ตอนที่ 10 กาแฟยามเช้า

ตอนที่ 10 กาแฟยามเช้า

มู่เสว่หันไปมองเห็นเลขาเกาสีหน้าจริงจังยืนด้านหลัง เธอ”สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ เสว !

พยักหน้าเบาๆ เลขาเกาดูสุภาพมากแต่กลับกล่าวอย่างเหินห่าง : “ยินดีต้อนรับสู่บริษัทฉินซื่อ ! ”

“ฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ ! “ปูเสวกล่าวอย่างถ่อมตัว

เลขาเกาพาเธอไปทำความคุ้นเคยกับสถานที่ทำงาน จัดแจง ให้เธอทำงานส่วนต้อนรับหน้าห้องเลขา หน้าที่รับผิดชอบคือ ต้อนรับแขก ช่วยกันบุคคลไม่สำคัญให้แก่ผู้อำนวยการ รับส่ง เอกสาร รับโทรศัพท์

“คุณมู่ คุณสามารถทำได้ไหม ? “เลขาเกาสอบถามหลังจากมอบ

หมายงานเสร็จ

“น่าจะได้ค่ะ ! “มู่เสวตอบ

“เลขามู่ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณและฉันเราต่างคือเลขาของผู้ อ่านวยการ ท่านไม่ชอบคำว่าน่าจะ ให้ตอบว่าได้หรือไม่ได้ คุณ ทำได้ไหม ? ”
“ทำได้ค่ะ ! ” มู่เสว่กล่าวด้วยความกล้าหาญ

เลขาเกายิ้มบางๆ “ฉันจะพยายามสอนงานคุณอย่างเต็มที่ ถ้า มีตรงไหนไม่เข้าใจสามารถมาถามฉันได้ ฉันลงไปหยิบเอกสาร ก่อนนะ ! ”

“ค่ะ ! “มู่เสวสูดลมหายใจเข้าลึกและนั่งลงไป

อีกด้านหนึ่ง ประตูห้องผู้อำนวยการเปิดออก มู่เสวลุกขึ้นยืน ทันที

“กาแฟ ! ” ฉินโน่รออยู่นานไม่พบกาแฟช่วงเช้าแก้วแรกของ

ตนเอง

“ค่ะ ! ” มู่เสวรีบไปช่วยชงกาแฟให้แก่เขาทันที

วิ่งไปที่ห้องกาแฟ เธอรู้สึกเหมือนมีหนามยอกอย่างไม่คาดคิด อดไม่ได้ที่จะหันกลับมา จึงชนเข้ากับสระน้ำลึก จนตัวสั่นอย่าง ห้ามไม่ได้ หลับตาปี และวิ่งไปต่อ

ทําไมผู้อำนวยการถึงมองเธอแบบนั้น ? หรือว่าเธอทำอะไร ผิด ? แย่แล้ว เธอลืมสิ่งที่เลขาเกาบอกอันดับแรกเมื่อเช้าได้ อย่างไร หลังจากที่ผู้อำนวยการเข้าห้องไป ต้องเสริฟกาแฟช่วง เช้าทันที ? นี่ก็อยู่ในหน้าที่ของเธอ ตอนนี้เธอทำได้เพียงงานเบ็ดเตล็ดเท่านั้น !

สูดลมหายใจเข้าลึก ปูเสบู่ชงกาแฟหนึ่งแก้วอย่างชำนาญ กลิ่น หอมฟุ้งกระจาย นำไปเสริฟให้แก่ฉินโน่

ยิ่งเข้าใกล้ห้องทำงาน ในใจก็สั่นเหมือนลูกกวางตัวน้อย ทำงาน วันแรก เผชิญหน้ากับผู้อำนวยการที่เอาจริงเอาจังเช่นนี้ เธอกลัว ตนเองทำพลาดจนถูกไล่ออก

สูดหายใจลึกอีกครั้ง ในที่สุดเธอก็ยกมือขึ้นเคาะประตูไม้ มะฮอกกานีหนา

“เข้ามา”เสียงทุ้มต่ำน่าดึงดูดดังมาจากด้านใน ทำให้มู่เสวตื่น ตระหนกทันที เสียงนี้ ทำไมเหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน ?

รู้สึกงงๆทันที มู่เสบู่สูดลมหายใจพร้อมกับผลักประตูเข้าไป “ผู้ อำนวยการ กาแฟของท่านค่ะ ! ”

“อืม ไปได้ ไม่เงยหน้าขึ้นมา ผู้ชายที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานยังคง ฝังตัวอยู่ในเอกสาร แสงจากพระอาทิตย์ในยามเช้าส่องแสงเข้า มาทางหน้าต่าง ภายใต้แสงสีทอง ทำให้ทั้งตัวของเขาถูกเคลือบ ด้วยรูรับแสงแวววาว จนทำให้คนไม่กล้ามองเข้าไปตรงๆ
“ค่ะ ! ” มู่เสวนกาแฟวางลงบนโต๊ะ หันตัวจะเดินออกไป

“รอก่อน ! “จู่ๆคนด้านหลังโต๊ะก็เงยหน้าขึ้นมา

“ค่ะ ! “หันกลับมา แทบจะในทันที เธอสบเข้ากับดวงตาลึกของ

เขา

มีกลิ่นอายความเย็นชาในดวงตาคู่นั้น ทำให้คนไม่กล้าเข้าใกล้ แต่ความเป็นเอกลักษณ์ที่ไม่อาจเพิกเฉยได้นั้น กลับทำให้คน ต้องการเข้าใกล้

“คุณชงกาแฟเองหรือ ? “ฉินยี้โน่ถอนสายตา หันมาให้ความ สนใจกาแฟแก้วนี้แทน ได้กลิ่นรสชาติแท้ๆจากบราซิล

“ค่ะ ! ” มู่เสวก้มหน้าโดยไม่รู้ตัว หน้าแดงก่ำ เธอไม่ค่อยได้คบค้า สมาคมกับผู้ชาย จึงหน้าแดงอย่างห้ามไม่ได้

เขาจ้องมองเธอ มองอยู่สักพัก ไม่พูดอะไรออกมา

“ผู้อำนวยการมีอะไรอีกไหมคะ ? “ในที่สุดมู่เสว่อดไม่ได้ต้อง ถามออกมา เธอรู้สึกว่าตนเองยืนอยู่นานแล้ว ส่วนเขาก็เอาแต่ มองเธอ ราวกับว่าจะเห็นส่วนลึกของจิตวิญญาณของเธอ
ฉิน โน่ยกกาแฟนมาจิบหนึ่งคํา รู้สึกหวานอร่อย พอใจ มาก”ออกไปได้แล้ว ! ”

“ค่ะ ! ” มู่เสวพยักหน้า ถอนหายใจอย่างโล่งอก

ผ่านไปหนึ่งวัน มู่เสว่จึงเริ่มคุ้นเคยกับกระบวนการทั้งหมดของ เลขาผู้อำนวยการ จนถึงช่วงบ่าย เลขาเกาพาหญิงสาวคนหนึ่ง เข้ามา ดูเหมือนเพิ่งจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัย เมื่อเห็นมู่เสว่ หญิงสาวคนนั้นทักทายด้วยรอยยิ้มทันที “สวัสดีค่ะ ฉันชื่อเซี่ยง จิ้ง เพิ่งจะมาเริ่มงานที่นี่ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ ! ”

“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อมู่เสว่ ! ” มู่เสทักทายเธอกลับไปอย่างสุภาพ

ในขณะนั้นเอง หญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมกับส้นสูงบางๆ มู่เสวกับเซี่ยงจิ้งยืนขึ้นด้วยความเคารพทันที เพราะเพิ่งมาใหม่ ทั้งสองยังไม่คุ้นเคยกับสถานการณ์ ไม่รู้ว่าคนที่เข้ามาคือใคร !

หญิงสาวคนนั้นสวมชุดสีน้ำเงินคอวี คอเสื้อแหวกลึกมาก จน แทบจะเห็นร่องอกรางๆของเธอแล้ว ร่างผอมสูง ดูงดงาม เมื่อ มองเห็นปูเสวกับเซี่ยงจิ้งเธอหรี่ตาลง และในตอนนี้ เลขาเกา เพิ่งออกมาจากห้องเลขา เธอเปลี่ยนสีหน้าทันที พี่เกา เด็กใหม่ หรือ ? ”
“อืม ! อานเช่น สองคนนี้คือเลขาใหม่มู่เสวกับเซี่ยงจิ้ง จากนี้ไป ตอนฉันไม่อยู่เธอต้องสอนงานพวกหล่อนนะ ! ”

“แน่นอน เรื่องที่พี่เกามอบหมาย อานเช่นจะไม่ทำได้ อย่างไร ? “คําตอบที่สุภาพและชาญฉลาด เธอเป็นคนมีวาทศิลป์

“กริ๊งกริ๊ง ! “เครื่องเรียกเฉพาะของห้องผู้อำนวยการดังขึ้น มู่ เสวี่กำลังจะเดินเข้าไปรับ กลับถูกเบียดจากด้านข้าง พบว่าอาน เช่นสาวเท้ายาวเข้ามา เพื่อรับสาย กล่าวด้วยเสียงนุ่มนวล : “ผู้ อำนวยการ มีอะไรให้รับใช้คะ ? ”

“กาแฟ ! ”

“ค่ะ ! “อานเช่นวางสาย รีบไปชงกาแฟ

ส่วนมู่เสวกับเซี่ยงจิ้งก็รับผิดชอบหน้าที่ของตนเองไป

ผ่านไปไม่นาน ก็เห็นอานเช่นเดินหน้างอออกมาจากห้องของ ผู้อำนวยการ กวาดตามองมู่เสวีทีหนึ่ง และกล่าวด้วยน้ำเสียงไม่ สบอารมณ์ : มู่เสบู่ผู้อำนวยการบอกว่า ให้เธอชงกาแฟมาให้ หน่อย ! “