บทที่5 ความผิด(ไม่ได้ตั้งใจ)

ระหว่างที่แม็คกำลังสอนงานให้พิมพ์อยู่ก็มีพนักงานหญิงใน แผนกเดียวกันเดินเข้าไปหาพิมพ์

“นี้เธอฉันชื่อเอมี่นะ” แนะนำตัวพร้อมกับส่งยิ้มให้พิมพ์อย่างเป็น

มิตร

“สวัสดีค่ะ”พิมพ์ทักทายกลับ

“ว่าแต่เธอมาจากประเทศอะไรเหรอ”ถามพลางส่งยิ้มให้พิมพ์

“มาจากประเทศไทยค่ะ”ส่งยิ้มให้เอมี่

“งั้นเหรอ ไม่น่าละถึงสวยน่ารักขนาดนี้”มองหน้าพิมพ์กับแม็ค สลับกันไปมา

“ขอบคุณค่ะ”พิมพ์ยิ้มรับ

“ตามสบายนะ ฉันไปทำงานต่อดีกว่า”เอมี่พูดจบแล้วเดินออกไป

พิมพ์เริ่มเข้าใจงานบ้างแล้วแม็คเลยให้เธอไปเสิร์ฟให้ลูกค้าที่ นั่งรออยู่ที่โต๊ะไม่ห่างจากเคาร์เตอร์บาร์มากนัก พิมพ์ถือถาดใส่แชมเปญพร้อมแก้วเปล่าเดินไปที่โต๊ะลูกค้า พอไปถึงเธอก็ ยกขวดแชมเปญกับแก้ววางลงบนโต๊ะตรงหน้าลูกค้าที่เอาแต่จ้อง หน้าเธอ พอเธอเสิร์ฟเสร็จกำลังจะหมุนตัวกลับแต่กลับถูกลูกค้า ดึงกระชากแขนเธอลงไปนั่งบนตักเขาโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว

พิมพ์พยายามดิ้นให้หลุดจากการกอดรัดของลูกค้า แต่เขากลับ พยายามใช้มือลูบไล้ต้นขาจะล้วงเข้าไปใต้กระโปรงของเธอ

“ปล่อย! ฉันบอกให้คุณปล่อยได้ยินไหม”พิมพ์พูดบอกออกไป ด้วยความกลัวตัวสั่นเทา

“ทำไมละ ฉันจะทำอะไรกับเธอก็ได้เอาใจฉันหน่อยไม่ได้หรือ ไง”พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่สะทกสะท้านใดๆเลยและยังพยายามใช้ มือล้วงเข้าไปใต้กระโปรงอย่างไม่ลดละ

ด้วยสัญชาตญาณการป้องกันตัวเองพิมพ์จึงคว้าเอาขวด แชมเปญที่วางอยู่บนโต๊ะฟาดลงไปที่หัวลูกค้าทั้งที่เธอยังนั่งอยู่ บนตักเขาอย่างเต็มแรงจนหัวแตกเลือดค่อยๆไหลลงมาอาบหน้า ลูกค้าแล้วจึงยอมปล่อยเธอแต่โดย

“โอ้ย!” ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดพิมพ์ได้แต่ยืนมองนํ้าตา คลอเบ้าตัวสั่นเทา
เพล้ง ! พิมพ์ปล่อยปากขวดที่เหลืออยู่ในมือตกลงพื้น

เสียงร้องโอยอวยของลูกค้าและเสียงขวดแตกทำให้พนักงาน ในแผนกต่างพากันวิ่งไปที่โต๊ะว่าเกิดอะไรขึ้นรวมถึงปีเตอร์ที่เดิน เข้ามาพอดี ทุกคนต่างมองหน้าพิมพ์และลูกค้าที่หัวแตกเลือด อาบด้วยความตกใจ

“มันเกิดอะไรขึ้น”ปีเตอร์ถามออกไปมองหน้าพิมพ์ไม่วางตา “คือ ฉัน”พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเทา

“นี้คุณจะมองกันอีกนานไหมพาผมไปหาหมอเดี๋ยวนี้เลย”ลูกค้า พูดแทรกขึ้นก่อนที่พิมพ์จะพูดจบ

“นายสองคนไปจัดการให้เรียบร้อยไป”ปีเตอร์สั่งบอดี้การ์ดทั้ง สองคนพาลูกค้าไปหาหมอ

“ครับนาย”รับคำแล้วพยุงตัวลูกค้าขึ้นกำลังจะเดินออกไป

“คุณต้องจัดการพนักงานคนนี้ให้ผมด้วยเธอทำร้ายผม”พร้อมกับ

ชี้นิ้วไปที่พิมพ์

พิมพ์ได้แต่ส่ายหน้าน้ำตาคลอเบ้าเธอไม่ได้ตั้งใจทำร้ายเขาเธอ ก็แค่ป้องกันตัวเท่านั้นเอง
พอลูกค้าคนนั้นออกไปปีเตอร์ก็สั่งให้คนมาทำความสะอาดเก็บ เศษขวดแชมเปญที่แตกกระจายเกลื่อนพื้น

ส่วนพิมพ์ก้าลังเดินเข้าไปหาปีเตอร์เพื่อจะอธิบายความจริงให้ เขาฟังแต่เขากลับจ้องหน้าเธอไม่พอใจ

“ส่วนเธอมานี้! “ปีเตอร์เดินเข้าไปจับข้อมือพิมพ์พร้อมกัน กระชากเธอไปต่อหน้าตาทุกคนในแผนกแล้วเดินไปที่ลิฟต์กดขึ้น ไปชั้นที่เขาพัก ทุกคนได้ยืนงงสงสัยในความสัมพันธ์ของปีเตอร์ กับพิมพ์

“คุณปล่อยฉันเถอะ ฉันเจ็บ”นิ่วหน้าเจ็บข้อมือที่ปีเตอร์จับไว้แน่น

“ไม่ ฉันไม่ปล่อยเธอจะทำไม”หันหน้าไปตวาดใส่พร้อมกับดึง พิมพ์เข้าไปในลิฟต์เมื่อประตูเปิดออก

ระหว่างอยู่ในลิฟต์ปีเตอร์ก็ยังไม่ยอมปล่อยเธอ ถึงแม้ว่าเธอจะ ดิ้นเพราะเจ็บจากแรงบีบของเขา แต่ปีเตอร์ก็ไม่สนใจ จนมาถึงชั้น ที่พักของเขา ปีเตอร์ก็ดึงลากพิมพ์เข้าไปในห้องและยอมปล่อย ข้อมือเธอ

ปัง! ปีเตอร์ปิดประตูห้องเสียงดังแล้วกลับมาจ้องหน้าพิมพ์ มอง ตั้งแต่หัวจรดเท้ายิ่งกระโปรงที่เธอใส่เผยให้เห็นขาเรียวสวยยิ่ง ทําให้เขาหยุดมองไม่ได้ พิมพ์เห็นสายตาที่ไม่น่าไว้ใจของปีเตอร์จึงรีบเอามือทั้งสองข้างมาปิดตรงหน้าขาของเธอและ พยายามดึงชายกระโปรงลง

“มายังไม่ถึงวันก็ก่อเรื่องทำร้ายลูกค้าของฉันเลยนะ”พูดด้วย ความโมโห

“ฉันไม่ได้ตั้งใจค่ะ คือเขาลวนลามฉัน”พูดออกไปตามความจริง

แล้วไง เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะไปทำร้ายเขา”พูดพลางหันหลังให้เธอ ”

“ขอโทษค่ะ ฉันแค่ป้องกันตัวเองก็เท่านั้นเอง”พูดไปน้ำตาก็ ค่อยๆเอ่อไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ แม้แต่การปกป้องตัวเอง ของเธอยังเป็นเรื่องที่ผิดสำหรับเขาเลย พิมพ์คิดในใจ

“ป้องกันตัวเองบ้าอะไรของเธอถึงกับเลือดตกยางออกเลยเนี่ย นะ”หันกลับมามองหน้าพิมพ์ที่กำลังร้องไห้น้ำตานองหน้า

“ฉันขอโทษค่ะ” ก้มหน้าลงมองพื้นใช้มือเช็ดน้ำตาตัวเอง

“ออกไปได้แล้ว แล้วอย่าก่อเรื่องอีกไม่งั้นเธอเจอดีแน่”ปีเตอร์ พูดข่มขู่และคาดโทษไว้
“ค่ะ “พิมพ์รับคำสั้นๆแล้วรีบเดินออกจากห้องไป

หลังจากที่เดินออกจากห้องปีเตอร์พิมพ์ก็เดินตรงไปยังห้องของ ตัวเองทรุดตัวนั่งล้มตัวลงนอนบนเตียงพร้อมกับร้องไห้สะอึก สะอื้น

“ฮือๆ แม่พิมพ์คิดถึงแม่จังเลย “ซบหน้าลงกับหมอนแล้วกอดไว้

แน่น

ส่วนปีเตอร์หลังจากที่พิมพ์ออกไปแล้วแต่ภาพน้ำตานองหน้า ของเธอยังติดตาเขาอยู่

พิมพ์ใช้เวลาอยู่กับตัวเองไม่นานก็กลับลงไปทำงานตามปกติ พอเธอเดินเข้าไปในแผนกทุกคนก็มองเธอด้วยสายตาแปลกๆจน พิมพ์ทำตัวไม่ถูก แต่เอมี่กับแม็คกลับเดินเข้ามาหาเธออย่างเป็น มิตร

“มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่เล่าให้ฉันฟังได้ไหม”เอมี่เดินเข้ามาจับมือ

เธอ

“ได้สิ “พิมพ์จึงเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้ทุกคนฟัง จน ทุกคนมองเธอเปลี่ยนไปและเป็นมิตรกับเธอมากขึ้น

“แล้วคุณปีเตอร์พาเธอไปไหนมาละ”เอมี่ถามด้วยความสงสัย

“คือเขาเรียกฉันไปตักเตือนนิดหน่อยจ้ะ” พยายามพูดด้วยน้ำ เสียงปกติ

“งั้นเหรอ แต่ฉันว่าคุณปีเตอร์เขาทำตัวแปลกๆนะ”เอมี่พูดออกไป เพราะความสงสัย

“เอ่อ ฉันขอตัวไปทำงานดีกว่า”พิมพ์รีบตัดบทแล้วเดินไปหาแม็ค

ทันที

“คุณเป็นยังไงบ้างเจ็บตรงไหนไหม”แม็คถามด้วยความเป็นห่วง

“ฉันไม่เป็นไรค่ะ” ส่งยิ้มให้แม็ค

“เพราะผมเองที่ให้คุณเสิร์ฟถึงได้เกิดเรื่องขึ้น” แม็คอดโทษตัว เองไม่ได้

“อย่าโทษตัวเองเลยค่ะ คราวหน้าคราวหลังฉันจะระวังตัวไม่ให้ เกิดขึ้นอีก”มองหน้าแม็ค

“ครับ”แม็ครับคำสั้นๆและส่งยิ้มให้พิมพ์
หลังจากที่เลิกงานแล้วเอมี่กับแม็คก็ชวนพิมพ์ไปทานอาหารเย็น กันที่ห้องอาหารสำหรับพนักงานก่อนที่จะแยกย้ายกันกลับ ส่วน พิมพ์ก็ตรงไปยังห้องของตัวเองทันทีเพราะเธอง่วงจนตาจะปิดอยู่ แล้ว

พอเข้าไปในห้องพิมพ์ก็รีบอาบน้ำแต่งตัวอย่างรวดเร็ว แล้วขึ้น ไปบนเตียงล้มตัวลงนอนแล้วหลับไปทันทีเพราะความเหนื่อยล้า และเวลาที่ยังปรับตัวไม่ได้