2/1

ภายในห้องนอนใหญ่ที่ตกแต่งด้วยโทนสีน้ำทะเลตัดสีขาว เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นก็มีสีเข้าชุดกัน การตกแต่งทุกอย่างเป็นไปตาม ความชอบของเจ้าของแต่ไม่ใช่คนตัวสูงแข็งแกร่งไปทุกส่วนที่ กำลังยืนนิ่งอยู่กลางห้อง พ่อเลี้ยงดรัมองทุกสิ่งที่ยังเหมือนเดิม ไม่เปลี่ยน ในห้องค่อนข้างอับชื้นเพราะไม่ได้รับการทำความ สะอาดหรือแม้จะเปิดหน้าต่างระบายอากาศก็ไม่เคย ทุกอย่างยัง ตราตรึงอยู่ในความทรงจำ

กรอบรูปที่วางอยู่บนชั้นหนังสือเตี้ยๆ ถูกมือใหญ่หยิบขึ้นมา ปัดฝุ่นบนกระจกออก รูปนั้นเป็นรูปของเขากับผู้หญิงหน้าหวาน หยดเหมือนอัญมณีล้ำค่า สวยและเปราะบางน่าทะนุถนอม รอย ยิ้มของเธอหวานเยิ้มจนคนมองอยู่กระตุกมุมปากยิ้มเสียทุกครั้ง รําไป ก่อนดวงตาคมเข้มจะรื้นพร่ามัวจนต้องกลืนก้อนความเจ็บ ที่ตีตื้นขึ้นมาอยู่ตรงลำคอ

ดรัณวางกรอบรูปลงเพราะไม่อยากเปิดประตูต้อนรับความ เจ็บปวดที่ยังคงแทรกแซงเข้ามาเป็นบ่อนทำลายความดีในหัวใจ เสียทุกครั้ง เขาระฝ่ามือไปตามขอบชั้นตั้งแต่ริมด้านหนึ่งไป จนถึงอีกด้านหนึ่ง และที่ตรงนั้นเองมือของเขาก็หยุดนิ่ง

กรอบรูปเล็กๆ ของใครบางคนที่กำลังยิ้มแป้นจนเห็นฟัน ครบ 32 ซี่ สาวน้อยหน้าตาน่ารักค่อนข้างสะดุดตาแต่แก่นแก้ว สดใส พลับพลึงเมื่อ 6 ปีก่อน เธอเพิ่งจะทำบัตรประชาชนเป็นครั้งแรก รูปนี้เธอถ่ายตอนที่กลับมาจากที่ว่าการอำเภอแล้วสั่ง ให้เขาถ่ายรูปเธอหลังจากที่เธอถ่ายรูปเขากับอิงฟ้าให้แล้ว

ทีนี้ตาอารัณต้องถ่ายรูปให้พลับบ้างแล้วล่ะ พลับถ่ายรูปคู่ อารัณกับอาอิงให้แล้ว แลกกันไง

อายังไม่ได้รับปากซะหน่อยว่าจะถ่ายให้

ขี้โกง ที่พลับยังถ่ายรูปให้อารัณ โดยไม่มีข้อแม้ แบบนี้เรียก ว่าผู้ใหญ่รังแกเด็กใช่มั้ยล่ะ

รังแกตรงไหน อาบังคับให้พลับถ่ายหรือเปล่า

อ๋อ…พูดแบบนี้ก็สวยสิ คิดจะเป็นศัตรูกันใช่มั้ย

เด็กสาวพลับพลึงถลกแขนเสื้อขึ้นแบบนักเลง คิดจะเอาเรื่อง เขาเต็มที่ อารัณก็ยังตีหน้าเป็นทองไม่รู้ร้อนทั้งที่ใจหัวเราะลั่นกับ ท่าทางรวนๆ ของเธอ กระทั่งคนกลางอย่างอิงฟ้าต้องเข้ามาห้าม

อะไรกันสองคนนี้ เดี๋ยวก็ดีเดี๋ยวก็ตีกัน รักก็เหอะ ทำตัวเป็น เด็กๆ ไปได้ แค่หลานขอให้ถ่ายรูปให้หน่อยแค่นี้มีปัญหาหรือคะ พลับจ๋า เดี๋ยวอาอิงถ่ายให้เองแล้วกันนะ

‘ไม่ต้องหรอกจ้ะ ผมก็แค่แกล้งยัยพลับเล่นเฉยๆ เรารักกัน จะตายไป เนอะพลับเนอะ

เด็กหญิงพลับพลึงถูกดึงไปกอดแล้วยังหอมแก้มอิ่มแดงระ เรือด้วยเลือดฝาดหน้าตาเฉย คนหอมก็ไม่คิดอะไรมากไปกว่า เอ็นดู ส่วนคนถูกหอมก็หน้าเหยเกแล้วผลักคนตัวโตสุดแรง
โอ๊ย!! อารัณไม่อยากถ่ายรูปให้พลับ แล้วยังจะมาขโมย หอมแก้มพลับอีกเหรอ อาอิงเอาอาคืนไป อารัณจะหอมแก้ม อาอิงคนเดียวเท่านั้น !!! คนจมูกเหม็น

ภาพความหลังครั้งเก่าครัณไม่เคยลืม ยังจำได้เลยว่ากว่า เขาจะจับพลับพลึงมาถ่ายรูปได้ก็เล่นเอาเหงื่อตก ยัยเด็กจอม ยวนนี้ถึงขนาดปีนต้นไม้ซุ่มอยู่ ถ้ากิ่งไม้นั่นไม่ลั่นเปรี๊ยะจนคนตัว เล็กเผลอปล่อยมือแล้วตกลงมาใส่ร่างเขาจังๆ เขาก็คงยังตาม หาเจ้าหล่อนให้วุ่น

ริมฝีปากหยักหนา ใต้หนวดเรียวเกือบจะยิ้มแต่แล้วมันก็จาง หายเป็นขบเม้มกันไว้ดุจเดิม ดรัณเดินออกมาจากตรงนั้น ตรงไป ยังเปลเด็กแบบที่มีรั้วแล้วมุ้งกันยุง เปลสีชมพูเพราะเด็กทารก เป็นเพศหญิง ปลายจมูกของชายหนุ่มแดงระเรื่ออย่างไม่อาจ ระงับความทุกข์ระทมที่ตีตื้นขึ้นมาอีกระลอก ห้องนี้รวบรวมความ ทรงจำที่มีทั้งสุขและทุกข์มากมาย ทุกครั้งที่เข้ามาเขาก็จะดึงเอา ความรู้สึกทุกข์กลับออกไปด้วย เหมือนในตอนนี้

“อ้าวพลับกลับมาแล้วหรือลูก” แม่เลี้ยงกาญจนาเรียกบุตร สาว พลับพลึงจึงต้องหยุดชะงักแล้วเลี้ยวเข้าไปกอดมารดาแทน แต่ตอนนี้ท่านไม่ได้อยู่คนเดียวมีใครอีกสองคนนั่งอยู่ด้วย

“ลูกพลับ จําพี่ดลได้ไหมลูก พี่นฤดลลูกชายคุณป้าเดือนฉาย กับคุณลุงโกวิท เจ้าของไร่โกวิทไงล่ะลูก” มารดาทบทวนความ จำให้
“อ๋อค่ะ พลับจำได้” พลับพลึงบอกก่อนจะยกมือไหว้แขกของ มารดาทั้งสองคน “คุณแม่มีแขก งั้นพลับขอตัวก่อนนะคะ

“จะรีบไปไหนล่ะลูก อยู่คุยกับคุณป้าและพัดลด้วยกันก่อน แม่เลี้ยงกาญจนาหัวมายิ้มให้แขก “วันนี้ยัยพลับเข้าไปช่วยงาน ในไร่ทั้งวันเลยค่ะ ท่าจะเหนื่อย

“เก่งจังเลยนะคะ เป็นสาวเป็นนางทำงานได้เหมือนผู้ชายน่า ภูมิใจจังค่ะแม่เลี้ยง” คุณเดือนฉายมองพลับพลึงอย่างพอใจ หญิงสาวหน้าตาสะสวยอยู่ในชุดทะมัดทะแมงดูท่าจะขยันขันแข็ง ไม่เบา แบบนี้สิที่เหมาะจะเป็นลูกสะใภ้ของไร่โกวิท

“ยัยพลับอยากเป็นมัณฑนากรค่ะ แต่พ่อเลี้ยงขอให้มาช่วยดู งานในไร่ไปพลางๆ ก่อนจะออกหางานทำตามที่ได้เรียนมาค่ะ จะ ได้รู้ว่างานไร่น่ะมันเป็นยังไง

“เป็นมัณฑนากรก็เก่งนะครับแม่เลี้ยง แต่น้องพลับน่าจะเก่ง กว่าเพราะต้องดูงานในไร่ได้ด้วย เยี่ยมจริงๆ ครับ” นฤดล กวาดตามองพลับพลึงตั้งแต่หัวจรดเท้า เมื่อตอนเพิ่งจะแตกเนื้อ สาวเขาก็เห็นเค้าความสวยอยู่แล้ว โตมาสวยกว่าที่คิดไว้ซะอีก ไม่ใช่สวยหวาน แต่เป็นสวยเปรี้ยว สวยสดใสสมวัย

“ก็พลับเป็นลูกชาวไร่นี่คะ เป็นธรรมดาที่ต้องเรียนรู้งานใน ไร่ ยิ่งไร่รุ่งโรจน์กินเนื้อที่บนเขาเป็นลูกๆ พลับก็ยิ่งต้องเรียนรู้จริง ไหมคะ”