บทที่7 ห่วงใย(ใกล้ชิดกัน)
หนึ่งเดือนต่อมา
ตลอดระยะเวลาหนึ่งเดือนที่ผ่านมา ที่พิมพ์ทำงานอยู่ในแผนก แม่บ้าน ปีเตอร์ก็แวะเวียนไปหาเธอเป็นครั้งคราวโดยแสร้งว่าไป ตรวจดูความเรียบร้อยของงาน จนเอวายิ่งสงสัยในตัวพิมพ์มาก ขึ้น
“พิมพ์ถามจริงๆเถอะคุณปีเตอร์ชอบพิมพ์เหรอ”เอวาตัดสินใจ ถามออกไปตรงๆ
“จะบ้าเหรอ เอวาเธอเอาอะไรมาพูด” เขาจะมาสนใจเธอทำไมใน เมื่อเธอเป็นแค่ลูกหนี้เขา ชาตินี้ไม่รู้จะใช้หมดไหมได้แต่ถอนหาย ใจเบาๆ
“ก็เห็นไงล่ะ ถึงพูดได้จริงไหม”ส่งยิ้มให้พิมพ์
พิมพ์ได้แต่ส่ายหน้าให้กับคำพูดของเอวาเท่านั้น
“วันนี้เงินเดือนออกไปช้อปปิ้งกันไหม”เอวายิ้มอย่างมีความสุข
พิมพ์ได้ยินอย่างนั้นถึงกับชะงักนึกขึ้นได้ว่าเงินที่ชัยวัชให้เธอมา ใกล้จะหมดแล้ว และอีกอย่างเธอมาทำงานใช้หนี้จะมีเงินเดือนได้ยังไงกัน
“ช็อปให้สนุกนะ พอดีพิมพ์ไม่อยากได้อะไร ส่งยิ้มให้เอวา
“น่าเสียดายจัง งั้นวันหลังเราค่อยไปด้วยกันก็ได้ เอวาแอบ เสียดาย
“จ๊ะ “รับคำสั้นๆ
หลังจากเลิกงานแล้วพิมพ์ก็ตรงไปยังห้องพักของตัวเอง ทั้งตัว นั่งลงบนเตียงยื่นมือไปเปิดดึงลิ้นชักที่โต๊ะตรงหัวเตียงและหยิบ เอากระเป๋าตังออกมาแล้วเปิดออกข้างในกระเป๋าเหลือเงินอยู่ไม่กี่ บาทเอง พิมพ์ได้แต่ถอนหายใจคิดไม่ตก เพราะเธอต้องใช้เงินซื้อ ของใช้ส่วนตัวสำหรับผู้หญิงถ้าเงินหมด เธอจะไปหามาจากไหน กัน
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นพิมพ์จึงรีบเดินไปเปิดประตู เจอเควิน ยืนส่งยิ้มให้เธออยู่ตรงหน้าประตู
“คุณปีเตอร์เรียกให้คุณไปพบครับ”บอกไปตามคำสั่ง
“ค่ะ”รับคำแล้วเดินตามหลังเควินไปยังห้องของปีเตอร์ที่อยู่ติดข้างห้องพักของเธอ พอไปถึงเควินก็เปิดประตูนำเธอเข้าไป
ก่อน
“มาแล้วครับนาย”บอกให้ปีเตอร์รับรู้
“นายสองคนออกไปรอข้างนอกก่อนไป” ปีเตอร์ต้องการความ เป็นส่วนตัว
บอดี้การ์ดทั้งสองคนพยักหน้าแล้วเดินออกจากห้องไป ปีเตอร์ จึงเปิดประเด็นขึ้นมาก่อน
“มารับไปสิ เงินเดือนของเธอ”ยื่นซองไปข้างหน้าให้เธอ
พิมพ์เดินเข้าไปรับซองจากมือของปีเตอร์และไม่ลืมถามข้อ ข้องใจ
“ฉันมาทำงานใช้หนี้ทำไมต้องให้เงินเดือนด้วยคะ”มองหน้าปี เตอร์อย่างแปลกใจ
“คนทำงานก็ต้องได้เงินจริงไหม แล้วอีกอย่างเธอก็ต้องซื้อ ของใช้ส่วนตัวถ้าไม่มีเงินแล้วจะเอาเงินที่ไหนไปซื้อ”จ้องหน้า พิมพ์
“คุณพูดเหมือนคุณรู้ ว่าฉันไม่มีเงินติดตัวเลย” มองหน้าปีเตอร์ต้องการคำตอบ
“ใช่ฉันรู้ พ่อเธอจะเอาเงินที่ไหนมาให้เธอใช้ขนาดเงินใช้หนี้ยัง ไงไม่มีเลย ยกยิ้มมุมปาก
“ค่ะ ฉันรู้” เธอได้แต่ยอมรับเท่านั้น เพราะทุกอย่างที่เขาพูดมา มันคือความจริงที่ไม่สามารถปฏิเสธได้
“แต่ถ้าเธออยากใช้หนี้ให้คุ้มกับจำนวนเงิน ฉันมีอีกทางให้เธอ เลือก”พูดพลางลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินเข้าไปหาพิมพ์ใกล้ๆ
พิมพ์ได้แต่มองหน้าปีเตอร์ที่เดินเข้ามาชิดตัวเธอ แล้วอยู่ๆเขาก็ ใช้มือทั้งข้างโอบเอวเธอเข้าหาตัวเขาจนแนบชิดติดกันและกอด รัดไว้แน่นโดยที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัวเลย
“ปล่อยค่ะ คุณจะทำอะไร พยายามดิ้นให้หลดจากอ้อมแขนของ
ปีเตอร์
“แล้วเธอว่าฉันควรจะทำอะไรดีล่ะ” ก้มหน้าลงมองหน้าพิมพ์ ที่ มองหน้าเขาอยู่ก่อนแล้ว
ทั้งคู่สบตากันพิมพ์ได้แต่มองหน้าปีเตอร์ทำตาปริบๆเพราะเธอ ไม่เคยได้ใกล้ชิดผู้ชายมากขนาดนี้มาก่อนยิ่งเป็นปีเตอร์แล้ว ก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกแปลกๆอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเลย ปีเต อร์ค่อยๆก้มหน้าลงประกบริมฝีปากอ่อนนุ่มของเธอทันที
พอริมฝีปากของปีเตอร์แตะริมฝีปากเธอ พิมพ์ก็ได้แต่เบิกตาก ว้างด้วยความตกใจ
“อื้อ” เปล่งเสียงอยู่ในลำคอ
พิมพ์พยายามดิ้นและผลักดันเขาออกจากเธอแต่ไม่เป็นผล ยิ่ง เธอดิ้นขัดขืนปีเตอร์ก็ยิ่งได้ใจเพิ่มความหนักหน่วงด้วยการบดขยี้ ริมฝีปากเธอและขบริมฝีปากล่างให้เธอเผยปากออกพร้อมกับใช้ ลิ้นซอกซอนเข้าไปในโพรงปากของเธออย่างง่ายดาย อีกทั้งยัง ใช้มือลูบไล้จากสีข้างขึ้นมาเรื่อยๆจนมาถึงบริเวณหน้าอกทั้งสอง ข้างของเธอ ออกแรงบีบไปตามแรงอารมณ์ ทั้งที่ริมฝีปากยังคง จูบดูดดื่มริมฝีปากพิมพ์อย่างไม่ยอมลดละทำให้ในหัวเธอขาว โพลนไปหมดได้แต่ยืนนิ่งให้เขาได้ทำตามใจ จนเธออ่อนระทวย ยืนไม่ไหวจะล้มลง ปีเตอร์จึงกอดรัดเธอไว้แน่นและยอมถอนริม ฝีปากของตัวเองออกจากริมฝีปากเธออย่างจำใจ
พิมพ์หายใจหอบถี่เพราะหายใจไม่ทัน แต่ปีเตอร์ก็ยังคงกอดรัด เธอไว้แน่น จ้องมองหน้าพิมพ์ที่แดงก่ำเพราะความเขินอาย
แค่จูบเธอยังหวานขนาดนี้ แต่ถ้าทำมากกว่านี้ฉันไม่อยากจะคิดเลย” ปีเตอร์ยกยิ้มมุมปาก
พิมพ์ได้ยินอย่างนั้นยิ่งทำให้เธอหน้าร้อนผ่าวไม่กล้ามองสบตา ปีเตอร์ที่เอาแต่จ้องมองหน้าเธอ
“ปล่อยเถอะค่ะ “พยายามพูดด้วยน้ำเสียงปกติที่สุด
“ฉันไม่ปล่อยเธอลืมไปแล้วเหรอ ว่าฉันมีสิทธิ์ในตัวเธอ ทั้งหมด”ก้มหน้าลงหอมแก้มพิมพ์ทีหนึ่ง
พิมพ์ได้ยินอย่างนั้นทำให้เธออดคิดไม่ได้ว่าเธอก็ไม่ได้ต่างอะไร กับสิ่งของที่มีชีวิตเลย
“ใช่ค่ะ คุณมีสิทธิ์ในตัวฉันทั้งหมด แต่สำหรับตัวฉันแล้วมันมีค่า น้อยเกินไปสำหรับเงินสิบล้านของคุณนะคะ” เงยหน้าขึ้นมอง สบตาปีเตอร์ทั้งที่น้ำตาคลอเบ้า
ปีเตอร์ได้ยินอย่างนั้นถึงกับชะงักเล็กน้อย ไม่คิดว่าจะได้ยินคำ พูดดูถูกตัวเองออกมาจากปากพิมพ์ ปีเตอร์จึงยอมคลายอ้อมแขน ออกจากตัวเธออย่างง่ายดายแล้วยืนหันหลังให้เธอ
“กลับไปพักเถอะ”ปีเตอร์เอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ
“ค่ะ”รับคำสั้นๆแล้วมองแผ่นหลังกว้างของปีเตอร์ที่ยืนหันหลังให้เธอแล้วเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ
ปีเตอร์ได้แต่ยืนหันหลังให้พิมพ์ สับสนกับตัวเองว่าตอนนี้เขา ต้องการอะไรกันแน่และจะเอายังไงกับเธอดี เพียงแค่คำพูดของ เธอทําไมถึงทําให้เขาวุ่นวายใจได้ถึงขนาดนี้ไม่เข้าใจตัวเอง เหมือนกัน
พอกลับมาถึงห้องพิมพ์ก็นั่งลงบนเตียง ยกมือขึ้นแตะริมฝีปาก ของตัวเองไม่น่าเชื่อว่าเธอจะเสียจูบแรกให้กับเจ้าหนี้ของเธอ แต่สำหรับเขาแล้วเธอคงไม่ต่างอะไรกับผู้หญิงขายตัวอย่างที่ เขาค่อยพูดไว้หรอก น้าตาที่กั้นไว้ค่อยๆเอ่อไหลออกมาช้าๆจาก ดวงตากลมโตของเธอ
หลังจากที่พิมพ์อาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว ก็ออกจากคาสิโนเพื่อ ไปหาซื้อของใช้ที่จำเป็นในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งที่อยู่ไม่ไกล จากคาสิโนมากนัก พอเลือกซื้อของได้แล้วพิมพ์ก็เดินออกมาจาก ห้าง กำลังจะก้าวเท้าข้ามถนนไปอีกฝั่งหนึ่งแต่อยู่ๆก็มีรถหรูคัน หนึ่งพุ่งมาทางเธอ พิมพ์จึงรีบถอยหลังแต่ด้วยความรีบกลัวรถจะ ชนเธอ ทําให้เสียหลักล้มลงไปกองพื้น
“โอ๊ย!” ร้องออกมาเพราะแขนเธอไปกระแทกพื้นบนฟุตบาท
รถคันที่แล่นเกือบจะชนเธอจอดและรีบลงมาจากรถ เมื่อเห็นเธอ ล้มลงไปข้างทางเพื่อลงไปดูอาการของเธอทันที
“คุณเป็นอะไรมากไหมครับ”เดินเข้าไปใกล้พิมพ์พร้อมกับช่วย ประคองเธอลุกขึ้นจากพื้น
“ไม่เป็นไรค่ะ”เงยหน้าขึ้นมองหน้าคนที่ถามเธอ
“ผมต้องขอโทษจริงๆที่ขับรถเร็วไปหน่อย”มองหน้าพิมพ์ไม่
วางตา
“ค่ะ ” รับคำสั้นๆพร้อมเก็บหยิบถุงของที่ซื้อขึ้นมาจากพื้น
“ให้ผมไปส่งคุณเป็นการไถ่โทษได้ไหม”พูดด้วยน้ำเสียงสำนึก
ผิด
“ฉันไม่ได้เป็นอะไร ไม่ต้องหรอกค่ะ” กำลังจะเดินไปเพื่อข้าม ถนนแต่เขากลับคว้าแขนเธอไว้ก่อน
“ผมขอร้องล่ะให้ผมไปส่งคุณเถอะนะ”จับแขนเธอไว้
“คุณขอร้องฉันขนาดนี้ฉันก็คงต้องไปแล้วล่ะค่ะ” เดินนำไปที่รถ ของเขาโดยที่เจ้าของรถเดินตามหลังเธอและเปิดประตูรถให้เธอ ขึ้นไปนั่ง
ระหว่างนั่งอยู่ในรถทั้งสองคนจึงทำความรู้จักกันไปพลางๆ
“ผมหลุยส์ครับ แล้วคุณล่ะชื่ออะไรถามพร้อมกับหันมามองหน้า พิมพ์
“ฉันพิมพ์ค่ะ หันไปมองหน้าหลุยส์ที่จัดว่าหล่อเหลาไม่แพ้ใคร
ผมต้องขอโทษคุณอีกครั้งนะครับ ปกติผมมีคนขับรถให้แต่วันนี้ ผมอยากจะขับเอง แต่ไม่คิดว่าการขับรถเองจะได้เจอคุณ” หลุยส์ หันไปมองหน้าพิมพ์
“ฉันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อยค่ะ”ส่งยิ้มให้หลุยส์ให้คลายกังวล
แล้วคุณจะให้ผมไปส่งคุณที่ไหนล่ะ”ตามองทางข้างหน้า “ที่คาสิโนที่อยู่ใกล้ๆแถวนี้รู้จักไหมคะ”หันไปมองหน้าหลุยส์
“คุณหมายถึงคาสิโนชื่อดังของปีเตอร์ใช่ไหม” หันไปมองหน้า พิมพ์
“ใช่ค่ะ คุณรู้จักคุณปีเตอร์ด้วยเหรอคะ”พิมพ์ถามด้วยความแปลก
ใจ
“ก็ไม่แปลกนี้ครับใครๆก็รู้จักเขาทั้งนั้นแหละ”ยกยิ้มมุมปาก
“ค่ะ มันก็จริงของคณะหันไปมองข้างทาง
ไม่นานรถคันหรูของหลุยส์ก็มาจอดตรงหน้าคาสิโนพิมพ์จึงรีบ ลงจากรถ
“ผมหวังว่าเราจะได้เจอกันเร็วๆนี้นะครับ ส่งยิ้มให้พิมพ์อย่างมี ความหมาย
“ค่ะ ขอบคุณนะคะที่มาส่ง ส่งยิ้มให้หลุยส์เช่นกันและยืนมองจน รถแล่นลับตาไป
วันต่อมา
ใกล้จะถึงเวลาเลิกงานแล้วพิมพ์กำลังเก็บของตัวเองเพื่อจะไป ทานข้าวที่อยู่อีกชั้นหนึ่งจึงเหลือเธออยู่คนเดียวทั้งชั้นเพราะเอวา มีธุระด่วนจึงรีบกลับไปก่อน พิมพ์สะพายกระเป๋าของตัวเองกำลัง จะเดินออกจากห้องเก็บของแต่กลับเจอแม็คยืนอยู่ตรงหน้าประตู ห้องขวางทางเธออยู่
“แม็คคุณมีธุระอะไรกับฉันหรือเปล่าถึงได้มาหาถึงที่นี้”พิมพ์มอง หน้าแม็คด้วยความแปลกใจ
“ใช่ผมมีธุระกับคุณสำคัญมากด้วย”เดินเข้าไปหาพิมพ์ด้วย
ท่าทางคุกคาม
“แม็คคุณจะทําอะไร ถามพลางถอยหลังจนไปติดชิดผนังห้อง กำลังจะวิ่งหนีแม็คไปอีกทางแต่เขากลับคว้าตัวเธอเข้าไปกอดรัด ไว้แน่น
แม็คปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!” พยายามดิ้นให้หลุดจากการกอดรัด ของแม็ค
ยอมเป็นของผมเถอะนะ ผมรักคุณมากจริงๆ “เหวี่ยงตัวพิมพ์ลง กับพื้นห้องแล้วตามลงไปขึ้นทาบทับตัวเธอออกแรงกักกันไม่ให้ เธอมีแรงดิ้นหนี พร้อมกับฉีกดึงเสื้อของเธออย่างรุนแรงจนขาด หลุดลุ่ย เผยให้หน้าอกเต่งตึงของเธอ
“ฉันขอร้องล่ะ อย่าทำอะไรฉันเลยนะ”น้ำตาค่อยๆเอ่อไหลออก มาจากดวงตากลมโตของเธอ พยายามขัดขืนแต่แรงของแม็คมี มากกว่า
แม็คเห็นน้ำตาของพิมพ์ถึงกับชะงักไปแต่ก็ไม่ทำให้เขาเปลี่ยน ใจปล่อยเธอไป ก้มหน้าลงจูบไซ้ซอกคอเธออย่างบ้าคลั่ง พิมพ์ได้ แต่ร้องไห้และภาวนาอยู่ในใจขอให้มีใครสักคนมาช่วยเธอได้ทัน ก่อนที่อะไรจะสายเกินไป
ไม่นานสิ่งที่เธอบอก็เป็นจริงเมื่ออยู่ๆร่างของแม็คก็ถูกกระชาก ออกจากตัวเธออย่างแรง
ผวะ!!! แม็คถูกปีเตอร์ชกหน้าไปหลายทีด้วยความโกรธ จนเลือดกลบปากล้มลงไปกองกับพื้น
“โอ๊ย! “แม็คร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดยกมือขึ้นจับปากของ ตัวเอง
พิมพ์ได้แต่นั่งมองดูเหตุการณ์ กอดตัวเองด้วยความกลัวร้องไห้ สะอึกสะอื้นจนตัวโยน ไม่คิดเลยว่าแม็คจะเปลี่ยนไปได้ถึงขนาด จะขืนใจเธอได้ลงคอ
“เป็นไงแม็ค ได้สติขึ้นมาบ้างหรือยัง ฉันไม่คิดเลยว่าแกจะทำตัว เลวทรามได้ถึงขนาดจะข่มขืนผู้หญิงได้ลง” มองหน้าแม็คอย่าง น่าสมเพช
“ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจทำร้ายพิมพ์จริงๆ”นิ่วหน้าเจ็บแผลที่
ปาก
“ไม่ได้ตั้งใจแกพูดมาได้ยังไง ถ้าฉันมาไม่ทันป่านนี้คนของฉัน คงจะตกเป็นของแกไปแล้ว”พูดพลางหันไปมองพิมพ์
“ที่ผมทำลงไปก็เพราะผมรักเธอ ผมอยากให้พิมพ์เป็นของผม คนเดียว”ใช้มือเช็ดเลือดที่ปาก
“แกรักเขาแล้วเขารักแกไหม”ปีเตอร์ถามแม็คกลับ
แม็คไม่ตอบได้แต่เงียบเท่านั้น เพราะรู้อยู่เต็มอกว่าพิมพ์ไม่ได้ รู้สึกอะไรกับเขาเลยสักนิด ปีเตอร์เห็นแม็คเงียบไปจึงออกคำสั่ง
รับลากตัวไอ้สวะนี้ออกไปซะ แล้วอย่าให้มันเหยียบที่นี้อีก” น ไปส่งบอดี้การ์ดทั้งสองคน
“ครับนายรับ แล้วก็รีบลากตัวแม็คออกไปทันที โดยที่แม็ค ยอมออกไปอย่างง่ายดายไม่มีการขัดขืนใดๆทั้งสิ้น
หลังจากที่ลากตัวแม็คออกไปแล้ว ปีเตอร์ก็เดินเข้าไปหาพิมพ์ที่ ร้องไห้ไม่ยอมหยุดและใช้มือปิดหน้าอกเปล่าเปลือยของตัวเอง ปีเตอร์จึงถอดเสื้อชั้นนอกของตัวเองออกแล้วคลุมปิดหน้าอกให้ พิมพ์พร้อมกับประคองให้เธอยืนขึ้น
เธอปลอดภัยแล้วนะ ไม่ต้องกลัวแล้ว”พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“ขอบคุณมากนะคะ ที่มาช่วยฉันได้ทัน”เดินเข้าไปสวมกอดปี เตอร์ไว้แน่นพร้อมกับซบหน้าลงกับหน้าอกกว้างของเขาร้องไห้ สะอึกสะอื้น
“ไม่เป็นไรนะ ฉันอยู่ตรงนี้แล้ว” โอบกอดพิมพ์ไว้เพื่อปลอบโยน เพราะเธอเอาแต่ร้องไห้และกอดเขาไว้แน่น
ทั้งคู่โอบกอดกันไม่นานก็ผลักออกจากกัน ต่างคนต่างมองสบตา กันและกัน พิมพ์ได้สติจึงเช็ดน้ำตาตัวเองทิ้งพร้อมกับถอยห่าง ออกมาจากตัวปีเตอร์
“ขอบคุณอีกครั้งนะคะที่ช่วย และต้องขอโทษด้วยที่ฉันกอดคุณ” ก้มหน้าลงไม่ยอมมองหน้าปีเตอร์
“เธอไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ไปกันเถอะ”ยื่นมือไปจับมือพิมพ์แล้ว เดินนําหน้าเธอไป พิมพ์ได้แต่เดินตามหลังปีเตอร์ไปติดๆตามแรง ดึงจากมือเขาที่จับมือเธอเดินไปข้างหน้า
พอมาถึงหน้าห้องพักของพิมพ์เธอจึงเปิดประตูเข้าไปโดยมีปี เตอร์เดินตามหลังเธอเข้าไปในห้องด้วย
“วันพรุ่งนี้เธอไม่ต้องไปทำงานแผนกแม่บ้านแล้วนะ ฉันมีงาน ใหม่ให้เธอทำ”มองหน้าพิมพ์ที่ยืนมองหน้าเขาอยู่ก่อนแล้ว
“ค่ะ”รับคําสั้นๆ
“มีอะไรก็เรียกฉันได้ตลอดนะ”เดินหันหลังให้เธอแล้วเดินไปตรง ประตูกำลังจะเปิดออกไปแต่พิมพ์เดินไปคว้าแขนปีเตอร์ไว้ก่อน
“เดี๋ยวก่อนค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ คุณจะให้ฉันทำอะไรเพื่อ ตอบแทนที่คุณช่วยฉันไว้ก็บอกมาได้เลยนะคะ”มองหน้าปีเตอร์ อย่างมีความหมาย
“เธอไม่ต้องกลัวหรอก เธอได้ช่วยฉันแน่นอน”ดึงตัวพิมพ์เข้า มาโอบกอดพร้อมกับก้มหน้าลงหอมแก้มเธอฟอดหนึ่งพร้อมกับ คลายอ้อมแขนออกจากตัวเธอแล้วเดินออกจากห้องไป
พิมพ์ได้แต่มองแผ่นหลังกว้างของปีเตอร์ที่เดินออกจากห้องไป ความรู้สึกของเธอตอนนี้มันหลากหลายจนบอกไม่ถูก แต่เธอก็ ดีใจที่เขาเป็นคนช่วยเธอไว้
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ