลับทำให้หล่อนสงสัยบาง อย่างและจําได้ว่าตนเองเอ่ยถามออกไป