3/4

พลับคะ ผู้หญิงคนสวยๆ คนนั้นเป็นใครคะ

เด็กสาวในวัย 14 ปี มองไปตามนิ้วมือที่ชี้ไปยังร่างบอบบาง ที่อยู่ในชุด เดรสสีขาวลายดอกไม้สวยหวาน ใบหน้าเรียวใส ด้วยวัยสาวอิ่มไปด้วยเลือดฝาดแย้มเรียวปากน้อยๆ ก่อนรอยยิ้ม จะกระจายไปทั่วดวงหน้าทั้งปากและตา

อาอิงค่ะ อาอิงฟ้า เป็นอาสาวของพลับเองค่ะ

อารัณไม่ยักรู้ว่าพลับมีอาสวยขนาดนี้ ทั้งที่ไร่ของเราอยู่ติด กันขนาดนี้ ทำไมอาถึงไม่เคยเห็นอาอิงฟ้าของพลับล่ะ “อ๋อ…อาอิงเพิ่งกลับมาจากอังกฤษค่ะ อาอิงไปเปิดร้าน

อาหารอยู่ที่อังกฤษตั้งนานค่ะ นี่ก็เพิ่งจะกลับมาเยี่ยมคุณพ่อ

พลับพลึงบอกเช่นนั้นเพราะคุณตากับคุณยายของเธอเสียไปนาน

แล้ว คุณพ่อมีน้องสาวอยู่คนเดียวก็คืออาอิงฟ้า

งั้นเหรอ แล้วอาอิงของพลับมีแฟนหรือยังล่ะจ๊ะ พ่อเลี้ยง ครัณหลอกถามสาวน้อย แต่ดูเหมือนพลับพลึงจะรู้ทันจึงมองค้อน เขาเล็กน้อย แล้วยอมบอกความลับสุดยอดให้ฟัง

อาอิงของพลับมีคนมาจีบเยอะมาก ก็แหม…อาอิงสวยจะ ตาย ตัวเลือกก็เลยเยอะ แต่อาอิงยังไม่เลือกใครเลยสักคนค่ะ อา อิงใจแข็งมาก’ เด็กสาวจีบปากจีบคอบอกคนที่มีศักดิ์เป็นอาและ เป็นเจ้าของไร่องุ่นติดกัน หลายปีมานี้เธอกับอารัญสนิทสนมกันจนเหมือนเป็นคนรุ่นราวคราวเดียวกัน ไปไหนมาไหนด้วยกันจน ใครๆ คิดว่าตร จะกินเด็ก แต่นั่นก็แค่ข่าวลือ อาณไม่เคยมอง เธอด้วยสายตาแบบเดียวกับที่มองอาอิงในตอนนี้

สวยเนอะ อยากรู้จักอางของพลับมากกว่านี้จัง ช่วยอา หน่อยสิ เขาไม่เห็นใครเหมาะจะเป็นแม่สื่อแม่ชักเท่าพลับพลึง อีกแล้ว ความสวยของอิงฟ้าสะดุดใจเขาเกินกว่าจะปล่อยเวลา ให้ผ่านเลยไปง่ายๆ ครัณตัดสินใจทันทีที่เห็น อิงฟ้าเป็นผู้หญิงที่ เหมาะจะเป็นแม่ของลูกเขาจริงๆ

อารักเอาจริงเหรอ อาอิงจีบยากนะจะบอกให้

‘อาไม่เคยจริงจังกับใครมากเท่านี้มาก่อนเลย คำตอบนี้มาก พอจะทำให้พลับช่วยอาชายสุดที่รักคนนี้ได้มั้ย

เมื่อถูกออดอ้อนยกใหญ่ขนาดนี้ ทำไมพลับพลึงจะไม่

ใจอ่อนเล่า

ก็ได้ค่ะ พลับจะช่วยเท่าที่ช่วยได้นะคะ เธอเลือกตอบแบบ ชาญฉลาด ไม่รับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าฝีมือการเป็นศิราณี ของตนจะดีเยี่ยมขนาดทำให้คนใจแข็งอย่างอิงฟ้าใจอ่อน เพราะ ถ้าอิงฟ้าใจอ่อนก็คงมีแฟนไปตั้งนานแล้ว

โอเค ขอบคุณล่วงหน้านะหลานสาวคนสวยของอา ถ้าอา สมหวังเมื่อไหร่ อาจะตบรางวัลให้พลับอย่างงาม

เด็กสาวทำตาโตก่อนจะครุ่นคิดถึงรางวัลที่อยากได้ แล้ว หางตาเธอก็เหลือบไปเห็นเจ้าพายุ ม้าตัวใหม่พันธุ์ดีที่ซื้อมาด้วย ราคาแพงลิบเท่ากับราคาม้าแข่งพันธุ์เยี่ยมเลยกระมัง เจ้าพายุรูปหล่อสะดุดใจสาวน้อยอย่างเธอตั้งแต่แรกเห็น ความซุกซน ของเธอจะชนะความองอาจพยศร้ายของมันได้หรือไม่ มันคือ ความท้าทายมากที่สุดในตอนนี้

‘พลับขอรางวัลก่อนเลยได้ไหมคะ

ดรัมองตามสายตาสีน้ำตาลอ่อนสวยแวววาวระยับที่กำลัง ทอดผ่านไปยังม้าหนุ่มสุดหล่อที่ยืนอวดโฉมอยู่ริมรั้ว เขาส่าย หน้าในทันที

ไม่น่า พลับก็รู้ว่าเจ้าพายุมันพยศแค่ไหน มันยังไม่คุ้นกับที่นี่ โดยเฉพาะคน ใครเข้าใกล้มันยังเคยถูกดีดมาแล้ว

“ไม่รู้ล่ะ พลับถูกชะตากับเจ้าพายุ พลับต้องการปราบพยศ มัน อารัณต้องให้พลับลองเจ้าพายุ ถ้าอาณสมหวัง แต่ถ้าไม่ ตกลง พลับก็ไม่ตกลงเหมือนกัน เธอยื่นคำขาด เล่นเอาพ่อเลี้ยง หน้าหยกต้องค้อนใส่ให้บ้าง

หน่อย…ถ้าพลับถูกดีดตกม้า อาจะได้เป็นน้องเขยพ่อของ พลับหรือเปล่าล่ะ

ข้อนั้นไม่ต้องวอรี่ อารัณแค่รับปากมาก็พอ พลับจะไม่ทำให้ อาณเดือดร้อนเรื่องมาเด็ดขาด โอเคมั้ยคะ

ดรักลอบมองอิงฟ้าอีกครั้ง และก่อนที่เธอจะเดินผ่านหน้า เขาไป เธอก็หันมาเหมือนจะมองพลับพลึง แต่แล้วรอยยิ้มบางๆ ก็ส่งตรงมาให้เขา เท่านั้นแหละ พ่อเลี้ยงหน้าหยกก็เลยตอบ ตกลงรับข้อเสนอของแม่หลานสาวข้างไร่ตัวแสบทันที
‘ตกลง ถ้าอาสมหวัง พลับก็สมหวัง

ต้องอย่างงั้นอารัณ ฮิฮิ

5 ปีมาแล้วสินะ ที่ครัณไม่มีรอยยิ้มและสายตาอ่อนเชื่อม แบบนั้นอีก ชายหนุ่มไม่เคยลืมความสุขล้นทะลัก ในครั้งนั้น มัน ไม่ใช่ความสุขที่เกิดจากความสมหวังในความรัก เพราะเขาเพิ่ง จะเจอกับอิงฟ้าและเพิ่งจะแลกสัญญากับพลับพลึง แต่เป็นความ สุขทางใจที่เขาสัมผัสได้มาตลอดตั้งแต่เจอเด็กสาวในครั้งแรก เด็กพลับพลึงเป็นเหมือนแสงของดวงอาทิตย์ที่เจิดจ้าสว่างไสวยิ่ง กว่าไฟนีออน เธอไม่เคยทำให้เขาทุกข์ใจมีแต่เพิ่มพูนความสุข ให้เขายิ้มและหัวเราะตลอดเวลาเรื่อยมา

พ่อเลี้ยงหนุ่มมองภาพถ่าย ในกรอบรูปสีหม่นอย่างสีเทา กรอบรูปอันนี้มีความหลัง อิงฟ้าเป็นผู้หญิงไม่เรื่องมาก เรียบร้อย เหมือนผ้าพับไว้ เธอมีความแตกต่างจากผู้หญิงคนอื่นๆ ที่มักจะ ชอบสีสันสดใส ทว่าอิงฟ้ากลับชอบสีเทา เขาเคยถามว่าทำไมถึง ชอบสีหม่นๆ แบบนี้ เธอก็ตอบง่ายๆ สั้นๆ ว่าชีวิตของเธอเป็นสีน กระมัง

สีเทาเป็นสีหม่นหมองเหมาะกับผู้ใหญ่วัยกลางคนเป็นต้นไป ไม่เหมาะกับผู้หญิงสาววัยสดใสอย่างเธอเลยสักนิด เขามารู้เอา ทีหลังว่าสาเหตุที่เธอชอบสีเทาคืออะไร แต่ตอนนั้นเขาไม่ใส่ใจ อะไรไปมากกว่าโลกสีชมพูที่อยู่ในมือ

“อิง…ผมขอโทษ ผมขอโทษที่ทรยศคุณนะอิง ผมไม่ได้ตั้งใจ”
คร ยกกรอบรูปขึ้นมาใกล้ๆ ภาพของอิงฟ้าที่ยิ้มบางๆ พลันเปลี่ยนเป็นบึ้งตึง

“เพลง!!!” กรอบรูปตกลงพื้น กระจกแตกกระจายเกลื่อน ดร ปล่อยมือจากมันทันทีที่เห็นอิงฟ้าทำหน้าบึ้ง ก่อนจะก้มลงไป เก็บมันขึ้นมา ไม่สนใจว่ากระจกร้าวจะทำมือจนเลือดหยดหรือไม่ เขาสนใจแต่รอยยิ้มของเธอ