บทที่ 10 ร้านอาหารฟาร์มออร์แกนิคหมู่บ้านดงเจียว

“นี่แสดงว่าสาวสวยอย่างเฉินเจียมีสายตาที่แหลมคม มากๆ! “เซี่ยหยางถอดหมวกกันน็อคอย่างเขินอายและพูดด้วย รอยยิ้ม คุณมองฉันออกได้ยังไง? ”

“ฮ่ม”เฉินเจียขี้เกียจที่จะพูดเรื่องไร้สาระกับเซี่ยหยาง เธอมา หาเขาเพื่อแก้แค้น เธอก้าวไปข้างหน้าแล้วจับปกเสื้อของเขาและ พูด”ฉันถามคุณหน่อย คุณสร้างร้านอาหารฟาร์มออร์แกนิคใน หมู่บ้านใช่ไหม?

เมื่อได้กลิ่นหอมบนตัวของเฉินเจีย ทำให้เซี่ยหยางหลงใหล และกระซิบเบาๆว่า “ใช่ มีอะไรเหรอ? ”

“มีอะไรเหรอ? ก็มันส่งผลกระทบต่อธุรกิจของร้านฝูหมั่นโหล วไง! “เฉินเจียปล่อยมือออกจากปกเสื้อเซี่ยหยางและพูดอย่าง แคร่งขรึม เมื่อก่อนมีคนเข้าคิวรอทานอาหารเยอะมาก ฉันก็ แปลกใจหลายวันนี้ไม่ค่อยมีคนมารอคิวเลย ที่แท้เป็นฝีมือของ คุณนี่เอง! ”

“มันไม่ได้เกี่ยวกับฉันจริงๆ? ลูกค้าคงเบื่อกับอาหารที่ทำโดย เชฟในเมือง ก็เลยมาทานอาหารชนบทไง เมื่อลูกค้ามาถึงฉันไม่ ต้อนรับก็ไม่ได้? “เซี่ยหยางไม่ชอบสิ่งที่เธอพูดก็เลยโต้แย้งกลับ ไป นอกจากนี้ ฉันก็ไม่เคยลดจำนวนผักต่างๆ ที่ส่งให้คุณ ลูกค้า ที่มาฉันก็ใช้แค่ปลาตามธรรมชาติเป็นอาหารหลัก มันก็ไม่ได้ เหมือนอาหารของคุณสักหน่อย คุณอย่าตื่นเต้นจนเกินไป!
เมื่อเฉินเจียได้ยิน ถามอย่างตะลึงว่า : “ปลาธรรมชาติ

อะไร? ”

ซวยแล้ว!

เซี่ยหยางตบศีรษะตัวเองและด่าตัวเองโง่ ทำไมถึงหลุดปากไป

ได้

“รีบพูดมาเร็วๆ ปลาธรรมชาติอะไร? “เฉินเจียพูดด้วยน้ำ เสียงเย็นชา จากนั้นเข้าไปจับปกเสื้อของเซี่ยหยางอีกครั้ง กดเขา ลงไปที่กระโปรงรถLandRoverของตัวเอง แล้วยกกำปั้นอัน เล็กๆของตัวเองขึ้นมาและพูด “คุณจะยอมพูดไหม? ”

เซี่ยหยางไม่รู้จะทำตัวยังไง เขามีทั้งมีความสุขและทรมานใน กัน ดังนั้นเขาจึงเล่าเรื่องคร่าวๆเกี่ยวกับการเลี้ยงปลาเฉาและ ปลาในแบบธรรมชาติของเขาให้เธอฟัง

“เซี่ยหยาง” เมื่อเฉินเจียฟังจบ สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไป เธอ ยิ้มออกมาแล้วช่วยจัดเสื้อผ้าของเขาที่โดนตัวเองดึงจนยับ พูด ด้วยรอยยิ้ม” “คุณพูดถูก ทําร้านอาหารฟาร์มออร์แกนิคเป็นสิ่งที่ดี เมื่อสักครู่ฉันตื่นเต้นไปหน่อย ฉันขอโทษ!

“ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจได้”เธอมีอาการผิดปกติไปจะต้องมีอะไร แปลกๆเกิดขึ้นแน่นอน เซี่ยหยางรีบผลักตัวออก รักษาระยะห่าง จากเฉินเจียเพื่อความปลอดภัยและพูดว่า “เธอยังมีเรื่องอื่นอีก ไหม? ถ้าไม่มีก็ช่วยขยับรถไปข้างทางหน่อย ฉันจะไปหาเชฟใน ตัวเมือง”

“มี มีเรื่องแน่นอน!

“เฉินเจียพูดด้วยสีหน้าปกติ เดินขึ้นมาแล้วพูด”ปลาธรรมชาติที่คุณเลี้ยงอยู่ต้องอร่อยแน่ๆ ใช่ไหม? ไม่ งั้นคงไม่มีคนจำนวนมากยอมเดินทางมาชนบทที่ห่างไกลขนาดนี้ เพื่อมาทานอาหารที่นี่? คุณไม่คิดจะให้ฉันลองชิมหน่อยเห รอ? ”

“คุณไปที่บ้านของฉัน หาคนที่ชื่อหลีเอ้อนิ้ว ให้เขาจับปลาให้ คุณสักสองสามตัว! “เซี่ยหยางเช็ดเหงื่อไหลออกมา ถ้าผู้หญิง คนนี้ต้องการให้เขาส่งปลาให้ ร้านอาหารฟาร์มออร์แกนิคก็คง ทำไม่ได้แน่นอน ให้คนดื้อรั้นอย่างหลี่เอ้อนิ้วจัดการเธอคงดี แน่นอน

“หาเชฟหลายคนใช่ไหม? “เฉินเจียยิ้มและหยิบโทรศัพท์มือ ถือแล้วโทรออก เหล่าหวัง ช่วยฉันหาเชฟให้ฉันหน่อย พอดีฉันมี เพื่อนคนหนึ่งเพิ่งเปิดการร้านอาหารฟาร์มออร์แกนิค เอาเชฟที่มี ฝีมือด้วย”

เพียะ!

พูดจบ เฉินเจียตัดสายโทรศัพท์ จ้องมองเซี่ยหยางด้วยรอย ยิ้ม ลักษณะของเธอบ่งบอกว่าวันนี้คุณไปไหนไม่ได้แน่ๆ

“คุณทำแบบนี้ได้ยังไง”เซี่ยหยางไม่รู้จะพูดอะไรอีก รังแกกัน บนี้ได้ยังไง!

“ถ้าเธอไม่พาฉันเข้าไปดู พวกเราก็อยู่แบบนี้ไม่ต้องไปไหน เฉินเจียสองมือกอดอก ลักษณะของเธอเหมือนต้องการบ่งบอก ว่าถ้าไม่บรรลุสิ่งที่ต้องการก็ไม่ยอมเลิกรา

“ยังไงฉันก็มีเวลาว่างมากๆอยู่แล้ว
เซี่ยหยางต้องจํายอม

เขาพาเฉินเจียเข้าไปในหมู่บ้าน จากนั้นเดินไปที่บ่อปลาของ ตัวเอง ประจวบเหมาะขณะนี้หลี่เอ้อนิ้วกำลังย่างปลาอยู่ และมี ปลาตัวหนึ่งที่พึ่งย่างเสร็จและกลิ่นหอมชวนทานตกถึงท้องของ เฉินเจีย

“ว้าว ปลาเยอะจังเลย! “หลังจากที่เฉินเจียทานปลาย่างเสร็จ เดินไปดูที่บ่อปลา ดวงตาของเธอเป็นประกาย “เซี่ยหยาง ปลา เยอะขนาดนี้ ทุกวันจัดส่งให้ฉันร้อยตัวไม่เป็นปัญหาใช่ไหม!

“ไหนบอกว่าแค่ดูเฉยๆไม่ใช่เหรอ? ! “เซี่ยหยางกัดฟันพูด

“ร้านอาหารฟาร์มออร์แกนิคของคุณวันหนึ่งใช่ปลาไม่

มาก? “เฉินเจียแสร้งทำเป็นโกรธ แล้วเห็นฝูงลูกปลาตัวเล็กๆ

จำนวนมากอยู่ในบ่อปลาเล็กๆ เธอยิ่งมั่นใจมากขึ้น ชี้ไปที่

ลูกปลาแล้วพูด“วิธีการเพาะปลูกของคุณเร็วมาก การเลี้ยงปลา

ของคุณต้องเร็วเหมือนกัน ฝั่งนี้ยังมีลูกปลาอยู่อีกตั้งเยอะ? ทุก

วันจัดส่งปลาใหญ่ให้ฉันร้อยตัว เงินไม่ใช่ปัญหา!

“ปลาพวกนี้เลี้ยงโดยธรรมชาติ ฉันกับเอ้อนิ้วทำงานอย่าง หนักกว่าจะจับมาได้ ปลาที่ขยายพันธุ์ได้ก็จะเลี้ยงแบบ ธรรมชาติ! “เซี่ยหยางพูด “ถ้าฉันจัดส่งให้คุณ ไม่มีราคาส่งอยู่ แล้ว และตอนนี้จำนวนก็ไม่เยอะด้วย ไม่สามารถให้คุณวันละร้อย ตัว”

“ขายตัวละเท่าไหร่ ทุกวันจัดส่งให้ได้กี่ตัว? “เมื่อเฉินเจียรู้ว่า สามารถต่อรองได้ เธอกะพริบตาและจ้องมองเซี่ยหยางด้วยรอยยิ้ม เธอคิดว่าตัวเองยิ่งอยู่ยิ่งชอบผู้ชายคนนี้แล้ว ทำไมตัวเองถึง เป็นคนใจอ่อนแบบนี้

“ตัวละสามร้อย”เซี่ยหยางพูด จัดส่งให้คุณได้วันละยี่สิบตัว

“แค่ยี่สิบตัวเองเหรอ? “เฉินเจีย โบกมือ “ไม่ได้ อย่างน้อยต้อง หกสิบตัวขึ้นไป เพราะเนื้อปลาพวกนี้สดมาก รสชาติก็เยี่ยม แต่ ตัวละสามร้อยแพงเกินไป ถ้าฉันนำไปทำอาหาร อย่างน้อยปลา ตัวหนึ่งก็ต้องขายหกร้อยขึ้นไป ลูกค้าคงไม่สั่งแน่นอน ถ้าขายถูก ว่านี้ฉันก็ขาดทุน มากสุดให้คุณได้แค่ตัวละสองร้อย

“สองร้อยไม่ขาย! “เซี่ยหยางส่ายหัวปฏิเสธทันที ถ้าราคา สามร้อยฉันจัดส่งให้คุณได้มากที่สุดวันละแค่สามสิบตัว? ”

“ห้าสิบตัว! “เฉินเจียพูด

“สี่สิบตัว! “เซี่ยหยางไม่ใช่คนที่ชำนาญเรื่องการต่อรองราคา

ไม่รู้จะพูดอะไร และเธอก็ให้ราคาสามร้อยบาทต่อตัวจริงๆ! ”

“สามร้อยก็สามร้อย แต่อย่างน้อยต้องจัดส่งวันละห้าสิบ ตัว! ”

“ไม่ได้!”

หลี่เอ้อนิ้วเห็นทั้งสองโต้เถียงเป็นเวลานานแต่ไม่ได้ข้อสรุปสัก ที เขารู้สึกว่าพี่หยางไม่รู้จักอ่อนข้อให้ผู้หญิงเลย เพื่ออนาคตที่ดี ของพี่หยาง เขาเดินมาข้างหน้า รับปากอย่างหนักแน่นว่า “พี่ หยาง ห้าสิบตัวก็ได้ ฉันยอมลำบากสักหน่อยลงไปจับปลาเพิ่ม ให้ทุกวันก็ได้!
สุดท้ายเซี่ยหยางก็ยอมจำนน ให้กับเฉินเจีย จัดส่งให้วันละห้า สิบตัว ราคาตัวละสามร้อย กำไรวันละหมื่นห้า ปีหนึ่งคงได้หลาย ล้าน!

วันรุ่งขึ้น เซฟหกคนที่เฉินเจียช่วยหาให้ก็มาถึง ในช่วงเย็น ร้านอาหารฟาร์มออร์แกนิคหมู่บ้านดงเจียวก็เริ่มเปิดกิจการ

เนื่องจากช่วงก่อนยุ่งอยู่กับการก่อสร้างสถานที่ ทำให้คนใน เมืองจํานวนมากที่มาไม่ได้ทานอาหาร จึงต้องนัดหมายเวลาใหม่ ดังนั้นก่อนเริ่มเปิดกิจการ เซี่ยหยางได้โทรศัพท์ไปแจ้งลูกค้า ทำให้ร้านอาหารฟาร์มออร์แกนิคหมู่บ้านดงเจียวเปิดกิจการวัน แรกธุรกิจคึกคักมากๆ ทำให้พวกเขายุ่งมากๆด้วย เพราะมีลูกค้า เข้ามารับประทานอาหารสิบกว่าโต๊ะในเวลาเดียวกัน

หลังจากรับลูกค้าเข้ามาทานอาหารในช่วงเย็น หักค่าแรงคน งาน ที่เหลือก็คือกำไรล้วนๆ กำไรทั้งหมดหนึ่งหมื่นห้าพันกว่า หยวน

นี่เป็นราคาโปรโมชั่นช่วงเปิดกิจการ คนในเมืองพวกนี้กลับ ไปแล้วก็คงแนะนำให้เพื่อนๆรู้จัก บางคนก็แชร์ที่โมเมนต์ส่วนตัว ในวีแชท วันรุ่งขึ้นต้องมีคนอีกกลุ่มมาที่นี่แน่นอน โดยปกติ ท้องฟ้าเริ่มมืดหมู่บ้านเล็กๆนี้ก็จะเงียบสงบ แต่ตอนนี้เริ่มคึกคักมี ชีวิตชีวามากขึ้น

ร้านอาหารของที่นี่กำไรต่อวันอยู่ที่หมื่นกว่าหยวนนิดๆ เซี่ย หยางตัดสินใจ ผ่านไปอีกสามวัน เขาจะปรับราคาอาหารขึ้น ไม่ ว่าจะทำยังไงก็ตาม ปลาของเขาจะต้องขายตัวละห้าร้อยหยวน
ตอนเที่ยงของวันนี้ เซี่ยหยางกลับมาจากสวนผัก พึ่งกลับถึง ร้านอาหารฟาร์มออร์แกนิค ก็เห็นผู้หญิงใส่ชุดธรรมดาคนหนึ่ง กําลังนั่งทานปลาไนตุ่น ตะโกนออกมาเป็นระยะ แล้วจิบน้ำชาไป ด้วย ดูเหมือนเธอจะทานด้วยความทุกข์ แต่ก็ไม่เห็นเธอจะหยุด ทานสักที

เซี่ยหยาง โบกมือให้เซฟไปทำเรื่องของตัวเอง เขาเดินเข้าไป ยังด้านหน้าของผู้หญิงคนนั้น ถามอย่างประหลาดใจ “คุณผู้ หญิงคนสวย สวัสดีครับ ฉันเป็นเถ้าแก่ของร้านอาหารฟาร์ม ออร์แกนิค ฉันเห็นคุณทานอาหารอย่างเป็นทุกข์? ไม่ทราบว่า อาหารของเรามีปัญหาอะไรหรือเปล่า? ”

“อ้า? เถ้าแก่ร้านอายุน้อยจัง! “ปากของหญิงสาวมีเสียง เคี้ยวอยู่และพูดอย่างตื่นเต้นไม่ใช่ความทุกข์ แต่เป็นความสุข ต่างหาก! คุณรู้ไหมว่าฉันเกิดมาจนถึงตอนนี้20กว่าปีแล้ว ฉัน ไม่เคยกินอาหารที่หอมและอร่อยแบบนี้มาก่อน! ”

ขณะพูด หญิงสาวก็คืบเนื้อปลาชิ้นหนึ่งเข้าไปในปาก เธอหรี่ ตา ใบหน้าเต็มไปด้วยความสุข

“อืม ใช่แล้ว”หญิงสาวเริ่มแนะนำตัว “ฉันชื่อหวางหลิง เป็นนัก ข่าวของจากสถานีโทรทัศน์อำเภอซานเฉิง บางครั้งฉันก็มี ปรากฏตัวในรายการโทรทัศน์ ฉันมาที่นี่โดยเฉพาะ ไม่ได้มาเสีย เที่ยวจริงๆ ตายแน่ๆ วันหยุดสุดสัปดาห์ของฉันในอนาคตคงไป ไหนไม่ได้นอกจากมาที่ร้านอาหารฟาร์มออร์แกนิคอย่าง เดียว! ”
“เป็นนักข่าวจากสถานีโทรทัศน์นี่เอง” เซี่ยหยางตระหนักได้ ทันที ไม่แปลกใจเลยที่รู้สึกคุ้นหน้าเธอมากๆ เวลาทานปลาก็ อย่าลืมทานผักด้วย จะได้ไม่อ้วน”

“มันต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว! “หวางหลิงเช็ดปาก พูด ติดตลกด้วยรอยยิ้ม เมื่อสักครู่ฉันได้แชร์โมเมนต์ไปในวีแชท ฉันคาดว่าอีกไม่นานเพื่อนฝูงของฉันก็จะมากิน ฉันช่วยคุณเรียก ลูกค้าแล้ว คุณพูดสิ คุณให้ส่วนลดฉันยังไง? ”

“ไม่มีปัญหา” เซี่ยหยางพูดด้วยรอยยิ้ม “ถ้าคุณมาอีกในครั้ง หน้า ผมจะลดให้คุณห้าสิบเปอร์เซ็นต์”

หลังจากที่หญิงสาวทานเสร็จ เธอก็เดินในหมู่บ้านสักพักแล้วก็ ขับมอเตอร์ไซค์วิบากแล้วจากไป เซี่ยหยางรู้สึกเบื่อและเตรียม ตัวเข้าตัวเมืองไปฝึกขับรถ ขณะกำลังออกจากประตูก็เห็นรถ หลายคนเข้ามาจอดหน้าหมู่บ้าน แล้วมีชายหญิงกลุ่มหนึ่งเดินมา ที่ร้านอาหารฟาร์มออร์แกนิค

เมื่อเห็นจํานวนคนทั้งหมดสามสิบสี่คน เซี่ยหยางคิดว่าเกิด อะไรผิดปกติหรือเปล่า หลังจากถามถึงรู้ว่า พวกเขาเป็นเพื่อน ร่วมอาชีพและเพื่อนของหวางหลิง

วันที่สองและวันที่สาม มีลูกค้ากลุ่มหนึ่งมาที่นี่โดยเฉพาะ คน ส่วนใหญ่ทำงานด้านสื่อและนักข่าว คนเหล่านี้มาที่ร้านเพิ่มขึ้น ทุกวัน ทำให้ร้านอาหารฟาร์มออร์แกนิคได้รับความนิยมมากขึ้น เรื่อยๆและธุรกิจก็เติบโตขึ้นหลายเท่าตัวอย่างรวดเร็ว

ทันใดนั้นเซี่ยหยางก็คิดถึงนักข่าวสาวที่ชื่อหวางหลิงอย่างมาก ถ้าเธอมาทานอาหารครั้งหน้าก็จะให้เธอทานฟรี

ในคืนนี้ เซี่ยหยางเข้าไปในโลกแห่งหยกตามปกติเพื่อรดน้ำ ให้โสมและเห็ดหลินจือที่กำลังแตกหน่อ ตอนแรกเขาไม่ได้ พบเห็นความผิดปกติอะไร แต่เมื่อเขากำลังจะออกไปก็พบว่ามี โสมหายไปหลายต้น

เขาจําได้ชัดเจนว่าตัวเองปลูกโสมครั้งที่สองไปหนึ่งร้อยสิบต้น ทำไมจู่ๆถึงหายไปหลายต้น

ตั้งแต่เริ่มปลูกจนถึงโต โสมแต่ละต้นมีมูลค่าล้านหยวน จู่ๆ หายไปหลายต้นมันน่าแปลกมาก! เซี่ยหยางตกใจมาก และ พยายามค้นหาทั่วพื้นที่

หาตั้งนานแต่ก็ไม่พบ

หรือว่ามีคนอยู่ในนี้จริงๆ? เมื่อคิดว่าเรื่องนี้เป็นไปได้ ทำให้ หลังของเซี่ยหยางมีเหงื่อเย็นไหลออกมา เขาจึงตัดสินใจเฝ้าดู หนึ่งคืน

สิ่งที่ทำให้เขาผิดหวังคือ หลังจากนั่งเฝ้าดูจนฟ้าใกล้สว่าง ไม่มีใครมาเลยสักคน เมื่อเขากำลังหรี่ตาและเตรียมตัวออกจาก โลกแห่งหยกเพื่อกลับไปนอน เขาก็พบร่างมืดๆแวบเข้าไปในไร่ สวรรค์ที่อยู่ด้านหลังสวนป่า

เซี่ยหยางขยี้ตาเพื่อยืนยันว่าตัวเองไม่ได้มองผิด เขาตกใจ มากๆ เมื่อใช้พลังจิต รีบออกมาจากโลกแห่งหยก วิ่งไปหยิบ ท่อนไม้แล้วก็เข้าไปในโลกแห่งหยกอีกครั้ง ค่อยๆย่องไปที่ไร่ สวรรค์อย่างเงียบๆ