บทที่ 9 หมอไร้ฝีมือทำร้ายคน

หยวนชิงหลิงที่ปรับตัวเข้ากับความมืดอยู่ จู่ ๆ ก็ถูกแสงไฟ ส่องจ้าเข้ามาแยงนัยน์ตาแบบกะทันหันไม่ทันตั้งตัว นางรีบ ยกมือขึ้นมาบังแสงนั้นทันที จากนั้นก็ได้ยินเสียงคุกเข่าค่านับ ดังตึง แม่นมคุกเข่าลงกับพื้น “พระชายา ข้าน้อยช่างโง่เขลา ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี เอาแต่โทษท่านแบบผิดๆ ท่านได้โปรด ช่วยหกเกอเอ๋อด้วยเถิดเพคะ”

“พยุงข้าลุกขึ้นหน่อย!” หยวนชิงหลิงค่อยๆ ลดมือวางลงช้าๆ พูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

แม่นม รีบวางตะเกียงลง แล้วเข้าไปช่วยพยุงหยวนชิงหลิง เห็นว่าที่แผ่นหลังของนางชุ่มโชกไปด้วยเลือด นางรู้ว่าหยวน ชิงหลิงได้รับบาดเจ็บหนักจากทัณฑ์โบยด้วยไม้ จึงเกิด ความลังเลขึ้นมาครู่หนึ่ง ลึกๆในใจ นางยังคงรู้สึกเกลียดชัง ผู้หญิงคนนี้อยู่ แต่ว่า ถ้าสิ่งที่หกเกอเอ๋อพูดมาเป็นเรื่องจริง ล่ะ?

“พระชายา ท่านยืนไหวหรือไม่เพคะ?”

“ไปเอากล่องยาของข้ามา!” หยวนชิงหลิงรู้ว่าแม่นมฉีเกลียด นางมากแค่ไหน แต่กลับยอมคุกเข่าอ้อนวอนขอให้นางช่วย นั่นเป็นไปได้ว่า ตอนนี้หกเกอเอ๋ออยู่ในสภาพที่เลวร้ายแล้ว แน่ ๆ ดังนั้น นางจึงไม่สนแล้วว่าจะมีใครเห็นกล่องยาของ นางเข้า

“เพคะ! เพคะ!” แม่นมฉีรีบเดินไปหยิบกล่องยา แล้วค่อยกลับมาช่วยพยุงนางลุกขึ้น

หยวนชิงหลิงก้าวขาเดินออกไปได้ก้าวเดียว ก็รู้สึกเจ็บร้าวที่ สะโพกหลังกับขาอย่างหนัก เพิ่งจะเดินออกประตูไปได้ ทั้ง เนื้อทั้งตัวก็อาบชุ่มไปด้วยเหงื่อแล้วนางเจ็บจนฟันกระทบกัน ไม่หยุด

* พระชายา….

“อย่ามัวเสียเวลาพูดมาก ไป!”‘หยวนชิงหลิงเอ่ยสั่ง ฝืน กัดฟันอดทนต่อความเจ็บปวด

เดิมทีนางคิดช่วยคนโดยบริสุทธิ์ใจอยู่แล้ว แต่ในตอนนี้ การช่วยหกเกอเอ๋อให้รอดชีวิต กลับถือเป็นอีกหนึ่งหนทาง ที่นางคิดในใจ หนทางที่ว่านั้นก็คือ การเรียกคืนความรัก ใคร่เชื่อถือจากผู้คน มีเพียงวิธีนี้เท่านั้น ที่จะทำให้ตัวนาง สามารถมีชีวิตอยู่ที่นี่ต่อไปได้

“คนไม่ตายแล้ว!”

ทันใดนั้นเอง ก็ได้ยินเสียงใครบางคนพูดขึ้น

หยวนชิงหลิงหันขวับไปมองแม่นมฉีโดยไม่รู้ตัว แม่นมฉีมือ หนึ่งถือตะเกียง มือหนึ่งก็คอยพยุงนางไว้ ไม่ได้พูดอะไร ออกมาสักคำ เมื่อเห็นหยวนชิงหลิงหันมามองนาง ก็ขมวด คิ้วจนหน้าผากย่น เอ่ยถามออกไปอย่างรวดเร็วว่า ” พระ ชายา หรือว่าท่านจะเจ็บมากจนเดินไม่ไหวเพคะ?”
เสียงไม่เหมือนกัน

เสียงของแม่นมฉนั้น ฟังแล้วจะรู้ได้ว่าเป็นเสียงคนมีอายุ แต่เสียงที่เพิ่งได้ยินเมื่อครู่นั้น ฟังแล้วเหมือนเสียงคนที่ยังไม่ โตเท่าไหร่ มันเหมือนเสียงของเด็กมากกว่า

หยวนชิงหลิงส่ายหน้าช้าๆ พลันได้ยินเสียงบางอย่างดังแว่ว มาเข้าหูอีก ครั้งนี้นางฟังไม่ออกว่ามันคือเสียงอะไร เพียงแต่ พอจะแยกแยะทิศทางของเสียงที่แว่วมาได้ว่า เป็นเสียงที่มา จากฝั่งต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งที่อยู่ในสวน

มีนกสองตัว พากันกระพือปีกทะยานจากต้นไม้นั้น กางปีก เหินบินสูงขึ้นไป

เป็นเสียงของนกหรือ? เอ๋ นางสับสนงุนงงไปครู่หนึ่ง ตอน แรกยังเข้าใจว่าเป็นเสียงคนพูด

เมื่อมาถึงลานอ้าย หยวนชิงหลิงก็หมดสิ้นเรี่ยวแรงที่ฝืนเค้น ออกมาจนถึงที่สุดแล้วจริงๆ ขาทั้งสองข้างของนางสั่นระริก แต่ถึงอย่างนั้น นางก็ไม่ยังอาจนั่งลงพักผ่อนได้

“พวกเจ้าออกไปก่อน!” หยวนชิงหลิงเอ่ยสั่งแม่นมฉีกับลู่หยา

แม่นมฉีลังเลขึ้นมาอีกครั้ง ความรู้สึกที่นางมีต่อหยวนชิง หลิง ยังไม่อาจพูดได้ว่าเชื่อจนเต็มปาก
“ ให้ข้าน้อยอยู่ช่วยในนี้เถอะเพคะ”

หยวนชิงหลิงก้มหน้าลงต่ำ หรือไม่ เจ้าก็มารักษาเอง?”

แม่นมฉีเห็นว่าหกเกอเอ๋อไข้ขึ้นสูงจนไม่รู้ตัวไปแล้ว รู้สึกว่า นี่คงเป็นเส้นแบ่งระหว่างความเป็นความตายที่ใกล้เข้ามาทุก ขณะ จึงพูดขึ้นว่า “เช่นนั้น ข้าน้อยกับลู่หยาจะไปรออยู่ข้าง นอก หากพระชายาต้องการอะไร โปรดสั่งมาได้ทันทีนะเพคะ”

แต่ในใจกลับคิดว่า หากมีอะไรเกิดขึ้นกับหกเกอเอ๋อจริงๆ นางจะขอสู้แบบยอมแลกด้วยชีวิตเลยทีเดียว

ลู่หยายังคิดอยากจะพูดอะไรต่อ แต่แม่นมฉีก็ดึงตัวนางออก ไปข้างนอกเสียก่อน

หยวนชิงหลิงสั่งออกไปว่า “ปิดประตูให้ดี อย่าแอบดูล่ะ ไม่ อย่างนั้นหากเกิดอะไรขึ้น ข้าจะไม่รับผิดชอบทั้งนั้น”

“ ไม่กล้าแอบดูแน่นอนเพคะ” แม่นมฉีรับคำพลางปิดประตู

หยวนชิงหลิงถอนหายใจเฮือก ค่อยๆเลื่อนกล่องยาเข้าไป นางเอื้อมมือไปแตะหน้าผากของหกเกอเอ๋อเพื่อวัดอุณหภูมิ ระดับอุณหภูมิที่มือรู้สึกได้อยู่ที่อย่างน้อยราวๆสี่สิบองศา
หยวน งหลังให้ยาลดไข้เขาก่อนเม็ดหนึ่ง แล้วค่อยฉีดยา ให้เขาอีกเข็ม

เมื่อคลายผ้าที่ใช้พันแผลออก ก็พบว่าแผลเปลี่ยนเป็นสีแดง และบวมขึ้นแล้ว มีอะไรบางอย่างที่เหนียวเหนอะหนะอยู่ด้าน บน ลักษณะคล้ายเป็นผงยา นางขูดออกแล้วลองขยี้ดู จึง พบว่าเป็นผงซานชี

แผลอักเสบจนเกิดหนองยังจะใช้ผงซานชีทาภายนอกอีก จะไม่ให้แผลอักเสบเพิ่มจนติดเชื้อได้อย่างไรล่ะ?

หยวนชิงหลิงอดโกรธขึ้นมาไม่ได้ หมอไร้ฝีมือนี่มันทำร้าย คนได้จริงๆ

นางทำความสะอาดแผลให้หกเกอเอ๋ออีกครั้ง ขูดผงซานชีที่ ตอนนี้ ได้ละลายจนผสมปนเปไปกับน้ำเลือดน้ำหนองออกจน หมด แล้วปิดทับด้วยผ้าพันแผล