บทที่ 1 กลืนกิน (2)

“นั่นมันอะไร มัน….อ่า…

หล่อนกรีดร้องยาวและแหลมฟังดูน่ากลัวกับการถึงจุดสุขสม อย่างรุนแรงและมันไม่ใช่แค่ครั้งเดียว มันเป็นการสุขสุมทีเดียว ติดๆ กันถึงสี่ครั้งแม้ว่าเขาจะหยุดขยับไปแล้ว แต่การขยาย ขนาดกลับมีผลกับหล่อนอย่างไม่น่าเชื่อ

เสียงกรีดร้องของหล่อนดังก้องไปทั่วราวกับหล่อนจะขาดใจ ตายเสียให้ได้ แต่เป็นการตายด้วยความสุขสมที่หล่อนเชื่อว่า ไม่มีผู้หญิงคนไหนจะได้พบความสุขเหมือนกับที่หล่อนได้พบพาน อีกแล้ว

ดวงตาของหล่อนหรี่ปรือหวาน สติเริ่มจมลงสู่ภวังค์ราวกับ ดึงให้หล่อนเคลิ้มฝันถึงบทรักที่ผ่านมา แต่สิ่งเดียวที่หล่อนยังไม่ ได้สมหวังกับบทพิศวาสนั้นคือสายธารของเขาไม่ได้หลั่งริน กายหล่อน แต่หล่อนไม่มีสติพอจะร้องขอใดๆ ได้อีกแล้ว เพราะ ภวังค์นั้นช่างมีอำนาจลึกลับอย่างไม่น่าเชื่อ

ชายหนุ่มมองหญิงสาวที่ก้าวผ่านไปสู่สรวงสวรรค์ด้วยความ โกรธที่ปะทุขึ้นมาอย่างปัจจุบันทันด่วน เขาดึงความแข็งแกร่ง ออกอย่างรวดเร็วจนร่างของหล่อนเผยอตามติด ก่อนจะคำราม ออกมาด้วยความเกรี้ยวกราด เมื่อความสุขสมนั้นไม่ได้มีเพื่อ เขาและความโหดร้ายมันยังอยู่กับเขา สายธารของเขาไม่ได้ เข้าไปอาบท้นในร่างของหล่อน…เพราะหล่อนไม่ใช่
หล่อนเป็นผู้หญิงคนที่สิบที่ถึงสวรรค์เพราะเขา แต่สำหรับ ผู้ชายที่ไม่มีวันได้ไปถึงสวรรค์ ยังคงต้องทรมานต่อไป

“เอียน!”

เขาตะโกนเรียกคนสนิทด้อย่างโกรธเกรี้ยว ใบหน้าบิดเบี้ยว เหยเกก่อนจะลุกลงจากเตียงเดินโผเผไปยังห้องน้ำที่เห็นอยู่ ปล่อยให้ผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียงที่ยังไม่รับรู้อะไรได้แต่เคลิ้มไป กับความสุขสมที่ได้รับ โดยไม่รู้ว่าผู้ชายคนหนึ่งเข้ามาในห้อง พร้อมกับเสื้อคลุมในมือ ที่นำมาคลุมร่างหล่อนไว้ก่อนจะอุ้มเจ้า หล่อนออกจากห้องไปเหมือนทุกครั้งที่เจ้านายได้จัดการพวก หล่อนแล้ว

เสียงร้องสุขสมหวานแหลมและเสียงคำรามที่ผ่านพ้นไปช่าง เป็นเสียงที่ไพเราะของคู่ที่เพิ่งโรมรันกันอย่างถึงใจ แต่มันกลับ เป็นเสียงร้องชวนสยดสยองสำหรับแอนนิต้า บาลานอกซ์ ผู้ซึ่ง เข้ามาอยู่ผิดที่ผิดทางเสียแล้ว!

ใบหน้าสวยรับกับจมูกโด่งซุกหมอนที่กอดเอาไว้ต่างเครื่อง ป้องกันภัย เรือนผมสีน้ำตาลแดงยาวสยายทิ้งตัวกลางแผ่นหลัง ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลหลับแน่นด้วยความกลัวจับใจ

หญิงสาวเพิ่งรับรู้รสชาติของความกลัวสุดขีดก็เมื่อสามวันที่ ผ่านมานี้เอง หล่อนก้าวเข้ามาในคฤหาสน์วอเรนตัน ในฐานะ ของสาวใช้โดยไม่รู้อะไรเลยสักนิด หวังเพียงแค่ว่าชีวิตของ หล่อนคงจะสบายมากกว่าการต้องถูกอาสะใภ้กดขี่ให้ทำงานอยู่ ในบาร์และต้องทนกับความกักขฬระของผู้ชายที่หล่อนแสนเกลียดชัง

เดิม หล่อนอาศัยอยู่กับอาสะใภ้ที่ฟินิกซ์ ซึ่งอยู่ทางทิศตะวัน ออกเฉียงใต้ของแคลิฟอเนีย แต่พอถูกเอียน มัลโรเลอร์หยิบยื่น โอกาสที่จะได้โผบินออกจากความร้ายกาจของอาสะใภ้ หล่อนก็ กระโจนเข้าใส่อย่างไม่คิดหน้าคิดหลังและอาสะใภ้ก็เต็มใจเฉด หัวหล่อนออกมาอย่างไม่ใยดี เพื่อแลกกับเงินที่อามักพูดบ่อย ครั้งว่า มีเงินดีกว่ามีตัวซวยอย่างแกอยู่ด้วย

แต่ใครจะไปคิดเล่าว่าหล่อนจะถูกพามายังคฤหาสน์วอเรนตัน แห่งนี้ ซึ่งครั้งแรกที่หล่อนเห็นคฤหาสน์ก็คิดได้อย่างเดียวว่า ตนเองควรวิ่งหนีไปจากมันโดยเร็วที่สุด เพราะมันไม่ต่างจาก คฤหาสน์ผีสิงและมันน่ากลัวกว่านั้นก็ตรงที่ในคฤหาสน์มีเพียง แค่เอียน มัลโรเลอร์, มารีน่า เมสัน กับคนสวนท่าทางแปลกๆ ที่ ทำให้หล่อนแน่ใจได้ว่าตัวเองมาผิดที่แล้ว!

หล่อนจำได้ว่าอ้อนวอนขอให้เขียนพาหล่อนกลับไปส่งอา สะใภ้ แต่เขียนบอกหล่อนว่าที่นี่ไม่มีอะไร ถึงแม้ภายนอกจะดูน่า กลัวและถูกเรียกว่าคฤหาสน์ลึกลับของวอเรนตันก็ตาม

ตอนแรกหล่อนไม่เข้าใจว่าอะไรคือความลึกลับของวอเรนตัน แต่แล้วในค่ำคืนแรกของการใช้ชีวิตในคฤหาสน์ หล่อนก็ได้ค่ ตอบว่าความน่ากลัวเป็นอย่างไร กลางวันอาจดูเงียบสงบแต่ กลางคืนมันกลับน่าสะพรึงกลัวอย่างที่สุด โดยเฉพาะเสียง คำรามราวกับสัตว์ร้าย

เสียงนั้นบวกกับคําสั่งของเอียนที่กำชับไว้ว่า ห้ามออกจากห้องในยามค่ำคืนอย่างเด็ดขาด มันยิ่งตอกย้ำให้หล่อนเชื่อว่า ในคฤหาสน์หลังนี้ต้องมีอะไรที่สมกับความลึกลับของมันอยู่ อย่างแน่นอน

ตั้งแต่คืนนั้นจนถึงคืนนี้ แอนนิต้านอนฟังเสียงคำรามมาแล้ว สามคืน เพียงแต่คืนนี้มันกลับมีเสียงอื่นเข้ามาด้วย เป็นเสียง กรีดร้องของผู้หญิงที่ทำให้หล่อนคิดไปถึงผู้หญิงสาวสวยที่เห็น เมื่อช่วงหัวค่ำ เพราะในคฤหาสน์นี้นอกจากหล่อนและมารีน่าที่ เป็นผู้หญิงแล้ว ก็ไม่มีผู้หญิงอื่นอีก

ผู้หญิงคนนั้นมากับรถคันหนึ่งและหายขึ้นไปบนชั้นสามของ คฤหาสน์ อันเปรียบเสมือนพื้นที่ต้องห้าม เพราะมันถูกสั่งห้ามไม่ ให้ใครขึ้นไปโดยไม่ได้รับอนุญาต และจนถึงเดี๋ยวนี้ผู้หญิงคน นั้นก็ยังไม่กลับลงมาเลยด้วยซ้ำ จึงไม่มีใครรู้ว่าเจ้าหล่อนเป็น ตายร้ายดีอย่างไร

แอนนิต้ากอดหมอนซุกกายอยู่ตรงมุมห้องด้วยความกลัว จับใจ ยิ่งเสียงคำรามดังกึกก้องไปทั่วบริเวณราวกับย้ำเตือนถึง อาณาเขตในครอบครอง หล่อนก็เหมือนจะเห็นภาพของตัวเอง อยู่ในหนังสยองขวัญแสนน่าสะพรึงกลัว มันทำให้หล่อนอยากวิ่ง หนีออกไปจากหนังสยองขวัญเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด

“พระเจ้าช่วยลูกด้วย ลูกไม่อยากตายอยู่ที่นี่” หล่อนพ ภาวนาให้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นเพียงแค่ความฝัน ขอให้พรุ่งนี้ทุก อย่างได้หายไป ขอให้มันกลายเป็นแค่ฝันร้ายที่จะไม่มาเยือน หล่อนอีกเลย…
หญิงสาวภาวนาระหว่างที่เสียงร้องครามยังคงดังต่อไป เหมือนกับเจ้าสัตว์ร้ายหรืออะไรก็ตามกำลังเจ็บปวดอย่างแสน สาหัส แต่หล่อนไม่คิดว่าตัวเองควรออกไปจากห้องนอนเพื่อหา คําตอบของเสียงนั้นอย่างเด็ดขาด

อย่างออกไปจากห้องในยามค่ำคืน ถ้าเธอไม่อยากตาย

หล่อนเตือนตัวเอง เพราะนึกถึงเรื่องราวสยองขวัญในนิยาย ทั้งหลายที่มักเขียนว่า คืนเป็นดั่งรัตติกาลของสัตว์ร้ายและสิ่งที่ น่ากลัว!