๒.๑ ในอ้อมกอดนักรัก

ในอ้อมกอดนักรัก

อพาร์ตเมนต์กึ่งโฮมทาวน์ทั้งชั้นนั้นมีชื่อเจ้าของเป็น… ‘แมทธิ ว ใครซ์ตัน’ มหาเศรษฐีหนุ่มรูปหล่อชาวสหรัฐอเมริกา เจ้าของ กิจการอสังหาริมทรัพย์ยักษ์ใหญ่และยังมีโรงงานผลิตอาวุธ สงครามในรัสเซียอีกด้วย เขาซื้ออพาร์ตเมนต์แห่งนี้ไว้สำหรับ เป็นที่พักของตัวเองและลูกน้องยามที่ต้องเดินทางมาติดต่อธุรกิจ และตรวจความเรียบร้อยของโรงงานที่มอสโก

ทีมรักษาความปลอดภัยและหมอแยกไปเข้าห้องพักของตัว เอง ในขณะที่เจ้านายใหญ่เดินนำสาวน้อยเข้าไปยังส่วนที่เป็น อาณาจักรของตัวเองซึ่งเป็นห้องที่ใหญ่ที่สุด ตกแต่งเอาไว้อย่าง หรูหรา แบ่งเป็นสัดส่วนเหมือนบ้านขนาดย่อม มีเครื่องอำนวย ความสะดวกและสิ่งให้ความบันเทิงครบครัน

“เธอนอนห้องนี้ก็แล้วกัน ถ้าหิวก็ไปหาอะไรกินในครัว หรือ จะเรียกแม่บ้านมาทำให้ก็ได้…” แมทธิวพูดขึ้นหลังจากที่เดินไป หยุดหน้าห้องๆ หนึ่ง

“คุณมีกุญแจห้องนี้หรือเปล่า?” ชญาดาถามพลางหรี่ตามอง เขาอย่างไม่ไว้ใจ

“ทำไมกลัวฉันจะบุกเข้าไปปล้ำเธอหรือไง ไม่ต้องกลัวหรอกฉันไม่โง่พอจะเข้าไปนอนกับเด็กกะโปโลแถมนิสัยแย่อย่างเธอ อ้อ…และฉันขอเตือนไว้ก่อนนะ ว่าอย่าคิดจะเรียกร้องเงินเพิ่ม ด้วยการวางแผนเข้าหาฉันตอนกลางคืน ไม่อย่างนั้นเป็นที่เธอจะ ได้จากการลงทุนวิ่งตัดหน้ารถฉันมันจะสูญเปล่า

“บ้า! ฉันไม่มีทางทำอะไรบ้าๆ แบบนั้นแน่

สาวน้อยเกือบจะแผดเสียงใส่ด้วยความเจ็บใจจากวาจาอัน แสบสันนั้น

“ก็ดี เพราะฉันขี้เกียจจับเธอโยนลงถังขยะ

“ผู้ชายปากจัด”

ชญาดาสะบัดหน้าพรืดอย่างเจ็บใจ ก่อนจะรีบผลักประตูเข้า ห้องแล้วล็อกอย่างแน่นหนา จึงไม่เห็นว่าดวงตาสีเทอร์ควอยซ์ มองตามด้วยประกายตาบางอย่างที่แม้แต่คนมองก็ไม่รู้ตัว

ร่างบางยืนพิงประตูพลางระบายลมหายใจออกมาเพื่อระบาย ความโกรธที่แมทธิวเป็นผู้จุดชนวนขึ้น เวรกรรมอะไรก็ไม่รู้ถึง ต้องได้มาอยู่ร่วมชายคากับผู้ชายนิสัยเสียแบบเศรษฐีจอมเบ่งบ้า ตัณหาคนนี้ เธอขอแช่งให้เขากลายเป็นหมันหรือไม่ก็ตายคาอก ผู้หญิงทีเถอะ!

เมื่อระงับอารมณ์ได้แล้วสาวน้อยก็คิดจะอาบน้ำเปลี่ยน เสื้อผ้า จึงพาตัวเองไปเปิดประตูตู้เสื้อผ้าเพื่อเลือกชุดที่จะใส่ แต่ แล้วก็ต้องผิดหวังอย่างแรง เมื่อในตู้มีแต่เสื้อผ้าผู้ชายและล้วน แต่ตัวใหญ่ๆ ทั้งนั้น ซึ่งทั้งหมดนั้นคงจะเป็นเสื้อผ้าของเศรษฐี จอมเบ่งนั่นแหละ
ร่างแน่งน้อยหมุนตัวและก้าวออกจากห้อง ในขณะที่แมทธิว ลังจะเปิดประตูเข้าไปอีกห้องที่อยู่ข้างๆ กัน เขาหันมามองและ ขมวดคิ้วนิดหนึ่งเมื่อเห็นท่าทางฉุนเฉียวของเธอ

“ทำไมในตู้เสื้อผ้าของคุณมีแต่เสื้อผ้าผู้ชายล่ะ” ชญาดากึ่ง ถามกึ่งโวยวาย

“ก็ห้องผู้ชายแล้วจะให้มีเสื้อผ้าผู้หญิงได้ยังไง

“แล้วฉันจะใส่อะไร ถ้าให้ฉันใส่เสื้อผ้าของคุณ ฉันไม่ใช่เด็ด ขาด”

“ก็แล้วแต่ ถ้าอยากเน่าคาชุดหรืออยากเปลือยกายมันก็เรื่อง ของเธอ เพราะอีกหลายวันกว่าฉันจะกลับอเมริกา แต่จะให้ลงทุน ไปซื้อชุดให้ใหม่ ฉันคงไม่ทำหรอกนะ สิ้นเปลืองเงินเปลืองทอง โดยเปล่าประโยชน์

“ถ้างั้นฉันจะออกไปซื้อเอง

“ตามใจ… แต่ถ้าอยากถูกตำรวจรัสเซียจับข้อหาลักลอบเข้า เมืองก็ช่วยอะไรไม่ได้นะ” เขาบอกเสียงเนิบนาบแต่แฝงไว้ด้วย การข่มขู่ จากนั้นก็เปิดประตูเข้าห้องอย่างไม่เดือดเนื้อร้อนใจสัก

“บ้าชะมัด!

ชญาดาได้แต่ยืนบนกระปอดกระแปดอยู่คนเดียวกับความ แล้งน้ำใจของเขา ผู้ชายแบบนี้มีคู่หมั้นได้อย่างไร พอนึกถึงตรงนี้ ก็ให้สงสัยขึ้นมาครามครับว่าคู่หมั้นของเขาไปไหน เพราะตั้งแต่ลงจากเครื่องเธอก็ยังไม่เห็นผู้หญิงคนนั้นเลย…แต่ก็ช่างเถอะมัน ไม่ใช่เรื่องของเธอ ถือซะว่าเป็นความโชคร้ายของผู้หญิงคนนั้นก็ แล้วกัน

เวลาผ่านไปเกือบสองชั่วโมง ประตูสองห้องถูกเปิดออกมา เกือบจะพร้อมๆ กันราวกับนัดเอาไว้ ร่างสูงอยู่ในชุดสูทเรียบหรู คล้ายกำลังจะออกไปเจรจาธุรกิจหันมามองสาวน้อยคู่กรณี ตอน ชญาดาปล่อยผมให้สยายยาวตามธรรมชาติล้อมกรอบใบหน้า รูปหัวใจเนียน ใสไร้เครื่องสำอาง ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวที่อยู่ในตู้ เสื้อผ้าของเขา ความยาวของมันคลุมลงไปถึงต้นขาขาวเนียน แม้เสื้อตัวนั้นจะดูหลวมโคร่งเมื่ออยู่บนร่างเล็กๆ ของเธอ แต่ ความเรียบมันของเนื้อผ้าก็เข้าไปตามหน้าอกอวบอิ่มซึ่ง ปราศจากสิ่งห่อหุ้มจนเห็นเป็นรูปทรงกลมกลึง ดวงตาสีเทอร์ค วอยซ์กวาดมองไปท่อนล่างอย่างเป็นอัตโนมัติ โดยลุ้นระทึก ว่าภายใต้เสื้อเชิ้ตมันจะปลอดอาภรณ์เช่นเดียวกับท่อนบนหรือ ไม่ ทว่าเขากลับแอบผิดหวังอยู่ลึกๆ เมื่อพบว่าข้างในนั้นมีบอก เซอร์ปกปิดอยู่อีกชั้น

ภาพนั้นแทนที่จะตลกแต่…

พรึบ! ปฏิกิริยาของสิ่งที่อยู่กลางกายดีดตัวตอบสนองภาพเจ้า อารมณ์นั้นอย่างว่องไวจนน่าหงุดหงิด ราวกับว่าเขาร้างราจาก เรื่องอย่างว่าสักสิบปี ทั้งๆ ที่คืนก่อนมารัสเซียก็เพิ่งกินอย่างอิ่ม หนําสําราญมาแท้ๆ

ก็แค่ผู้หญิงใส่เสื้อตัวใหญ่ๆ และใส่บอกเซอร์ผู้ชายก็เท่านั้น แมทธิวบังคับสั่งสมอง ให้คิดเช่นนั้น ทว่าก็ยังไม่อาจถอนสายตาจากร่างเล็กที่ยืนถือเสื้อผ้าชุดเก่าอยู่ในมือได้

“คุณจะไปไหน”

เสียงใสๆ ที่ดังขึ้นทำให้พ่อค้าความตายได้สติ รีบขยับเสื้อ สูทที่อยู่ในมือมาปิดบังตำแหน่งความเป็นชายของตัวเองทันที

“ถามทำไม” เขาไม่ตอบแต่ย้อนถามเสียงห้วน เพื่อกลบ เกลื่อนปฏิกิริยาทางร่างกายของตัวเอง นั่นทำให้ชญาดาต้องเชิด หน้าขึ้นอย่าง เคืองๆ

“ไม่ได้อยากรู้หรือคิดจะยุ่งเรื่องของคุณหรอกนะ เพียงแต่จะ ถามว่าฉันอยากซักผ้าต้องไปซักที่ไหน

“เดี๋ยวจะบอกแม่บ้านมาเอาไปซักให้

ชญาดาเพียงแต่พยักหน้า และไม่ได้เอ่ยขอบคุณเขาแต่ อย่างใด ไม่ใช่ว่าลืม…แต่ตั้งใจที่จะไม่พูด เพราะเขาเป็นต้นเหตุ ที่ทำให้เธอต้องมาตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ มันจึงต้องเป็นหน้าที่ ของเขาที่ต้องรับผิดชอบเรื่องเล็กๆ น้อยๆ พวกนี้ด้วย แต่มันดูผิด ปกติไปหรือเปล่าที่เขาบอกว่าจะให้แม่บ้านมาเอาเสื้อผ้าของเธอ ไปซักด้วยท่าทางที่เป็นปกติ โดยไม่ได้พูดจาเหน็บแนมหรือยอก ย้อนให้เธอเจ็บใจเหมือนเช่นทุกครั้ง หรือว่ามันมีอะไรแอบแฝง อยู่

“คุณมาทำอะไรที่นี่?” สาวน้อยถามในสิ่งที่ตัวเองกำลัง แคลงใจทันที

“ไหนเมื่อกี้นี้บอกว่าไม่อยากรู้
“ก็ไม่ได้อยากรู้ว่าคุณจะไปไหน แค่อยากรู้ว่าคุณมาทําอะไร ที่นี่ เพื่อคุณมาทำอะไรไม่ดี ฉันไม่พลอยซวยไปด้วยเหรอ”

เพื่อความสบายใจของเธอ ฉันซื้อแมทธิว ไครซ์ตัน มี โรงงานผลิตอาวุธสงครามอยู่ที่นี่ และที่มารัสเซียก็เพื่อเจรจา ธุรกิจ เธอมีอะไรสงสัยอีกหรือเปล่า”

คําตอบของเขาทําให้เธอค่อนข้างคลายใจ อย่างน้อยเขาก็ เป็นนักธุรกิจใหญ่ แม้ธุรกิจของเขาจะดูไม่ค่อยถูกต้องตามศีล ธรรมสักเท่าไหร่ แต่เขาก็คงไม่กล้าทำอะไรไม่ดีในแผ่นดินรัสเซีย กระมัง

“ไม่มี” เธอตอบห้วนๆ

“เป็นเด็กเป็นเล็กหัดพูดจานุ่มนวลกับผู้ใหญ่ได้ไหม พูดจา กระโชกโฮกฮากแบบนี้ใช้ได้ที่ไหน เขาตำหนิตรงๆ เมื่อเสียง หวานใสนั้นหวนจัดจนรู้สึกขัดใจ นึกอยากลองฟังน้ำเสียงนุ่ม นวลของเธอขึ้นมาเอาดื้อๆ นี่เขาเกิดบ้าอะไรขึ้นมาอีกวะ

“คุณนี่เหรอผู้ใหญ่?” ชญาดาย้อนเสียงสูงขณะมองหน้าคน ที่บอกว่าตัวเองเป็นผู้ใหญ่อย่างยียวน

“ก็ใช่น่ะสิ ฉันแก่กว่าเธออย่างน้อยก็เป็นรอบ

“ฉันขอยืนยันว่าคุณไม่ใช่ผู้ใหญ่ในสายตาฉัน เพราะถึงคุณ จะแก่แล้ว แต่ก็เป็นพวกผู้ชายแก่บ้าตัณหาและยังชอบยุ่งกับเมีย ชาวบ้านด้วย แถมอาชีพของคุณที่ฉันเพิ่งได้รู้ ทำให้ฉันมั่นใจยิ่ง ขึ้นว่าคุณน่ะเลวครบเครื่อง
อารมณ์ที่ถูกกวนจนเคืองขุ่นทำให้สาวน้อยหลุดปากพูดในสิ่ง ที่ตัวเองคิดทันที พร้อมกันนั้นก็รู้สึกไม่ชอบขี้หน้าเขามากกว่าเดิม เมื่อความทรงจําครั้งเก่าย้อนเข้ามาในสมอง ครั้งแรกที่ได้พบ กัน…เธอเห็นเขาดวงรดาดาวซึ่งเป็นภรรยาของเอเดน ครั้งที่สอง เขาก็ควงเมียชาวบ้านทั้งที่ผู้หญิงยังเป็นแม่ลูกอ่อน จนมีเรื่องชก ต่อยกับสามีของผู้หญิงคนนั้นถึงขนาดเลือดตกยางออก แถม อาชีพพ่อค้าความตายของเขา มันก็เป็นอาชีพของคนบาปชัดๆ

“ยัยเด็กปากจัด!”

แมทธิวหน้าแดงก่ำด้วยความโมโห ก้าวพรวดไปหาเด็ก ปากจัด แต่สาวน้อยซึ่งตั้งรับอยู่แล้วไวกว่า รีบผลักประตูห้อง เข้าไปหลบอยู่ข้างในแบบทันท่วงที แล้วจัดการล็อกอย่างแน่น หนา

“เปิดเดี๋ยวนี้นะยัยเด็กแสบ!” มือใหญ่เคาะประตูปังๆ พลาง

เรียก

“ไม่! เรื่องอะไรจะเปิดให้คุณเข้ามาหักคอฉันล่ะ!” เธอ ตะโกนตอบออกมา

“ฝากไว้ก่อนเถอะแม่ตัวแสบ ฉันเอาคืนเธอแน่

พ่อค้าความตายได้แต่คาดโทษและกลอกตาอย่างหัวเสีย หากจะพังประตูเข้าไปจัดการสั่งสอนเด็กปากจัดนั่นก็ไม่ใช่เรื่อง ยาก แต่ตอนนี้เขาไม่มีเวลาเล่นเจ้าพ่อเอาเถิดกับเจ้าหล่อน เพราะใกล้เวลานัดกับบุคคลสำคัญที่จะเจรจาธุรกิจกันแล้ว