4/2

ดรัมเห็นเงาตะคุ่มๆ ก็ปรายตามองมาเห็นชายหนุ่มหญิงสาว กับควงแขนเดินเคียงกันอย่างสนิทสนม ซ้ำร้ายผู้หญิงคนนั้นก็ ไม่ใช่ใครอื่น ยัยเด็กพลับพลึงที่ถูกเขาพรากพรหมจรรย์ไปเมื่อ คืนนี่เอง วันต่อมาเจ้าหล่อนก็ควงผู้ชายอื่นหน้าตาเฉย นี่จะไม่คิด เสียอกเสียใจแล้วเรียกร้องกับเขาบ้างเลยหรือไงนะ หรือเจ้า หล่อนอยากได้นายคนนั้นเป็นพ่อของเด็กในท้อง หากว่าท้อง แบนๆ นั่นจะป๋องขึ้นมา

บ้าฉิบ!!!

ครัณไม่เข้าใจว่าทำไมตนต้องรู้สึกไม่ดีแบบนี้ด้วยนะ ไม่ พอใจที่เห็นเธอทำท่าสนิทสนมกับผู้ชายอื่น แต่พอคิดแล้วว่าเธอ อ่อยผู้ชายมาตั้งกี่คน นับตั้งแต่วีกิจ นฤดล ตัวเขาเอง แล้วนี่ ก็…นายธเนศ

เขารู้จักนายธเนศแค่ผิวเผิน รู้ว่าเป็นคนดีคนหนึ่งเพราะไม่มี ข่าวในเรื่องร้ายๆ เหมือนนฤดล ถ้าพลับพลึงจะชอบพอธเนศ คงจะดีอยู่หรอก

“โว้ย!!!” จู่ๆ เขาก็ร้องลั่นแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย เล่นเอาคนงานที่ อยู่ใกล้ๆ สะดุ้งกันเป็นแถบๆ เห็นพ่อเลี้ยงท่าทางโกรธใครมา ไม่รู้ โวยวายอยู่คนเดียวแล้วเท้าจากไปเงียบๆ

“พ่อเลี้ยงเป็นอะไรขึ้นมาอีกวะไอ้เปียก” คนงานคนหนึ่งถาม เพื่อนคนงานที่ชื่อ ‘เปียก
“ก็ยืนอยู่ด้วยกัน แล้วข้าจะรู้ได้ไงวะไอ้ไข่” ไอ้เปี๊ยกตอบไอ้

ไข่

“เฮ้อ…ตั้งแต่แม่เลี้ยงอิงฟ้าจากไป พ่อเลี้ยงดรักก็ผีเข้าผี ออกมาตลอด ข้านี้กลัวจริงๆ ค่ะ”

“เอ็งกลัวอะไรวะไอ้ไข่

“กลัวว่าสักวันอดีตจะทำให้พ่อเลี้ยงของพวกเราเป็นบ้าน่ะสิ ทุกวันนี้พ่อเลี้ยงจมอยู่กับอดีตไม่คิดจะถอนตัวออกมาเองก็เห็น

“นั่นสิ ทีแรกข้าว่าคุณหนูพลับพลึงน่าจะช่วยได้ แต่ตอนนี้ข้า

คงคิดผิด”

ทั้งไอ้ไข่และไอ้เปียกพากันถอนหายใจรุนแรง

“พ่อเลี้ยงไม่มีวันมองผู้หญิงคนไหนหรอกว่ะ เอ็งเชื่อข้า เถอะ” ไม่เพียงแต่ไอ้เปียกจะคิดแบบนั้น แต่ไอ้ไข่ยังคิดว่าชาตินี้ พ่อเลี้ยงดรักคงอยู่เป็นผู้ชายโสดขาโหดต่อไปตลอดชีวิต

“ไม่แน่หรอก พวกนายอย่าเพิ่งตัดสินอะไรตอนนี้เลย

“นายวีกิจ!” ไอ้เปียกและไอ้ไข่เห็นหน้าผู้จัดการได้อย่างกิจ ก็ตั้งท่าจะหลบไปทำงานตามเดิม

“อย่าลืมว่าพ่อเลี้ยงดรัณก็เป็นเพียงผู้ชายธรรมดาๆ คนหนึ่ง เท่านั้น ธรรมชาติของผู้ชายมีความต้องการอันไม่สิ้นสุด ต่อให้ พยายามไม่สนใจยังไง สุดท้ายก็ไม่อาจฝืนธรรมชาติได้

“นายพูดแบบนี้ ก็แสดงว่าพ่อเลี้ยงมีทางรักษาหรือครับ” ไอ้ไข่ชะงักเท้าแล้วหันมาถามวีกิจ ทำเนียนเข้ามาคุยด้วยซะเลย

“พ่อเลี้ยงไม่ได้ป่วยนะนายไข่ แค่คนที่ยังย้ำคิดย้ำเตือนถึง เรื่องราวในอดีตไม่หายเท่านั้น ถ้ามีคนเข้าใจและพยายามช่วย เหลือ ฉันว่าอีกไม่นานพ่อเลี้ยงต้องกลับเป็นคนเดิม”

วีกิจรู้จักดรัณดี และมั่นใจว่าต่อให้ครัณพยายามฝืนตัวเอง ให้จมอยู่ในวังวนของความทุกข์เพียงใด ก็ไม่อาจต้านทานแรง ปรารถนาที่เกิดขึ้นได้ เมื่อกี้นี้เขาแอบมองอยู่นาน เห็นสายตา ของพ่อเลี้ยงที่จ้องคุณหนูพลับพลึงไม่วางตา สายตาที่ผู้ชายด้วย กันดูออก มันเต็มไปด้วยความหมาย แต่ความหมายเหล่านั้นมัน มากมายเสียจนเขาเกือบจะไม่เข้าใจในคราแรก แล้วลงท้ายด้วย ความนัยที่เขาแน่ใจว่ามีอะไรซ่อนอยู่

“แล้วใครจะช่วยพ่อเลี้ยงล่ะครับนายวีกิจ”

“ไม่รู้สึ ข้อนี้ฉันตอบไม่ได้หรอก แต่เชื่อเถอะว่าเจ้านายของ เราจะต้องกลับมาเป็นคนเดิมไม่ช้าก็เร็ว

“พวกผมก็หวังให้เป็นอย่างนั้นครับ ไม่ชอบเลยที่เห็นพ่อ เลี้ยงเป็นแบบนี้”

วีกิจไม่ตอบได้แต่พยักหน้าลงแล้วไล่ให้สองคนงานกลับไป ทํางานของตน

เมื่อถึงเวลาบ่ายสามโมง พ่อเลี้ยงดรัณมัวแต่ทำงานและ คิดถึงใครบางคนในไร่รุ่งโรจน์จนลืมเวลานัดหมายของผู้ชาย นิรนามทางโทรศัพท์ เขาทิ้งจอบหลังจากลงมือฟันดินเองจนเหงื่อ ตก แล้วเดินตรงลิ่วไปยังรั้วไม้ผุพังที่มีช่องกว้างขนาดคนตัวเล็กจะลอดไปลอดมาได้

ตาคมวัดขนาดของช่องโหวนั้นกับขนาดของตัวเองอยู่นาน นึกเปลี่ยนความตั้งใจเดิมจะหันหลังไปที่รถ แต่แล้วเมื่อหางตา เห็นร่างระหงยืนโบกไม้โบกมือให้ชายหนุ่มที่ชื่อธเนศ ตรั เปลี่ยนใจเขาพยายามเอาตัวโตๆ ลอดเข้าไปในช่องว่างอย่าง คนใจร้อน แต่มัน…ยากจัง

จอบที่ถูกทิ้งเมื่อครู่ก็ถูกคว้าขึ้นมาอีกหน และถูกเอามาใช้ ฟันไม้ผุๆ ให้เป็นช่องใหญ่พอที่ตัวเองจะลอดเข้าไปอีกไร่จึงได้

“พ่อเลี้ยงพังรั้วทำไมครับ” คนงานคนหนึ่งที่เดินผ่านตรงนั้น ถามเสียงดังอย่างตกใจ นึกว่าพ่อเลี้ยงจะโมโหใครจนถึงขั้น ทําลายข้าวของ

“อย่ายุ่ง!!!” ดรัณหันมาตวาด เท่านั้นคนงานคนนั้นก็กลัว หัวหดแล้ว

พ่อเลี้ยงหนุ่มลอดตัวผ่านเข้าไปในไร่รุ่งโรจน์ได้ สีหน้า เคร่งเครียดแปรเปลี่ยนมาเป็นพึงพอใจ ก่อนจะก้าวเดินไปเรื่อยๆ เมื่อหลายปีก่อนเขาเข้านอกออกในไร่รุ่งโรจน์ตลอดจนคุ้นชิน เส้นทางเป็นอย่างดี

แต่…เข้าตามตรอกออกตามประตูนะ ไม่ใช่มุดรั้วแบบนี้

สาวน้อยส่งธเนศขึ้นรถเสร็จก็เดินเข้าบ้าน ทว่าถูกใครคน หนึ่งก้าวยาวๆ มาขวางหน้าได้ทัน

“อารัณ!!! เข้ามาได้ยังไงคะ” เพราะสงสัยก็เลยถาม เธอไม่เห็นรถของเขานี่นา หรือจะขี่ม้าเข้ามาก็ไม่ยักจะเห็น

“ฉันจะเข้ามาได้ยังไงก็ช่างเถอะ แต่เธอน่ะไปไหนมา

ท่าทางหาเรื่องเต็มที่ของเขาทำให้พลับพลึงต้องตั้งหลัก เตรียมรับมือ ไม่รู้ว่าเขาจะมาไม้ไหน

“พลับจะไปไหนล่ะค่ะ อาณเข้ามาหาพลับในไร่ของพลับนะ

“ฉันเห็นเธอเพิ่งจะเดินกลับมา แล้วนั่นรถใคร” พ่อเลี้ยง หนุ่มพยักพเยิดไปที่รถของธเนศซึ่งขับออกไปเห็นแค่ไฟท้าย “รถพิธเนศค่ะ ทําไมคะ

“มาทําไม” เขาถามต่อสั้นๆ