บทที่14 ความเป็นจริงที่ต้องยอมรับ

วันต่อมา

พิมพ์นอนมองหน้าอันหล่อเหลาของปีเตอร์ที่กำลังนอนหลับอยู่ ยื่นมือไปแตะแก้มเขาเบาๆ จะดึงมือกลับแต่เขาลืมตาขึ้นจับมือเธอ

ไว้ก่อน

“เธอแอบมองหน้าฉันเหรอ” เขาหลับอยู่รู้สึกเหมือนมีอะไรมา แตะหน้าเขาก็เลยลืมตาตื่นขึ้น

“เปล่าค่ะ” ดึงมือตัวเองออกจากมือปีเตอร์ด้วยความเขินอาย

“ก็เห็นอยู่ว่าเธอมอง แล้วยังยื่นมือมาแตะที่หน้าฉันอีก”ดึงตัว พิมพ์เข้าไปกอดพร้อมกับหอมแก้มเธอฟอดหนึ่ง

“ฉันขอโทษค่ะ” ก้มหน้าลงซบกับอกกว้างของปีเตอร์ เธอแค่ อยากจะสัมผัสเขาก็แค่นั้นเอง

“จะขอโทษฉันทำไม ไปอาบน้ำกันเถอะจะได้ลงไปทานอาหาร เช้าแล้วกลับคาสิโนกัน” ลุกขึ้นนั่งแล้วอุ้มพิมพ์ตรงเข้าไปใน ห้องน้ำ กว่าทั้งคู่จะออกจากห้องน้ำก็กินเวลาไปเป็นชั่วโมงเพราะ ความเอาแต่ใจของปีเตอร์

หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จทั้งคู่ก็ลงไปทานอาหารเช้า พอทานเสร็จก็พากันไปขึ้นรถเพื่อกลับคาสิโน ระหว่างนั่งอยู่ในรถ พิมพ์ก็มองดูข้างทางไปเรื่อยเปื่อย ส่วนปีเตอร์ก็นั่งหลับตลอด ทางจนไปถึงคาสิโน

ระหว่างทางเดินจะเข้าไปในลิฟต์เจอเกรซยืนรออยู่ตรงหน้า ลิฟต์พอดี เกรซหันมามองหน้าพิมพ์กับปีเตอร์สลับกันไปมาอย่าง ไม่พอใจ พอประตูลิฟต์เปิดออกเกรซก็เดินเข้าไปก่อนตามด้วยปี เตอร์กับพิมพ์ ระหว่างอยู่ในลิฟต์เกรซพยายามเบียดตัวเองเข้าไป หาปีเตอร์ ด้วยความที่เธอใส่รองเท้าส้นสูงทำให้เกรซเซจะล้มปื เตอร์จึงคว้าตัวไว้จึงทำให้เกรซตกอยู่ในอ้อมกอดปีเตอร์ไปโดย ปริยาย

“ระวังหน่อยสิ”ปีเตอร์เอ่ยเตือนเกรซ

“ขอบคุณนะค่ะ ที่ช่วย” พยายามเบียดหน้าอกตัวเองเข้าไปชิดกับ ปีเตอร์ให้มากที่สุด

“ไม่เป็นไร”พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

พิมพ์ได้แต่ยืนมองการกระทำของทั้งคู่เท่านั้น เพราะเธอรู้อยู่ แก่ใจว่าเกรซก็เป็นผู้หญิงที่ปีเตอร์มีความสัมพันธ์ด้วย ไม่ใช่เธอ เพียงคนเดียว

ไม่นานลิฟต์ก็เปิดออกเกรซจึงเดินออกไปและไม่ลืมที่จะหันไป ส่งยิ้มให้ปีเตอร์ พิมพ์ได้แต่ยืนนิ่งจนลิฟต์ถึงชั้นบนสุดเธอได้แต่เดินตามหลังปีเตอร์ไปเงียบๆ พอเข้าไปในห้องปีเตอร์ก็ไป นั่งลงบนโซฟา

“ชงกาแฟให้ฉันหน่อยสิ” เอนตัวพิงกับโซฟา

“ค่ะ” รีบชงแล้วยกไปวางที่โต๊ะตรงหน้าปีเตอร์

“มานั่งตรงนี้สิ” ตบหน้าตักของตัวเองเบาๆ

พิมพ์จึงเดินไปนั่งลงบนตักของปีเตอร์อย่างว่าง่าย จากนั้นเขาก็ ประกบจูบริมฝีปากเธอทันทีจนพอใจ ไม่นานก็ถอนริมฝีปากออก จากริมฝีปากพิมพ์ หลังจากนั้นก็แยกย้ายกันไปทำงานของตัวเอง

ถึงเวลาพักเที่ยงพิมพ์กำลังนั่งทานอาหารไปพร้อมกับเอมี่และ เอวาไปเงียบๆ

“พิมพ์เป็นอะไรหรือเปล่า”เอมี่เห็นพิมพ์เงียบผิดปกติ

“เปล่าฉันไม่ได้เป็นอะไร”ส่งยิ้มกลบเกลื่อนให้เอมี่

“ไม่สบายใจเรื่องอะไร ก็บอกกันได้นะ ไม่ต้องเกรงใจ” เอมี่ยื่นมือ

ไปจับมือพิมพ์ให้กำลังใจ
“ขอบใจมากนะ ที่เป็นห่วง” ส่งยิ้มให้เอมี่ อย่างน้อยทีนี้ก็ยังมีคน ให้ก๋าลังใจเธออยู่บ้าง

ตกเย็นพิมพ์อาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เดินตรงไปยังห้องของปีเตอร์ เพื่อไปนอนค้างกับเขาเหมือนทุกคืน เดินไปตรงประตูห้องนอน กําลังจะดึงเปิดก็เห็นประตูเปิดแง้มไว้อยู่แล้วยังได้ยินเสียงครวญ ครางของคนร่วมรักกันเสียงดังออกมาจากข้างในห้อง

พิมพ์จึงมองเข้าไปในห้องนอนผ่านประตูที่เปิดแง้มไว้สิ่งที่เห็น ตรงหน้าทําให้พิมพ์เบิกตากว้างด้วยความตกใจกับสิ่งที่เห็น ปี เตอร์กับเกรซกำลังร่วมรักกันอย่างเร้าร้อนอยู่บนเตียงที่ใช้นอน กับเธอทุกคืน พร้อมกับส่งเสียงครวญครางดังไปทั่วห้อง

พิมพ์ใช้มือปิดปากตัวเองน้ำตาค่อยๆเอ่อไหลลงอาบแก้มทั้งสอง ข้าง เดินหันหลังให้ประตูแล้วรีบเดินออกไปจากห้องตรงไปยัง ห้องของตัวเอง พอเข้าไปในห้องก็ทรุดตัวนอนลงบนเตียง

“ฮือๆๆ” ร้องไห้สะอึกสะอื้นน้ำตาไหลเป็นทาง เธอพยายามจะ ไม่คิดอะไร แต่ทำไมหัวใจของเธอมันเจ็บปวดเหมือนมีใครเอามืด มากรีดแทงให้เจ็บปวด

ด้านปีเตอร์หลังจากจบบทรักก็ถอดดึงคอนดอมออกจากแก่นกายโยนทิ้งลงถังขยะอย่างไม่ใยดี แล้วหันไปหาเกรซที่นอนอยู่ บนเตียง

“พอใจหรือยัง ใส่เสื้อผ้าแล้วก็ออกไปให้พ้นหน้าเดี๋ยวนี้เลย”พูด ด้วยน้ำเสียงขุ่นมัว

“แม้เมื่อกี้เรายังมีความสุขกันอยู่เลย จะรีบไล่ไปไหนค่ะ”ลุกขึ้น

จากเตียงเดินเข้าไปสวมกอดปีเตอร์

“ปล่อยแค่นี้ก็มากไปแล้ว”ผลักตัวเกรซออกจากตัวเองแรงๆ

“ไปก็ได้ค่ะ ต้องการอีกเมื่อไหร่เรียกได้ตลอดเลยนะคะ” หยิบ เสื้อผ้าตัวเองขึ้นมาสวมใส่พร้อมกับส่งยิ้มให้ปีเตอร์อย่างมีความ สุข

“ถ้าคุณไม่มายั่วผมถึงในห้องอย่าหวังว่าผมจะเรียกคุณอีก” พูด ด้วยความโมโหตัวเอง เขาไม่น่าใจอ่อนเดินตามเกมของเกรซเลย

“ผู้ชายก็เหมือนกันหมดแหละค่ะ เห็นผู้หญิงแก้ผ้าต่อหน้าใครไม่ เอาก็โง่เต็มทีแล้วล่ะใช่ไหมคะ” ส่งยิ้มให้ปีเตอร์อย่างเป็นต่อ แค่ เธอแก้ผ้าต่อหน้าเขาก็กระโจนเข้าใส่เธออย่างกับเสือเจอเนื้อสด อย่างที่คิดไม่มีผิด
“หุบปากแล้วก็ออกไปได้แล้ว” หันหลังให้เกรซแล้วเดินเข้าไปใน ห้องน้ำอย่างหงุดหงิดอารมณ์เสีย

เกรซยิ้มมีความสุขเดินออกจากห้องปีเตอร์ตรงไปยังห้องของ พิมพ์ทันทีพร้อมกับเคาะประตู

ก็อกๆๆ

พิมพ์รีบเช็ดน้ำตาแล้วเดินไปเปิดประตู พอประตูเปิดออกพิมพ์ ถึงกับสะดุ้งตกใจกับคนตรงหน้าไม่คิดว่าจะมายืนอยู่ตรงหน้าห้อง

เธอ

“ไม่ต้องตกใจหรอกจ้ะ ฉันแค่จะมาคุยด้วยนิดหน่อย” เดินเข้าไป ในห้องหน้าตาเฉย

“คุณมีเรื่องอะไรเหรอคะ” พยายามพูดด้วยน้ำเสียงปกติ

“เมื่อกี้ฉันกับคุณปีเตอร์เรามีความสุขกันมากเลยแหละ เธอเห็น แล้วใช่ไหม”พูดไปยิ้มไป

พิมพ์ได้ยินอย่างนั้นถึงกับชะงักพูดไม่ออก เกรซรู้ได้ยังไงว่าเธอ เห็นแล้ว

“คุณพูดอย่างนี้หมายความว่ายังไง” ถามด้วยความสงสัย
“ไม่มีอะไรหรอก แค่ลืมปิดประตูห้องกลัวมีใครไปเห็นเข้าก็ เท่านั้นเอง แค่นี้แหละที่ฉันจะพูดขอตัวก่อนนะ” ยิ้มเย้ยพิมพ์แล้ว เดินออกจากห้องไป

พิมพ์กำลังจะปิดประตูห้องปีเตอร์เดินมาหยุดตรงหน้าเธอพอดี พิมพ์พยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ไหลออกมาต่อหน้าเขา

“กำลังจะไปนอนห้องฉันใช่ไหม ไปกันเถอะ” จับมือพิมพ์ให้เดิน ตามเขาไป

เดี๋ยวก่อนค่ะ”ดึงมือตัวเองออกจากมือของปีเตอร์ ”

“มีอะไรหรือเปล่า”หันหน้ามาหาพิมพ์

“คือฉันปวดหัวขอนอนห้องตัวเองดีกว่าค่ะ” เบือนหน้าหนีไปทาง

อื่น

“งั้นเหรอ จริง ๆ ฉันก็เหนื่อยเหมือนกัน งั้นคืนนี้นอนห้องใคร ห้องมันก็แล้วกัน แล้วอย่าลืมทานยาล่ะ”เดินเข้าไปจูบหน้าผาก พิมพ์เบาๆแล้วเดินกลับห้องของตัวเอง

พอลับหลังปีเตอร์น้ำตาที่กลั้นไว้ก็พังไหลออกมาอย่างไม่ขาด สาย ความรู้สึกของเธอตอนนี้ไม่รู้ควรจะรู้สึกอะไร ทั้งเสียใจและสับสนกับการกระทําของปีเตอร์ แค่นึกถึงภาพที่เขากับ เกรซร่วมรักกันอยู่บนเตียง เธอก็ยิ่งเจ็บปวดใจ

พิมพ์พาตัวเองเข้าไปในห้องทรุดตัวนอนลงบนเตียงคว้าหมอน เข้ามากอดไว้ ร้องไห้สะอึกสะอื้น เธอต้องยอมรับและต้องอยู่กับ มันให้ได้เพราะเธอไม่มีทางเลือกเลย

ด้านปีเตอร์นอนพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียงเพราะนอนไม่หลับ นึกถึงหน้าพิมพ์ก่อนที่เขาจะเข้ามาในห้องแล้ว เหมือนมีอะไรบาง อย่างที่ทำให้เธอไม่อยากมานอนกับเขาแถมยังไม่ยอมมองหน้า เขาอีก ได้แต่ถอนหายใจเบาๆแล้วหลับตาลงหลับไป