บทที่ 1 ความอัปยศในอดีตชาติ

ณ เรือนจํา าที่มืดมิดไร้แสงตะวันและเย็นเยือกจับ กระดูก

เวินชื่อกำลังถูกแขวนอยู่อย่างโดดเดี่ยว แขนของนางถูก ทรมานด้วยโซ่เหล็กที่ส่องประกายเย็นยะเยือกสองเส้น มันดึงแขนออกทั้งสองข้างทันทีทันใด ราวกับว่าจะฉีก ร่างกายที่เหี่ยวแห้ง ออกจากตรงกลางร่าง

นาที่เย็นยะเยือกและมีกลิ่นคาวไหลทอดยาวไปตาม แขนขาของนาง เหมือนกับงูพิษตัวหนึ่ง ที่กำลังเลื่อยวน ขึ้นไปตามขา เอว จนถึงหน้าอกที่เน่าเปื่อยผุพังของนาง และกลืนกินความโกรธของนางอยู่ตลอดเวลา

แม้ว่าขาของนางจะไร้สิ้นซึ่งความรู้สึกไปนานแล้วตั้งแต่ อายุสิบห้าปี แต่ทว่าภายในเรือนจำน้ำแห่งนี้ นางยัง สามารถสัมผัสได้ถึงความอับชื้นและความหนาวเย็นที่น่า สะอิดสะเอียนนี้ได้ มันเจาะทะลุกระดูกสันหลังของนางที ละเล็กทีละน้อย ทั้งร่างกายเต็มไปด้วยความรู้สึกเจ็บปวด ที่แทรกซึมเข้าไปทั่วทุกรูขุมขน

ผมสีหมึกที่เคยดำเงางาม บัดนี้กลับสกปรกและยุ่งเหยิง อย่างไม่อาจทนดูได้ แต่ภายใต้เส้นผมที่ยุ่งเหยิงนั้น ก็ คือใบหน้าที่งดงามจนตื่นตะลึงไปจนถึงเทพสวรรค์เลยที เดียว
คิ้วที่ขมวดแน่น ดวงตาที่ปิดสนิททั้งสองข้าง บนริมฝีปาก สีแดงปะการังมีร่องรอยที่เคยใช้แรงขบกัดจางๆ เพราะ ว่าแช่อยู่ในเรือนจำน้ำที่เย็นยะเยือกนานเกินไป ผิวที่ขาว ผุดผ่องอยู่แล้วในเวลานี้จึงได้แสดงความขาวซีดที่ผิด ปรกติออกมา

เส้นผมที่ยุ่งเหยิงพันอยู่รอบไหล่และร่างกายของนาง ได้ เพิ่มบรรยากาศให้รู้สึกหม่นหมองยิ่งขึ้น แต่กลับทำให้ ความรู้สึกในความงามพ่ายแพ้ไปอย่างยับเยินจนทำให้ รู้สึกอกสั่นขวัญหาย

“เอี๊ยด…อ๊าด…”

ทันใดนั้นก็มีเสียงดังมาจากประตูเรือนจำน้ำที่สนิมขึ้น เต็มไปหมด

ดวงตาที่ปิดแน่นของเวินชื่อก็ลืมขึ้นมาอย่างฉับพลัน ดวงตาโค้งงอนดั่งหงส์เพลิงที่สีดำและขาวแบ่งแยกกัน อย่างชัดเจนคู่หนึ่งมองตรงไปทางสถานที่ที่เสียงนั้นดัง ขึ้นมา นัยน์ตาที่สงบนิ่งประดุจดั่งสระน้ำที่ลึกและเงียบ สงัดแต่เดิมในเวลานี้กลับมีเกลียวคลื่นระลอกหนึ่งซัด สาดขึ้นมา

แสงแดดบางส่วนล่องลอยเข้ามาจากทิศทางของประตู สิ่งนี้ทำให้หัวใจที่เงียบงันของเวินซื่อที่ได้นิ่งเงียบมาเป็น เวลานานในความมืดมิดเริ่มเต้นแรงขึ้นมาอีกครั้งในทันที

เป็นผู้ใด?

ในที่สุดฝ่าบาทก็ค้นพบความจริงที่ชัดเจนแล้วและเชื่อ ว่าท่านพ่อถูกคนใส่ความ ดังนั้นจึงสั่งให้คนมาปล่อย ตัวนางไปใช่ไหม?

ดวงตาหงส์ที่แห้งผากของเวินชื่อเริ่มมีความชื้นแฉะ แทรกซึมขึ้นมา นางกำมือที่เรียวและผอมแห้งของนางไว้ แน่นอย่างฮึกเหิม จนแทบจะสามารถมองเห็นเส้นเลือดสี เขียวอ่อนๆที่อยู่ภายใต้ผิวหนังอันบอบบางนั้นได้

“…เป็นใครกัน?”

ริมฝีปากของเวิน อขาวซีดเล็กน้อย เสียงที่ไม่ได้เอ่ย ปากพูดมานานกลายเป็นเสียงแหบไปแล้ว ไม่แผ่วโผย ละมุนละไมเหมือนในอดีตอีกต่อไป แต่ทว่าดวงตาหงส์ ที่เต็มไปด้วยความหวังและความดื้อรั้นคู่หนึ่งกลับกำลัง เปล่งแสงสว่างระยิบระยับและกำลังดึงดูดความสนใจ ของผู้คนโดยไม่รู้ตัว

“พริบ…”

ไส้ตะเกียงของตะเกียงน้ำมันถูกจุดขึ้น และกลุ่มเปลวไฟสีแดงอุ่นๆกลุ่มหนึ่งก็พุ่งพรวดออกมาจากภายในเรือน จํานําทีสลัวมืดครึ้มแห่งนี้

สายตาของเวินชื่อกำลังมองดูแสงไฟนั้นด้วยความ ละโมบและความอาลัยอาวรณ์เล็กน้อย ราวกับว่าการได้ มองดูแสงไฟนั้นจะสามารถขับไล่ความหนาวเย็นทั้งหมด ที่อยู่บนตัวนางออกไปได้

แต่ทว่า พอเห็นใบหน้าที่อยู่เบื้องหลังแสงตะเกียงนั้น อย่างชัดเจน รูม่านตาของเวินชื่ออดไม่ได้ที่จะหดตัวลง!

“อาจิ๋น…” นางพูดพึมพำ สายตาตกตะลึงเล็กน้อย

ผู้มาเยือน แท้จริงแล้วก็คือ เวินจิ่นน้องสาวต่างมารดา ของนางนั่นเอง

เวินชื่อรู้สึกมึนงงเล็กน้อย แต่ในเวลานี้นางกลับไม่มีกะ จิตกะใจไปคิดว่าเวินจิ่นมาหานางทำไม

นางเปล่งเสียงอันแหบแห้งของนางดังกังวานขึ้นภายใน เรือนจำน้ำที่โล่งกว้างและเงียบงันว่า “อาจิ่น เป็นฝ่าบาท ส่งเจ้ามารี? ฝ่าบาทรู้แล้วใช่หรือไม่ว่าท่านพ่อถูกใส่ ร้าย…

ความเศร้าอาดูรในน้ำเสียง เหมือนมีก้อนหินก้อนใหญ่ ก้อนหนึ่งอยู่บนหน้าอก จนทำให้คนหายใจไม่ออก
เวินชื่อคุณหนูหลวงแห่งจวนอ๋องหัวผู้ที่มีชีวิตสูงศักดิ์และ สง่างาม…หรือจะกล่าวว่า เป็นอดีตคุณหนูหลวงแห่งจวน อ๋องหัวก็ได้ คิดไม่ถึงจริงๆว่าจะตกอยู่ในสภาพเช่นนี้!

“ไม่ใช่” เสียงของเวินจิ่นดังเข้ามาในหูของเวินชื่ออย่าง เนือยๆ แฝงด้วยความรู้สึกหงุดหงิดรำคาญใจอยู่รำไร

เวินชื่อคลายคิ้วออกเล็กน้อยหลังจากที่มองเห็นผู้มา เยือน เมื่อได้ยินน้ำเสียงหงุดหงิดของเวินจิ่น นางก็ขมวด คิ้วแน่นอีกครั้ง

ความรู้สึกหนึ่งที่ไม่สามารถบรรยายได้ล่องลอยขึ้นมา ภายในจิตใจของนาง ดูเหมือนว่าจะต้องมีเรื่องไม่ดีอะไร เกิดขึ้น

“อาจิ่น เจ้ารู้ดี ว่าท่านพ่อไม่มีทางที่จะขายชาติ”เวินชื่อ กัดริมฝีปาก พูดเสริมอย่างยึดมั่น”เจ้าเป็นพระสนมของ ฝ่าบาท เจ้าไปทูลฝ่าบาท ขอทรงสั่งให้สืบคดีนี้อีก ได้หรือ ไม่?”

นี่เป็นครั้งแรกที่เวินซื่อวางท่าทางของตนเองให้ต่ำขนาด นั้น แม้แต่ตอนที่พ่อจะถูกใส่ร้ายว่าขายชาติก็ตาม แล้ว คนของต้าหลี่ซื่อมาจับตัวนาง นางยังรักษาท่าทางอัน หยิ่งยโสและดูแพงอยู่เสมอ
เวินจิ่นไม่มีคำพูดใด

แสงตะเกียงพุ่งกระโจมเข้าไปในความมืดมิด ก็เช่นเดียว กับหัวใจของเวินชื่อ ที่กำลังเต้นอยู่อย่างสั่นระรัว

เรือนจำน้ำนี้กว้างใหญ่และมืดเกินไป นางจึงมองไม่เห็น สีหน้าท่าทางของอาจิ่น แสงแห่งความหวังกําลังเปล่ง ประกายระยิบระยับอยู่ภายในแววตาของเวินชื่อ อย่างไร ก็ตาม แสงนี้ก็ได้แตกกระจายเป็นชิ้นๆในวินาทีต่อมา

“ไม่มีทาง!” เสียงของเวินจิ่นเหมือนกับเอามีดที่เย็นยะ เยือกเล่มหนึ่งเสียบเข้าไปในหัวใจของนาง

ราวกับมีสายฟ้าที่เขย่าขวัญผ่าลงกลางจิตวิญญาณของ เวินชื่อ ดวงตาหงส์ของนางเบิกโพลงขึ้นในทันที ริมฝีปา กบางๆสั่นระริก บนใบหน้าเต็มไปด้วยสีหน้าที่ไม่อยากจะ เชื่อ “เพราะ เพราะอะไร?”

“เพราะว่า…นี่เป็นกับดักที่ข้าเป็นคนวางอย่างไรเล่า!” เวินจั่นยกตะเกียงที่อยู่ในมือขึ้น แสงสว่างได้สาดส่อง ใบหน้าที่สวยเพริศพริ้งของนาง นางยกมุมปากขึ้น เห็นได้ ชัดว่านี่ยังเป็นใบหน้าที่เวินชื่อคุ้นเคย แต่ในตอนนี้กลับ ทำให้นางรู้สึกแปลกหน้าเป็นอย่างยิ่ง ได้แต่ฟังเวินจิ่น เอ่ยปากพูดออกมาว่า “เรื่องที่ท่านพ่อขายชาติข้าเป็นคน กราบทูลฝ่าบาทเอง! รวมทั้งอาการเจ็บป่วยที่ขาของเจ้า ก็เป็นข้าเองที่ตั้งใจวางแผนขึ้นมาในปีนั้น!”

ตีแสกหน้า!

มีความรู้สึกไร้เรี่ยวแรงอย่างหนึ่งลอยขึ้นมา ทำให้เป็น ชื่อพยุงตัวเองไม่ไหวอีกต่อไป

ที่แท้ทั้งหมดนี้ ล้วนเป็นเรื่องที่เวินจึงเป็นคนทํา!

ระหว่างคิ้วของเวินซื่อมีไอพิฆาตย้อมอยู่นิดหน่อย ภายในดวงตาที่ดำขลับดั่งหมึกได้พัดกระพือคลื่นที่โหม ซัดสาดอย่างบ้าคลั่งขึ้นมา นางกำหมัดแน่น แล้วพูด กัดฟันด้วยความแค้นว่า “เวินจิ่น เหตุใดเจ้าต้องทำเช่นนี้ ด้วย ทําเช่นนี้จะมีประโยชน์อะไรต่อเจ้า!”

“เหตุใดต้องทำเช่นนี้…” ปลายลิ้นของเวินจิ่นราวกับ กำลังหมุนวนไปมา คำง่ายๆไม่กี่คำที่ออกมาจากปากของ นางกลับมีความรู้สึกที่พราวเสน่ห์แฝงอยู่ เหมือนกับความ โหดเหี้ยมที่นุ่มนวลของสาวงามที่ใจดำอำมหิตเป็นอย่าง ยิ่ง

ทันใดนั้น สายตาของเวินจิ่นก็เปลี่ยนเป็นสายตาที่บ้า คลั่งและดุร้ายขึ้นมาในทันที สายตาของนางถึงขั้นมี ความชั่วร้ายที่อยากจะใช้ดาบพันเล่มเฉือนเนื้อเงินซื่อให้ เป็นหมื่นๆชิ้นแฝงอยู่ นางข่มขู่ด้วยหน้าตาที่ดุร้ายว่า “เงิน ซื่อ สิ่งที่ข้าเกลียดที่สุดก็คือท่าทางที่ถือตัวนี้ของเจ้า และยังมีใบหน้านั้นของเจ้า! ในเมื่อท่านพ่อรักและ เอ็นดูเจ้ามากถึงเพียงนั้น เช่นนั้นข้าก็เลยทำให้เขากับเจ้า ได้ตายไปพร้อมๆกันซะ!”

แววตาของเวินชื่อจมลึกลงเรื่อยๆ เล็บของนางจิกเข้าไป ในเนื้อบนฝ่ามืออย่างฝืดๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าโศก และเจ็บแค้นว่า “เขาไม่เพียงแต่จะเป็นพ่อของข้า เขายัง เป็นพ่อของเจ้าด้วยนะ! เวินจิ่ง เจ้ามันบ้าไปแล้วจริงๆ!”

“หึ…แล้วใครทำให้เจ้าเกิดมามีใบหน้าที่ยั่วยวนผู้ชาย กันล่ะ!” เหมือนกับว่านางไม่ได้ยินคำพูดของเวินชื่อเลย เวินจิ่นหมกมุ่นอยู่ในโลกของตัวเอง แล้วแววตาก็โฉดชั่ว อำมหิตขึ้นเรื่อยๆ “ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้า ฝ่าบาทจะแต่งตั้งให้ ข้าเป็นเพียงสนมปลายแถวคนหนึ่งได้อย่างไร! ล้วนเป็น เพราะใบหน้าที่มอมเมาไปด้วยเสน่หาของเจ้า ยั่วยวนฝ่า บาทอย่างหน้าไม่อาย!”

ในขณะที่กำลังรับฟังเหตุผลที่ไร้สาระนั้นอยู่ เวินชื่อก็ หัวเราะเยาะ แล้วพูดว่า “เจ้าคิดว่า ใครๆล้วนเป็นเหมือน เจ้าหมด คิดแต่จะเป็นดั่งต้นฝอยทองที่คอยแอบอิงผู้ชาย อย่างนั้นรึ?!”

ผืนน้ำที่หนาวเย็นของเรือนจำน้ำสะท้อนแสงสว่าง ในความมืดขึ้นมา สะท้อนลงไปบนใบหน้าของเงินซื่อ ใบหน้าของนางกลับเยือกเย็นและเย่อหยิ่งยิ่งขึ้นอย่าง เห็นได้ชัด แม้แต่เรือนจำน้ำอันมืดมิดแห่งนี้นี้ ก็ไม่อาจกําจัดความเย่อหยิ่งของนางออกไปได้

“นังแพศยา! หยุดเสแสร้งได้แล้ว!” พอเห็นสีหน้าที่เย็น ชาของเวิน อ ในใจของเวินจิ่นเหมือนมีหนอนแห่งความ ริษยาสุดคณานับคอยกัดกินหัวใจของนางอยู่ นางจึง คำรามเสียงดังว่า “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เจ้าก็จะไม่มี โอกาสได้ยั่วยวนฝ่าบาทอีกแล้ว! ขวางทางของข้า ก็ไป ตายซะเถิด!”

ภายในสายตาของเวินซื่อเต็มไปด้วยสีหน้าที่ดูถูก เหยียดหยาม นางไม่ดิ้นรนเลยสักนิด หน้าตาเมินเฉยไม่ สะทกสะท้าน เพียงแต่ใช้สายตาที่เย้ยหยันนั้นมองไปที่ เวินจิ่นเท่านั้น

สายตาของเวินจิ่นดุร้ายขึ้นทันที แล้วสั่งด้วยน้ำเสียงที่ ดุดันว่า “ทหาร! ปล่อยปลิง! ให้พวกมันสูบกินเลือดของ นางแพศยาคนนี้ให้หมด!

ชั่วพริบตาเดียว ทั้งร่างกายก็ทรุดลงไปในทันที เวินชื่อ ถูกน้ำที่เหม็นคาวและเย็นเยือกกัดกระดูกกลืนกินไปแล้ว!

น้ำได้โหมซัดสาดเอ่อท่วมศีรษะของนางจนไร้หนทางที่ จะหายใจแล้ว!

นางได้ยินอะไรบางอย่างกำลังว่ายอยู่ในน้ำ หลังจากนั้นก็พุ่งเข้ามาหานางอย่างบ้าคลั่ง!

ความเคียดแค้นในหัวใจเป็นดั่งเช่นกระแสน้ำที่โหม กระหน่ำที่กำลังเอ่อท่วมหัวใจของเวินชื่อ

เมื่อนางรู้สึกได้ว่าแขนทั้งสองข้างมีความรู้สึกเจ็บปวดที่ ถูกฉุดดึงแทรกซึมเข้ามา มีอะไรบางอย่างกำลังกัดเข้าไป บนร่างกายของนาง ความเกลียดชังที่รุนแรงก็ปรากฏขึ้น ในดวงตาของเวินชื่อ

เวินจั่น! ข้าเวินซื่อถึงแม้ว่าจะตายกลายเป็นผีร้าย ก็ไม่ อาจปล่อยเจ้าไปได้หรอก!

ข้าจะแก้แค้นให้ท่านพ่อเอง!