5/1

“เรา…ไม่ได้เป็นอะไรกัน ไม่ได้เป็น

ดรับกัดฟันแน่น เขาเขย่าท่อนแขนเรียวเล็กแรงๆ

“งั้นกลับไปเอากระจกส่องดูให้ทั่วตัวนะ แล้วมายืนยัน นั่ง ยืน นอนยันกับฉันใหม่ ว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน หรืออยากให้รู้ แน่ชัดกว่านั้นไปที่บ้านฉันจะดีกว่า ห้องฉัน บนเตียงฉัน แล้วเรา จะได้ระลึกถึงความหลังด้วยกันไง

น้ำตาของเธอไหลพราก เธอสับสนและจงเกลียดจงชังตัวเอง อย่างรุนแรง ร่างสั่นเทิ้มเมื่อคิดถึงตอนที่เธอขึ้นไปอยู่บนเตียงกับ เขา ทอดตัวทอดใจให้เขาอย่างผู้หญิงใจง่าย ปล่อยเนื้อปล่อย ตัวให้คนที่มีใจสวามิภักดิ์โดยที่เขาไม่แยแส นอกไปจาก ต้องการปลดปล่อย

เธอทำแบบนั้นมาครั้งนึงแล้วในรถ แล้วก็ถูกมือดีจับภาพ เอาไว้ได้ ถ้าจะมีสองอีก เธอคงไม่เหลือศักดิ์ศรีของตัวเองแล้ว

ครับเห็นเธอเงียบน้ำตานองหน้าก็ถอนฉุน เขาอยากผลัก เธอออกห่างแล้วปฏิเสธให้รู้แล้วรู้รอดพอๆ กับอยากกระชาก เข้าหาตัวแล้วทำทุกอย่างให้สาแก่ใจ

“เตรียมตัวเป็นเจ้าสาวของฉัน แต่อย่าหวังว่าจะได้อะไรไป มากกว่านั้น ฉันทำลงไปเพราะเห็นแก่พ่อเลี้ยงแม่เลี้ยง และ…อิง ฟ้า…คงไม่พอใจ ถ้าฉันจะปฏิเสธความรับผิดชอบ
พลับพลึงแทบทรุดเมื่อเขาปล่อยมือจากต้นแขน ดรักเดิน จากไปโดยทิ้งความเจ็บช้ำทางใจไว้ให้เช่นเคย แต่ครั้งนี้มันหนัก หนาสาหัสนัก เขาจะรู้ไหมหนอ คำพูดของเขามันเป็นหอกทีมใจ เธอจนทะลุ บาดแผลนั้นกำลังกลัดหนองอย่างแสนสาหัส

และ…อิงฟ้า…คงไม่พอใจ ถ้าฉันจะปฏิเสธความรับผิดชอบ

“นี่หล่อนจะแต่งงานทั้งที่ทำไมบอกฉันช้าขนาดนี้ล่ะย่ะ ดูซิ ฉันยังไม่ทันเข้าคอร์สเป็นเพื่อนเจ้าสาวเลย หน้าตาผิวพรรณก็ไม่ ผุดผ่อง ถ้าหล่อนบอกเร็วกว่านี้สักเดือน ฉันก็คงจะสวยสะดุดตา ที่สุดในงาน อ้อ…ไม่ใช่สิ วันนี้ฉันยกให้เจ้าสาวอย่างหล่อนวันนึง แล้วกัน ยอมสวยน้อยกว่าก็ได้เพื่อเป็นเกียรติของเจ้าสาวอย่าง หล่อน ชิส์”

เสียงบ่นกระปอดกระแปดสูงๆ ต่ำๆ ของกฤติยา หาได้เข้าหู เจ้าสาวในชุดสีขาวฟูฟ่องไม่ และพอไม่ได้ยินเสียงตอบกลับมา จากเพื่อนซี้ที่กลายเป็นเจ้าสาวงดงามราวเจ้าหญิง กฤติยาจึง อ้อมมาตรงหน้ามองหน้าเนียนที่แต่งจนสวยกว่าไร้ความสุขอย่าง ไม่อาจปกปิดได้มิด

“ว้าย!!! วันงานมงคลทำไมเจ้าสาวถึงทำหน้าแบบนั้นล่ะ ทำ หน้าอย่างกับถูกจับคลุมถุงชนนั้นแหละ หรือว่าจะจริงห้า

“ไม่ต่างกันหรอกกิ๊ก วันนี้จะไม่มีทางเกิดขึ้นเด็ดขาด ถ้าฉัน ไม่ทําตัวงี่เง่า

“อะไรกัน เป็นอะไรไปนะยัยพลับ ฉันว่าจะถามอยู่เชียว ทำไมเธอถึงแต่งงานปุบปับ หรือว่าเธอ…ท้อง” ดวงตาของกฤติยาหลุบลงมองหน้าท้องแฟนๆ ของพลับพลึงทันควัน

“บ้าสกิ๊ก พูดอะไรแบบนั้น” พลับพลึงหน้าแดงแด

“ว่าได้เหรอ อยู่ดีๆ ผู้หญิงดีๆ อย่างเธอจะโทรหาฉันกลาง ดึก แล้วถามเรื่องยั่วผู้ชาย แล้วอยู่ดีๆ เธอก็แต่งงานปุบปับ หรือ จะบอกว่าแผนการของฉันมันได้ผลจนเจ้าบ่าวของเธอขอแต่งงาน แบบกะทันหันสายฟ้าแล่บขนาดนี้”

“กิ๊ก!!! อย่าพูดเสียงดังสิ เดี๋ยวคนอื่นก็ได้ยินหรอก” พลับพลึงทะลึ่งตัวขึ้นพรวด ปรามเพื่อนรักเสียงสั่น “เธอคงไม่ได้ เห็นข่าวในหนังสือพิมพ์สินะ แต่ดีแล้วล่ะที่ไม่เห็น ไม่ต้องกลับไป ค้นหามาดูด้วยเพราะมันเป็นเรื่องงี่เง่าที่สุดที่ฉันเคยทำเลย

“แม้แต่ฉันก็ไม่อยากให้รู้งั้นเหรอ”

พลับพลึงส่ายหน้า แล้วเดินไปที่หน้าต่าง มองงานเลี้ยง แต่งงานของตัวเองที่จัดขึ้นในไร่รุ่งโรจน์ มีแขกมาร่วมงานกันอุ่น หนาฝาคั่งตามฐานะของบิดามารดา คนมีชื่อเสียงโด่งดังของ จังหวัดย่อมเป็นที่รู้จักของคนมากมาย มันเป็นความต้องการของ คุณพ่อ ที่เชิญแขกเหรื่อมาร่วมงานมากมายขนาดนี้ คุณพ่อ ต้องการโดยไม่ถามความสมัครใจของเธอสักนิด ส่วนว่าที่สามี ของเธอ เขาก็เอาแต่เงียบเฉย ไม่ทุกข์ร้อนและยังพร้อมจะทำตาม คำสั่งทุกอย่าง

คำสั่ง’ ใช้คำนี้ก็คงไม่ผิด เขาเป็นเหมือนหุ่นยนต์ที่คอยทำ ตามคำสั่งของคุณพ่อ ส่วนเธอก็เป็นดอกไม้ช่อโตที่ไว้ประดับงาน ให้ครบองค์ประกอบเท่านั้น
“ยัยพลับ ถ้าแต่งงานแล้วไม่มีความสุข เธอก็ไม่น่าแต่งนะ กฤติยาพูดเพราะไม่รู้ตื้นลึกหนาบางอะไร

“ฉันแต่งงานเพราะรัก แต่เขาแต่งเพราะต้องการรับผิดชอบ แบบนี้ฉันควรจะทำยังไงดีล่ะกิ๊ก ฉันพยายามปฏิเสธใจตัวเอง แล้วนะ พยายามไม่ยินดีกับงานวันนี้ แต่ลึกๆ แล้ว ฉันกลับดีใจที่ ได้เขามาครอบครอง ฉันเป็นผู้หญิงไม่ดีเลยใช่ไหมกิ๊ก”

“ผู้หญิงที่มีรัก ไม่มีใครที่ไหนจะเป็นคนเลวไปได้หรอก ถึง แม้ความรักที่เกิดขึ้นจะเป็นรักข้างเดียว หรือพยายามแย่งชิงมา ให้ได้ ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ใช่คนเลว แค่อยากครอบครอง อยากให้ เขารักตอบ บางคนก็ไม่สนใจด้วยซ้ำว่าเขาจะรักตอบหรือเปล่า นะ เธอมีภาษีดีกว่าก็ตรงที่เขาแต่งงานกับเธอ อย่าคิดว่าตัวเองดี หรือเลว ในตอนนี้ จงคิดว่าอนาคตจะทำอย่างไรให้ชีวิต ครอบครัวยืดยาว เคยได้ยินมั้ย อยู่ๆ กันไปก็รักกันเอง อยู่ด้วย กัน ดูแลกัน ใส่ใจซึ่งกันและกัน ความผูกพันก็เปลี่ยนเป็นความ รัก ความห่วงหา แล้วกลายเป็นโหยหาในยามที่ห่างกัน ฉันเชื่อ ว่าเธอจะทำให้เขารักได้ ก็เพื่อนรักของฉันคนนี้น่ารักจะตายไป

“น่ารักแล้วตายไม่เอาได้ไหม”