บทที่10 คนพิเศษ(ใชไหม)

หลายวันต่อมา

พิมพ์กําลังทําความสะอาดห้องให้ปีเตอร์เหมือนปกติทุกวัน ปี เตอร์เดินเข้ามาในห้องหลังจากที่ไปตรวจดูงานทุกแผนกกลับมา พอดี แล้วนั่งลงบนโซฟามองพิมพ์ทำงานดูการเคลื่อนไหวไปมา ของเธอแล้วยกยิ้มมุมปาก

“เดี๋ยวถ้าเธอทํางานเสร็จฉันจะพาเธอไปข้างนอก” พูดด้วยน้ำ เสียงราบเรียบ

“ไปทำไมเหรอคะ”ถามด้วยความแปลกใจอยู่ๆก็จะพาเธอไปข้าง นอกเพราะตั้งแต่ที่มาอยู่ที่นี้ เขาไม่เคยพาเธอไปไหนด้วยเลยสัก ครั้ง

“เดี๋ยวไปถึงก็รู้เองแหละ” มองพิมพ์ตั้งแต่หัวจรดเท้า

“ค่ะ” รับคําสั้นๆ

หลังที่พิมพ์ทํางานเสร็จ ปีเตอร์ก็พาพิมพ์ไปที่บริษัทเครื่องดื่ม ชูกำลังด้วยเพราะวันนี้มีประชุม ระหว่างทางเดินเข้าไปในบริษัท พนักงานต่างมองมาที่พิมพ์เป็นตาเดียวกัน ต่างแปลกใจที่เห็นเจ้า นายควงผู้หญิงมาด้วย ซึ่งพวกเขายังไม่เคยเห็นปีเตอร์ควงผู้หญิง คนไหนมาที่บริษัทเลย
พิมพ์เดินตามหลังปีเตอร์เข้าไปในห้องทํางานของเขา ท้อยู่ชน บนสุดของบริษัทแล้วนั่งลงบนโซฟามองปีเตอร์นั่งเซ็นเอกสาร อยู่ที่โต๊ะทำงาน กวาดสายตามองไปทั่วห้องที่ตกแต่งอย่างเรียบ ง่าย

“มาหาฉันหน่อย” เอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ

“ค่ะ”รับคำแล้วลุกขึ้นเดินไปหยุดอยู่หน้าโต๊ะทำงานของปีเตอร์

“มานั่งนี้สิ” ตบหน้าตักของตัวเองเบาๆ

พิมพ์จึงเดินเข้าไปนั่งบนตักเขา ปีเตอร์จึงสวมกอดเธอพร้อมกับ ประกบจูบริมฝีปากอ่อนนุ่มอย่างดูดดื่มจนพอใจแล้วจึงถอนออก

“ได้เวลาประชุมแล้ว เธอก็รอฉันอยู่ในห้องนี้แหละห้ามไปไหน เข้าใจไหม”ยื่นหน้าไปหอมแก้มพิมพ์อีกหนึ่งที

“ค่ะ ฉันจะรออยู่ในห้องนี้ จนกว่าคุณจะกลับมา”ลุกขึ้นจากตัก ของปีเตอร์

พอปีเตอร์ออกจากห้องไปพิมพ์ก็เดินสำรวจไปทั่วห้อง แล้วก็ ต้องไปสะดุดตากับรูปถ่ายผู้หญิงกับผู้ชายสองคนที่มีอายุมากแล้วอยู่ในรูปเดียวกัน ถ้าให้เดาก็น่าจะเป็นพ่อกับแม่ของปีเตอร์ อย่างแน่นอน เดินจนทั่วห้องแล้วเธอจึงกลับไปนั่งลงบนโซฟาจน เผลอหลับไป

หลังจากประชุมเสร็จปีเตอร์ก็รีบกลับมาที่ห้อง พอเปิดประตู เข้าไปก็เจอพิมพ์นอนหลับอยู่บนโซฟา ทําให้เขาอดยิ้มออกมาไม่ ได้ จึงนั่งลงบนโซฟาแล้วก้มหน้าลงหอมแก้มเธอเบาๆ จนพิมพ์ สะดุ้งลืมตาตื่นขึ้น

“ง่วงมากเลยเหรอ ถึงรอฉันจนหลับไป” ยิ้มมุมปาก

“ก็นิดหน่อยค่ะ แล้วมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ”ยกมือขึ้นปิดปากหาว

“เพิ่งเข้ามาเองไปกันเถอะ” ยื่นมือไปจับมือพิมพ์แล้วเดินจูงมือ ออกไปด้วยกัน พิมพ์ได้ลอบมองหน้าปีเตอร์ที่เขาทำให้หัวใจของ เธอพองโตและรู้สึกอบอุ่นที่ได้อยู่ใกล้เขา

ระหว่างนั่งอยู่ในรถมือไม้ปีเตอร์ก็อยู่ไม่เป็นสุขคอยแต่จะเอา เปรียบเธออยู่เรื่อย จนเธอไม่รู้จะทำยังไงแล้วจึงถามข้อข้องใจขึ้น

“เรากำลังจะไปไหนกันคะ” มองออกไปข้างนอกรถ
“ไปเที่ยวห้างกันไงล่ะ” ยิ้มมุมปาก

พิมพ์ขมวดคิ้วเข้าหากันเขาคงจะไปซื้อของแล้วให้เธอช่วยนิ้ว แน่นอนเลย พิมพ์คิดในใจ

พอไปถึงห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งปีเตอร์ก็ตรงไปยังร้านขาย เสื้อผ้าผู้หญิงโดยที่พิมพ์เดินตามหลังเขาไปติดๆ พิมพ์กวาด สายตามองไปทั่วร้านแล้วก็อดแปลกใจไม่ได้จึงหันไปมองหน้าปี เตอร์เป็นคำถาม

“เลือกสิ อยากได้ชุดไหนฉันจ่ายเอง” กวาดสายตามองไปทั่ว ร้าน

“ไม่ดีกว่าค่ะ ฉันไม่อยากได้”เดินจะออกจากร้านไป

“ถ้าเธอก้าวออกไปจากร้าน ฉันจะจูบเธอต่อหน้าคนทั้งห้างนี้เลย เอาไหม”จับแขนเธอไว้

“ก็ได้ค่ะ ฉันจะเลือกที่เธอยอมเขาเพราะดูจากท่าทางของปี เตอร์แล้วเขาต้องทำอย่างที่พูดแน่ๆ

พิมพ์เดินเลือกชุดเดรสยาวหยิบออกมาจากราวแขวนแต่พอเห็น ราคา เธอจึงรีบแขวนไว้ที่เดิมทันทีเพราะมันแพงเกินไป เธอจึง หันไปเลือกตัวอื่นซึ่งก็แพงอยู่ดีแต่ถ้าเธอไม่เลือกเอาสักตัวก็กลัวปีเตอร์จะดุเธออีก พิมพ์จึงเลือกหนึ่งตัวแล้วยื่นให้ พนักงาน การกระทำของพิมพ์ทุกอย่างอยู่ในสายตาของปีเตอร์ หมด

“เดี๋ยวใครบอกให้เธอเลือกแค่ชุดเดียว”จ้องหน้าพิมพ์

“เอาชุดเดียวก็พอแล้วค่ะ” ก้มหน้าลงไม่ยอมสบตาปีเตอร์

ปีเตอร์เริ่มหงุดหงิดรำคาญเลยตัดปัญหาเดินไปสั่งพนักงานให้ จัดการทุกอย่างตามที่เขาสั่ง โดยการให้พนักงานเลือกให้พิมพ์ ทั้งหมดตามไชร์ของเธอ

ไม่นานพนักงานก็หิ้วถุงใส่เสื้อผ้าสี่ห้าถุงยื่นส่งให้มาร์สกับเควิน ถือ พิมพ์ได้แต่ยืนมองเท่านั้นเพราะถ้าพูดอะไรออกไปกลัวจะโดน ปีเตอร์ดอีก

พอออกมาจากร้านเสื้อผ้าปีเตอร์ก็ตรงไปยังร้านรองเท้าและ ตามด้วยร้านกระเป๋า พิมพ์จึงจำใจเลือกให้เขาพอใจ หลังจากนั้น ปีเตอร์ก็เดินนําไปยังร้านอาหารร้านหนึ่งในห้าง พอไปถึงข้างใน ปีเตอร์ก็นั่งลงจะสั่งอาหาร ส่วนพิมพ์ได้แต่ยืนมองจนปีเตอร์ต้อง ออกคําสั่ง

“นั่งลงสิ ” ก้มหน้าลงเปิดดูเมนูอาหารต่อ
“ค่ะ”นั่งลงตรงข้ามกันกับปีเตอร์

หลังจากสั่งอาหารใช้เวลาไม่นานอาหารก็มาเสิร์ฟเต็มโต๊ะไป หมด ปีเตอร์จึงลงมือทานทันที ส่วนพิมพ์ก็เอาแต่นั่งนิ่งมองปี เตอร์ทาน

“เธอจะนั่งมองอีกนานไหม ทานสิ” น้ำเสียงหงุดหงิด

“แต่ว่าฉันไม่หิว คุณทานเถอะค่ะ” มองหน้าปีเตอร์ที่ถลึงตาใส่

เธอ

“เธอกล้าขัดคำสั่งฉันเหรอ เธออยากโดนจัดหนักใช่ไหม” พูด ด้วยน้ำเสียงความดุดัน

“ก็ได้ค่ะ ฉันจะทาน” พิมพ์รีบหยิบซ้อนส้อมตักอาหารขึ้นมาทาน ทันที

ส่วนปีเตอร์ลอบมองหน้าพิมพ์ที่กำลังก้มหน้าก้มตาทานอาหาร เพราะไม่กล้าขัดคำสั่งเขาเห็นแล้วก็อดยิ้มมุมปากไม่ได้

หลังจากที่ทานข้าวเสร็จทั้งสองคนก็ออกจากห้างมานั่งอยู่ในรถ ปีเตอร์ให้เควินขับรถตรงไปยังสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง เพื่อเดิน เล่นย่อยอาหารพิมพ์ได้แต่ลอบมองหน้าปีเตอร์ที่วันนี้เขาทำดีกับเธอเป็นพิเศษจนเธออดที่จะแปลกใจไม่ได้เลยจริงๆ

ทั้งสองคนนั่งอยู่ตรงม้านั่งตัวเดียวกันแต่พิมพ์กลับนั่งห่างเขา เพื่อรักษาระยะห่างไว้ ปีเตอร์จึงขยับเข้าไปใกล้เธอแล้วโอบเอว เธอไว้ แต่พิมพ์พยายามขยับตัวออกห่างจากเขา

“เธอจะดิ้นทำไมนักหนาทีทุกคืนไม่เห็นจะดิ้น” โอบเอวเธอไว้ แน่น

“คือ คุณทำอย่างนี้ทำไมคะ”ถามออกไปเพราะความข้องใจ

“เรื่องอะไร”หันหน้าไปทางอื่น

“ทำไมคุณถึงซื้อของพวกนั้นให้ฉันแล้วยังพามานั่งเล่นที่นี้อีก มันเหมือน” เธอไม่กล้าพูดให้จบเพราะกลัวว่ามันจะไม่เป็นเหมือน อย่างที่เธอคิด

“เหมือนคนรักกันใช่ไหม” หันมามองหน้าพิมพ์

“ค่ะ ฉันคิดอย่างนั้น” ตัดสินใจพูดออกไป

“ก็ได้ฉันจะบอกให้ ที่ฉันทำในวันนี้ก็เพราะฉันพอใจในตัวเธอที่ ตอบสนองความต้องการของฉันได้ถึงใจก็เท่านั้นเองไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น” พูดออกมาอย่างที่คิด

“ค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว” จริงๆแล้วที่เขาทำไป ไม่มีความรู้สึกพิเศษ อะไรกับเธอเลยสักนิด

“ฉันว่าเรากลับกันเถอะ”ลุกขึ้นแล้วเดินนําหน้าเธอไป

พิมพ์จึงเดินตามหลังปีเตอรไปห่างๆ เขาคงไม่มีทางมารักคน อย่างเธอหรอกเพราะเขากับเธอมันช่างแตกต่างกันเกินไป เจ้าหนี้ กับลูกหนี้ไม่มีทางรักกันได้หรอก พิมพ์คิดในใจ

ระหว่างนั่งอยู่ในรถต่างคนก็ต่างเงียบไม่มีการพูดคุยใดกันๆทั้ง สิ้น จนพิมพ์ทำตัวไม่ถูกลอบหันหน้าไปมองหน้าปีเตอร์ที่กำลัง นั่งหลับตาอยู่ เธอเห็นอย่างนั้นก็หันหน้ากลับมาทางเดิม ปีเตอร์ ลืมตาขึ้นแล้วหันไปมองหน้าพิมพ์ที่กําลังมองออกไปข้างทาง มองไม่นานแล้วก็หันกลับมาทางเดิมเช่นกัน

พอมาถึงคาสิโนมาร์สกับเควินก็ขนของที่ซื้อทุกอย่างเข้าไปไว้ ในห้องของเธอ โดยที่ปีเตอร์ก็อยู่ในห้องเช่นกัน พอบอดี้การ์ดทั้ง สองคนขนของเสร็จเขาก็สั่งให้ทั้งคู่ออกไปจากห้องทันที

ปีเตอร์เดินเข้าไปสวมกอดพิมพ์พร้อมกับประกบจูบริมฝีปากของ เธออย่างดูดดื่มจนเขาพอใจ แล้วจึงยอมถอนริมฝีปากของตัวเอง ออก แล้วมองสบตากัน
“เดี๋ยวคืนนี้ฉันจะมานอนด้วยนะ” ใช้มือลูบไล้ใบหน้าพิมพ์เบาๆ

“ค่ะ” รับคำแล้วหลบสายตาของปีเตอร์ที่ทำให้เธอไหวหวั่น

พิมพ์ได้แต่มองปีเตอร์เดินออกจากห้องไป แล้วทรุดตัวนั่งลง บนเตียงถอนหายใจเบาๆ จากนั้นก็ไปจัดของที่ปีเตอร์ซื้อให้ เข้า ตู้เพื่อเวลาหยิบจับใช้จะได้สะดวกมากขึ้น แต่อยู่ๆเธอก็รู้สึกว่า กางเกงชั้นในที่ใส่อยู่เปียกชื้นขึ้นมา เธอจึงรีบเข้าไปในห้องน้ำ เพื่อดูสิ่งที่เห็นคือประจำเดือนของเธอมา พิมพ์จึงรีบเปลี่ยนชั้นใน แล้วใส่ผ้าอนามัยรองไว้ทันที แล้วไปจัดของต่อจนเสร็จ

ช่วงดึกของวันหลังจากที่พิมพ์อาบน้ำแต่งตัวเสร็จกำลังนั่งทา ครีมบำรุงผิวอยู่เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

ก๊อกๆๆ

พิมพ์จึงลุกจากเก้าอี้ไปเปิดประตู เจอปีเตอร์ยืนรออยู่ตรงหน้า ห้อง พอประตูเปิดปีเตอร์ก็เดินเข้ามาในห้องทันที แล้วไปล้มตัว ลงนอนลงบนเตียง ส่วนพิมพ์ก็ไปทาครีมต่อจนเสร็จแล้วไปปิดไฟ หัวเตียง จากนั้นก็นั่งลงบนเตียงล้มตัวลงนอนข้างปีเตอร์

ปีเตอร์จึงขึ้นคร่อมทาบทับตัวเธอพร้อมกับประกบจูบริมฝีปากอ่อนนุ่มของเธอแล้วกำลังจะใช้มือล้วงเข้าไปในช่องรักของ เธอ แต่พิมพ์กับใช้มือตัวเองจับมือปีเตอร์ออกจนปีเตอร์แปลกใจที่ เธอไม่ยอมเขาเหมือนทุกครั้ง

“เธอเป็นอะไรทำไมถึงไม่ยอมให้ฉัน”ถามด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

“คือ ประจําเดือนฉันมาค่ะ”ตอบออกไปตามตรง

“งั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้นเธอก็นอนเถอะ” ลุกลงจากเตียงกำลังจะ เดินออกจากห้องไป

“เดี๋ยวค่ะ แล้วคุณไม่นอนกับฉันแล้วเหรอคะ” มองหน้าปีเตอร์ ต้องการคำตอบ

“ก็เธอมีประจำเดือนแล้วฉันจะนอนกับเธอได้ยังไงกันล่ะ” พูด พลางเดินออกจากห้องไปทันที

พิมพ์ได้ยินอย่างนั้นก็ยิ่งตอกย้ำว่าเธอไม่ได้มีความสำคัญอะไร กับเขาเลยเป็นได้แค่ที่ระบายความใคร่ของเขาก็เท่านั้น เมื่อเธอ ตอบสนองความต้องการของเขาไม่ได้ เขาก็ไปโดยไม่แคร์ความ รู้สึกของเธอเลยสักนิด

พิมพ์ล้มตัวลงนอนกอดตัวเองไปพร้อมกับความน้อยใจที่จุกอยู่เต็มอก จนแปรเปลี่ยนกลายเป็นน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตา กลมโตของเธอหยดตกลงบนหมอนที่เธอหนุน

เช้าวันใหม่พิมพ์ออกมาจากห้องของตัวเองกำลังจะเดินไปที่ห้อง ของปีเตอร์ก็เห็นเกรซหัวหน้าแผนกแม่บ้านเดินยิ้มออกมาจาก ห้องของเขา ผ่านหน้าเธอไปโดยที่เกรซไม่เห็นพิมพ์เพราะเธอ แอบอยู่ตรงประตู เช้าขนาดนี้เกรซมาทำอะไรที่ห้องของปีเตอร์ พิมพ์แปลกใจ