บทที่8
บทที่8สัญญาสามข้อ
เสิ่นเฉียว เงียบไปสักพัก เธอจ้องมองไปที่คนรับใช้คนนั้น
ดูก็รู้ว่าเธอคนนั้นตั้งใจชนใส่เธอ
เสิ่นเฉียวไม่พูดอะไรออกมา เธอค่อยๆยืนขึ้นแล้วเดินออกไป
“คิดว่าตัวเองแต่งเข้าตระกูลเย่แล้วจะสูงส่งเป็นหงส์ฟ้าอย่าง นั้นหรอ? ถ้าคุณชายสองของพวกเราไม่ชอบ เธอก็ยังเทียบกับ คนรับใช้อย่างพวกเราไม่ติดหรอก”
“นั่นนะสิ ดูจากสภาพของเธอ ฉันได้ยินมาว่าเมื่อคืนเธอโดน คุณชายสองไล่ให้ไปนอนนอกห้องด้วยล่ะ ถ้าฉันเป็นเธอละก็ ฉันคงจะเก็บกระเป๋าออกจากที่นี่แล้วกลับบ้านไปแล้ว อยู่ที่นี่ ต่อก็อับอายขายขี้หน้าตัวเองเปล่าๆ”
“ผู้หญิงแบบนี้จะรู้จักคำว่าอับอายขายขี้หน้ารึเปล่า? ใน สายตาของพวกเธอคงมีแต่เงินนี่แหละ!”
เมื่อเดินออกมาไกลจากพวกคนรับใช้ เธอก็ไม่ได้ยินคำนินทา จากพวกเธอแล้ว สีหน้าของเสิ่นเฉียวขาวซีดจนดูน่ากลัว เธอ เอามือจับไปที่หน้าอกแล้วค่อยๆนั่งยองอยู่ที่ประตู
ทําไมกัน?
ทําไมเธอต้องมาเจอกับเรื่องอะไรแบบนี้ด้วย? เป็นเพราะเธอ เป็นผู้หญิงที่เคยหย่าอย่างนั้นหรอ?
เสิ่นเฉียวเอาหน้าซุกเข้าไปในเข่า คำพูดนินทาของคนรับใช้ เหล่านั้นแว่วเข้ามาในหูของเธอ เธอนึกถึงภาพที่เธอพึ่งหย่า แล้วกลับมาที่บ้าน แต่เธอกลับโดนพ่อแม่บังคับให้แต่งงานใหม่ อีกทั้งเรื่องในคืนนั้น…..
อยู่ๆก็เริ่มรู้สึกไม่สบายท้อง เสิ่นเฉียวเงยหน้าขึ้นมาทันที
ไม่ ไม่ได้นะ!
วันพรุ่งนี้เธอจะต้องไปตรวจที่โรงพยาบาล
เธอจะท้องไม่ได้ ไม่ได้นะ!
เมื่อเสิ่นเฉียวเงยหน้าขึ้น ประตูห้องก็ถูกเปิดออกพอดี เซียว ซู่เข็น เย่โม่เซินเข้ามาในห้องพอดี เสิ่นเฉียวได้ยินเสียงจึงเงย หน้าขึ้นไปมองเขา
เย่โม่เซินเหลือบไปมองเธอ ภาพของน้ำตาที่อยู่ในดวงตา อันงดงามคู่นั้นของเสิ่นเฉียวได้สะท้อนเข้าไปในตาของเขา ราวกับเป็นหินก้อนเล็กๆก้อนหนึ่งที่ถูกโยนลงไปในผิวน้ำของ ทะเลสาบที่นิ่งสงบ ทำให้เกิดคลื่นน้ำเป็นวงค่อยๆกระจายเป็น วงกว้างออกไป
หน้าตาของเส้นเฉียว ไม่ขี้เหร่ แต่กลับสวยงามมาก โครงหน้า ของเธอสวยกำลังดี ขนตายาวเป็นแพสวย ดวงตาของเธอใส ราวกับน้ำบริสุทธิ์ ราวกับว่าจิตวิญญาณทั้งหมดได้รวมอยู่ใน ดวงตาคู่นั้น
แต่ทว่า น้ำบริสุทธิ์นี้น่าจะเป็นน้ำที่เยือกเย็น
ปกติแล้วในแววตาของเธอจะส่งความรู้สึกที่เย็นชาบางอย่าง ไม่มีเสน่ห์ของผู้หญิงแม้แต่น้อย
แต่ในตอนนี้ขนตาอันเรียวยาวของเธอเลอะหยดน้ำตาอยู่ เบ้าตาที่แดงก่ำ ทำให้เธอแลดูเป็นผู้หญิงที่อ่อนแอ
ร่างกายเล็กๆของเธอนั่งขดตัวเป็นก้อนเล็กๆอยู่ตรงนั้น มัน ทำให้เขาอดที่จะรู้สึกเจ็บปวดแทนเธอไม่ได้
ทั้งสองคนจ้องมองกันแต่ไม่มีคำพูดใดใด
สักพักก็มีเสียงเล็กๆของเสิ่นเฉียว ดังขึ้นมา “คุณ คุณจะออก
ไปหรอ?”
เสียงของเธอแหบแห้งและอู้อี้
เย่โม่เซินเม้มปากแล้วพยักหน้าตอบ “อืม”
“อืม”
เสิ่นเฉียว ไม่พูดอะไรออกมาอีก เธอก้มหน้าลง จ้องมองไปที่ ปลายเท้าของตัวเองอย่างเหม่อลอย
เย่ไม่เขินจ้องมองเธอ แววตาของเขานิ่งสงบลง
“ฉันเคยบอกเธอไปแล้วว่าอย่ามาทำตัวอับอายขายขี้หน้าที่นี่ ไม่ใช่หรอ?”
เมื่อฟังจบ เสิ่นเฉียวค่อยๆเงยหน้าขึ้นแล้วมองไปที่เขา “แต่ว่า เราสองคนก็คุยกันแล้วนี่ คุณเองก็ตอบตกลงกับฉันแล้วไม่ใช่ หรอ?”
“หึ” เย่โม่เซินหัวเราะอย่างเย็นชา “ฉันเคยตอบตกลงงั้นหรอ? ตอนไหน?”
อยู่ๆเสิ่นเฉียว ก็พูดไม่ออก เหมือนกับว่า เขาจะยังไม่ได้ตอบ ตกลงเธอจริงๆ ในคืนนั้นเขาออกจากห้องไปแต่ไม่ได้ตอบ
อะไรเธอ
ดังนั้น เธอเข้าใจผิดมาตลอดสินะ?
เมื่อนึกถึงจุดนี้ เธอก็ก้มหน้าลง กัดริมฝีปากล่างแน่น
ทันใดนั้
“ก่อนที่ฉันจะหาผู้หญิงคนนั้นเจอ ฉันจะให้เธออยู่ที่นี่ต่อก็ได้ แต่เราสองคนต้องทำสัญญากันสามข้อ
เสิ่นเฉียว รีบเงยหน้าขึ้น “หาใครหรอ?”
แววตาของเย่โม่เซ็นแลดูมืดมนจนน่ากลัว “อะไรที่ไม่ควรถาม ก็อย่าถามจะดีกว่า”
เสิ่นเฉียว ก้มหน้าลงอีกครั้ง ใช่แล้ว เขาจะตามหาใคร มัน จะไปเกี่ยวอะไรกับเธอ? เธอจะถามเรื่องพวกนี้ไปทําไมกัน
ระหว่างพวกเธอสองคนก็ใช้คำว่าสามีภรรยาแค่ชื่อเฉยๆ
ขอเพียงแค่เธอได้อยู่ที่นี่ต่อก็เพียงพอ
“โอเค คุณว่ายังไงก็เอาอย่างนั้น” เสิ่นเฉียวพูดด้วยเสียงอัน
“เตียงเป็นของฉัน ส่วนเธอจะนอนตรงไหนก็ไปคิดเอาเอง”
“ข้าวของของเธอให้ใส่ไว้ในกระเป๋าเดินทางตลอด ห้ามเอา
มาวางไว้ในตู้ของฉัน”
“ห้ามมาแตะต้องตัวฉัน”
อืม ไม่ให้นอนบนเตียงก็ปูเสื่อนอนก็ได้
ข้าวของไม่ให้ไว้ในตู้ของเขา งั้นเธอซื้อตู้ใหม่มาอีกใบก็ได้
ห้ามแตะต้องตัวเขา?
เสิ่นเฉียวเงยหน้าขึ้นมามองเขาด้วยสายตาที่ประหลาดใจ ใครจะไปอยากแตะต้องตัวเขากัน?
ถึงแม้ว่าเย่โม่เซินจะหน้าตาดี แต่เธอเสิ่นเฉียว ไม่ใช่ผู้หญิงที่ กระหายอยากผู้ชายสักกันหน่อย
เมื่อนึกถึงจุดนี้ เสิ่นเฉียวก็ตอบตกลงอย่างสบายใจ “ได้ ฉัน ตกลงค่ะ”
“เซียวซู”
“ครับ”
“ไปกันเถอะ”
เซียวซู่เข็น เย่โม่เซินออกไป
เธอได้ตกลงกฎสามข้อกับเย่โม่เซินแล้ว นั่นหมายความว่า เธอก็สามารถอยู่ที่นี่ต่อได้แล้วสินะ
เสิ่นเฉียว ยืนขึ้นแล้วเดินไปลากกระเป๋าสัมภาระเข้ามาใน
ห้อง
วันที่สอง หลังจากที่เสิ่นเฉียวตื่นขึ้นมา เธอสวมชุดที่ดูเรียบตาที่สุด จากนั้นใส่หมวกแล้วออกจากบ้าน
เมื่อเดินมาถึงหน้าประตูบ้าน ก็เจอกับเย่หลิ่นหานที่กำลังจะ ขับรถไปบริษัท
“เสิ่นเฉียว? จะไปบริษัทหา โม่เซ็นหรอครับ? ให้ผมไปส่งคุณ มั้ยครับ?
เสิ่นเฉียวนึกไม่ถึงว่าจะเจอกับเขา พอนึกถึงที่ที่เธอจะไป เธอ ก็รีบส่ายหัวแล้วพูด “ขอบคุณพี่ชายมากค่ะ แต่ฉันไม่ได้ไป บริษัทค่ะ”
“งั้นหรอครับ? งั้นคุณจะไปไหนล่ะ? เดี๋ยวผมไปส่ง
“ไม่เป็นไรค่ะพี่ชาย ที่ที่ฉันจะไปมันคนละทางกับบริษัท ไม่ใช่ทางเดียวกันค่ะ”
“โอเคครับ คุณระวังตัวด้วยนะครับ”
เสิ่นเฉียวเดินมาตั้งนานกว่าจะมาถึงถนนใหญ่ เธอขึ้นมาบน รถเมล์จากนั้นก็สวมใส่ผ้าปิดปาก
เธอรู้สึกผิดและกลัวมาก
เมื่อวานหลังจากที่เธอเห็นผลตรวจ มันทําให้เธอเครียดมาก เมื่อคืนเธอจึงนอนไม่สนิททั้งคืน
หวังว่าผลตรวจจะออกมาผิดพลาด
หลังจากที่เธอเดินทางมาถึงโรงพยาบาล เล่นเสียวก็ไปกด บัตรคิวแล้วรอนั่งคิว คนรอบๆตัวเธอต่างมองเธอด้วยสายตาที่ น่าสงสัย
เส้นเฉียว ไอออกมาเบาๆหนึ่งที เธอหยิบเอาแว่นตาในกระเป๋า มาสวมใส่
คนรอบตัวเธอยิ่งพากันมองเธอด้วยความน่าสงสัยมากขึ้นไป
อีก
ลองจินตนาการดู ผู้หญิงคนหนึ่งมาแผนกสูตินรีเวชคนเดียว แต่งตัวประหลาด อีกทั้งสวมหมวก สวมผ้าปิดปาก สวมแว่นตา ราวกับว่าไม่ต้องการให้ใครรู้ตัวตนของเธอ
เสิ่นเฉียวยิ่งนึกก็ยิ่งก้มหัวต่ำลง การกระทำเช่นนี้ของเธอ ทำให้เธอดูโดดเด่น ยิ่งทำแบบนี้ก็ยิ่งดึงดูดสายตาผู้คน มากมาย
ในที่สุดก็ถึงคิวพบหมอของเธอ หมอมองเห็นคนที่อยู่ตรงหน้า ปิดบังใบหน้ามิดชิดโผล่ให้เห็นแค่ดวงตา หมอก็คิ้วขมวดแล้ว ถาม “คุณมาที่นี่ทำอะไร? ตรวจหรอ?”
เสิ่นเฉียว ไอเบาๆออกมา จากนั้นก็ผ้าปิดปากออก “หมอคะ ฉันมาตรวจค่ะ”
“ทำไมต้องทำตัวลึกลับขนาดนี้….ให้คนอื่นเห็นหน้าไม่ได้ หรอ?” หมอถามต่อ จากนั้นเขาก็หรี่ตามองดูเธอ “ทำอาชีพ แบบนั้นหรอ?”
เมื่อฟังจบ เสิ่นเฉียวก็อึ้งไปสักพัก เธอยังคงไม่ได้ตอบ “หำ?”
“หมอถามว่าเธอทําอาชีพแบบนั้นรึเปล่า? นี่ก็ฟังไม่รู้เรื่อง ไง?”
เสิ่นเฉียว ทำท่านึก ค่อยๆดึงสติกลับมา “คุณหมอคะ ฉัน….”
“ท้องโดยที่ไม่ได้ตั้งใจสินะ? อย่างนั้นคงต้องทำแท้งนะ” หมอ ถอนหายใจออกมา “พวกเธอนี่นะ ทำไมไม่รักร่างกายตัวเองให้ มากๆ? เมื่อวานก็มีคนที่อาชีพเดียวกับเธอมาหาหมอ เธอพลาด ท้องมาห้าหกรอบแล้ว ในชีวิต คิดจะทําแท้งไปกี่รอบกัน? ไม่ กลัวร่างกายจะทนไม่ไหวหรอ?”
“ฉันไม่ใช่….” เสิ่นเฉียวอยากจะอธิบายว่าเธอไม่ได้ทําอาชีพ นั้น แต่เมื่อเธอกำลังจะเปิดปากพูดก็มีชายชุดดำพุ่งเข้ามาใน ห้อง คนที่อยู่ในห้องต่างรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก
เมื่อมีคนเข้ามา เสิ่นเฉียวก็รีบเอาผ้าปิดปากมาใส่ทันที จาก นั้นลุกขึ้นค่อยๆแอบเดินออกจากห้อง
“ยืนหยุดอยู่กับที่เดี๋ยวนี้!”
ใครจะไปรู้ว่ากลุ่มคนที่พุ่งเข้ามาในห้องเหล่านั้นจะมุ่งตรงเห็น มาหาเธอ เห็นว่าเธอกำลังจะเดินออกจากห้องก็รับมาขวางทาง เธอเอาไป
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ