1/2

ร่างบาง งบนฟิตบอล ขยับไปมาให้พอเหมาะพอดีแล้วเอนตัว พาดโค้งไปกับลูกบอลนุ่มหยุ่น เธอตัดตัวเองเป็นสะพานโค้ง อย่างที่มักจะทําเป็นประจำ ยืดเส้นยืดสายออกเต็มที่ หมุนตัว พลิกเปลี่ยนไปมาเท่าที่จะทำได้อย่างสนุกสนาน โดยไม่รู้ตัวว่า บัดนี้มีใครบางคนยืนกอดอกขบกรามแน่นมองดูอยู่

พ่อเลี้ยงดรัณ ในวัย 35 มองหญิงสาวร่างบางอรชรที่กำลัง สนุกสนานกับลูกฟุตบอล เขาหวงและอยากไล่เธอไปให้ไกลจาก ฟิตบอลของอิงฟ้า ทว่า…เขากลับถอนสายตาไปจากเธอไม่ได้ ร่างอรชรอิ่มเอิบที่ทอดโค้งอยู่บนฟุตบอลเผยให้เห็นสัดส่วน ความเป็นสาวแทบทุกสัดส่วน อกอวบพุ่งชนดันเสื้อเชิ้ตที่แนบตึง ไปกับเรือนร่าง สะโพกงอนเบียดแนบกับความนุ่มหยุ่นของ ลูกบอลสีสวย และยิ่งไปกว่านั้นสายตาคมกล้าดำสนิทราวนิลเนื้อ ดีก็ยังจับจ้องจุดที่ดึงดูดความสนใจมากที่สุด จุดที่มีเนื้อนุ่มเบียด กันซิดนูนเด่นดันเป้ากางเกงยีนรัดรูปออกมาชัดเจน

คนเย็นชาและใจร้ายอย่างครัณต้องกลืนน้ำลายลงคอบ่อยๆ จนรู้สึกว่าน้ำบ่อน้อยมีไม่พอกับความแห้งผากที่เกิดขึ้นมานับ พลัน ลำคอของเขาแห้งผากเป็นผุยผงจนอยากหันหน้าหนีแล้ว พาตัวเองไปให้พ้นจากตรงนี้ แต่เขาทำไม่ได้ ขามันก้าวไม่ออก เหมือนถูกมัดตรึงให้อยู่กับที่

กระทั่ง…
อารัณ!! กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ” พลับพลึงสปริงตัวขึ้น เห็นดรัมองจ้องเธอไม่วางตา เธอจัดเสื้อผ้าเข้าที่แล้วเดินเข้ามา ใกล้

“กลับมามองเธอทำสิ่งที่ฉันไม่ชอบอยู่นานแล้ว” ตรัสบอก เสียงเย็นเยียบเข้าไปถึงใจพลับพลึง ดวงตาคมกริบมีเพียงความ เย็นชาคล้ายจะเกลียดชังทุกคนที่เข้ามายุ่มย่ามในอาณาจักรของ เขา เกลียดแม้กระทั่งเธอ คนที่เขารักเหมือนหลานในไส้

“พลับขอโทษค่ะ พลับมาหาอาณแต่ไม่เจอ ก็เลย…

“ออกไปให้พ้นจากบ้านของฉัน แล้วอย่าเข้ามายุ่งวุ่นวายกับ ข้าวของๆ ฉันอีกเด็ดขาด” เขาไล่ตะพึด พลับพลึงไม่คิดว่าการที่ เธอเข้ามาเล่นฟุตบอลโดยไม่ขออนุญาตจะทำให้เขาโกรธถึงขั้น ไล่ไปให้ไกล บ่อยครั้งที่เขาทำเย็นชาไม่อยากเข้าใกล้เธอ ไม่มี แม้รอยยิ้มและเสียงหัวเราะให้ได้ยิน ไม่มีคำพูดอ่อนหวาน เหมือนแต่ก่อน เธอเข้าใจและพยายามปรับตัวให้อดทนกับความ เปลี่ยนแปลงชนิดสุดขั้วของเขา

“ของๆ อาอิง ทำไมพลับจะเล่นมั่งไม่ได้ อาอิงเป็นอาพลับ เธอเถียง เป็นการกระตุกหนวดเสืออย่างห้ามไม่ได้จริงๆ ก็เขาไม่ ควรจะหวงสิ่งของที่เป็นของอาสาวเธอนี่นา ถ้าเป็นคนอื่นเธอจะ ไม่ว่า แต่นี่เธอเป็นหลานของอิงฟ้าแล้วทำไมต้องห้าม

“แต่ฉันไม่ชอบ!!! ฉันไม่ชอบให้คนอื่นมายุ่มย่ามกับของๆ อิงฟ้า”

“ทำไมจะยุ่งไม่ได้ พลับเป็นหลาน” พลับพลึงยังเถียง เธอต้องการเอาชนะถึงแม้จะไม่เคยชนะเขาได้มาหลายปีแล้วก็ตาม

เมื่อก่อนดรัณจะยอมลงให้เธอทุกครั้ง ไม่ว่าพลับพลึง ต้องการอะไร เขาจะหาให้ได้ทุกอย่างเพื่อแลกเปลี่ยนกับสิ่งที่เขา ต้องการจากเธอ และมีเพียงเธอเท่านั้นที่ทำให้เขาได้ แต่ตอนนี้ ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปหมด ดรัณไม่เห็นใครอยู่ในสายตาแล้ว จริงๆ ทุกคนเป็นสิ่งมีชีวิตที่ควรอยู่ให้ไกลเขามากที่สุด เหมือนสิ่ง มีชีวิตไร้ค่าเป็นแค่ขยะที่เน่าเหม็น เป็นสิ่งปฏิกูลที่ไม่ควรเข้าใกล้

“ถึงจะเป็นหลานก็ไม่ได้ ของๆ อิงฟ้าทุกชิ้นในบ้านหลังนี้ เธอจะแตะต้องไม่ได้ ฉันไม่สนใจว่าเธอจะเป็นใคร เป็นอะไรกับ อิงฟ้า แค่ฉันไม่ต้องการให้เธอแตะต้องมันเท่านั้นพอ ออกไปได้ แล้ว กลับไปไร่เธอชะพลับพลึง

หญิงสาวปากคอสั่น น้อยใจที่ดรัณไล่เธออย่างกับหมูกับ หมา เขาเปลี่ยนไปจนสุดขั้ว ข้อดีหายไปหมดเหลือแต่เพียงข้อ เสียที่แก้ไม่หาย แต่อารัณก็ยังเป็นผู้ชายคนเดียวที่อยู่ในหัวใจ ของเธออยู่ดี

“อารักขี้ขลาดตาขาว อารักขี้กลัว สิ่งที่อารัณเป็นอยู่ตอนนี้ ไม่ได้ทำให้อารัณมีความสุขขึ้นมาเลย มีแต่จะทำให้อารัณทุกข์ ขนัด แล้วคนที่จากไปเขาจะมีความสุขได้ยังไง ถ้าอารัณยังเห็น แก่ตัวแบบนี้”

“ใช่ ฉันมันเห็นแก่ตัว รักตัวเองแล้วไง ฉันเกลียดคนอื่น เกลียดทุกคนที่เข้ามาในบ้านของฉันแล้วไง มันหนักหัวเธอตรง ไหน ออกไปจากบ้านของฉันเสียที
ปากของพลับพลึงสั่นระริกจนต้องขบเม้มให้เป็นเส้นตรง ดวงตากลมตัดพ้อต่อว่าฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำเอ่อนอง จนคนมอง รู้สึกผิด แต่ความรู้สึกนั้นก็เล็กน้อยจนไม่มีน้ำหนัก ดรัณก็ยังเป็น คนเย็นชา ใจร้ายเหมือนเดิม

“ออกไปได้แล้ว หรือจะให้ฉันเหวี่ยงเธอออกไปพลับพลึง

หญิงสาวไม่ยอมให้เขาจับเธอโยนออกไปแน่ วันนี้คงเป็นวัน ซวยที่เธอเข้ามาเจอตอนอารมณ์ร้าย เขาอาจจะเหนื่อยมากพอ เข้ามาเห็นเธอเล่นฟุตบอล โดยไม่ขออนุญาตก็เลยโกรธ แต่ไม่น่า จะโกรธมากมายขนาดนี้นี่นา อย่างน้อยหากอะไรๆ เปลี่ยนไปก็ น่าจะคิดถึงอดีตที่เคยมีความสุขร่วมกันบ้าง เคยยิ้มเคยหัวเราะ ด้วยกัน ทําไมเขาถึงลืมมันไปได้

พลับพลึงตัดสินใจเดินสวนกระแทกไหล่กว้างออกไปอย่าง ฉุนเฉียว อยากกระแทกให้แรงกว่านี้ถ้าไม่กลัวว่าตัวเองจะเจ็บ กว่าเดิม เธอเท้าเร็วๆ ออกไปนอกบ้านไม้ซุงหลังงาม เห็นเจ้า พายุซึ่งเป็นม้าหนุ่มแสนพยศสีดำทมิฬแต่จะเรื่องกับคนแค่สอง คนเท่านั้นก็คือดรักกับเธอ

หญิงสาวหันไปมองค้อนคนที่อยู่ในบ้านไม้ซุงอีกครั้ง เขาไม่ เห็นหรอกแต่เธอก็อดไม่ได้ แล้วตรงดิ่งเข้าไปหาพายุก่อนสปริง ตัวขึ้นขี่หลังมันอย่างง่ายดาย

“ไปกันเถอะพายุ พาฉันไปให้พ้นหน้าเจ้านายของแก เดี๋ยว เขาออกมาไม่เห็นแกคงคลั่ง สมน้ำหน้าอยากไล่ฉันทำไมล่ะ” ว่าแล้วก็ควบเจ้าพายุออกไปกลางไร่องุ่นอิงฟ้า