ตอนที่ 11 กาแฟของผู้อำนวยการ

ตอนที่ 11 กาแฟของผู้อำนวยการ

มู่เสวมึนงง มองไปที่แก้วกาแฟในมือของเธอ ผู้อำนวยการไม่ ชอบกาแฟที่เธอชงให้หรือ ?

“ค่ะ ! “รีบไปชงอีกแก้วทันที

ในขณะที่กำลังจะออกไป อานเช่นเดินเข้ามาใกล้ สูดดมกลิ่น กาแฟ ก็ไม่เห็นจะมีอะไรพิเศษ ! มู่เสเธอรู้จักกับผู้อำนวยการ หรือเปล่า ? ”

“เอ่อ ! ไม่ค่ะ ! ” มู่เสาส่ายหน้า “ฉันไม่รู้จักผู้อำนวยการ คุณอาน ฉันขอตัวนำกาแฟไปเสริฟก่อนนะคะ ! *

อานเช่นจ้องมองด้านหลังเธอ ส่งเสียงออกจากจมูกด้วยความ หยิ่งยโส แววตาปรากฏแสงขึ้นมาแวบหนึ่ง ดูเหมือนจะเป็นแสง จางๆ ผ่านไปอย่างรวดเร็ว

มู่เสว่นํากาแฟเข้าไปในห้องผู้อำนวยการ ฉินโน่กำลังจัดการ กับเอกสาร“กาแฟของท่านค่ะ ! ”

“อืม ! “เงยหน้าขึ้น ฉินโน่มองมาปูเสว่ เขาลุกขึ้นยืน สูท Mancini สีดำาเหล็กทำให้ร่างกายของเขาสูงใหญ่และดูเจี๊ยบ”คุณต้องรับผิดชอบกาแฟของผม แต่เพียงผู้เดียวนับจาก นี้!”

“ค่ะ ! “มู่เสว่ทำได้เพียงตอบตกลง คำสั่งของผู้อำนวยการ เธอ ต้องปฏิบัติตาม !

ฉินอี้โน่เดินเข้ามาหา มู่เสบู่ก้าวถอยหลังทันที ศีรษะดูเหมือนจะ ก้มต่ำลง มองไปที่ปลายรองเท้าของตนเองอย่างไร้เรี่ยวแรง เธอ ได้กลิ่นยาสูบหอมๆอีกครั้ง

“เลขามู่ เคยชินหรือยัง ? “เสียงทุ้มต่ำของฉันโน่ไร้ความอ่อน โยน ลูบไล้ร่างกายของเธอ นั่งลงบนโซฟาข้างๆ

“ค่ะ”ยังคงตอบคำเดียวเหมือนเดียว มู่เสว่ควรพูดอะไรบ้าง

“คุณตอบเป็นแค่คำว่าค่ะหรือ ? “เธอได้ยินเสียงรำคาญของฉิน โน่ดังขึ้นอีกครั้ง

“ค่ะ ! “ตอบกลับโดยสัญชาตญาณ รู้สึกหงุดหงิดอยู่บ้าง มู่เส เม้มปากแน่นโดยไม่รู้ตัว รีบเงยหน้าขึ้นมา สบตาเข้ากับฉินโน่

เพียงแค่มอง ก็รู้สึกใจสั่นอย่างอธิบายไม่ได้ขึ้นมาฉับพลัน
มองผู้หญิงที่ไร้ชีวิตชีวาเหมือนท่อนไม้ แววตาของฉินโน่ ปรากฏแสงขึ้นมาแวบหนึ่ง

ปูเสวก้มหน้าอีกครั้ง มือเล็กๆงับถาดอย่าง กลัวและตัวสั่น ไม่ เข้าใจว่าทําไมฉิน โน่ต้องการไต่สวนตนเอง ?

“คุณออกไปได้ ! “จู่ๆฉินโน่ก็พูดขึ้น ด้วยน้าเสียงเย็นชา !

“หม่ามี ทําไมเพิ่งจะมารับผมล่ะครับ ? “ณ ประตูโรงเรียนอนุบาล เด็กชายตัวน้อยหน้าตาสวยงามในที่สุดก็รอจนมเสมารับ บริเวณ ประตูไม่มีใครนานแล้ว เหลือเพียงแค่ เฉิงกับคุณครู

“ขอโทษจ๊ะ เฉิงเฉิง หม่ามี้เลิกงานช้า ! “มู่เสว่กล่าวขอโทษต่อ คุณครู : “ขอโทษค่ะ คุณครูสือ ทำให้คุณเลิกงานช้าเลย ! ”

“ไม่เป็นไรค่ะ คุณมู่ คุณกับลูกชายหน้าตาเหมือนกันมาก จริงๆ ! “คุณครู อพบหน้ามู่เสน่เป็นครั้งแรก ในที่สุดก็รู้ว่าเฉิง เฉิงได้ความสวยมาจากไหน “เดาว่าดวงตาและคิ้วของเด็กคงจะ เหมือนคุณพ่อ ! ”

“เอ่อ ! “มู่เสบู่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่บ้าง เธอยิ้มอย่างผืนๆ เพ ราะเฉิงเฉิงไม่ใช่ลูกของตนเอง แต่ดูเหมือนทุกคนที่รู้จักเธอจะพูด แบบนี้ !
“เฉิงเฉิงบอกลาคุณครูสิจ๊ะ ! ”

“ครับ ! สวัสดีครับคุณครูสือ ! “เฉิงเฉิงกล่าวลาอย่างว่านอน สอนง่าย หม่ามี้ ผมเหมือนหม่ามีจริงๆหรือครับ ? ”

เสวก้มหน้ามองใบหน้าเล็กๆ จริงด้วย นับวันเฉิงเฉิงยิ่งเหมือน ตนเองจริงๆ แต่ทว่า ในที่สุดแล้ว เขาก็ไม่ใช่ลูกที่แท้จริงของ เธอ ! ” อืม เหมือนจ๊ะ ! ”

รอคุณครูเดินจากไปไกล มู่เสบู่จูงมือน้อยๆของลูกชาย” เฉิงเฉิง วันนี้พวกเรากินอะไรกันดี ? ”

แค่ได้อยู่กับหม่ามี้ กินอะไรก็อร่อยครับ ! ”

“อั้ม ! เฉิงเฉิงเป็นเด็กดีจริงๆ ! “มู่เสวีทอดถอนใจ เด็กคนนี้ช่างรู้ ใจเสียจริง ยกเว้นแต่ว่าไม่ใช่ของตนเอง แท้จริงแล้วลูกชายของ เธออยู่ที่ไหนกันนะ ? เขาจะมีชีวิตอย่างไรบ้าง ? ผู้ชายคนนั้นจะ รักและเอ็นดูเขาไหม ?

แค่นึกถึงตรงนี้ นําตาก็ไหลออกมา

“หม่ามี หม่ามีร้องไห้ทําไมครับ ? เฉิงเฉิงไม่เชื่อฟังอะไรหรือ ครับ ? “เงยหน้าขึ้น มองมู่เสว่ด้วยความเป็นห่วง เฉิงเฉิงทำตัวไม่ ถูก กล่าวต่อว่า “จากนี้ไปผมจะไม่เร่งหม่ามี้แล้ว ถ้าหม่ามี้ยังไม่เลิกงาน เฉิงเฉิงก็จะรอหม่ามีที่ประตูครับ ! ”

“เฉิงเฉิง เปล่าจ๊ะ หม่ามี้ไม่ได้ร้องไห้ แค่ฝุ่นเข้าตา ! “มู่เสรีบ อธิบายอย่างรู้สึกผิด

“แต่ไม่มีลมสักหน่อยครับ ! แล้วจะมีทรายได้ยังไง ? ”

ใบหน้าเรียวขาวสะอาดเผยรอยยิ้มออกมาเฉิงเฉิง ฉลาดจริงๆ เลย หม่ามี้จะไม่ร้องไห้อีกต่อไป ! กลับบ้านกันเถอะ หม่ามี้จะซื้อ ของอร่อยๆให้เฉิงเฉิงกิน ! “——

ณ คฤหาสน์ตระกูลฉิน

“คุณพ่อ กลับมาแล้ว ? “เด็กผู้ชายหน้าตาดีที่มีความขี้อายนิด หน่อยวิ่งลงบันไดมา มองเห็นฉินโน่ ดูเหมือนจะมีความสุขเป็น พิเศษ

“เทียนหยู่ ! ” ฉินอี้โน่อุ้มเขาขึ้นมาเป็นเด็กดีหรือเปล่าครับ ? ”

“ครับ ! คุณปู่บอกว่าเทียนหยู่เป็นเด็กดีมากๆเลย ! ”

“อืม ! “ฉินโน่คลี่ยิ้มบางๆ แล้วคุณปู่ล่ะ ? ”
“อยู่ในห้องหนังสือครับ ! “เทียนหยู่ตอบพร้อมชี้ไปที่ห้อง หนังสือชั้นบน

“คุณพ่อ คุณพ่อจะไปหาคุณปู่หรือครับ ? ”

“ครับ เทียนหย่เล่นคนเดียวไปก่อนนะ อาบน้ำรอพ่อ อีกสักพักจะ ไปเล่านิทานให้ฟัง ! ”

“ครับ งั้นเทียนหย่ไปก่อนนะ ! “เทียนหมู่ผละออกจากอ้อมกอด ของฉินโน่”คุณพ่อรีบไปเถอะครับ ! ”

“จ้า ! “ฉินโน่มองแผ่นหลังของลูกชาย ในสมองนึกถึงใบหน้า เล็กที่บอบบางนั้น เขาคิดไม่ถึงว่า เพียงแค่ค่ำคืนเดียว เขาก็มี ลูกชายเป็นของตนเอง