3/2

“อารัณ พลับร้อน/รณคะ อิงร้อน”

นี่เขาเป็นอะไรไป ชายหนุ่มไม่เข้าใจตัวเอง ไม่เชื่อสิ่งที่ตา เห็น หรือเขาเมาขนาดเห็นพลับพลึงเป็นอิงฟ้า ได้ยินเสียงของ พลับพลึงก็เหมือนได้ยินเสียงของอิงฟ้า

“ช่วยพลับด้วย ทำไมพลับร้อนขนาดนี้ ช่วยอิงด้วยค่ะ ทำไม อิงร้อนขนาดนี้”

ภาพของพลับพลึงที่กลายเป็นอิงฟ้า ทำให้ดรัณต้องเบรกรถ ตัวโก่ง เธอกำลังข้ามเกียร์เข้ามาหาเขา เรือนร่างอันเย้ายวนแต่ง ตึงและหอมกรุ่นไปทุกสัดส่วนกำลังอยู่ตรงหน้าเขา บนตักเขา

“อิงฟ้า!”

“อารักขา ถอดเถอะคะ ถอดเถอะ”

ชายหนุ่มกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคออย่างยากลำบาก ตอน นี้เขากำลังรุมร้อนทั้งที่แอร์รถเปิดจนเย็นยะเยือก ร่างนุ่มที่เบียด กระแซะเข้ามาอยู่บนหน้าขาทำให้เขาตื่นเต้นจนระงับใจกายไว้ ไม่อยู่ ผู้หญิงที่อยู่บนตักก็คือ…อิงฟ้า

“อิงจ๋า”

มือหนาเริ่มไต่ไปทั่วร่างบางอย่างสำรวจ ดรัณไม่เคยลืม ความรู้สึกนี้ เขาโหยหาเธออยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน อิงฟ้า…ยอดรัก ผู้หญิงที่เขารักสุดหัวใจ เวลานี้เธอกลับมาอยู่ในอ้อมกอดของเขา แล้ว แถมสัดส่วนของเธอยังอวบใหญ่กว่าที่จำได้

“ถอดนะอารัก/ถอดให้อิงสิคะ”

พลับพลึงไร้สติจะต้านทานความปรารถนา เธอรู้แต่ว่า ต้องการแบบซีด ไอร้อนจากร่างของดรักเป็นสิ่งเดียวที่ช่วยเธอ ให้หายจากความทรมานนี้ได้ มือบางเกี่ยวล่าคอแกร่งแล้วตวัด ขาคร่อมหน้าตักของเขาเอาไว้ อะไรบางอย่างที่อยู่ใต้ร่างและ กําลังเปลี่ยนแปลงขยายใหญ่อยู่ใต้กางเกงยีนสีเข้ม ผ้าหนาๆ ของมันทำให้ต้นขาอวบนวลนุ่มระคาย เธอจึงลดมือลงแล้วรูดซิป แข็งๆ ให้ผ้าหยาบกระด้างแยกออกจากกัน

“อิงฟ้า…ผม…”

ไฟหน้ารถที่สวนกันไปมานอกกระจกด้านขวาของลำตัว เรียกให้ดร้ ครองสติแล้วใส่เกียร์รถเหยียบคันเร่ง มองข้ามบ่า คนตัวเล็กเห็นซอยเปลี่ยวอยู่ข้างซ้าย เขาไม่รอช้ารีบเลี้ยวรถ เข้าไปในซอย ในตอนนั้นอะไรต่อมิอะไรที่ซุกซ่อนอยู่ในกางเกง มาแสนนานก็ลุกพรวดออกมาจากแนวซิป

พลับพลึงเบียดคลึงทรวงอวบอัดเข้ากับอกๆ แข็งไปด้วย กล้ามเนื้ออย่างทรมาน ก่อนจะแขนทั้งสองขึ้นให้ชายหนุ่มถอด ชุดสวยออกจากร่าง

“พลับร้อน/อิงร้อน”

“ผมก็ร้อนอิง”
เพราะสติที่ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวทำให้ดรัณลืมตัวไปไกล เขา เห็นพลับพลึงเป็นอิงฟ้า จึงไม่ลังเลที่จะมอบตัวตนให้เธอ และ เพราะพลับพลึงเป็นสาวบริสุทธิ์ต่างจากอิงฟ้า การแทรกตัวตน เข้าไปอย่างลึกล้ำก็ทำให้เธอก็กรีดร้องจนเสียงเล็ดลอดตัวรถ ออกมา

“กรี๊ด!!! เจ็บ พลับเจ็บ”

ตอนนี้ทำไมไม่ใช่เสียงอิงฟ้า ดรัณเงยหน้าจากทรวงอกอวบ ใหญ่ละลานตาที่กำลังฝังใบหน้าลงไปคลุกเคล้า เห็นอิงฟ้ากลาย เป็นพลับพลึงก็ตกใจ

“พลับ!!! ทําไม!” เขาครวญเอาคําตอบ ทว่าได้ยินแต่เสียง ครางรวดร้าวอย่างเจ็บปวด

“อือๆ เจ็บ พลับเจ็บ อา… เจ็บจนครวญครางแทบไม่เป็น

ภาษา

“อย่า…อย่าขยับอิง เอ่อ…พลับ” ดรัณอยากจะยกร่างน้อย ออกถ้าเธอจะไม่ทำให้เขาสูญเสียความควบคุม และเสียกำลังใจ จะต่อต้าน ความคับแน่นและเยื่อบางๆ ที่กำลังรับรู้ว่าเป็นคนแรก ได้ฝ่าด่านสำคัญนี้ ชายหนุ่มบอกตัวเองไม่ถูกว่าตอนนี้รู้สึก อย่างไร เธอทำให้เขาหลงลืมแม้กระทั่งความถูกต้อง

พลับพลึงหยุดนิ่งไม่ได้ เธอสายร่อนทั้งที่ยังเจ็บแปลบ สะโพกสาวลอยคว้างทุกรุกล้ำกลางอากาศ อาการเกร็งสะท้าน ยังคงมีให้เห็นตลอดเวลา

“โธ่เว้ย!!! ถ้าเธอไม่หยุดร่อนสะโพกงามๆ ของเธอล่ะก็นะทั้งฉันและเธอจะต้องเจ็บแบบนี้ไปอีกนาน

หญิงสาวไม่เข้าใจในความหมาย เธอรู้เพียงแต่ว่าต้องการ และต้องได้ ปากก็ปฏิเสธสั่งให้เอาออกแต่การกระทำมันสวนทาง โดยสิ้นเชิง เธอไล่ไขว่คว้าทุกอย่างที่อยากครอบครอง เหนี่ยว ต้นคอหนาให้ใบหน้าคมเข้มและหนวดเคราครูดไปกับอกอิ่ม ทั้ง สายวนยั่วยวนอย่างไม่รู้ตัว

ดรัณรู้แล้วว่ายาที่นฤดลใส่ให้สาวน้อยกินคือยาปลุกเซ็กซ์ หรือที่กลุ่มวัยรุ่นเรียกกันว่า “ยาเสียสาว

เมื่อเดือนก็แล้วหญิงสาวยังบังคับให้ตัวเองหยุดไม่ได้ ชาย หนุ่มก็ต้องใช้วิธีกดสะโพกสาวหนักๆ กดเน้นแล้วเสียตัวตนขึ้น ได้ผลชะงัด เพราะแรงผลักพรวดทีเดียวเข้าไปจนหมดตัวตนที่แท้ จริง ตรึงหญิงสาวให้หยุดนิ่งด้วยความคับแน่นที่แสนอึดอัด ความเจ็บแปลบดูจะมีมากขึ้นแต่ชั่วครู่เท่านั้นเธอก็เริ่มขยับ สะโพกขอการเติมเต็มในบางสิ่งที่ขาดหาย

การเรียกร้องอ้อนวอนของเธอ มันทั้งทำร้ายและผลักดันให้ เขารุนแรงขึ้น ดรัณจําต้องปล่อยตัวปล่อยใจให้เคลิ้มไปกับรส หวานที่กำลังบาดลึก ถึงแม้ว่าผู้หญิงที่ทำให้เขาหมดความยับยั้ง ชั่งใจจะเป็นพลับพลึงหาใช่อิงฟ้า แต่ตอนนี้ชายหนุ่มไม่อาจถอน ตัวจากรสสวาทที่อยู่ตรงปลายจมูกได้เลย ก็เธอทั้งหวาน ทั้งเข้า ยวน ทั้งแน่นและบีบรัดเสียจนแทบครางไม่ได้

ทรวงเต้าเต่งตึงที่สะบัดขึ้นลงอยู่ตรงหน้าช่างได้รูปกลม เกลี้ยงสวยสด ปลายถนน่ารักไม่ต่างจากดวงหน้าสวยเฉี่ยวเสน่ห์ของพลับพลึงที่เขาไม่เคยเห็นมันมากมายขนาดนี้เชียวหรือ เด็กสาวแก่นแก้วน่ารักสดใสมองกี่ครั้งก็สบายตา เห็นเธอยิ้มทุก คนก็ต้องยิ้มตอบ ทว่าตอนนี้ไม่ใช่แค่รอยยิ้มที่ตรึงสายตาได้ทุก คู่ ไม่ใช่ความน่ารักสดใส แต่เป็นความสวยอันมากล้นไปด้วย เสน่ห์ที่เกินกว่าจะลืมเลือนได้ลง

“อารัณ…อารัณ…พลับ…พลับ